Wat een gedoe!!!

Gaan we wel of geen dollars wisselen in Point Noire? Een rondvraag in Point Noire over de mogelijkheid om dollars te krijgen was niet echt positief verlopen. We hebben ze alleen wel nodig voor het visum van Angola. We kiezen om meer tijd voor ons zelf over te houden en een hogere wisselkoers te betalen bij de grens. Ergens hebben we het idee dat het ook veiliger is om bij de grens te wisselen. Waarom? Geen idee. Het is puur een gevoel.

De rit naar de grens is soepel. Op een paar mega plassen na komen we voor ons doen vroeg bij de grens. De magneet van Sauf doet weer zijn werk. Binnen no-time staan weer vele ongeduldige mannen te drommen om onze auto. De dollartekens schitteren alweer in hun ogen. Als we vragen om dollars kunnen ze hum glimlach op hun gezicht niet meer verbergen. Dat wordt cashen voor hun. Ze proberen ons zo snel mogelijk de auto uit krijgen en ons naar de douane te krijgen. Waarom? Als we Congo uit gestempeld zijn kunnen we niet meer terug en MOETEN we wel van hun diensten gebruiken maken, kunnen ze meer geld vangen. Voor ons is dit inmiddels een bekende tactiek waar we niet in mee gaan. We blijven in de auto. Voor het wisselen van geld kiezen we de man met het vriendelijkste gezicht om zaken te doen. De wisselkoers die hij vraagt na onderhandeling is meer dan 15%. We hebben $240 nodig en moeten daar omgerekend $280 voor betalen. Het is even slikken maar vooruit. Het gaat niet naar een grote bank maar naar de lokale bevolking. We kunnen ook gelijk de lokale munt van Angola krijgen, daarvoor wordt volgens hunzelf een redelijke wisselkoers gevraagd; slechts 8%. We hebben geen zin in verder gezeur dus we gaan akkoord. De bankbiljetten gaan over en weer. We schudden elkaar de hand en alle mannen druipen langzaam af.  Als we ons klaar willen maken om uit te stappen komt de vriendelijk man weer terug. Er is en probleem. De wisselkoers die hij heeft berekend is niet goed. Hij wil dat we omgerekend nog $20,- extra betalen. Dat komt neer op een wisselkoers van 25%. Dat gaat ons te ver. De sfeer blijft redelijk gemoedelijk. De man komt uit zichzelf met een oplossing. We draaien alles weer terug. De bankbiljetten gaan weer over en weer en we zijn weer bij nul. Inmiddels zien andere aanwezige wisselaars hun kans schoon en beginnen zich op te dringen bij de auto. Weer proberen ze ons uit de auto te krijgen richting de douane om daarna te wisselen. Als we om de wisselkoers van de andere aanwezige mannen vragen beloven ze dat ze echt de ‘beste koers’ hebben, uiteindelijk vragen ze allemaal 25%. De sfeer begint inmiddels meer gespannen te worden. Vermoedelijk omdat we te lang blijven staan op één plek en daardoor te veel aandacht trekken. Iedereen wil tenslotte aan ons verdienen. Gezien de sfeer rijden we terug naar een rustigere plek. Terwijl we terugrijden in de richting van Point Noire maken we een berekening wat het kost om daar ons geld te wisselen. Inclusief brandstof, tol en tijd komen we tot de slotsom dat we die $20,- maar extra gaan betalen. Kiezen we er in ieder geval bewust voor dat we worden afgezet. We draaien weer om en storten ons weer in het gedruis bij de grens. Lang verhaal kort: $240 dollar wisselen was opeens heel moeilijk, de briefjes waren er inmiddels ook niet meer waardoor de hun gevraagde wisselkoers uiteindelijk nog meer omhoog ging. Ik heb maar niet gevraagd hoeveel. Maar er zal nog wel een procent of 5 zijn bijgekomen. We draaien weer om. Weg uit het gedruis bij de grens. 

We contacten Imran en Fatima hoe ver ze zijn met hun auto. Zij hebben namelijk vele dollars. Als een wonder boven wonder was hun auto net klaar. Ze hebben niet alles kunnen doen maar het moet voldoende zijn om Namibie te halen (daar zijn de onderdelen goedkoper en is er meer kennis). De verwachting is dat ze binnen een uur bij ons kunnen zijn. Inmiddels hebben we geleerd dat een uur bij hen twee uur duurt maar we vinden het prima. We parkeren Sauf op een rustige plek voor bij een Europees bedrijf, maken een lunch en wachten met geduld op de witte rammelende Land Rover. De Franse eigenaar komt nog even buurten voor een babbeltje om te kieken wie die vreemde Hollandse snuiters voor zijn deur zijn. 

Zoals verwacht, na twee uur wachten zien we de witte Land Rover. Dit keer minder rammelend dan de vorige keer dat we hem zagen. We leggen ons verhaal uit aan Imran en Fatima over de dollars en krijgen gelijk een stapel dollars in onze handen gedrukt. Op naar de grens deel drie!
Bij de grens aangekomen staat de goegemeente van geldwisselaars ons al met smart op te wachten. Waarbij ze bij onze eerste aankomst in de ochtend een dollarteken in hun ogen hadden, hebben ze er nu twee. Twee Overlanders, dat wordt twee keer cashen. Waar ze geen rekening mee houden gehouden dat wij onze zaakjes qua geld inmiddels hadden geregeld en dat brengt spanningen met zich mee. Ze geloofde ons niet dat we nu wel het geld hadden. Ze willen het zien. Dat gaan we niet doen. Een deel van de geldwisselaars belette ons enigszins de doorgang naar de douane. Aan de andere kant lieten sommige geldwisselaars ons ook weer gaan want als wij nu blufpoker spelen, kunnen ze daarna geld verdienen. De pech voor hun is alleen dat wij het antwoord weten; we spelen geen blufpoker en hebben het geld. We laten ons uit stempelen uit Congo, wat soepel verloopt. Dan mogen we verder rijden om onszelf het kostbare visum van Angola in ons paspoort te doen laten plakken bij de Angolese douane.

Als we onze auto parkeren bij de Angolese douane, wat ongeveer 150 meter is van de Congolese zien we herkenbare gezichten. Enkele geldwisselaars waar we eerder zaken mee wilde doen. Elke stap de we zetten wordt nauwkeurig gevolgd. Ze geloven niet dat wij nu het geld hebben.  We gaan aan de slag met de papieren rompslomp. Als we alle formulieren hebben ingevuld worden we naar een kamertje geroepen. De ingevulde papieren zijn in orde en er mag betaald worden. Als ik de dollars uit tel op tafel bekijkt de beambte ze kritisch. Ik voel hem al aankomen; “You can’t pay with these biljets.” Ik zie dat hij ook oogcontact heeft met een van de geldwisselaars die buiten, vlakbij de deur staan te wachten. “You can change you money with these guys.” Hij wijst naar de inmiddels bekende mannen. Het probleem: Een deel van de briefjes is uit 2013 en die zijn precies hier niet geldig. Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Een proza wat is samen te vatten in de volgende twee worden “ je lult” steek ik af naar de beambte. Dan worden de briefjes uit 2013 goedgekeurd maar dan dient het volgende probleem zich aan. Als er betaald moet worden bij deze grenspost moeten alle briefjes waar je mee betaald uit hetzelfde jaar zijn. Onze bankbiljetten zijn uit 2013 en 2017. “You can change you money with these guys.”en hij wijst naar de geldwisselaars. Ik herhaal mijn proza met meer emotie dan de vorige keer. Hij gaat akkoord.  

Er moesten kopieën op tafel komen voor het definitieve akkoord voor het visum. Bij het Nederlandse bedrijf in Point Noire hadden we de mogelijkheid gehad om gebruik te maken van het kopieerapparaat, wat we ook goed hadden gedaan. Alles hadden we in veelvoud gekopieerd. De beambte vroeg kopieën alsof het regen was dat uit de hemel kwam. Van alles wilde hij kopieën, in viervoud! Nadat hij van alles wat mogelijk was een kopie in viervoud had ontvangen kijk hij een beetje hopeloos rond. Dit had hij niet verwacht, een Europees stel dat alles maar dan van alles ook meer dan vier kopieën heeft. Vervolgens ging zijn blik naar mijn paspoort, keek naar het visum wat hij er zo juist had ingeplakt en zei “ I need four copy’s of your visa, you can do it by these guys for 3000cf.” Dat is omgerekend €5,- per kopie keer vier keer twee. Dat is €40,- voor acht kopieën! “You can do it by these guys.” En hij wees naar de geldwisselaars die blijkbaar nu ook een kopiewinkel waren. Het visum zelf voor Angola was al de duurste van de hele reis, op Nigeria na maar dat is een ander verhaal maar dat slaat weer alles. Het bedrag komt ook verdacht veel overeen met de koers die wij moesten betalen voor de dollars. Mijn spreekwoordelijk geduld was op. Wat een gedoe en onzin. Mijn geduld is zo op dat zijn kroes haar veranderd in stijl haar door mijn preek over deze onzin die hij allemaal uitvoert. Ik ben er klaar maar.

De tijd begint inmiddels ook te dringen omdat de grens bijna dicht gaat. De auto moet nog “geïmporteerd” worden en dat is nu belangrijker. Met deze snuiter regelen we het later wel. Lisa en Fatima nemen het gelukkig van Imran en mij over en blijven bij de paspoorten om het allemaal rond te krijgen. Ik ben benieuwd wat de oplossing voor de kopieën gaat zijn. Imran en ik gaan voor de inschrijving van de auto’s. We zijn op dezelfde locatie, hetzelfde land, zelfde regels alleen een ander gebouw. Alles ziet er netjes uit, de medewerkers spreken vloeiend Engels en willen ons overal bij helpen voor het importeren van de auto. Ik ben nog steeds op mijn hoede maar merk dat deze mensen oprecht vriendelijk zijn. Aan Imran merk ik dat ook hij meer op zijn gemak. Het begint bij deze douane oprecht gezellig te worden. Alles wordt voor ons ingevuld en we krijgen de tip waar we geld moeten wisselen om de wegenbelasting te betalen. Het computersysteem waar ze mee werken gaat niet heel snel maar is wel nauwkeurig. Het wisselen van geld verloopt dit keer super soepel en na 45 minuten staan we buiten met officiële papieren. Het contrast tussen beide douane afdelingen is groot. 

Lisa en Fatima zijn inmiddels teruggekomen met de paspoorten. Zonder te betalen heeft de beambte netjes kopieën gemaakt van ons visum. Of het nu ook echt nodig was vragen wij ons af. Hij kan het ook voor de vorm hebben gedaan. Wat we ook niet uitsluiten dat hij onderdruk wordt gezet door de geldwisselaars. Na meer dan drie uur rijden we eindelijk Cabinda binnen.

Voor het betalen van de wegenbelasting hadden we een klein geldbedrag gewisseld. Nu we de grens over zijn kunnen we onze CFA’s wisselen. Congo is het laatste land waar we met CFA kunnen betalen. We komen terecht bij een geldwisselaar die eruitziet als een echte knuffelbeer. We zijn op de hoogte dat je in Angola geld kan verdienen met geld wisselen. Buitenlandse valuta’s zien hier meer waard dan de eigen omdat de eigen valuta in twee jaar tijd met 50% is gedaald. Iedereen wil nu buitenlands geld. De koers die we krijgen is volgens de officiële website van de overheid. Dus geen gezeur en gezeik. De wisselaar rekent het nog een keer na en ik krijg twee pakken geld in mijn handen gedrukt. Imran staat naast mij die eveneens geld aan het wisselen is en krijgt ook het geld in zijn handen gedrukt. Het wordt bijna donker en we willen door naar onze overnachtingsplek. Zonder precies het geld te tellen stappen we in de auto en rijden we verder. In de auto begin ik te twijfelen aan de hoeveelheid geld dat ik heb gekregen. Het lijkt wel heel veel. Ik tel het geld. Er is iets fout gegaan. De man heeft mij omgerekend €145 te veel gegeven. We draaien om. Snel weten we de knuffelbeer te vinden. Het eerst wat hij vraagt “ Did I give you to less?” En hij grijpt naar zijn buidel met geld. Ik overhandig hem het pak geld wat hij ons te veel heeft gegeven. Hij zegt niks. Zien vrienden bekijken aanschouwend de situatie. Daarna beginnen ze allemaal hard te lachen. Het enige wat onze knuffelbeer zegt is ‘thank you’. Ik geef hem nog een ferme hand en we rijden door. 

Inmiddels is het donker. De overnachtingsplek die we in gedachten hebben gaan we niet  halen. We rijden door een dropje en zien een groepje mensen bij elkaar staan. Ik spreek ze aan in het Frans maar herinner mij dat de Portugese taal beter zal werken. Het wordt een leuke uitdaging om uit te leggen wat we willen. Samen met Imran komen we ver en ze snappen onze vraag. Na overleg met de chef mogen we bij de school slapen. 

Als alles is uitgeklapt en klaar gemaakt voor de nacht en ik de laatste happen naar binnen werk komt er een auto aangereden waaruit drie mannen in legeruniform uitstappen. De hoogste in rang steekt een hand uit en zegt in vloeiend Engels “You are more then welcome.” De man is hoofd van deze regio en heeft in het verleden in Engeland gewoond. Samen met zijn twee collega’s heeft hij nachtdienst. Voor vannacht hoeven we ons geen zorgen te maken over onze veiligheid. Hij zal deze nacht over ons waken alsof we zijn eigen familie zijn. Hij heeft alleen een klein verzoek. Of hij morgenochtend na zijn dienst gezamenlijk een kopje koffie mag komen drinken om zijn Engels te oefenen. Hij is meer dan welkom.