Nigeria en zijn geld

Ik open mijn ogen en besef dat ik in Nigeria ben. Het is ons gelukt! Gisteren was een heftige dag maar we hebben het gehaald. Zonder kleerscheuren. Alhoewel, in de file op weg naar het vliegveld van Lagos heeft Lisa een andere auto een lief kusje gegeven. De auto was in een dusdanige staat dat een deuk extra geen verschil maakte aan het uiterlijk van de auto en we zonder problemen konden doorrijden. Sauf heeft een klein rimpeltje opgelopen op de bumper. Als dat alles is?

Het hotel waar we verbleven was luxe maar het verschil tussen liggen op een plank of een matras had ik nauwelijks gevoeld. Het bed was keihard. Er zijn in ieder geval wel wat uurtjes bij Klaasvaak afgelegd dus we kunnen opstaan. We zetten onze eerste stappen in Nigeria. Bij de bakker om de hoek weten we goed brood te scoren, dat begint goed. Toevallig zitten er tegenover de bakker een fotowinkel waar we een nieuwe dop voor onze lens kunnen kopen, die was gesneuveld en dit is ook top.  En vervolgens…. Ja? Lagos is niet onze stad. Het is er druk, veel smog, herrie, de stroom valt continue uit en er is weinig te beleven. We gaan koersen richting het oosten van Nigeria, de stad Calabar. Een afstand van 800 kilometer.
Geld hebben we ook nog nodig. Op het vliegveld hadden we al vele banken geprobeerd. Er was alleen altijd een maar… hij deed het niet, accepteerde onze pas niet, er kon niet meer dan €15,- worden opgenomen en als het kon dan vroegen ze een bedrag per transactie waar je van gaat duizelen. Gelukkig hebben we dankzij Knab een bank weten te vinden in Nigeria die ons €50,- per keer kon geven, zonder absurde extra bedragen en we kunnen meerdere keren achter elkaar pinnen.  Bedankt Knab! Lino en Olivia hadden hetzelfde probleem dus fungeerde wij als hun bank. Nadat we de nodige Niara’s in onze portemonnees hadden gestopt kon onze reis naar het oosten beginnen.

Vandaag gaan we zien hoe ver we kunnen komen. Voor de slechte wegen en de vele politie checks waren we gewaarschuwd. Sterker, we hadden het al ondervonden op onze weg van de grens naar het vliegveld en Lagos. Wat ons verbaasd is dat we onderweg slechts een enkele check treffen en snel mogen doorrijden. De weg is voor Afrikaanse begrippen goed te noemen. We zijn zo verbaasd dat we een afslag missen en elkaar kwijtraken. De afstand tussen de portofoons is te ver en bereik met de telefoon hebben we niet. Op het punt waar we elkaar uit het oog verloren zijn er meerdere wegen naar Rome.  We gokken en blijken dezelfde weg als Lino en Olivia te hebben gepakt. Na 40 eenzame kilometers kunnen we gezamenlijk verder.

Het verkeer door de steden is een ander verhaal. Traag, druk, chaotisch en tijdrovend. Het voordeel van het vele stilstaan in de steden zijn dan wel weer de straatverkopers. Alles is er te koop. Zo kunnen we onderweg onze hongerige maagjes vullen met van alles en nog wat zonder een stap uit de auto te hoeven zetten. De gefrituurde banen zijn bij ons het meest intrek. 

Voor we Nigeria ingingen hadden we al gezien dat de slaapplaatsen in het land schaars zijn. Voor het vallen van de avond weten we een slaapplaats op het parkeerterrein van een hotel te vinden. In Nigeria is het gebruikelijk om over alles wat met geld te maken heeft te onderhandelen. Zo ook op deze locatie. Na wat moeizame onderhandelingen konden we eindelijk het domein van het hotel betreden. Wat mij in de afgelopen twee dagen al was opgevallen is dat alles kapot is in Nigeria. Anders gezegd, alles is in erbarmelijk staat. Zo ook dit hotel. Eigenlijk deed niets het, behalve op een rare ongebruikelijke wijze. Even water halen was bijvoorbeeld niet mogelijk. Alles liep via onlogische verbindingen waardoor er kranen open of dicht gezet moesten worden voordat je op punt A water kreeg in plaats van B. Het pand zelf… dat was een bouwval. Alles wat er in het pand bevond was niet veel beter. En zo zijn bijna alle huizen die we gezien hebben en zullen gaan zien. Alles in Nigeria is kapot of in een erbarmelijke staat! 

Zoals eerder beschreven zijn de nachten die we maken niet altijd al te best. Deze nacht was zo waar redelijk te noemen. Klaasvaak begint te wennen aan alle geluiden in de nacht die er zijn. De dag die voor ons ligt staat in het teken van A naar B rijden. We mogen weer vele politieagenten ontmoeten langs de kant van de weg. De interesse vanuit de politieagenten in onze reis is groot te noemen. We mogen overal stoppen. Er is geen check point dat vergeet een hand te geven. We mogen hen allemaal de hand schudden. Door allen wordt op een schappelijke wijze gevraagd of we nog een bijdrage hebben voor hun maandelijkse belediging vanuit de overheid, oftewel hun salaris. We wensen hun de beste wensen voor het komende jaar wat meer waard is dan geld. Daar kunnen ze om lachen en we mogen door. Menig agent geeft ons ook de ruimte om onze ‘vriend’ te kunnen zijn. Lees; uitweg uit Nigeria. Ze laten de complete snelweg stil staan om onze documenten te ‘controleren’ en vervolgens ons telefoonnummer te vragen die we uiteraard geven met een verkeerd getalletje ertussen. Maar eerst moeten we het opschrijven. Voor het opschrijven mogen we onze tijd nemen. De auto’s achter ons wachten wel. Als we onze gegevens hebben overgedragen middels papier geven ze aan ons te zullen contacten wanneer ze er klaar voor zijn om Nigeria te verlaten. Terwijl ik dit schrijf besef ik mij hoe triest het is dat ze een toerist als strohalm zien voor hun toekomst.   

De plek waar we onze nacht doorbrengen is een beetje bekend met Overlanders. Ze hebben ze vaker gehad. Heel blij zijn ze er niet mee, er valt weinig op te verdienen. Wij kunnen wel begrijpen dat er meer Overlanders komen. De prijs is goed, de douche is prima en het parkeerterrein waar je kan staan is best okay. Een optelsom voor een redelijke nacht. We ontmoeten daar een Nigeriaan die woonachtig is in Zwitserland. Tijdens de korte ontmoeting wist hij goed duidelijk te maken dat hij zeer tevreden was met het feit dat hij in Zwitserland woonde en niet in Nigeria. “It’s much better there!”

We worden wakker en kijken elkaar aan. Weer een dag die in het teken staat van reizen. Is het leuk? Nee. Dit is een onderdeel wat hoort bij de reis. Nigeria is niet een land voor toerisme. Ja, ze hebben wat punten maar de afstanden die ervoor moeten worden afgelegd staan niet in verhouden met wat je te zien krijgt. We accepteren het dat het een saai stuk is. In het oosten van Nigeria verwachten we meer te zien. 

Calabar is in zicht, in de spreekwoordelijke zin. Het is 320 kilometer. Dat is veel om in één dag te rijden in Nigeria. Zonder doelen ook geen eindpunt dus we gaan ervoor. Ondanks de checks, de belabberde rijstijl van de Nigeriaan, de gaten en hobbels in de weg lukt het om ons doel te bereiken voor de avond valt; de Drill Ranch in Calabar. We zijn er blij mee en trots op. De eigenaren, een Amerikaanse stel die inmiddels 31 jaar in Nigeria wonen hebben een project opgezet om de inheemse apensoorten in stand te houden. Ze hebben twee grote kooien in Calabar en op zes uur rijden een natuurreservaat in de bossen met meer dan 600 apen. Deze wordt samen gerund met de lokale bevolking. Een plek die wij graag willen bezoeken, maar…

Rond de jaarwisseling heeft er een inbraak plaatsgevonden op het kantoor van de Drill Ranch in het natuurreservaat en is hun geld gestolen. De eigenaren hebben aangifte gedaan van de inbraak bij de lokale politie. De politie heeft een onderzoek ingesteld waaruit vijf aanhoudingen hebben gevolgd, allen werkzaam op de Ranch zelf en afkomstig uit het naburige dorp. Dan begint vervolgens het drama. De politieauto heeft met de vijf aangehouden personen onderweg van de Drill Ranch naar het politiebureau en auto-ongeluk gehad. Eén dode en vier zwaargewonden. Als wraak hebben de inwoners van het dorp alles vernield in het natuurreservaat wat van waarde was en de aanwezige 24 uur gegijzeld totdat de politie kwam. Een plek waar wij niet moeten zijn. We zijn onder de indruk van het verhaal. Het trieste is dat niemand van de overheid zijn verantwoordelijkheid neemt en de eigenaren van de Drill Ranch in de kou laten staan. Ze zijn letterlijk machteloos en kunnen weinig doen. 
We klappen alles uit, maken kennis met de apen en een andere Overlander uit Duitsland die backpackend onderweg is naar Malawi. In de schuur zien we de motor van Charlotte, licht gehavend. Enkele weken geleden had zij een motorongeluk gehad op drie uur rijden van Calabar. Zij is inmiddels in Londen om te herstellen. Haar motor staat nog hier. Het beseft ons dat een reis zoals wij maken binnen enkele seconden compleet kan veranderen. Een seconden niet opletten en het is einde verhaal. Dit maakt dat onze reis ook veel energie kost. Om onze accu’s op te laden gaan we op tijd naar bed.

Als ik samen met Klaasvaak aan een goede bak thee zit word ik ruw verstoord. Ik hoor een keiharde serine en zie rode en blauwe lampen. Wat is er aan de hand? Het is midden in de nacht. Ik gok rond drie uur.  Ik denk gelijk aan het feit dat de drill ranche is overvallen. Is er nu ook een overval gaande? Voor ik het besef rijd de politieauto langzaam weg met zijn serine aan. De volgende ochtend vraag ik aan Peter, de eigenaar, wat het te betekenen heeft. Hij heeft ruzie met de lokale politie. Hij heeft een punt gemaakt van de corruptie die plaatsvindt in Calabar en dat nemen ze hem niet in dank af. Nu wordt als dank elke nacht rond de klok van drie uur een auto gestuurd met het verzoek de serine en de lampen aan te zetten zodat Peter weet wat de gevolgen zijn als hij zich bemoeid met de corruptie. 

We beginnen de dag langzaam. We hangen wat rond en praten wat met de medewerkers. Eén van de medewerkers vraagt of hij op autogebied misschien iets kan betekenen. In dat geval… we zoeken een nieuwe schokdemper. Hij belt een bevriende automonteur. Na een kort telefoongesprek krijgen we te horen dat het 100% mogelijk is om een nieuwe schokdemper te vinden we moeten alleen wel langs de automonteur. De werkplaats (grasveld) van de monteur is toevallig gevestigd tegenover de ambassade van Cameroon waar we moeten zijn voor onze visa. Enkele ogenblikken later liggen Lino en ik onder Sauf om hem te bevrijden van de gebroken schokdemper. Het is een simpel iets om los te halen maar hij zit muurvast. Het kost ons 1,5 uur om de demper los te krijgen maar het lukt. Wanneer de demper los is en we hem testen doet de demper nog maar weinig. Het juiste moment. 

Later dan gepland gaan we richting de ambassade en monteur met onze schokdemper. Het vinden van een taxi in Calabar is een opgave. De taxi’s zijn oude Audi 80’s die goed worden gebruikt. Gemiddeld zit er een man of acht in de auto. Drie tot vier voor in. Vier tot vijf achterin. We vinden een illegale taxi (het zal eens niet) die ons wel wilt brengen. We noemen meerdere malen dat we naar de ambassade van Cameroon willen, we bieden hem aan om onze navigatie te gebruiken zodat we er zonder problemen komen. Maar waar rijdt onze taxichauffeur heen? De ambassade van Equatoriaal Guinee. Het spelletje begint dan dat wij het niet goed gezegd hebben en we uiteraard meer moeten gaan betalen. Lang verhaal kort. Als we eindelijk bij de Ambassade aankomen is het 15:50 uur. Te laat om nog een visum aan te vragen. We mogen de volgende dag terugkomen. Op naar de automonteur. Het is tegenover de ambassade. We vinden de monteur en hij gaat voor ons bellen. Na wat telefoontjes moeten we wachten op een foto van een leverancier. Als de foto’s via what’s app binnen komen is het moeilijk te zien of het de juiste is. We moeten naar de andere kant van de stad om het te checken. De monteur staat erop dat wij met hem meerijden. Het feit dat ik deze blog kan type zegt dat we de rit hebben overleefd. Het is een wonder dat we de andere kant van de stad hebben mogen bereiken zonder een aanrijding. Wat een rijstijl heeft deze man! Gewoon dodelijk, niet alleen voor onszelf maar ook voor de mensen om hem heen! We zijn aangekomen bij de lokale automarktstraat. Een lange straat waar ze alleen auto-onderdelen verkopen. We vinden de juiste man. De schokdempers liggen op een andere locatie. We mogen weer tien minuten heen en tien minuten terug met onze rijlustige automonteur. De schokdempers die we te zijn krijgen lijken op die van Sauf. Er zit een origineel Toyota plastic omheen wat moet pretenderen dat ze echt zijn. Aan alles is te zien dat het Chinese makelij is. We willen er één hebben. Dat is onmogelijk. We moeten er twee afnemen. Ook goed dan twee. De onderhandelingen vinden plaats bij ‘the master’. Dat is het hoofd van de straat die alle prijzen bepaald. Vanaf het eerste moment staat zijn houding mij al niet aan. Het is een dikke, fatzige man onderuit gezakt in een stoel met een te duur horloge en een blik in zijn ogen waar mijn nekharen overeind van gaan staan. Ik weet hoe laat het is. Deze man gaat een prijs vragen wat nergens op slaat. We mogen omgerekend bijna €400,- aftikken voor twee neppe schokdempers. Ik gun deze man nog een €1. Onderhandelen wil hij ook niet. Buiten het feit dat ik hem niet mag is hij ook nog onrespectvol naar onze automonteur. Ik ben gelijk klaar met deze man. Ik rij nog liever zonder schokdemper naar Kaapstad dan hem geld te laten verdienen. Mijn gevoel leg ik uit aan de automonteur. Hij begrijpt het niet helemaal. Als ik verder uitleg over de houding van de man en de onrespectvolle manier waarop hij ons behandeld wordt onze automonteur stil. Er lijkt een kwartje te gaan vallen. Hij weet nog een tweede optie. Hij moet dan bellen. De accu van zijn telefoon is alleen leeg en zijn oplader is kapot. Hij brengt ons naar de Drill Ranch waar hij zijn telefoon kan opladen. De monteur gaat bellen. Voor €75,- kan hij twee schokdempers over laten komen vanuit Lagos, dat is inclusief de winst voor hem. De schokdempers zijn er dan morgenochtend. Kan dat in Afrika? We geven akkoord en we wachten het telefoontje de volgende ochtend af. We vertellen het Peter, “That’s not possible in Nigeria boy, that’s not possible.” 

We schuiven aan tafel. Voor ons staat een pan. Het ruikt verrukkelijk. Lino plopt de fleswijn open en schenkt de glazen vol. Olivia heeft het brood gesneden. Allemaal hebben we een prikker op ons bord liggen. De geur uit de pan is niet te weerstaan. De damp blijft ervanaf komen en onze reukorgaan prikkelen. Het stukje brood prik ik aan mijn prikker. Ik dip het in de gele hete brij wat in de pan zit. De kaasfondue smaakt goed!!! Bedankt ouders van Lino!

Peter vraagt ons of we in de ochtend het terrein netjes willen houden en geen dingen willen laten slingeren. Een afgevaardigde van de Amerikaanse Ambassadeur komt een bezoek brengen aan de Drill Ranch. Het is een gesprek om te kijken wat de Amerikaanse Ambassade voor de Drill Ranch kan betekenen. Amerikanen zijn goed in groots. Drie super SUV’s, zwaarbeveiligd komen het terrein oprijden. De beveiliging springt uit de auto en bewaakt alle hoeken van het terrein. De afgevaardigde en Peter gaan in gesprek. Na een uur is het gesprek afgelopen en verdwijnt alles weer. We vragen of Peter tevreden is met het gesprek. “They are politicians, that says enough. They think they can do a lot, but they can’t. The conversation itself was good”. 

Voordat we aan ons ontbijt kunnen beginnen komt de vriend van de monteur naar ons toe. “Your shock obsorbers arrived this morning.” Het kan dus wel. Na het ontbijten maken we nog wat kopieën voor de ambassade, we laten ons niet nog een keer verrassen met dure printjes. Na alles geprint te hebben, een taxi te hebben gevonden komen we aan bij ons onderkomen voor de komende zes uur, de ambassade van Cameroon. Na alles te hebben ingevuld is het wachten op de ambassadeur die bevoegd is om een handtekening te zetten onder het visum. Niemand weet alleen of hij komt en wanneer. We kunnen dan ook niks anders doen dan wachten. In de tussentijd haal ik de schokdempers op. En wat blijkt, het zijn precies dezelfde als de dag ervoor. Alleen nu voor €325 goedkoper!!!

Na vieren krijgen we eindelijk bericht dat we ons paspoort kunnen ophalen, met visum. We mogen Nigeria weer uit!!!