De ellende die visa on arrival (heet (Nigeria)

Een verslag met weinig foto’s en een lang verhaal over hoe wij onze visum voor Nigeria hebben verkregen. Als ik het zelf teruglees word ik al moe. Het heeft daarom ook even geduurd dat er weer nieuwe blogs komen. We moesten na Nigeria letterlijk op adem komen. Nu zijn we in Kameroen. Wat we nog even gezegd wilden hebben: Super leuk om jullie reacties te lezen en dat er ook zo veel mensen in onze reisavonturen geïnteresseerd zijn. Top.

We beginnen de dag met een Sauf schoonmaakochtend. Gisteren hadden we al een deel gedaan door het ontplofte colablikje maar alles zat onder een dikke stoflaag. Het is ongelofelijk hoeveel kilo zand we uit Sauf weten te toveren. Elk hoekje en gaatje is voorzien van stof. Wanneer we klaar zijn bekijken we het resultaat. We kunnen niet zeggen dat het er weer als nieuw uitziet, maar een stuk schoner is het wel. Dat wordt nog een hell of a job om Sauf na de reis weer schoon te krijgen. Daar denken we nu maar niet aan. 

Als beloning op ons harde werken willen we onszelf trakteren op een goede lunch. We gaan opzoek naar brood. Er zijn locaties waar het brood letterlijk uit de hemel lijkt te vallen en er zijn locaties waar brood een geschenk uit de hemel is. Dit keer troffen we het laatste. Ze hadden weinig en wat ze hadden was mwah. Bij het brood kopen lopen we vaak tegen een herhalend probleem aan. De verkopers hebben nooit wisselgeld. Zo ook hier, geen wisselgeld. Voor mensen die bekend zijn met reizen weten dat banken voornamelijk grote coupures geven. Dat is in West-Afrika niet anders, dus drama. Je kan het bijna niet klein krijgen. Wanneer we het klein hebben zijn we het binnen no-time kwijt.  Als we in West- Afrika naar de bank gaan, geeft de pinautomaat (ATM) bankbiljetten van 10.000 CFA (omgerekend €15). Een automonteur verdiend ongeveer 3.000 CFA per dag. 10.000 CFA Is voor de meeste dan ook een groot bedrag. Een brood kost 150 CFA. Als wij aankomen met 10.000 CFA is het nogal een opgave om dit te wisselen. Zo ook op deze locatie. Ik was in de veronderstelling dat het deze keer makkelijk zou gaan, ik had namelijk een munt van 500 CFA. Deze munt had alleen een klein roestplekje. Het gevolg, ze wilde de munt niet. Dan hadden wij alleen nog briefjes van 10.000. Gelukkig was er iemand die onze 10.000 CFA kon omwisselen naar twee briefjes van 5.000. Dat is alweer de helft. Maar ook dat was te veel. Op de vraag hoe het probleem opgelost kon worden kwam een simpel antwoord. “Je mag het gratis hebben.” Dank u wel. 

Rond 14:00 uur hebben we weer een moment in onze reis. Het weerzien met Lino en Oliva. We hebben elkaar drie weken niet gezien en het is goed om weer verder met elkaar te reizen. Nigeria is voor de meeste Overlanders een grote stap. Zo ook voor ons. Het is dan fijn om Nigeria samen te doen. Maar voor we Nigeria in mogen, begint de ellende al. Voor de mensen die het leuk vinden zal ik hen verblijden met het geneuzel en de bedragen om een visum te krijgen voor Nigeria. 

Het Nigeria visum (Alleen de eerste alinea lezen als je geen zin hebt om over corruptie te lezen)

Een visum krijgen voor Nigeria is een opgave. Er zijn twee mogelijkheden. 1) Het visum aanvragen in je land van herkomst met een geldigheid van maximaal 3 maanden vanaf de dag van aanvraag (in ons geval geen mogelijkheid). 2) Online aanvragen waarbij het visum wordt verstrekt op een internationaal vliegveld van Nigeria, ook wel visa on arrival (VOA) genoemd. De VOA is echter alleen mogelijk wanneer je een zakelijk doel hebt (business) en per vlucht aankomt. Wij komen over land, niet per lucht en hebben geen zakelijk doel. In theorie is het dus niet mogelijk om een visa aan te vragen. Wanneer wegen worden geblokt worden er ook nieuwe wegen gevonden, alleen niet altijd de legale. Er is inmiddels een grote handel ontstaan in het verstrekken van visa on arrival door mensen over land. Hoe is het visum nu te verkrijgen? Je gaat opzoek naar een fixer. Wanneer je deze hebt gevonden kan je door naar de online aanvraag. De fixer gaat het volgende voor je doen. Online wordt met een valse zakelijk uitnodiging en vlucht naar een internationaal vliegveld in Nigeria het visum aangevraagd, wanneer dit is gelukt krijg je per whats’s app je aanvraag. De fixer betaalt het bedrag vooruit. Vervolgens word je verwacht bij de grens. Daar fix je een corrupte politieagent die papieren voor je regelt om door alle politie en douane check points te komen op weg naar het vliegveld. Dan regel je een politieagent die met je mee gaat naar het vliegveld. De politieagent stapt in je auto en gezamenlijk rij je van de grens naar Lagos internationaal airport. Een rit van 120 kilometer, duur ongeveer vijf uur (verkeer en check points houden de vaart er letterlijk uit). Bij aankomst op het vliegveld word je achter de douane gesmokkeld om daar de VOA aan te vragen op basis van je online aanvraag. Wanneer dit is gelukt ben je vrij om te gaan en staan waar je wil, althans. Als je overal verteld dat je voor business hier bent anders gooien ze je het land uit.

Ons verhaal:
Via een betrouwbare dame hadden we een nummer gekregen van een officieel fixer (lees corrupte ambtenaar), genaamd Andy. Deze man kan voor ons de VOA regelen en tevens omzetten naar toeristenvisa, wat minder gezeur onderweg oplevert. Wanneer we het horen zijn we verbaasd dat hij het businessvisa om kan zetten naar een toeristenvisa maar met corruptie kan blijkbaar alles. Het bedrag wat hij in eerste instantie vraagt is $400,- en dan wordt alles van A tot Z geregeld. Ik vind dit nogal hoog gezien het visum zelf $88 kost. Van andere Overlanders hadden we gehoord dat het $250 zou zijn. We nemen contact op met de betrouwbare dame. Wat blijkt, de Nigeriaanse overheid heeft de prijs voor het visum met ¢110 dollar verhoogt. Een normale “jaarlijkse verhoging” van ¢20,- en er dient door iedere buitenlander die aankomt in Nigeria $90 dollar betaald te worden voor? Niemand die het weet, maar het is officieel. We hebben dus de pech dat het visum per 1-1-2020 met $110 dollar is verhoogd. Meer dan 100%. Ik ken weinig organisaties die dit kunnen maken maar in Nigeria kan het. We krijgen van onze betrouwbare dame het eindbod van onze Andy. Zijn laatste bod is $350 all in. We kunnen er ook voor kiezen om het online deel zelf te doen, alleen voor het zakelijk visum hebben twee documenten nodig die we niet zelf kunnen regelen. 1) Een uitnodiging van een bedrijf middels een officiële brief en 2) een vliegticket. Wanneer we de online aanvraag zelf doen hoeft Andy nog maar $100 te hebben voor het regelen. We doen een poging met de online aanvraag maar het is onmogelijk. Daarbij, Andy gaf aan dat als wij vandaag akkoord geven hij het visum morgenochtend klaar kan hebben. We geven akkoord voor de ¢350,-. We vragen Andy of het mogelijk is rond 10:00 uur bij de grens te zijn. Dat is waarschijnlijk te vroeg maar hij kan het voor lunchtijd regelen. Voor nu is Andy even onze held. Lisa en ik zagen nogal op tegen de gehele gang van zaken maar met Andy lijkt het goed te beginnen. Mede omdat hij als betrouwbaar werd omschreven.
Na een gezonde gezamenlijke maaltijd gaan we vroeg naar bed om op tijd op te staan zodat we op tijd bij de grensovergang zijn.

We komen bij de grens, het is een drukte van jewelste. We zijn wederom een magneet voor handelaren. Op dit moment is de grens dicht voor goederen (Nigeria trekt zijn eigen plan) waardoor het voor de handelaren komkommertijd is. Ze hopen bij ons nog enkele valuta los te kunnen peuteren maar helaas. We hebben nog niks van Andy gehoord en krijgen hem ook niet te pakken. We worden nog niet onrustig maar krijgen al wel een onderbuikgevoel.

We willen niet wachten in de algehele drukte en gaan een kilometer voor de grens wachten op een verlaten voetbalveld. Dat wachten duurde tot 15:00 uur wanneer we zelf besluiten om rechtsomkeert te maken. Het contact met Andy is slecht en we willen niet laat de grens over. Is Andy nu echt wel zo betrouwbaar? We rijden 40 kilometer terug naar Bob Marley, de plek waar we eerder geweest zijn. Zijn plek was top en dan kunnen we de frustratie van ons afzetten met het mooie uitzicht over zee. 

Om 17:30 uur krijgen we bericht van Andy, we kunnen beginnen met onze trip. Jammer voor hem, maar we komen morgen.
De volgende ochtend als we willen vertrekken heeft het mooie uitzicht een kleine beperking. Zowel Sauf als de auto van Lino en Olivia (Afrex) staan vast in het zand. Met de rijplaten is Sauf zo los maar het kost meer moeite om Afrex uit het zand te krijgen. Om half tien rijden we weg.

Aangekomen bij de grens in niemandsland begint het geneuzel: Lino en Olivia voldoen niet aan de inentingeisen. Volgens de douanebeambte moeten ze meningokokken inenting hebben. Geen enkel probleem dat ze het niet hebben, tegen een astronomisch bedrag kan het ter plekken worden gedaan. De douanebeambte heeft alleen geen officieel document waar het opstaat maar het kan wel gelijk gedaan worden. Na een hoop blabla mogen Lino en Oliva door naar de volgende stap zonder de inenting. Dan zijn wij aan de beurt. We mogen Benin niet uit, volgens de beambte zijn we illegaal in het land. Lino en Olivia hebben namelijk een ander visum dan wij en dat vind hij verdacht. Het verschil is simpel: zij hebben hun visa bij de grens gekocht en wij online, waardoor ook de stempels verschillen, wat de beste man niet weet. Na een hoop heen en weer geloop en het vinden van iemand hoog in rang die het wel weet heeft de beambte nu een wijze les geleerd over het bestaan van een e-visa. Alle vier zijn we nu Benin uit en in niemands land. Terwijl wij onze halve marathon aan het lopen waren tussen de verschillende beambten voor het uitleggen van de e-visa had Lino een andere beambte uitgevraagd wat de kosten zijn voor een OAV geregeld vanaf de grens. Wat blijkt, deze kon voor $250 dollar worden geregeld. Dat is $100,- p.p goedkoper dan via Andy. We nemen contact op met Andy maar die geeft niet thuis. Omdat het e-visa al is afgegeven kunnen we niet meer terug. We praten wel met Andy op het vliegveld. We hebben inmiddels de juiste man gevonden die ons kan helpen met het aanvragen voor de papieren om van de grens naar het vliegveld en Lagos te mogen rijden. Tevens kan hij voor ons een politieagent regelen die mee kan rijden naar het vliegveld. Voor het aanvragen van de papieren om onszelf naar Lagos te rijden moesten de e-visa worden geprint. Dat had onze vriend Andy niet verteld. Bij de grens kan uiteraard geprint worden. De prijs vonden ze zelfs schappelijk. Voor 16 velletjes printen mogen we meer dan €15,- betalen. Een kleine herinnering, een automonteur verdiend hier €4,5 per dag. Met de humor die ik over heb, geef ik aan dat het nu een tikkeltje te ver gaat. Een grensovergang in Afrika zal geen grensovergang zijn als er een andere man als een geschenk uit de hemel komt aanzetten die het goedkoper kan doen. We moeten dan wel terug naar de Benin zijde (waar we niet meer in mogen). Er mag 1 persoon mee, het is om de hoek en meer is volgens hen niet nodig. Ik zie de logica niet tussen om de hoek en 1 persoon, maar voor hun is het logisch. Ik loop mee maar bedenk mij na een paar meter dat ik gek ben om alleen met een vreemde bij de grens mee te lopen. Na onderhandeling, u leest het goed; onderhandeling, mag ook Lino mee. De dames blijven bij de auto. Met ze drieën ^e lopen we de grens over naar Benin. De beambte bij de grens met Benin geeft aan dat we hem moeten betalen als we weer terug komen van het printen. We zijn tenslotte zonder paspoort in Benin. De shop om te printen zou om de hoek zijn. Toch worden er motortaxi’s geregeld. Het blijkt te ver om te lopen. Uit het niets sluit er een vierde man bij ons aan en regelt (op onze kosten) ook een taxi om mee gaan. Geen idee waarom maar hij zit op een motortaxi en wil mee. De afstand op de motor viel mee, nog geen 700 meter. Er wordt €5,- gevraagd voor de vier motortaxi’s, wat veel is voor 700 meter op een motortaxi. Een afstand onder de drie kilometer kost ongeveer 10 cent. We krijgen de prijs terug naar €1,-. We zijn in ieder geval bij de shop. Ze hebben geen internet om de bestanden via what’s app over te dragen. Ze hebben wel bluetooth. Mijn telefoon verzendt alleen geen bestanden met bluetooth. Gelukkig had ik de telefoon van Lis wat werkte. De bestanden worden 1 voor 1 geladen op de telefoon van de winkel. Het printen kon beginnen. Moesten we 1 of 2 exemplaren hebben? Niemand die het weet, er wordt gebeld. Het moeten er twee zijn. Als we 16 printjes hebben moeten we €7,5 betalen, al een stuk goedkoper maar dan nog. Het onderhandelen begint wederom. We komen op een prijs van €4,5. Uiteraard heeft de man geen wisselgeld. Na wat rondvragen kunnen we het GRATIS wisselen. We lopen terug, Lino en ik hebben geen zin om weer het gezeur aan te gaan met de motortaxi’s. Teruglopen is echter ook geen pretje. Aan alle kanten worden we aangeklampt om iets te kopen, te wisselen of gewoon geld te geven. De vierde man die ons kwam vergezellen bij de grens begint nu ook om geld te vragen. Ik verwijs hem naar de derde man die vanaf het begin met ons mee is om onze e-visa printen. Wij hadden niet gevraagd of hij ons kon helpen en heeft ook niks gedaan, al zegt hijzelf dat hij heel hard voor ons gewerkt heeft. De derde man wijst hem af en ik ook. Hij kan niet uitleggen wat hij heeft gedaan, dus jammer voor hem. Dan komen we weer bij de grens. De grens beambte van Benin moeten we nu betalen. Gelukkig had hij het te druk met andere zaken en zijn we doorgelopen. Weer aangekomen bij de dames en de auto’s begint de derde man om zijn geld te vragen. Gelukkig is hij wel blij met €1,50 voor zijn verdiensten. Dan komt de volgende stap. De officiële papieren om met een politieambtenaar naar het vliegveld te mogen rijden. Dit was zowaar een vaste prijs die we van vele andere Overlanders hadden gehoord. Omgerekend €37,-. De politieman genaamd Victor gaat met ons mee. Als ik het geld geef begint hij gelijk te koeren dat het bedrag te laag is. Het grappige is, ik had hem zelfs meer gegeven omdat ik niet kleiner had en ze bij de grens niet aan wisselgeld doen. Ik kijk dus verbaasd naar aanleiding van zijn reactie. Zijn collega’s zijn nu zo vriendelijk om hem te wijzen op het feit dat hij moet leren rekenen. Als hij nog een keer kijkt is hij blij met het bedrag. Het invullen van de papieren begint. Tijdens het invullen moeten we aangeven hoeveel we betalen en wie de fixer is zodat zij ook weer hun geld krijgen. We matsen Andy door te zeggen dat wij $250,- betalen. Het invullen van de papieren duurt echter lang. Heel lang. Alles moet gecheckt worden, nog een keer gecheckt, voor de zekerheid nog maar een keer gecheckt en dan langs het hoofd van de grenspost die zijn goedkeuring geeft. Tijdens het wachten krijgen Lino en Olivia een uitleg hoe Zwitserland aan de vlag met het kruis is gekomen. De beambten kennen de geschiedenis goed. Als alle papieren rond zijn, zijn we blij met de volgende stap. En ohja, er wordt uiteraard om geld gevraagd. We bedanken vriendelijk en geven aan dat we volgens ons al genoeg geld Nigeria gaan binnenbrengen voordat we er überhaupt een stap hebben gezet. Ze kunnen er wel om lachen en krijgen een hand. Wat gezegd dient te worden, ondanks dat alles om geld draait zijn ze super vriendelijk. Victor laat lang op zich wachten voor we definitief kunnen vertrekken. Om precies 15:32 uur rijden we weg van de grens.

De route naar de grens is een drama. Nigerianen rijden belabberd. Ze gebruiken elke centimeter van de weg, toeteren alsof hun leven ervan afhangt en willen vooral voordringen. Ondanks dat Victor ons vergezelt en we snel langs de politie checks kunnen (wat er meer dan 40 zijn op de weg naar het vliegveld) en enkele files duurt de gehele rit precies vijf uur.

We rijden om 20:34 uur (ik maak geen grapje) de garage in van het internationale vliegveld van Lagos. 

Wat een rit was dit. We zijn gesloopt. Er is geen tijd om te wachten, Victor wil graag naar huis en we worden de luchthaven ingeloodst. Via achterafgelegen gangen komen we bij enkele hokjes waar meerdere beambten zitten die onze papieren controleren. Daar ontmoeten we ook onze vriend Andy. Na een halfuur wachten mogen we eindelijk achter de Douane voor onze aanvraag VOA. Wat al snel duidelijk wordt is dat Andy staat te popelen om zijn $350 dollar in ontvangst te nemen. Hij denkt dat zijn winst voor vandaag $600,- bedraagt. ¼ Van zijn maand salaris. Lino en ik hadden alleen bedacht dat we zijn winst naar $400,- gingen reduceren. Hij zei dat er geen goedkopere optie was dan $350- dollar, bij de grens bleek hetzelfde product $250 te zijn. Daarnaast moesten we een extra dag wachten, hij zou onze visa voor de lunch regelen wat uiteindelijk 17:30 uur werd. Tijdens het gesprek werd Andy steeds bozer. Wij inmiddels ook omdat hij leugen na leugen begon te vertellen (deze zal ik besparen). We komen tot een overeenstemming van een totaalbedrag van $300,- per visum. Aan Andy had ik drie keer gevraagd (lang leven what’s app om het aan te tonen) in welke valuta hij betaald wilde worden. Drie keer geen reactie. Ik heb voor hem de keuze gemaakt dat hij in euro’s betaald krijgt. Andy is hier niet blij mee. Hij verzocht ons dringend om alles om te wisselen naar Niara of dollars. Op een vliegveld, en al helemaal in Nigeria, weten ze hun marges. Ons visum wordt dan snel weer $350. Hij kan zelf goedkoper wisselen. Dus wederom pech voor Andy. Als we hem het geld geven, heeft hij toch nog het lef om extra geld te vragen. Hij heeft zo hard zijn best gedaan. Proberen kan altijd. Lino stond echter op het punt van ontploffen en ontplofte vervolgens waardoor ook Andy inzag dat het geen zin had om nog meer tijd in ons te steken. Wat Andy overigens in de tussentijd nog wel even snel had geregeld was dat ik bij de VOA aanvragen onderaan de stapel kwam te liggen. Dit zorgde ervoor dat we pas om 01:30 uur wegreden van het vliegveld. Geen fijn tijdstip om negen kilometer door Lagos af te leggen. Gelukkig hadden we een hotel gevonden in de meest veilige omgeving van Lagos. Om 02:00 uur arriveren we bij het hotel na de nodige politie checks en omrijden om niet stil te komen te staan. Dat wil je in dit soort steden niet. Om 2:30 uur klikken we het lampje uit.

Wederom, wat een dag.