Corona, but we made it!

We rijden de eerste kilometers in het park na een goede nacht! De weg blijft een zandweg met veel fijn zand. Sauf moet hard werken en het is heet. Ondanks alles voelt het goed. We werden warm verwelkomt toen we de poort door zijn gereden en treffen andere toeristen. Die hebben we, na windhoek, eigenlijk voor een lange tijd niet in het wild gezien ;-). Nu nog de dieren.
Na een dag hobbelen door het park slaan we onze bivak op en kijken naar een machtig mooi schouwspel van de wolken. We denken na over de dieren die we niet hebben gezien maar wel hopen te zien. Het dondert en bliksemt als een malle in de verte. We gaan vroeg slapen en dromen van een fantastische BIG FIVE de we morgen hopen te zien.

Als we wakker worden is de lucht grauw. Het heeft vannacht behoorlijk geregend maar het is droog. Wilde dieren hebben we vannacht niet gehoord en gezien. We besluiten de boel snel in te pakken en hebben een reisplan voor de dag uitgestippeld. Net als de daktent droog in de hoes zit voelen we de eerste druppels die de komende uren ons uitzicht gaan worden. Het komt met bakken uit de lucht. De woestijn veranderd in een zee van water. Dieren zijn er nauwelijks te zien en Sauf heeft het zwaarder dan ooit! Sauf moet door 10 tot 20 centimeter hoog water wat er is komen te staan.

De brandstofmeter zie ik sneller zakken dan ik wil. We hadden meer dan 160 liter diesel bij ons voor we het park in gingen. Voor de route die we gepland hebben had ik een verbruik van 1 op 5 berekend. Dan zouden we aan het einde nog 60 liter over houden. Het verbruikt ligt nu alleen ongeveer op 1 op 2. We passen de route iets aan en besluiten even te stoppen met rijden. In de verte gloort namelijk de zon. Het is een stop die je eigenlijk niet kan beschrijven. We staan in het wild, niemand om ons heen, enkele dieren op afstand en genieten. Als het stopt met regenen zal het water vermoedelijk snel zakken en het rijden iets milieubewuster maken. Na een pauze van 1,5 uur kunnen we stellen dat onze redenatie klopt, snel zakt het water en komt Sauf makkelijker door het zand. Brandstofverbruik opgelost. Nu de dieren. Om een lang verhaal kort te maken. Helaas, geen bijzondere dieren of een BIG FIVE. Onderwijl we naar onze tweede overnachting rijden trekken we nog 2 Zuid-Afrikaanse toeristen uit de blubber en slaan ons camp op. Op een dode Giraf en een paar impala’s na zien was dat onze wild life. Hopelijk deze nacht dan?

Helaas weer geen dieren gehoord of gezien. Ondanks de mooie omgeving merk ik dat ik eigenlijk nog steeds reismoe ben. Lisa heeft er minder last van. De route van de dag maken we korter en kiezen ervoor om een twee uur durende rit naar de uitgang van het park te maken en dan koers te zetten naar Maun, het noorden van Botswana. Daar kunnen we een paar dagen bijkomen en ons plan bepalen.
En wat blijkt, een beter keuze hadden we niet kunnen maken! Ongeveer 20 kilometer voor de uitgang van het park begint Sauf onwijs te slingeren. Lisa rijdt en vraagt of ik wil kijken wat er aan de hand is. Is het het mulle zand of is er iets met Sauf? Als ik uitstap zie ik niets bijzonders aan de zandweg en aan Sauf. We besluiten om met een snelheid van 10 km/u door te rijden naar de uitgang en daar te kijken wat het probleem zou kunnen zijn. Nog geen kilometer later horen we een hard geluid rechts voor, wordt Sauf onbestuurbaar en staan we met een ruk stil. Als ik uitstap zie ik dat het linker wiel recht vooruit staat en het rechter wiel vol naar links. De bout van de stuurstang is afgebroken. Ondanks dat we nog geen BIG FIVE hebben gezien voelt dit niet als de meest ideale plek om stuurloos stil te staan. En lui als we / ik was, hebben we ook nog geen nieuw gereedschap ingeslagen wat in windhoek uit de auto was gestolen. Met het gereedschap wat we hebben en reserve bouten probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan de stuurstang vast te maken. Het lukt alleen niet. We stellen ons gerust met het feit dat we voldoende water hebben en dat we op de route staan naar de uitgang. Er komen vanzelf mensen langs.

Een halfuur later is het zo ver. Er komen twee opgedoste safari auto’s aangereden. Met veel bombarie stappen ze uit en vragen waarom we midden op de weg stilstaan. Een kort knikje naar de stand van de banden zegt hun genoeg. Het treft, 1 van hen is automonteur. Met het gereedschap wat we hebben kan de man een constructie fixen waardoor we in ieder geval door kunnen rijden tot aan de poort. Maar niet te hard! Max 40km/u. Al was de stuurstang heel dan reden we nog geen 40km/u over deze mulle zandwegen, maar goed. Dit geeft wel aan welk vertrouwen de man heeft in zijn eigen reparatie.

We hobbelen rustig naar de uitgang van het park. Daar worden we door de Zuid-Afrikanen opgewacht. Met koud bier in hun handen zijn ze blij om ons weer te zien. En wij ook! De provisorische oplossing heeft gewerkt. De automonteur van het national park wordt opgetrommeld en het verzoek aan hem is duidelijk. Maak een constructie dat deze Nederlanders veilig in Maun komen. De constructie moet 250 km sterk genoeg zijn om onverhard te rijden met een maximum snelheid van 100 km/u. Nogal een eis lijkt mij maar de Zuid-Afrikanen vinden dat het vooral veilig moet. Dat ben ik met ze eens, maar die 100 km/u hoeft van mij ook niet.

Na een uurtje knutselen door de monteur stuurt Sauf weer perfect. We bedanken iedereen vriendelijk. De Zuid-Afrikanen stuiven er vandoor. We delen nog wat colaatjes uit en kiezen dan ook voor onze koers noordwaarts. Vier uur later komen we zonder problemen aan in Maun. Blijft bijzonder wat deze mensen kunnen met weinig gereedschap.

De camping waar we staan is top. We staan met twee andere Nederlandse overland gezinnen. Het valt ons wel op dat de camping behoorlijk leeg is. Terwijl Maun een verzamel plaats is voor startende rondreizen door Botswana. We eten met ze allen, sporten, laten onze stuurstang fixen en zijn druk bezig met het inplannen van het vervolg van onze reis. De Berichten over Corona in Nederland worden alleen steeds negatiever. We krijgen bezorgde berichten van vrienden en familie. Wanneer komen jullie richting Nederland?

Als we in overleg zijn met de twee andere gezinnen over wat onze mogelijkheden zijn wordt de keuze voor ons gemaakt. De camping eigenaar komt naar ons toe. ” Ik heb slecht nieuws. Jullie moeten vertrekken. We hebben besloten om de camping dicht te doen. We hebben alle boekingen voor 2020 geannuleerd en we raden jullie aan om zo snel mogelijk Botswana te verlaten. We weten niet wat hier gaat gebeuren als de grenzen dicht zijn. Deze zijn nu nog open. Ons advies is; ga naar Zuid-Afrika en naar huis!.”

Het bericht kunnen we eigenlijk niet vatten. Het klinkt onwerkelijk. Gezien de berichtgeving uit Nederland wel logisch, dat wel. Het kon niet anders. We pakken onze spullen en rijden met drie auto’s richting de grens tussen Botswana en Namibie. Ons avontuur in Botswana duurde vele malen korter dan we ooit hadden gedacht en gehoopt.

In het pikken donker komen we aan bij de grens. De grensovergang verloopt nu met meer spanning dan een paar dagen geleden. We merken dat mensen afstand van ons houden en we niet te dicht in de buurt mogen komen van anderen. De kinderen die bij de Nederlandse gezinnen horen willen met lokale kindjes spelen maar dat wordt door de lokale moeders tegen gehouden. Als we de grens eenmaal over zijn zoeken we een overnachtingsplek op. Met een apart gevoel liggen we in onze tent. Hoe gaan de komende dagen eruit zien?

Het regent als we wakker worden. We twijfelen enorm. Gaan we terug naar Nederland of blijven we? De twee andere gezinnen zijn eruit. Zij gaan terug naar Nederland. Lisa en ik lopen nog een ronde over het park wat bij de camping hoort. Inmiddels schijnt de zon en lopen we tussen de giraffen. Een mooi toneel waarbij wij een moeilijke vraag te beantwoorden hebben. We komen er niet uit. We spreken een Voice-memo in voor onze ouders dat we niet weten hoe onze komende dagen eruit gaan zien maar dat we eigenlijk niet terug willen.

We zwaaien de twee Nederlandse gezinnen uit. Zij zetten koers richting Johannesburg. Wij leggen contact met een andere Overlander die we een paar keer eerder tegen zijn gekomen tijdens onze reis. Gezien zijn reiservaring en visie op de wereld zijn we benieuwd wat hij gaat doen. Blijven of naar huis? We krijgen een kort bericht: “Het feest is over, ik heb mijn ticket naar Nederland geboekt, morgen vlieg ik.” Voor ons is het nu dus ook duidelijk. We gaan terug…

We pakken de boel in. We openen Google maps en type Kaapstad in. Nog 1600 kilometer te gaan. Gisteren hebben we al 800 gereden, dus gaat lekker. 2400 kilometer in drie dagen. Dat is veel! Heel veel! Helemaal voor Afrikaanse begrippen. Maar we voelen de noodzaak.

Onderweg willen we onze tickets naar huis boeken. Het lukt ons alleen niet om vanuit Namibie een vlucht bij de KLM te boeken. We lezen op internet dat meer mensen last hebben bij het boeken van een ticket vanuit het buitenland. We bellen vrienden in Nederland en een halfuur later hebben ook wij onze tickets. Kaapstad – Amsterdam, 27 maart 2020 om 00:30 uur.

Eerst Kaapstad zien te halen. We hebben gekozen voor de kortste weg. Het is een gok omdat deze niet geasfalteerd is, het is een gravelweg. We hopen een gemiddelde snelheid te kunnen halen van 80 km/u. Dan zouden we met 12 uur per dag in 2 dagen in Kaapstad kunnen zijn. En het is wederom een goede gok. De gravelwegen zijn top. Met 100 km/u Saufen we over de weg. Gezien onze dubbele dieseltank hoeven we ons ook geen zorgen te maken over brandstof. Wel rijden we langer dan leuk is. Maar ja, we hebben niet echt een keuze.
Als we weer bij een grens staan, dit kaar Namibie – Zuid-Afrika, is het wederom donker. We hebben vandaag iets meer dan 900 km gereden. Voor ons staat een echtpaar met een Duits paspoort. Aan hun gezicht is de ernst van de situatie af te lezen. Duitsland staat op de risico lijst. Het gevolg; geen toegang tot Zuid-Afrika. Wat ze ook vragen, het antwoord van de douanebeambte blijft het zelfde “You are not allowed to get in to South Africa.” Het is inmiddels 22:00 in de avond en we zijn doodop. We zijn benieuwd of Nederland op de risico lijst staat. Onderweg hebben we gegoogeld en niks kunnen vinden. Als we aan de beurt zijn is de eerste vraag die we krijgen, “where are you from?” ” The Netherlands”.”Then it’s okay.” Binnen enkele ogenblikken wordt alles geregeld en mogen we in het donker de grens over. Het Duitse koppel wensen we succes. Het gevoel is dubbel. Wij kunnen ons op maken voor onze terugreis naar Nederland. Zij hebben nu een uitdaging om te onderzoeken hoe ze naar Duitsland kunnen komen. Net over de grens slaan we de daktent open. We ploffen vermoeid in bed. Wat een dag was dit? De vele kilometers, ons definitieve ticket naar huis, geconfronteerd worden met de gevolgen van Corona en onze laatste lange rit voor de boeg.

Aan het weer buiten is er niks bijzonders. De lucht is blauw, Heerlijke temperatuur, zacht briesje maar toch voelen we ons niet top. Logisch. We zitten in een roller coaster waar we voorlopig niet uit komen. We ontbijten stilletjes. Klappen de boel weer in, gooien Sauf vol met diesel en maken ons op voor de laatste 700 kilometer. Een deel van deze route hebben we eerder gereden. Het valt ons op hoe rustig het is op de weg. Er gaat soms een halfuur voorbij waarin we geen auto zien. Naarmate we dichterbij Kaapstad komen wordt het pas drukker. Al is drukker niet het juiste woord. Meer auto’s. We merken dat er meer mensen naar ons kijken dan gemiddeld. Heeft dit met Corona te maken of is het meer dat we dat zelf zien? Geen idee. Als we voor een verkeerslicht staan en we langzaam wegrijden maakt iemand een schietende beweging naar ons met zijn hand. We zijn er eigenlijk niet echt van onder de indruk. We zijn meer bezig met onszelf.

Wat een euforisch moment had moeten zijn, het binnen rijden van Kaapstad en de Tafelberg zien, is een moment met heel veel dubbele gevoelens. De tranen zitten hoog. Aan alles in mijn lichaam merk ik dat dit moment veel met mij doet. Heel veel. We rijden langzaam over de snelweg. We maken foto’s van ‘HET’ moment maar beseffen het nauwelijks. Waar normaal in Kaapstad file staat, staat nu geen file. De boulevards zijn leeg, restaurants zijn al voor een deel gesloten en de sfeer voelt anders. Hoe gaaf had dit kunnen zijn, dit moment. We zijn van Nederland naar Kaapstad gereden en het is ons gewoon gelukt!!! Dat had een moment moeten zijn waar de champagne was gaan knallen, we op de tafel hadden moeten dansen van geluk en elkaar blij in de armen hadden moeten vallen, maar nee. Het voelt troosteloos aan. We hebben het er over, hoe gaan we met de situatie om? We besluiten het beste er van te maken.

We rijden naar de plek waar we kunnen overnachten en waar we Sauf gaan stallen voor transport naar Nederland. We worden super warm ontvangen. Ze begrijpen wat wij voelen. Hun terrein staat vol met overland auto’s die terug moeten naar Europa. Hij weet niet wat hem overkomt. We zijn volgens hem een van de laatste. Een Belgisch koppel is net een week in Zuid-Afrika en wil gaan beginnen aan hun grote avontuur. Ik wens ze veel succes! Ik geef ze weinig hoop, wat ik ze ook maar eerlijk vertel.

Er staat nog een Nederlands koppel. Zij hebben hun eigen auto in Kaapstad gestald en reizen met regelmaat door Zuid-Afrika. Ook zij gaan ieder terug dan gepland. Het voordeel is dat we het er nu met elkaar over kunnen hebben. We zitten in hetzelfde schuitje. Van hun horen we dat we iets te bod zijn geweest tegen de Belgen dat ‘ het feest’ over is. Maar ja, iemand moet het ze vertellen.

Ondertussen regelen we een woonplek voor in Nederland, het transport voor onze auto, de laatste twee nachten in Kaapstad, een huur auto en zo nog wat meer kleine dingen.

Als afsluiter rijden we met Sauf naar cape point, het meeste zuidelijk puntje. We willen onze prestatie vieren. Ik doe mijn best om het te vieren maar het voelt niet zo. We gaan naar ons favoriete restaurant maar ook daar is de beleving anders. Kan ook zijn omdat er inmiddels gaan alcohol gedronken mag worden. We willen de tafelberg op, maar die is al dicht. We willen nog een bezoek brengen aan Overgaauw Wine Estate maar ook dat is inmiddels niet meer mogelijk door de Corona maatregelen. Een foto vooraan bij het hek mag nog wel.

Dan komt het moment dat we Sauf gaan stallen. De huurauto hebben we opgehaald. We laden de spullen over en geven Sauf een dikke knuffel. Het is een blok staal, maar toch krijgt het emotie als je zolang met een auto reist. Er blijft een soort waas hangen over de dingen die we doen. Alsof we er niet helemaal bij zijn. Het gaat allemaal opeens zo snel.

We hebben een kamer geboekt in ons favoriete hotel in Kaapstad, het Glenn Boutique. We krijgen een waanzinnig mooie kamer, er is toch bijna niemand anders in het hotel. De service is meer dan uitstekend omdat er niemand is. De gasten die er zijn hopen allemaal zo snel mogelijk weg te zijn. Lis en ik zoeken samen nog naar een hoogte punt om de reis af te sluiten. Lisa wilde heel graag nog in een helikopter. Ook mij lijkt dat een mooie afsluiting.

Aangekomen bij het helikopterplatform kunnen we gelijk terecht, er is niemand anders. We boeken de grootste rondvlucht. We nemen plaats in de helikopter en gaan omhoog. De piloot heet ons welkom bij zijn laatste vlucht voor… niemand zal het weten. We zijn letterlijk de laatste klanten. Na ons gaat de boel dicht. Voordat hij eigenlijk zijn zin heeft afgemaakt horen we al een harde ” look there!” Er liggen walvissen voor de ingang van de haven. Bijzonder voor deze tijd van het jaar. Het maakt gelijk op ons een impact. Alles tijdens deze rondvlucht is adembenemend en bijzonder. Onze piloot laat ook alles op zich inwerken. Hij zegt niet veel, maar wat hij zegt brengt hij met passie en vol overtuiging. Na een halfuur genieten landen we weer. De piloot blijft nog even zitten terwijl hij de motor uitzet en wij uitstappen. We bedanken hem. Een vriendelijk knik krijgen we terug. Maar zijn schouders hangen. Teleurstelling en onderzekerheid voor de komende maanden is aan de man af te lezen.

Deze avond horen we ook de toespraak van de president van Zuid-Afrika. Het land gaat op slot. Een lock down. Het vliegverkeer zal ook stilgelegd worden. We beseffen dat we mazzel hebben. We hebben de laatste reguliere vlucht van Kaapstad naar Nederland. Het is gelijk onze laatste avond van onze reis. Dit was het. Totaal anders gelopen dan we ooit hadden verwacht. Die avond tijdens het eten zeggen we weinig. We gaan op tijd naar bed. In de ochtend loop ik nog een hardloopronde langs de kust. Wat een geweldige plek is dit! Het blijft voelen als een tweede thuis, Kaapstad. We hadden hier graag langer willen blijven, maar het is niet anders.
Na het ontbijt gaan we nog even naar de bekende shopping mall. Het is daar leeg en uitgestorven. Als we weer terug zijn bij het hotel nemen we een duik in de jacuzzi. We bestellen een wijntje. We mogen drinken wat we willen is het antwoord. De wijn moet op en het is van het huis. De voortreffelijk roze zorgt voor ontspanning en een lichte roes. Het begint te regenen maar we blijven zitten. Nog even niet denken aan de terugvlucht naar huis.

Vroeger dan ooit zijn we op het vliegveld. Er staan lange rijen bij maar een paar loketten. De rest is allemaal al dicht. We checken in. We krijgen te horen dat het vliegtuig maximaal is volgeboekt en overboekt. Andere mensen staan klaar met hun koffers en hopen nog een plekje te kunnen bemachtigen. Het grondpersoneel geeft aan dat ze geen kans hebben. Toch blijven ze wachten.

In het vliegtuig zit een deel van de mensen met mondkapjes of complete spatschermen. Voor mij is dit de eerste keer dat ik wordt geconfronteerd met de angst die sommige mensen hebben voor Corona. Gezien ik nogal allergisch ben aangelegd moet ik niezen. Het lijkt dat iedereen gelijk het vliegtuig wil ontvluchten als ik nies. De boodschap is helder. Voorlopig even niet niezen.

En dan, dan zijn we thuis. Terug in Nederland. Veel eerder dan we hadden verwacht. Om 10:00 uur ’s ochtends, op 27 maart 2020 staan we op een leeg Schiphol. Er is werkelijk niemand behalve de mensen uit het vliegtuig waar wij uitstappen. Het is allemaal bijzonder en vreemd. We hebben super snel onze koffers. Want er is niemand anders. We gaan als een speer door de douane, want er is niemand anders. We knallen over Schiphol, want er is niemand anders.
Mijn ouders komen ons ophalen. Ze weten niet goed wat ze moeten. Wel of niet knuffelen. Het is allemaal onzeker. We kiezen voor een soort van tussenweg. Als we eenmaal in de auto zitten rijden we een lege snelweg op. Het is 11:00 uur in de ochtend en de A2 is leeg. Nooit gezien, nooit meegemaakt. Zoals heel veel gebeurtenissen tijdens deze reis.