Weer een grens

Onze keel was ontsmet. Onmogelijk dat er met dit alcoholpercentage nog een bacterie in te vinden is.  We zwaaien ons gids uit en gaan alweer door naar de volgende grensovergang, Togo – Benin. De Benin grens was een makkie dankzij de e-visa die ze hier hebben geïntroduceerd. Kost 325% meer maar dan kan je wel sneller doorrijden. Alles voor een snelle grensovergang. 

We komen aan bij onze bestemming… Het strandje aan het strand. Het is allemaal even zoeken maar bij dat ene kleine straatje rechts dan een stukje doorrijden (wat niet kan) en dan naar links daar moet het zijn. “Hello my friend, you are on the right place. Peace and love to you. Don’t hurry and take the time” Bob Marley was weer uit zijn graf herrezen. Ditmaal in Benin Grand popo. Sauf konden we parkeren op het strand en zelf mochten we doen wat we willen. Altijd fijn. Dit was het moment dat we onze fatboys maar eens tevoorschijn haalden en gingen genieten van een boek, het strand en even niets. Ook voor vanavond stond een maaltijd met rode saus weer op het programma. Bob Marley had ook zijn eigen avondprogramma, wederom met veel harde muziek. 

Benin is in de vorige eeuw(en) helaas ook niet ontsnapt aan de slavenhandel en landjepik. Na een luie ochtend willen we deze historie van dichterbij zien. Met een gids krijgen we een rondleiding door een Portugees fort en een geschiedenisles over de Frans / Portugese overheersers. De man had een uitmunten gevoel voor onze spanningsboog, of hij zorgde ervoor dat onze spanningsboog zo snel mogelijk afnam. Afin, binnen een halfuur stonden we weer buiten. We vonden het wel prima. We hadden ook meer interesse in het uitstekende brood wat hier verkocht werd. In Ghana en Togo weten ze geen normaal brood te bakken, Robert (Heel Holland Bakt) heeft daar nog wel een klusje te klaren. 

In Benin zijn ze goed ingesteld op toerisme. Ze hebben zelfs een VVV. We willen graag een rondleiding door het stadje waarbij we de Voodoo plekken bezoeken en meer uitleg willen over Voodoo. We zijn ook op de hoogte dat ze engelsprekende gidsen hebben. De Engelssprekende gidsen kunnen vandaag alleen niet. De Franse kan wel. De man gaat er al vanuit dat we kunnen vertrekken. Na een uitleg ‘op mijn beste Frans’ dat we graag willen begrijpen wat Voodoo inhoudt en hoe het werkt snapt hij dat we toch echt een Engelstalige gids nodig hebben. We toeren wel verder en kijken morgen wel of we terugkomen. Onze volgende spot was de gate of no return. De plek waar de slaven voor het laatste hun moederland zien en werden ingescheept voor de reis naar een andere wereld.  Een plek waar ik stil van word. Duizenden mensen hebben over de weg gelopen waar wij over rijden naar een bestemming die ze niet wilden, beroofd van het belangrijkste wat er is: vrijheid. Meer dan 50% overleefde de reis niet. Als ze het overleefde werd hun leven er vaak niet beter op. Deze plek raakt ons beide meer dan het fort waar we geweest zijn terwijl er minder te zien is. Terwijl wij staan te kijken en de plek op ons in laten inwerken probeert een man een hoop geld af te troggelen. Blijkbaar ziet hij deze plek anders dan wij. We poeieren hem af. Als we verder lopen worden we verwelkomd door een groep vrouwen die aan het zingen zijn. Er wordt een videoclip opgenomen. De muziek past redelijk bij deze plek, het is niet optimaal maar het geeft wel meer cachet aan het geheel. We lopen door naar de zee. Het punt waarde de kleine boten lagen om de slaven vervolgens verder transporteren naar de grote boten die in de baai lagen. Wat moet je zeggen? Niets, gelukkig hoef je op dit soort moment niets te zeggen. 

In de auto zeggen we niet veel. De plek en het monument hebben indruk gemaakt. De komende 42 kilometer is een machtige mooie route langs het strand. Een route om alles even te laten bezinken en onszelf weer klaar te stomen voor de wereld waarin we leven. De wereld van een slaapplek fixen, eten regelen en in ons geval een simkaart. Wifi wordt steeds lastiger en we willen contacthouden met Lino en Olivia, zij komen ons achterna om samen verder te reizen maar we moeten ook contacten leggen voor ons Visum voor Nigeria. Vanaf de grens tot aan Cotonou konden we geen simkaart krijgen. Of omdat we buitenlands zijn of omdat ze op zijn. Als we aankomen bij onze overnachtingsplek hebben ze geen wifi. Op de vraag of iemand een hotspot wil aanmaken krijg ik nul op rekest. Vriendelijk wordt ons verteld dat we naar het winkelcentrum negen kilometer verder kunnen rijden. Dan hebben we onze eigen sim. Dat doen we dan ook maar, ondanks dat het bijna donker is. Daar aangekomen voelt het heerlijk Westers. Dat is dan gewoon even genieten. Het is allemaal even makkelijk. De simkaart is zo geregeld, voor Afrikaanse begrippen dan, en eten kunnen we makkelijk en snel scoren in de supermarkt. We bedanken de man die ons geen hotspot wilde geven.

Het ontbijt zou om 08:00 uur klaar staan. Vanuit onze tent kunnen we zien dat alle tafels nog ongedekt zijn dus blijven nog even doezelen. Tijdens ons doezel moment worden we ruw gewekt door een geluid dat niet fijn klinkt. Wanneer ik uit het raam kijk zie ik een geit op zijn kop van een scooter getild worden. Hij wordt de keuken van het restaurant in gedragen. We vermoeden het einde van deze geit. Met hetzelfde geluid wordt de geit enkele ogenblikken later weer naar buiten gedragen. De geit werd niet goed genoeg bevonden door het restaurant. De geit gaat op zijn kop weer op de scooter, op naar de volgende. Mogen de geit snel aan zijn einde komen.
 Als we om negen uur polshoogte komen nemen waar ons ontbijt blijft wordt alles binnen no time gereld. Dat het wat later werd vonden we niet erg. Zo kon de wereld om ons heen even opwarmen. De nacht was okay maar de ochtend was erbarmelijk koud. We trekken drie lagen aan om het warm te hebben. Dat hebben we lang niet gehad. Terwijl de zon moeite doet om door de dichte vervuiling en vochtigheid heen te komen zorgt de thee voor de inwendige verwarming. 

Eén van de grote highlights van Benin is het dorp op palen in het meer Nokoue. Anders gezegd, het Venetië van Benin. We hadden de naam en de locatie van het toeristenbedrijf wat ons naar het dorp kon brengen en de mogelijkheid heeft om te overnachten. Het bedrijfje is een paar honderd meter voor de haven gevestigd. Daar aangekomen waren de juiste mensen niet aanwezig. Alles gaat vervolgens telefonisch. Uiteraard was alles mogelijk behalve een prijs afspreken. Dat zou wel goed komen. Als we wilden onderhandelen moesten we maar naar de haven. En dat was precies wat wij niet wilden. Door andere overlanders waren we gewaarschuwd dat ze daar een tikje gehaaid zijn. We hielden voet bij stuk dat er maar iemand van het bedrijfje naar ons toe moest komen. Blijkbaar lonk het geld en binnen twintig minuten stond de zoon van de eigenaar voor onze neus. Een korte uitleg dat we de prijzen wisten deed wonderen. De deal was binnen no time gemaakt en zo geschiede het dat wij een halfuurtje later in een bootje richting het dorp op palen zaten. Wat we beide lastig vonden was dat we Sauf sinds lange tijd achter moesten laten op het beveiligde parkeerterrein. Onze vertrouwde vierwieler had het 24 uur te doen zonder ons. 
De omgeving naar het dorp toe had iets vertrouwds. Het lijkt op de Loosdrechtse plassen waar we in de zomer altijd varen. Het rook zelfs een beetje hetzelfde. Doordat de omgeving lijkt op Loosdrecht voel ik mij gelijk een stuk meer thuis. Verbazingwekkend welke impact omgeving en geur heeft. 

De toeristenstroom voor dit dorp is geregeld door een paar mensen die in het dorp zelf wonen. Het gevolg mag zich raden, een klein deel profiteert van het aantrekkende toerisme. De dorpsbewoners komen steeds meer in opstand tegen het toerisme. Dit was vooral te merken bij de jongere kinderen in de leeftijd van tien tot veertien jaar. Als we hen voorbij voeren kregen we van hen de boze blikken, verwensingen toe geworpen en als de boot waar wij inzaten te dicht bij kwam een plons water. Het geeft een dubbel gevoel om rond te varen in het dorp op palen. 

Als we aankomen varen bij onze overnachtingsplek zien we veel blanke toeristen. We meren aan en worden verwelkomd door de gastvrouw. We krijgen onze kamer toegewezen, simpel maar doeltreffend en worden vervolgens vrij gelaten. We hangen wat rond op de locatie. Het is niet groot. Vanuit verschillende hoeken kunnen we over het water kijken. De hoeveelheid bootjes die voorbijkomen is indrukkend. Wanneer het een grotere boot betreft zijn het steenvast de toeristen. Achter het hostel zit de kerk. Uit volle borst wordt er gezongen en dondert er een preek door de kapotte speakers. We bestellen een cola en nemen plaats achter het raam. Uren kan ik kijken naar het schouwspel wat zich op het water afspeelt. Tegenover het hostel zit ook een waterpunt waar de locals hun water halen. Mooi om te zien hoe zich alles hier afspeelt. 

Er wordt gevraagd of we willen eten. Uiteraard! We kunnen kiezen uit vis en kip. Van beide nemen we er een. De bestelling wordt doorgegeven aan de keuken en niet veel later zien we een meisje uit de keuken achter een kip aanrennen. De kip heeft de renwedstrijd verloren. Naar mijn idee was de renwedstrijd van de kip niet goed voor de kwaliteit van het vlees. Hij smaakte nogal taai!

Als we ons avondmaal met de taaie kip aan het verorberen zijn komt de zoon van de eigenaar vragen of we interesse hebben in een ochtend toer door het dorp. Het is vroeg opstaan, we vertrekken om zes uur. Het spektakel wat we volgens hem te zien krijgen is de drijvende markt van het dorp. We stemmen in. 

Voor we naar bed gaan test ik nog een keer het bed. In de middag had het bed onze test niet geheel goed doorstaan. We zakten erdoorheen. De wijze waarop het werd gemaakt gaf mij niet dusdanig het vertrouwen dat het twee mensen voor een lange nachtrust kon houden. Zoals gewoon gewoonlijk mocht ik mij niet bemoeien met de reparatie van iets. Dat blijft uit den boze. Ik lig net weer in bed na een nachtelijke plaspauze. Ik strek mijn benen uit en dan… bam, krak plof. We liggen met onze billetjes en matras op de vloer. Het fabricaat van de timerman heeft de nacht niet mogen volbrengen. Voeterend stappen we uit bed en krijgen met moeite het bed weer in elkaar. Inmiddels komen we ook tot de conclusie dat het best fris is geworden. Meer fris dan onze dunnen dekens kunnen hebben. Zelfs meer fris dan onze dekens en kleding kunnen hebben. Het is gewoon echt koud. We blazen nog net geen wolkjes. Het doet ons denken aan onze eerste nacht in België met nachtvorst. Ik ben dan ook blij als we om 5:30 uur kunnen opstaan. 

De man voor de ochtendvaart is precies op tijd. Ze zijn hier duidelijk gewend aan toeristen. Samen met een Amerikaans koppel mogen we aan boord. Op het water is al enige vaar verkeer. Het is op het water alleen nog kouder. We kruipen tegen elkaar aan om het nog een beetje warm te hebben. In de verte zien we een paar bootjes opdoemen waar ligt op brand. De kaptein van onze boot mindert vaart en begint rondjes te maken om de kleine bootjes. We zien dat er inderdaad wat goederen op de bootjes liggen maar tellen niet meer dan vijf boten. De gehele setting doet ons toch anders voorkomen dan hij de vorige avond had verteld. Volgens de man zou het binnen vijftien minuten barsten van de bootjes. Hij had het waarschijnlijk over de bootjes die nooit kwamen. Ter compensatie krijgen we een extra lange toer door het dorp op palen. We vinden het allemaal prima. Tijdens de rondvaart krijgen we ook uitleg over het betrekken van de lokale bevolking bij projecten. Er was eens een frans project dat een mooi hotel wilde bouwen voor toeristen waar de gehele bevolking van zou profiteren. De fransen wilden alleen wel op hun eigen wijze hun hotel op palen bouwen. Na iets meer dan een jaar mochten de deuren van het Franse hotel worden gesloten. Het hotel zonk dusdanig hard dat het niet meer te repareren en te gebruiken was. De bevolking heeft er veel humor aan weten te spenderen. 

Ter afsluiting doen we een bezoek aan zijn neef die de drank alweer heeft klaar staan. Het is 07:15 uur. Aan de ogen van de neef en de andere aanwezige man is te zien dat ze niet lodderig uit hun ogen kijken van de slaap. De nodige druppels alcohol hebben ze op dit vroege uur al achter hun kiezen. Voordat we überhaupt een stap op hun huis op palen hebben gezet krijgen we de drankfles al in onze handen gedrukt. “nice to wake-up”.