Ons pakket!!!

Als ik de tent uit kom zie ik Lino al driftig in de weer met het linker voorwiel. De auto staat op de krik en hij is bezig zijn remblokken eraf te halen. Als deze los zijn wordt het duidelijk waarom de rem het niet meer deed. Het remblok is compleet weg. Wat is overgebleven, is staal. Nu de vraag, hebben ze nieuwe remblokken voor een Hyundai bus? De eigenaar van de locatie waar we staan regelt voor hun een taxi naar een grote stad in de buurt. Daar hebben ze de kans om nieuwe remblokken te vinden. Ze hebben het geluk dat het ook nog eens zondag is. Ze verwachten de gehele dag weg te zijn. Als Lisa en ik twee uur later alles aan het inpakken zijn verschijnen Olivia en Lino weer met een glimlach op hun gezicht. Bij de eerste beste autoshop was het al bingo en hadden ze de juiste remblokken! Het sleutelen kan voor Lino beginnen. Wij vertrekken. 

Samen met de andere overlanders gaan we naar een hotel van een Nederlandse echtpaar aan de kust. Lino en Olivia zullen later aanhaken. Als we daar aankomen zullen we twee nieuwe overlanders ontmoeten die ook de reis naar Kaapstad aan het maken zijn. Jhonas van 23 uit Duitsland met de auto en Charlotte van 31 uit Engeland op de motor. Maar… voordat wij daarheen gaan kunnen we ons lang verwachte pakketje ophalen! We rijden naar het huis waar we het pakket naartoe hebben verzonden. De eigenaresse is op dit moment zelf op vakantie en iemand anders past op haar huis. We worden super vriendelijk ontvangen. Hij begrijpt waarvoor we komen en brengt ons gelijk de grote doos. Als enthousiaste kleine kinderen willen de doos openmaken, we doen het alleen niet. We wachten tot dat we aan het strand zijn. De man die op het huis past is geïnteresseerd in Europa en Nederland. Hij is aan het sparen voor een vakantie in Europa. Vol passie vertellen we over de mogelijkheden qua reizen in Europa en de mooie dingen die Nederland te bieden heeft.  Ik merk tijdens het vertellen mijn eigen enthousiasme over ons thuisland. We praten over de verschillen qua reizen in Ghana en Nederland en geven hem de tips hoe je lowbudget kan reizen. We nodigen hem uit voor als hij in Nederland is. Het is zijn bedoeling om in 2020 naar Nederland te komen, het liefst tijdens koningsdag. We zullen het leuk vinden om hem in 2020 in Nederland de hand te kunnen schudden. 

Na een korte rit komen we aan bij het Nederlandse hotel. Alles ziet er piekfijn uit, tot in detail. Dit hebben we lang niet meer gezien. De andere overlanders zijn er al en we maken kennis met Jhonas en Charlotte. De lunch staat voor ons gereed en de gesprekken over hun en onze ervaringen vliegen over de tafel. Wat duidelijk wordt uit hun verhaal is dat zij vastberaden zijn om Kaapstad te halen. Jhonas is een jonge enthousiaste knul waar ik respect voor heb. Hij heeft vanaf zijn achttiende, vijf jaar lang gespaard om deze trip te maken. De auto heeft hij zelf omgebouwd tot reisauto en is van alle gemakken voorzien. Drie maanden geleden is hij alleen vertrokken uit Duitsland. Ik had het mijzelf op deze leeftijd niet zien doen. Toen wij bezig waren met het plannen van deze reis had ik mij twijfels. Ik was toen al over de 30, laat staan als je nog jonger bent. Of misschien zie je juist de gevaren niet omdat de cortex nog niet helemaal ontwikkeld is. Ik vind het tof dat hij het doet en vind het mooi om te zien hoe vastberaden hij is! Wat ik overigens ook niet weg kan laten in dit verhaal is dat de Engelse dame in kwestie werkt voor het automerk Bentley als designer. Die kom je niet dagelijks tegen.

Graag wil ik nog één keer gebruik maken van Robert zijn surfboard. De golven zijn redelijk maar het strand is niet goed. Volgens het personeel zou je hier echter wel goed moeten kunnen surfen. Een lastige afweging. Op dit soort momenten merk ik dat ik verstandiger begin te worden, mijn cortex is duidelijk volwassen geworden L. Vroeger had ik al lang in het water gelegen en nu maak ik mij bedacht op het risico om hier te gaan surfen. Ik doe het niet. De kans om mijzelf het ziekenhuis in te surfen is te groot. Ergens baal ik van mijzelf dat ik dit soort impulsieve dingen niet meer doe. Maar de keuze tussen de reis heel afronden of niet maakt de keuze makkelijker.

In de middag pakt Jhonas zijn drone. Een gevoelig puntje aangezien die van mij geen centimeter meer de lucht ingaat. Hij is ook nog een professionele drone vlieger en weet  mooie films te maken. Er is een duidelijk verschil te zien hoe ik mijn drone bestuur en hoe hij het doet. Helaas krijg ik dan ook de grappen over mijn vliegkwaliteiten met de drone om de oren. Na meer dan een halfuur vliegen hoor ik een geluid uit de richting van de drone komen die mij zeer bekend voorkomt. Een drone die in aanraking komt met de takken van een palmboom. In mijn ooghoek zie ik de drone in het zand ploffen. Gelukkig voor hem het zand. Ik ben dus niet de enige die deze fout maakt. Hij heeft alleen het geluk dat zijn drone het na vijf minuten weer doet. 

Wij hadden nog steeds ons pakket niet uitgepakt. Uiteraard eerst even een foto van het pakketje voor we hem samen openmaken. We voelen ons blij met de gedachten aan de spullen die erin zitten. Niet dat ze van levensbelang zijn maar wel erg handig en fijn om te hebben. Overigens met dank aan mijn ouders en Melvin. Stuk voor stuk hallen we de spullen uit de doos. De andere aanwezige zien onze glimlach op onze gezichten “You are very happy with the goods!” “Yes, we are!” De stroopwafels delen we gelijk uit. Man, wat is dat weer even lekker om te eten. Nu kunnen we weer normaal koken, het water filteren, extra kleding passend bij het klimaat en wat overige etenswaren die ik hier niet zal noemen maar waar we heel blij mee zijn. 

We krijgen een bericht van Lino en Olivia dat zij op dezelfde plek blijven staan. De reparatie duurde langer dan verwacht. Het wordt helaas geen gezamenlijk afscheid. We gaan de laatste keer gezamenlijk eten. Nu durf ik de vraag aan het Franse koppel en Robert te stellen. Hoe voelen jullie je nu je weer richting Europa gaat? Het blijft stil. Dit zegt genoeg. Als ze beginnen te vertellen geven ze aan dat dit het wijste besluit is uit alle keuzes die ze konden maken. De keuze is niet gemaakt op basis van emotie maar op basis van ratio. Het Franse koppel voelt zich sterk verbonden met Robert, ze willen hem niet alleen achter laten of de reis terug naar Europa alleen laten maken. Met dit voorbeeld wil ik aangeven hoe sterk de band kan worden tussen reizigers. Ze kenden elkaar tot 2,5 maand geleden niet. Ze hebben elkaar ontmoet in Mauritanië toen Robert was overvallen en hij eigenlijk terug wilde naar Duitsland. Het Franse koppel wist Robert over te halen om niet terug te gaan naar Duitsland en beloofde hem om samen naar Ghana te reizen, en dat hebben ze gehaald. Hun vriendschap is zo krachtig geworden dat het Franse koppel er nu voor kiest om samen met hem terug te reizen. Tuurlijk spelen er bij het Franse koppel ook andere redenen om terug te gaan (visa en politiecontroles moe) maar uit hun verhaal is op te maken dat ze Robert willen steunen. Tijdens het beantwoorden van mijn vraag zie je de vriendschap en verbondenheid tussen hen drieën. Ik geniet om deze verbroedering te zien. 

Tony wilde deze ochtend om stipt 07:00 uur vertrekken om in één keer naar Abidjan te rijden. Het is iets meer dan 350 kilometer inclusief een grensovergang. Voor hier een behoorlijke opgave voor één dag. Om 06:59 zwaaien we het Franse koppel en Robert uit. Samen met Jhonas en Charlotte blijven we achter, beduusd. Dat wel. 

Onderweg de was doen blijft lastig. Of ze doen het met een snelheid waar niks schoon meer wordt of ze wrijven je kleren zo krachtig op het wasbord dat er niks meer van overblijft. Nu wassen we elke dag een beetje maar echt schoon wordt het niet. In het hotel hebben ze een heuse wasmachine die op 60 graden kan wassen.  Alles, maar dan ook alles wat gewassen kan worden leveren we in. Het is een mega berg met was. Alleen al de gedachte dat alles schoon is doet ons verblijden. In de middag krijgen we de was weer retour. Het verblijdt ons. Het voelt als luxe!

De volgende ochtend trekken we verder richting het oosten. Richting Lino en Olivia. Ondanks dat we op een supermooie en vooral luxe plek stonden voelden we ons niet helemaal top op deze plek. Misschien toch te Westers na al die maanden? Daarbij, Lino en Olivia beloofde dat zij de beste plek tot nu toe hadden. Wij sluiten weer aan. De foto’s zeggen genoeg. Een toppertje. De zeewind doet ons ook goed. We merken dat de nachten koeler beginnen te worden. Dat is erg lekker. Heel erg lekker. Voor zo lang het duurt. 

De volgende dag rijden we weer door naar Accra. We hebben weer drie punten die we graag willen doen. De drone maken, een rubber voor onze as en een extra zonnepaneel. Met een temperatuur van 34 graden overdag en 26 in de nacht weet de koelkast goed de weg naar de accu’s te vinden. Als de auto geparkeerd staat wordt het helemaal een oven waardoor de koelkast nog meer verbruikt en de accu’s binnen no time weet leeg te trekken. Reden genoeg om Sauf met een extra zonnepaneel te pimpen. Laat in de middag komen we aan in een voorstad van Accra. Het is het bekende verhaal. Druk, chaotisch en vieze lucht. We kunnen overnachten bij een Italiaan. Als we de plek aangewezen krijgen waar we mogen staan ben ik een klein beetje verbaasd. Er staat nog een overlander en wel met een Nederlands kenteken. Die hadden we niet verwacht. We maken kennis. Sebastiaan is van Nederland naar Dakar gegaan met een wedstrijd waarna hij door is gaan rijden met hetzelfde doel is als wij. Kaapstad. Naast het feit dat het bijzonder is dat je elkaar zo treft (hoe grootis de kans dat je elkaar tegen komt) doet het ons goed om mensen te spreken die ook die kant op aan het rijden zijn.
In de avond gaan we met ze vijven de kook skills van de Italiaanse chef testen. Wat is een Italiaan zonder pizza? Maar wat is een pizza zonder de juiste producten? Lisa, als pizza liefhebber, probeert onderweg zo nu en dan een pizza maar vaak valt dat toch tegen (lees; last van maag en darmen). We geven de beste man een kans. We zitten nu in een grote stad en wie weet heeft hij de juiste producten bij elkaar weten te scharrelen om een perfect pizza te maken. Voor de zekerheid bestellen we ook maar een pasta. De Italiaanse kok heeft alles weten te overtreffen. Het was gewoon perfect. Beter dan de gemiddelde pizzeria in Nederland. Zowel de pizza als de pasta! Gewoon perfect en echt genieten. Zo ook de volgende ochtend voor de koffiedrinkers onder ons. Ze hebben ook de perfect koffie weten te maken. Het zijn van die geniet momentjes. Een moment die we goed kunnen gebruiken voor wij ons in de wilde stad Accra storten opzoek naar de dingen die we nodig hebben.