Ik krijg weer meer energie!

Onderweg naar de duik locatie had ik contact gelegd met de duikschool. Het contact verliep alleen niet heel soepel. Ik kreeg niet helder of ik nu wel of niet kon duiken. Het werd ernaartoe gaan op de bonnefooi. Aangekomen bij de duikschool bevalt de locatie mij gelijk. Er liggen mensen in hangmatten, iemand staat verse kreeft te braaien, iemand leest een boek en weer iemand anders was bezig met het schoonmaken van het duikmateriaal. We kijken uit over zee en zien voor de kust een scheepswrak liggen. Ik voel me gelijk in mijn nopjes. We worden vriendelijk verwelkomt. Marco, de eigenaar is momenteel bubbels aan het uitblazen onderwater maar als hij terugkomt kan hij vertellen of we vandaag of morgen gaan duiken. Het moet sowieso lukken. Als Lisa en ik onze lunch aan het weghappen zijn komt Marco al aangelopen, uitgedost in duikerspak. Ik kan vanmiddag mee met twee andere. Die duik staat al gepland. We gaan dan een wrakduik doen. Twee jaar geleden is voor het strand van dit plaatjes een schip gestrand, omgeslagen en zal hier altijd blijven liggen. In mijn optiek een wonderschone locatie. Voor we gaan duiken wordt ik naar mijn duikpapieren gevraagd. Mijn duikpapieren heb ik niet bij mij maar hij geloofd mij op mijn woord. 

Wanneer ik het duikmateriaal krijg aangereikt valt het mij op dat alles er top uitziet. Het materiaal is nog geen jaar oud. Dat is andere koek dan in Azië. Tussendoor checkt Marco wanneer mijn laatste duik is geweest. Ik twijfel even om eerlijk te zijn maar weet uit ervaring dat eerlijkheid over het aantal duiken en wanneer niet altijd werkt. Ik gooi het jaartal 2017 eruit. Hij schrikt. “Dat is meer dan drie jaar geleden!” Dat klop als een bus. De werkelijkheid is dat de laatste keer in 2012 was. Hij twijfelt wat we moeten doen. Officieel heb je dan een opfriscursus nodig, waar ik nou net geen zin in had. Ik had dus beter 2018 kunnen zeggen. Aangezien ik al heel de mikmak om heb en de andere twee staan de wachten geeft hij mij de voorkeur van de twijfel.

Nu begin ik alleen zelf een tikkie zenuwachtig te worden omdat ik mij afvraag of het inderdaad wel slim is om na acht jaar niet gedoken te hebben weer het water in te gaan en een wrak duik te doen. Aan de andere kant; we zijn al van Nederland naar Angola gereden, wat relatief gezien goed is gegaan, dan zal dit ook wel vlotten. Op naar het water. Onderweg herhaal ik de duikprocedures die ik nog weet en voor ik het door heb sta ik met mijn voeten in het warme water met voor mijn neus een immens wrak.  

Langzaam dobberen we af naar een diepte van 20 meter en beginnen we aan onze toer rond het wrak. Het zicht is redelijk, de temperatuur van het water comfortabel en genoeg vis om mijzelf te vermaken. We struinen gemoedelijk langs het wrak. Marco zo nu en dan het wrak in maar dat laat ik aan mij voorbijgaan. Gedachten vliegen voorbij aan Shipwreck beach waar we eerder zijn geweest en de Titanic. Ook dit schip heeft een geschiedenis. Wie voeren op dit schip? Was het gezellig aan boord? Was de kapitein dronken toen hij de grond raakte met het schip? Hebben de gewonden veel pijn gehad? Gelukkig is er bij dit ongeluk niemand overleden dus hoef ik daar ook niet over na te denken. 58 minuten later komen we weer boven water. Een relatief lange duik waar we veel gezien hebben en ik heerlijk heb weg kunnen dwalen in mijn gedachten. Ik voel de energie weer terugkomen in het reizen en kijk uit naar de maanden die we nog voor ons hebben. 

Wanneer ik fris heb gedouchte staat er een kleine borrel klaar. Samen met de andere gasten bespreken we de duik en waarom zij in Angola zijn. Het zijn expats die in Angola werken.  Ze hadden een lang weekend wat maakte dat ze hier gingen duiken. Vanavond gaan ze weer richting Luanda. We praten over van alles en nog wat en voor we het weten is het laat. Zonder gegeten te hebben. We mogen gebruik maken van de keuken om een overheerlijke spaghetti in elkaar te zetten. We koken voor Marco en zijn twee werknemers maar Marco en zijn medewerker passen helaas. Die hebben een voortreffelijke spaghetti gemist. Voldaan kruipen we onze daktent in. 

Ik word vroeg wakker en het eerste wat mij te binnenschiet is om te vliegen met de drone. Gisterenavond had ik al gevlogen maar nu was de wind gaan liggen, de zon kwam net op en alles zag er vredig uit. Het enige nadeel is dat Lisa wakker zal worden. Het zij zo. Voorlopig hoeven we niet te werken dus een kortere nacht maakt ook niet uit. Het ene filmpje na het andere filmpje ‘vliegt’ over mijn beeldscherm voorbij, gemaakt door de drone. Blijft leuk speelgoed. 

Inmiddels was ook de eigenaar aangekomen. Hij was benieuwd naar de filmpjes en of hij ze mocht hebben als promotiemateriaal, natuurlijk, geen enkel probleem. Gezamenlijk gaan we aan de koffie, bekijken we de filmpjes en rollen in de fase om te betalen. Onze vrienden Jonas en Sebastiaan waren de week voor ons bij Marco wezen slapen. Zij hadden ons doorgegeven wat zij per nacht hadden betaald bij Marco. Ik had het geld al gepakt en legde het neer op tafel. Marco verontschuldigde zich maar het was nu het dubbele. Ik kijk Marco vragend aan en denk; houdt het nu nooit op? Zo’n fantastische tijd gehad en dan nu het dubbele vragen. Marco spreekt vloeiend Engels wat maakt dat ik nu kan uitvragen naar wat zijn gedachten zijn over de prijs. Er komt een boeiend gesprek tot stand. De conclusie is dat hij eigenlijk niet zo goed weet wat hij moet vragen voor een overnachting van een overlander. Hij had het gevoel dat hij voor Jonas en Sebastiaan te weinig had gerekend. Uiteindelijk bespreken we zijn hele businessplan, leggen uit hoe de gemiddelde Europeaan kijkt naar prijzen en wat ze daarvoor verwachten en dat als je veel vraagt goed moet kunnen uitleggen waar de hoge prijs in zit. Gezamenlijk schrijven we zijn promotie verhaal voor overlanders, stellen de prijzen vast en na een uur staat alles online voor de volgende overlanders die gaan komen. We krijgen een groots dankjewel van Marco voor de filmpjes en het helpen met het vaststellen van de prijzen. We moesten alleen nog wel steeds meer betalen dan Jonas en Sebastiaan. 

Vanaf de plek waar we nu zijn, vlakbij Benguela, kan je op twee manieren richting Namibië rijden. Je kan via het binnenland met goed geasfalteerde wegen of via de kust, wat een offroad weg is. Jonas en Sebastiaan hebben de kust route gepakt. Via de app waarschuwde hij ons dat het geen route is zonder risico’s. Hij had het geluk om zijn achteras as daar te breken. Provisorisch konden ze het maken, tof vonden ze het niet. Sebastiaan had wat foto’s naar ons gestuurd van de route en waar hij had geslapen. Deze zagen er zeer aanlokkelijk uit. Het afbreken van de achteras / schade rijden staat alleen niet op mijn verlanglijstje. Aangezien we Marco van vele adviezen hebben voorzien was het nu tijd voor hem om ons te voorzien van advies. De route langs de kust is het dubbel en dwars waard maar wel gevaarlijk voor je auto. Als je de reis wil maken zorg dat er een tweede auto mee gaat. Als er iets gebeurt kom je er niet weg en hulptroepen zullen lang op zich laten wachten. Ons besluit wordt snel genomen. We nemen de veilige route binnen. Sauf houden we graag heel. 

Alles is weer ingepakt en we rijden over de rustige wegen van Angola. Als we een heuvel oprijden zien we twee fietsers die er Europees uitzien. We stoppen, draaien om en spreken ze aan. Het is een Portugees stel dat onderweg is van Kaapstad naar Portugal. Hij is beroepstekenaar en acht jaar onderweg op zijn fiets door alle delen van de wereld. Zijn vriendin is de laatste drie jaar aangehaakt. Vol trots laat hij zijn tekeningen zien. Ik sta perplex en ben onder de indruk. Wat kan deze man tekenen! Zo mooi en precies. Waar wij onze polaroid mee hebben om bijzondere momenten vast te leggen, zo maakt hij tekeningen van bijzondere momenten. Helaas moeten zij door en wij ook. Zij willen voor het donker een hun eind doel van vandaag halen. We nemen afscheid en wensen ze veel succes!