Het gezeur blijft door gaan

Vroeg zijn we uit de veren en verwachten elk moment de man van het leger voor zijn beloofde kopje koffie. We wachten op de man van het leger maar hij komt niet. Wel komen er steeds meer kinderen, we staan tenslotte voor een school. De aandacht die we krijgen wordt groter en groter. Naar ons idee ook te groot en we willen weg.  Na een paar handen geschut te hebben van nieuwsgierige scholieren kruipen we achter het stuur. De klok wijst 8:30 uur aan. Als we wegrijden komt er een man naar ons toegelopen. Ik herken hem niet. Aan zijn reactie te zien kent hij ons wel. Het is de man van gisterenavond, zonder zijn legeruniform herken ik hem nauwelijks. Hij bedankt ons voor het overnachten in zijn dorp en wenst ons een goede reis. De koffie had hij al van iemand anders gekregen, daarom was hij niet meer gekomen. Na een kort praatje bla, bla praatje zetten we koers naar het zuiden. In hoog tempo vliegen we Cabinda door. Ons doel is om vandaag nog de grens naar DRC over te steken. Ook wel dokter Congo genoemd. Onderweg moeten kopieën maken voor de grensovergang. Normaal struikelen we over de kopiewinkeltjes maar nu… nergens een winkel te bekennen. In een grote stad zoeken we ons suf naar een kopiewinkel. Maar nergens vinden we er één. Wel vinden we een tankstation. We kunnen diesel tanken voor €0,26 de liter. Ja, u leest het goed. €0,26. Dan is 150 liter tanken prima te doen. We vragen nog wat rond en vinden uiteindelijk een kopieerwinkel. En je mag het raden, zodra we deze hebben gevonden struikelen we daarna over de kopiewinkeltjes op elke hoek van de straat.  

Het uit stempelen uit Cabinda verliep soepel. Het binnen komen van DRC ging ook goed, tot dat. Het duurde allemaal al lang. Alles moest dubbel gecheckt worden. De check zit hem in het feit dat het visum wat wij vooraf gehaald hebben. Niet elke consulaat mag het visum voor DRC afgeven aan toeristen. Wij hadden ons visum op een andere locatie gehaald dan de Engelsen en dat vonden ze vreemd, we waren tenslotte samen onderweg. Uitleggen dat je elkaar tijdens een reis kan ontmoeten en dan samen verder reist vonden ze blijkbaar niet aannemelijk. Bij de hoge baas moesten we beide onze route laten zien en uitleggen waar en wanneer we elkaar tegen waren gekomen. Hun tactiek was dat we om en om moesten vertellen hoe we elkaar hebben leren kennen, welke route we hadden gereisd, welke plaatsen we gezamenlijk hadden bezocht en zo nog een paar vragen. Het verging ons soepelere dan ik aanvankelijk had gedacht en de chef gaf zijn goedkeuring. We dachten dat we er waren. Maar nee..

De auto’s moeten ook in DRC worden geïmporteerd. We mogen naar een ander kantoor dan waar we de vragen kregen over onze reis. Als ik ons carnet overhandig aan de beambte zijn wij binnen één minuut klaar. Imran moet het importdocument kopen omdat hij geen carnet heeft. Zijn verzoek aan de beambte was of hij een officiële bon mocht hebben met een stempel betaald en het betaalde bedrag. De aanleiding was dat hij een hoger bedrag moest betalen dan op internet stond vermeld. Zonder deze bon met het vermelde betaalde bedrag zag Imran de bui al hangen. Bij de eerste beste politiecontrole moet je weer gaan betalen. Ik vind het geen onlogische vraag. De beambte in kwestie vindt een zeer onlogische en on respectvolle vraag. Het gevolg is dat het uiteindelijk ontaarde in een hoop geschreeuw naar Imran toe, dat zijn bewijs werd verscheurd en dat hij het land niet meer in mocht. Oftewel, we hebben een probleem. Gezien de corruptie en het feit dat wij ‘samen’ op reis zijn werd ik ook zenuwachtig. Ons carnet is gestempeld en we hebben toestemming van de grote baas om het land binnen te mogen maar er is nog steeds geen stempel in ons paspoort. Dit was een geval dat er niets anders op zit dan schikken. Imran moest excuses aanbieden, meer betalen en zonder bewijs dat hij betaald had verder gaan reizen. Hij kreeg wel een soort formuliertje mee waarop stond dat hij toestemming heeft om in DRC rond te rijden, dat dan weer wel. Daarna werden we hardhandig het kantoor uitgezet, terug naar het loket waar onze paspoorten worden gestempeld.  

Op het moment dat alle stempels zijn gezet en we even op adem willen komen voor we verder rijden staat een man bij onze auto driftig op het raam te kloppen. We mogen nog niet weg. Onze papieren moeten opnieuw worden gecontroleerd, met name onze gele koorts stempel met gecheckt worden. Een ieder van ons was er nu klaar mee. We kiezen ervoor dat één persoon dit gaat regelen. Ik ben de gelukkige. Na alle papieren verzameld te hebben mag ik naar weer een ander kantoortje. Het grote boek komt tevoorschijn en alle persoonlijke gegevens worden weer overgeschreven. De mannen die hun werk doen zijn aardig maar ik heb het geduld er niet meer voor. Aan het einde van het overschrijven volgt uiteraard de bekende geldkwestie vraag. Ik heb niet meer energie dan een diep zucht uit te brengen en de man aan te kijken met de vraag ‘jij ook al?’. Deze man verstaat mijn lichaamshouding en geeft een knikje dat ik weg mag. 

Soms doe je dingen die je normaal niet doet en ook niet snapt waarom je ze doet. Op het moment dat we eindelijk weg mogen rijden bij de grens checkt Fathima het paspoort van Imran. Ze kan de stempelen van DRC in niet vinden in het paspoort van Imran. We stoppen, checken het gezamenlijk en kunnen maar tot een conclusie komen. Ze zijn Imran vergeten in te stempelen. We mogen weer terug. In eerste instantie geloven ze Imran niet. Als ze meerdere malen door zijn paspoort bladeren zien ook zij geen in stempel. Al wisten ze het hier anders te verwoorden; de stempel was wel gezet maar de inkt was niet goed waardoor je het niet ziet. Ons maakt het niet uit, als er voor Imran maar een duidelijk stempel in zijn paspoort staat. 

Op internet hadden we gelezen dat drie kilometer na de grens tol betaald moet worden. Het officiële bedrag voor de tol is niet heel hoog, €0,50 maar voor toeristen kan dit oplopen tot €75,- al naar gelang je onderhandelingskunsten. Gezien onze ervaringen bij de grens hadden we hier laat op de dag weinig zin in. Ons portie corruptie en moeilijkdoenerij hadden we voor vandaag gehad. Op internet stond een binnendoor route vermeld en het toeval wilde dat deze route ook nog de kortste route was naar onze eindbestemming van vandaag. Om het geheel te complementeren was het een prachtige off road route om te rijden!

Er was alleen een nadeel, ik zag een paar hobbels kort op elkaar over het hoofd. Dit resulteerde in een springende Sauf, met ons erin, wat al niet geheel comfortabel was, maar ook dat ik iets hoorde knappen of breken. Maar wat dat iets was? Ik was er in ieder geval niet gerust. Na onderzoek kon ik niks aan de auto vinden en zijn we verder gaan rijden. Ik merkte ook niks aan de auto maar toch zit het mij niet lekker. 

De camping voor vandaag was voor Afrikaanse begrippen een pareltje. Het ligt aan het strand met gras, er zijn toiletten en een goede douche, beveiliging en we konden er ook eten als we wilden. We hadden zelf eten over wat maakte dat we van het aanbod van het restaurant geen gebruik maakte. Al snel opteerde wij alle vier om hier twee nachten blijven. Het bevalt ons goed. De prijs voor de nacht waren we redelijk snel overeengekomen. Als dank hebben we eten aan de manager en de beveiliger gegeven. Terwijl wij nog aan het uitbuiken zijn komt de manager. Hij wil opnieuw onderhandelen over de prijs. De prijs die we betaald hebben was naar zijn idee toch te laag. We sputteren eerst iets tegen maar betalen het dubbele van wat we hebben afgesproken. In plaats van €5,- per nacht per auto, wat gemiddeld is, betalen we €10,- per nacht. Voor hier duur maar we krijgen er ook wat voor terug. Een uur later komt de manager echter weer. Hij is nog steeds niet blij met het bedrag. Hij wil dat we €15,- per nacht betalen. We leggen hem uit dat als mensen aankomen en hij een prijs noemt dat hij daarna niet terug moet komen om elke keer meer te vragen. Daarnaast, we hebben hem ook al avondeten gegeven. Hij blijft aandringen en omdat we geen zin hebben in gezeur betalen we de €15,-. Weer wat later komt hij nog een keer. Hij wil €20,- per nacht. Toen waren we er klaar mee, althans ik. Hij begreep mijn woorden dat er niet meer te halen viel dan €15,- per nacht en hij legde zich erbij neer. De manager was nog niet weggelopen of er kwam een auto het terrein op rijden. De bestuurder kijkt ons vreemd aan maar zei niets. Tijdens deze reis draait mijn onderbuikgevoel overuren, zo ook hier. Ik zag de man die net was aan komen rijden en de manager praten. De manager kwam naar ons toegelopen. De man die net was aankomen rijden was de baas van het complex. Hij wilde dat we €40,- per nacht per auto zouden betalen. We moesten meelopen naar zijn kantoor. Aan tafel (met een tetterende televisie op de achtergrond) brengt de man het probleem ter tafel. “ There is no other option then paying €40 per night per car”.

Toen ik aangaf dat ik dit niet geheel reëel vond barste de man in woede uit en ik volgde. We moesten per direct het terrein verlaten, betalen had ook geen zin meer. Hij wilde van ons af. Hij zei dit zonder blikken of blozen al was aan zijn slagaderen te zien dat hij kookte van wede. Ik was helemaal klaar met dit gezeik om geld. Altijd en overal waar we komen is er gezeur over geld, geld, geld. Het is nooit genoeg. Wat we ook betalen. In de meeste gevallen betalen we al het dubbel en dan zijn ze nog niet blij. Dit moment was voor mij een moment dat ik knapte. Het feit dat deze man ons om 21:30 uur zonder blikken of blozen het terrein wilde afzetten om ons wild in DRC te laten overnachten kon ik niet vatten. Het is een van de meest gevaarlijke landen tijdens onze reis en hij weet hoe gevaarlijk zijn land is. Er is geen Overlander die het in zijn hoofd haalt om in DRC wild te gaan kamperen. De laatste die dat twee jaar geleden heeft gedaan heeft het niet overleefd. Ik was er helemaal klaar mee. Ik was niet meer voor rede vatbaar. De eigenaar en ik hebben tegen elkaar staan schreeuwen als kleine kinderen die ruzie hebben. Terwijl de eigenaar en ik ruzie maakten werden vrienden van hun ingelicht om poolshoogte te nemen. Er kwamen vijf mannen het terrein oplopen. Ze deden of zeiden niets maar keken alleen. Het gezeur van de afgelopen dagen was mij te veel geworden. En niet alleen voor mij. Alle vier hadden we er last van alleen had ik er nu, misschien wel samen met Imran, het meeste last van. Dit is geen doen. Door dit gezeur heb ik niet het gevoel rust te ervaren tijdens de reis. Altijd is er wel iemand die naar ons toekomst om te zeuren over geld. Ik wil gewoon met rust gelaten worden. Tijdens deze ruzie staat mijn keuze vast. We gaan zo snel mogelijk naar Namibie. Als dit nog veel langer duurt sta ik niet meer voor mijzelf in. Dat wil ik niet. Dit is niet het beeld wat ik qua reizen voor ogen heb gehad. Ik ben op, klaar, moe en wil rust. We moeten alleen wel door. Ik verzamel mijn energie om rustig te worden en loop naar de eigenaar en bied mijn excuses aan. Daarbij ben ik benieuwd wat maakt hem nu zo boos maakt en waarom hij zoveel vraagt. Eerst biedt ook hij zijn excuses aan. De eigenaar legt uit dat hij jaren opzoek is naar een goede manager voor dit complex. Er komen weinig toeristen en het is niet winstgevend. Hij woont zelf op twee uur rijden afstand, zit door de weeks op kantoor en kan het complex zelf niet runnen. De manager had hem niet ingelicht dat wij er waren. Als hij niet was langs gekomen was het geld rechtstreeks in de zakken van de manager gaan. Hij was vooral boos op de situatie en niet zozeer op ons. Hij begreep dat €40 per auto per nacht ook veel is. Desondanks wil de man €20,- per nacht per auto. Ik stel hem voor de keuze: of €15,- per nacht en een goede online recensie of €20,- per nacht en een negatieve recensie (klein detail, bezoekers moeten nu van te voren reserveren bij hem zelf). Hij kiest voor de €20,-. Iets wat mij verbaasd. De eigenaar wist niet dat zijn complex op IOverlander (internet) stond. Aangezien hij de eerste is na grens in DRC is het een aantrekkelijke locatie voor Overlanders. Bij een negatieve recensie is de kans gering dat er Overlanders nog komen. Hij neemt het voorlief. 

Die nacht besluit ik om voor het eerst te gaan slapen met een mes in onze tent. Imran doet hetzelfde. Het humeur van de manager staat mij niet aan en de commotie die er is geweest lijkt mij ook geen uithangbord voor gezelligheid en veiligheid. Ik heb geen idee waar deze mensen toe instaat zijn. Ik merk aan alles in mijn lichaam dat ik mega gestrest ben. Een antistress app op mijn telefoon helpt iets om rustig in slaap te vallen.