Luanda, de eerste Westerse stad sinds lange tijd.

In het ochtendgloren zitten we met zijn vieren te ontbijten. Het uitzicht over haven en de stad is een plaatje. Dat we met ze vieren zijn geeft een vertrouwd tafereel.

Gisteren hadden we de eigenaar van de haven gesproken en die wist een goede monteur die de auto van de Engelsen kan maken. Niet veel later verscheen dan ook de eigenaar met monteur. Als de Engelsen tot een overeenstemming zijn gekomen voor het repareren van de auto krijgen wij de vraag of ze ook iets voor ons kunnen doen. Nou… in dat geval. Onze transferbox lekt aan de voor en achterzijde. Dat de transferbox aan de voorzijde lekt is sinds een paar dagen. Vanaf Mauritanië hebben we moeite gedaan om de juiste seal te vinden voor het achterste deel, nu hebben we er nog een nodig voor het voorste deel. We vragen of hij voor ons de nieuwe seal kan regelen. Als hij deze heeft, mag hij hem ook inbouwen als bonus. De Engelsen gaan als eerst op de brug. De monteur gaat aan de gang onder supervisie van een blanke hoofdmonteur. De Engelsen vertrouwen de zaak dusdanig dat ze de stad te gaan ontdekken. Wij blijven bij Sauf hangen. Gewoon even niks doen en rommelen. Na een paar uur ging ik een kijkje nemen bij de auto van de Engelsen. Het nieuws wat de monteur had was slecht.

Alles van de transferbox moest vervangen en eigenlijk veel meer. Technisch gezien was alles wat met schakelen en aandrijving te maken had in slechte staat. De auto was niet in een dag te maken. Wat ben ik blij dat we geen Landrover hebben gekocht. Onder tussen de man die naar ons onderdeel opzoek was gegaan teruggekomen, hij had in één keer bingo. Het is niet te geloven, het was tevens de officiële van Toyota en gekocht bij een Toyota dealer. Wanneer de Engelsen klaar zijn mogen ze aan onze auto beginnen. 

De volgende dag vullen we in zoals de dag ervoor. We hangen rond de auto, maken belletjes met het thuisfront, zoeken foto’s uit, ruimen de auto op, lezen een boek en raken aan de praat met een andere Overlander uit Duitsland. Zij zijn in twee maanden van Duitsland naar Angola gereden. Ze willen in zes maanden het rondje Duitsland, Kaapstad Duitsland maken. Ik dacht dat wij ambitieus waren om in zeven maanden van Nederland naar Kaapstad te rijden. Dat is de next level Overlanden. Het viel mij op dat ze er ook nog zo fris uitzagen. Het feit dat ze nog maar twee maanden onderweg zijn verklaard een hoop. De snelheid waarmee zij reizen maakt het minder vermoeiend. Dat klinkt misschien raar, maar zoals in een eerdere blog beschreven, je doet minder indrukken op, merkt minder de cultuur verschillen en, een belangrijk detail, zij hebben alle visa vooraf geregeld. Ze konden achterelkaar door knallen. Toch geef ik meer de voorkeur aan onze manier van reizen. Ja, ik ben totaal gesloopt door West-Afrika maar ik heb het beleefd. 

Onze koelkast is leeg, de reserves zijn op en het restaurant is qua eten goed maar de Engelsen willen graag gezamenlijk eten en vinden het restaurant te duur. We gaan boodschappen doen. We willen een taxi nemen, de hoofdmonteur vraag of we dood willen? Zijn direct vraagstelling kan ik waarderen maar echt begrijpen doe ik hem niet. Het is drie kilometer naar de dichtstbijzijnde goede supermarkt, midden in de stad. Ja, er kan een ongeluk gebeuren en we kunnen overvallen worden. Maar het beeld dat ik niet veilig over straat kan heb ik niet. Hij vindt dat we de auto moeten nemen. Die van de Engelse is niet klaar dus dat gaat niet en wij hebben gewoon geen zin om de auto in te pakken voor een rit van drie kilometer. We gaan gewoon met de taxi. En dat was prima. De taxichauffeur was een top kerel met humor, zette ons netjes voor de deur af en was zo bereidwillig om te wachten. Wat van ons niet hoefde. Wanneer de supermarkt inlopen is het een toonbeeld van Westerse herkenningspunten. Dit wordt niet snel boodschappen doen. We slenteren van schap naar schap en twijfelen over alle luxe dingen die we wel of niet gaan koppen. Terwijl wij door de supermarkt struinen hebben wij niet door dat boven Luanda grote grijze wolken zich aan het samenpakken zijn. Wanneer we naar buiten lopen is het pikken donker, het is 16:30 uur, dus het zou nog licht moeten zijn. Snel fixen we een taxi en als we de deur van de taxi dichttrekken barst de hel los.

Wat een regen! Regen wat ik jaren niet heb gezien zo hard dat het naar beneden komt zetten. Ondanks de hoogste stand van de ruitenwisser van de taxi zien we niks, en de taxichauffeur ook niet. Langzaam rijden we terug naar de haven en het terrein op, terug naar Sauf. Als ik Sauf zie staan zie ik iets raars. Het lijkt of er iets tegen de auto leunt. Door de regen kan ik het niet goed zien wat. Wel maak ik mij zorgen over de daktent. De wind heeft inmiddels een dusdanige kracht aangenomen dat ik mij afvraag in hoeverre hij dit gaat houden. Er zal wel iets uit de omgeving zijn weg gewaaid en tegen Sauf aan. Ik laat het voor wat het is. We worden vlakbij Sauf afgezet bij een bijgebouw. We zijn daar niet de enige en ontdekken daar twee blanken mannen. Het is een Zwitsers stel dat vanuit Zwitserland naar Kaapstad aan het fietsen is. Ze zijn met wat omzwervingen al meer dan anderhalf jaar onderweg. Petje af. Voor het onweer losbarstte hadden ze hun tent naast onze auto willen opzetten in de hoop dat onze auto de wind tegen zou houden. Helaas was dit mislukt en waaide hun tent, inclusief inhoudt weg. Hun fietsen stonden nog tegen Sauf aan. Terwijl de Zwitsers hun verhaal vertellen horen we in de verte, door al het onweer iets aan komen rammelen. Het is de Landrover van de Engelsen. Hij is weer gemaakt. Alles schakelt weer zoals het zou moeten. Ze hebben allen sommige onderdelen niet met nieuwe onderdelen kunnen vervangen, de vraag is dus hoe lang de auto het vol gaat houden, maar de verwachting is dat ze Namibie zullen halen. Het bijgebouwtje waar we staan lekt aan alle kanten. Echt droog staan we niet. We krijgen de mogelijkheid om naar de gymzaal van de haven te gaan. Die is 50 meter verderop op het terrein. Imran gaat als taxichauffeur fungeren. Alle spullen van de Zwitsers worden ingeladen inclusief hun kapotte tent en naar de gymzaal gebracht. Daarna worden we door Imran opgepikt. Als we hun bolide instappen is alles nat. Het water komt overal vandaan. Ik kijk Imran vragen aan of dit normaal. “It’s a real Landrover, what you see from the outside you feel it from the inside” zegt hij met een big smile. Oftewel, wanneer het regent kom het water blijkbaar aan alle kanten de auto binnen. 
In de gymzaal pakken de Zwitser hun natte boel uit om te drogen. Ze mogen hun tent uitklappen om te drogen en te repareren. Ze hebben het geluk dat wij net de supermarkt hebben leeggekocht en maken een diner voor zes personen. Buiten blijft het onweer door razen terwijl wij een avond hebben om nooit te vergeten.

Het is mooi om te zien, een strak blauwe ochtend lucht na een heftige onweersbui de vorige avond. De lucht ruikt fris, de koelte voelt aangenaam en de plassen beginnen langzaam op te drogen. Ik heb er vandaag zin in. Vandaag gaat Sauf naar de autodokter om eindelijk verlost te worden van de olielekkage uit de transferbox vanaf Mauritanië. We hebben om half negen afgesproken. Maar om half negen geen monteur, ook niet om tien en ook niet om elf. Om twaalf uur komt de autodokter aangereden.

De monteur had dit keer een hulpje meegenomen. Blijkbaar hadden de twee dagen sleutel aan de Landrover hem niet in de koude kleren gezeten. Vol enthousiasme begint het hulpje te sleutelen aan Sauf. De wijze waarop het verloopt baart mij zorgen. De monteur zit mij blik en neemt het over van het hulpje. Maar ook aan zijn slagvaardigheid begin ik gelijk te twijfelen. Zo daadkrachtig en vol zelfverzekerdheid hij aan de slag ging bij de Engelsen zo traag en moeilijk kijkend gaat het bij Sauf. Ik heb mijn portie aan sleutel ervaringen in Afrika wel gehad en haal gelijk de hoofdmonteur erbij. Hij vertaalt voor ons dat de monteur veel meer ervaring heeft met Landrover dan Toyota, wat maakt dat hij zoekende is. Dat zoekende vertaal ik eerder naar het niet weten. Na een staar sessie van twintig minuten, de monteur naar de transferbox, ik naar de monteur, het hulpje naar de hoofdmonteur en de hoofdmonteur naar de monteur en zijn hulpje komt de conclusie. Het gaat zestien uur duren om twee rubber ringen (seals) te vervangen. Alles moet er onderuit. Hun uur tarief is omgerekend €38 euro keer zestien uur maakt een totaal som van meer dan €600,- om twee ringetjes van nog geen tien euro per stuk te vervangen. Ik kan mij niet voorstellen dat het wisselen van twee rubber ringen zestien uur kost. De hoofdmonteur zet alle overtuigingskracht in dat het echt zo is. Ik voel me gewoon genaaid worden waar ik bij sta, hoe aardig de monteur en hoofdmonteur ook zijn. Of ze weten het oprecht niet. Ze willen nog wel een vaste prijs van €400,- afspreken maar ook dat geloof ik niet. Mijn besluit staat vast, maak alles vast wat los is en we rijden wel naar Namibie. De hoofdmonteur veranderd van mening en geeft aan dat dit ook de beste optie is. Onderweg halen we wel extra olie en een pomp dan vullen we de tranfsbox bij totdat we in Windhoek zijn. Ik heb er hier in ieder geval geen vertrouwen in. Teleurstelling aan beide kanten, zij hadden graag het werk gehad en ik had het graag gerepareerd willen zien.