Tijdens onze vaartocht door het dorp op palen hadden we een gezellige klik met een Amerikaans stel van onze leeftijd. Ze waren heftig onder de indruk van Afrika. Het was meer intens dan ze ooit hadden verwacht. Ze hebben drie weken vakantie en geven aan meer vermoeid terug te komen dan ze heen gingen. Hij is fotograaf en schiet de ene foto na de andere. We zien dat hij onder de indruk is van de architectuur en de kleuren die ze hier gebruiken, waar hijzelf vol passie over weet te vertellen. Het is mooi om te zien met hoeveel passie hij praat over hun reizen en dat ze blij zijn dat ze hebben doorgezet. Hij heeft al vele momenten gehad dat hij tranen in zijn ogen kreeg van de schoonheid van West-Afrika in combinatie met de intensiteit die de twee landen (Senegal en Benin) met zich mee brengen. Hij kan er geen genoeg van krijgen. De intensiteit die zij ervaren kunnen wij ons goed in verplaatsen. De schoonheid, die zien wij minder. Dankzij hen zijn we ook op de hoogte gebracht over de aanstaande verkiezen in Amerika. Zijn we ook weer up to date. Ik vraag mij alleen af of ik het had willen weten.
Terwijl we samen met het Amerikaanse koppel het ontbijt aan het nuttige zijn hebben we wederom uitzicht op de watervulplaats voor de locals. Het was ons al opgevallen dat de bootjes soms angstvallig werden vol geladen met schoon vers water. Het kon dan ook niet anders dan dat het een keer moest gebeuren dat een bootje de bodem prefereerde boven het drijven. Terwijl ik rustig mijn thee zat weg te drinken zag ik in mijn ogen een jong meisje vol met kannen vers water afdobberen naar de 1 meter diepe bodem. Het resulteerde in het onderstaande plaatje. Leedvermaak blijft toch mooi vermaak. Wat ons verbaasde is dat weinig mensen haar kwamen helpen. Het duurde lang voor dat iemand anders haar kwam helpen om de nog gevulde kannen met water uit haar boot te halen zodat zij haar eigen boot aan land kon trekken om leeg te halen. Blijkbaar is het hier toch meer god voor ons allen en ieder voor zich. Wat ook wel wordt bevestigd als je met de lokals praat.
Met een hoge snelheid worden we rond lunchtijd weer teruggevaren naar het vaste land. We zijn blij dat we Sauf weer zien zonder een extra krasje. Het is spannend om Sauf een nacht achter laat in deze landen. We kennen de mensen niet lang genoeg om zeker te weten of ze de auto met rust zullen laten of niet. Uiteraard gaan we uit van het goede van de mens maar er zitten ook rotte appels tussen. Dit keer hebben we dus geluk.
Gisteren, in het hostel, hebben we het meisje uit de keuken de kip zien vangen die wij op ons bord kregen. Zowel Lisa als ik hebben nog nooit gezien hoe een kip wordt geslacht en geplukt. In het hostel hadden we gevraagd of we toeschouwer mochten zijn van het slachtproces. Een slachtpartij van een kip vonden ze niet geheel passen in de beleving van een klant die overnacht in het hostel (wat we konden begrijpen). Ze boden ons aan om de volgende ochtend op het vaste land te helpen bij het kopen van een kip zodat wij het proces van A tot Z konden bekijken. We vonden het een mooie afspraak. Bij aankomst aanland gingen we opzoek naar de man die Engels sprak, hij was alleen niet aanwezig. Samen met een vriend van hem hebben we de kip uitgekozen en kregen we te zien hoe de kip het heden voor het eeuwige verwisselde. Of we nu de kip zelf kopen of iemand anders koopt hem. De kip gaat toch wel dood. En zo geschiede. De vrouw pakt de kip, leg het kopje naar achter, pakt een bod mes, krijgt het nekje niet goed door en duwt harder, het eerste bloed komt eruit en de kip wordt op zijn kop opgehangen boven een bak om leeg te bloeden. We moeten vijftien minuten wachten en kunnen dan terugkomen. We hadden de afspraak dat het plukken dan zou beginnen. We gingen wachten in de schaduw. Onze uitleg over het plukken was helaas niet gelukt. Voordat de vijftien minuten voorbij waren kregen we een plasticzak met een geplukte kip. Naast de drie liter rode saus hadden we nu ook een verse kip in onze koelkast.
Voodoo is in Togo en Benin nog zeer populair. Ze hebben een eigen voodoo markt. De locatie is niet geheel makkelijk te vinden en de omgeving is niet bepaald fijn te noemen. Het is vooral heel grijs. Gezien het een zondag betrof was het rustiger dan normaal en konden we door het gekrioel van de stad de markt vinden. Na wat zoeken vonden we een paar kraampjes die allerlei Voodoo dingen voorkopen. Voornamelijk dode exotische dieren en dan in de meeste gevallen de koppen van de dieren. Hierbij valt te denken aan slangen, verschillende soorten apen, papegaaien en uilen. Helaas hadden ook drie levende uilen de twijfelachtige eer om hier te zijn. Het toerisme was hier niet onbekend gebleven. Voor elke foto die je wilde maken moest ruim in de buidel worden getast. Gezien we de handel in exotische dieren niet willen bevorderen hebben we ervoor gekozen om geen foto’s te maken en de beelden op onze eigen harde schijf op te slaan. Echt fijn zag het er toch niet uit. U mist dus niets.
Om van alle indrukken tot rust te komen gingen we naar een restaurant aan het strand dat door diverse werd aangeraden. Naast de locatie zou ook hun voedsel uitmuntend zijn. Maar smaken kunnen ook verschillen. De locatie was mwah, de mensen waren allemaal arrogante rijken uit de omgeving die hun eigen muziekboxen hadden meegenomen en het eten was niet te hakken. Als Lisa zegt dat iets vies is, dan is het echt vies. We ging maar weer eens een stuk lopen over het strand om te kijken wat er nog meer te vinden was. We moesten ook nog een plek voor de nacht hebben en wilde niet terug naar de plek waar ze de geit hadden gebracht. Dat zou eigenlijk de enige overnachtingsplek in de omgeving zijn. Na wat zoeken stuitte we op een mooi restaurant, rustig, goede muziek en uitstekend gelegen en… we mochten er ook slapen. De eigenaar was weer een Bob Marley type dus alles was meer dan prima. Het is was uitmuntend en ze hadden zelfs rosé.
We halen de auto op en als we weg willen rijden worden we tegen gehouden door de beveiligers, soort van parkeerwachters. We moeten betalen voor het parkeren. Gezien de drukte en het feit dat we in de buurt overnachten kiezen we ervoor om te betalen. Het hoeft niet, wat ze doen eigenlijk nis. We geven het bedrag waar ze een goed brood mee kunnen kopen. Als de man het bedrag ziet begint de man een betoog waar je u tegen zegt. Samengevat; met de auto die wij hebben moeten we meer betalen, veel meer. Toen was het tijd voor mijn betoog. Geef het geld terug als je niet blij bent. We nemen afscheid van elkaar met een handdruk waarbij de man lacht als een boer met kiespijn. Dit was onze zoveelste ervaring met het ‘geven’ van geld wanneer het niet nodig is en men er niet blij mee is.
We hadden de verwachting dat Lino en Olivia vandaag zouden aanhaken bij ons. Helaas zat het geluk hun deze dag tegen. In Ghana moet je reflectoren op je auto te hebben, aan de voor en achterzijde. Zij hadden ze alleen aan de achterzijde. Dit resulteerde in een lange discussie met de politie over het betalen van de boete. Ze hebben uiteindelijk niet hoeven te betalen, maar het zorgde ervoor dat ze vandaag Benin niet gingen halen.
Voor de volgende ochtend hadden we als doel om vroeg op te staan om boodschappen te doen bij de westerse supermarkt. Het lukte zowaar. Na alles ingepakt te hebben en het moment van betalen daar was gaf Bob aan dat hij geen geld wilde ontvangen. Wat krijgen we nu? Het is de omgekeerde wereld. “Geld vernietigd de wereld dus dat moeten we zo min mogelijk gebruiken.” Aldus Bob. Hij heeft een punt te pakken. Een vers geslacht kippetje kon hij wel waarderen. Althans, zijn vrouw. Hijzelf was vegetarisch. En zo ruilde wij de kip voor een goede overnachting.
Vroeg waren we bij de winkel. Precies om 08:00 uur draaien we de parkeerplaats op. We zijn trots op onszelf. Alleen jammer dat de winkel om 09:00 uur open gaat. Na een ontbijtje in Sauf en wat lezen konden we om stip negen uur (de manager moet een Europeaan zijn) de grote supermarkt betreden zonder andere klanten. We hadden nagenoeg de hele winkel voor ons zelf. Als een luiaard die geen haast heeft sjokte we door de winkel.
Nadat Sauf was volgeladen met Westerse waren hadden we de Ambassade van Congo op het programma. Een makkelijk proces van een halfuurtje. Tijdens het wachten ontmoeten we Ben uit Engeland. Hij is nu twee maanden onderweg en heeft net als wij Kaapstad als einddoel. Tijdens zijn reis heeft hij een nieuw maatje gekregen. Voor de kerstdagen had hij een dorp bezocht in Ivoorkust. Als dank voor zijn bezoek kreeg hij een kip voor kerst. Uiteraard was hij zeer verheugd over zijn cadeau maar om het nu tijdens kerst op te eten ging hem wat te ver. Zijn idee was om de kip te ruilen voor iets anders. Na een paar dagen raakte hij echter gehecht aan zijn kip. Tijdens dit schrijven reist hij meer dan vier weken met de kip, door zes verschillende landen. Zijn doel is om samen met de kip, levend, aan te komen in Kaapstad. In mijn optiek, briljant! Terwijl ik het schrijf krijg ik nog steeds een glimlach op mijn gezicht.
Na een nieuwe gevulde pagina in ons paspoort zetten we koers naar een groots opgezette farm in Benin. Het is een project waar ze locals opleiden tot boer en laten zien welke mogelijkheden er zijn om (ecologisch) te boeren zonder grote investeringen. Na ons geïnstalleerd te hebben naast het hotel gingen we naar de ingang om onszelf in te schrijven voor de toer in het Engels. Helaas was deze vandaag niet meer mogelijk, we konden wel over een half uur terugkomen, want dan start de Engelse toer. Snapt u het nog? Wij in ieder geval niet. Afijn, we gingen terug naar de auto om daar te wachten. Bij het openen van het linker achterportier viel het mij op dat de binnenkant van het raam er nogal vies uit zag. Ik ben wel gewend dat Sauf er van buiten vies uit ziet, maar niet vanbinnen. De viezigheid aan de binnenkant plakte tevens. Het zat er vanmiddag nog niet. Na een korte inspectie kwam ik erachter dat het nieuw gekochte colablik de oorzaak was, deze was ontploft. Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt. Ons halfuur wachten werd gevuld door een half uur schoonmaken, wat uiteindelijk 45 minuten werd.
Door de onduidelijkheid of het wel of niet doorging hadden we geen haast. Rustig liepen we naar de ingang. Vlakbij de ingang passeren we een klein groepje mensen en worden we in het Engels aangesproken. “You are to late! On this farm is nobody to late. We don’t accept people that are to late. But I’m a good man so you can enjoy the tour, but never come to late!” Het voelde alsof we werden aangesproken door een leraar op de middelbare school, althans voor mij gaat het verhaal op. Braaf volgde we de toer. De toer duurde langer dan verwacht. Twee uur. De duidelijkheid en harde stem die de gids in het begin had vervaagde met de minuut. Hij was niet te verstaan. Dan duurt een toer van twee uur lang. De andere ‘schapen’ van deze toer hadden gelukkig ook moeite met zijn Engels.
Ondanks zijn enthousiasme begrepen we de helft. Waar komt het project op neer? Ze laten alle mogelijkheden van boeren zien, zowel dier als agrarisch. Ze laten de meeste goedkope manier zien maar ook de meest efficiënte en dure manier. Het doel is dat meer mensen in Benin gaan boeren zodat het land minder afhankelijk wordt van andere landen. Na twee uur luisteren en veel zien ploffen we vermoeid neer in onze stoelen. Leuk zo’n toer, maar wel vermoeiend als je de helft niet kan verstaan.
Tijdens de rondleiding mochten er geen foto’s gemaakt worden van de mensen die er werkten. Een gebruikelijk iets maar de uitleg vond ik bijzonder. Mijn interpretatie was dat dit project meer op een regiem lijkt. De reden dat wij geen foto’s mochten maken was het volgende: wanneer een foto mogelijk online zou komen waarop te zien is dat een medewerker niet hard werk bestaat de kans dat deze door het management wordt ontslagen. Bij dit project werken namelijk alleen mensen die maximaal gemotiveerd zijn en weinig tot geen pauze nemen. Wanneer je te weinig motivatie hebt wordt je ontslagen. We namen het verhaal maar voor lief.
Als we onze telefoon opstarten lezen we dat Lino en Olivia wederom onze bestemming vandaag niet gaan halen. Het gaat allemaal langzamer dan verwacht. We vinden het prima. We leggen deze middag ook de eerste contacten voor het visum van Nigeria. Het antwoord wat we krijgen is helaas bedroevend. De prijzen om officieel illegaal het land in te komen gaan sky high. Ik wil er een nacht over slapen. We gaan vroeg naar bed en genieten van de herrie om ons heen.
In de vroege ochtend, rond 5:30 uur, worden we gewekt door allerlei geluiden. Een koor dat christelijke liederen aan het zingen is, de moskee, de schoonmaker die de grond om onze auto aan het vegen is, de dieren maar wat boven alles uit komt zijn de kakelende kippen uit de legbatterij. Het is een oorverdovend geluid! Goodmorning Benin!
Sauf2Africa 