Een vreemd geluid!

De dag horizontaal doorbrengen doet mij goed. De cactus die in mijn rug aan prikken was is een irritante brandnetel geworden. Maar dat meer waar we staan. Dat meer blijft ons trekken! Lac Tislit is de naam van het meer. Zullen we nog een nacht blijven staan? We besluiten toch maar om ons dingetje te doen (tent in pakken). Het mooiste schijnen we nog niet gezien te hebben. Nog mooier dan bij dit meer? Route R704 moet een juweeltje zijn. 

Als een voetballer die net een schwalbe heeft overleefd kruip ik op de bijrijder stoel. Zucht, ik zit. Het inwendige hart van Sauf wordt wederom aangezwengeld door Lis. We zwaaien ons zelf voor de verandering even uit. Dat is best grappig om te doen. Doei meer! 

Na wat bochten links, na wat bochten rechts komen we bij de R704. Een auto met wat schapen op het dak kiest ervoor om rechtdoor te gaan. Wij gaan rechtsaf. We stijgen, stijgen en stijgen. Af en toe kijk ik op de hoogte meter. We schommelen een beetje tussen 2200 en 2700 meter. Een vangrail hebben ze op dit stuk bijna niet. Als je hem ziet, ligt hij netjes naast de paaltjes, zonder schroeven. 

Voor de mensen die wel eens en aflevering van BNN hebben gezien genaamd; de gevaarlijkste wegen van. Dit was een stuk die erin kan! Rechts een berg stijl omhoog, links een afgerond die het einde der tijden van ons beide betekend. Lis hobbelt er ontspannen overheen. We komen op de top. Precies 3000 meter hoog. Wat een uitzicht. De twee auto’s die hier op deze hoogte passeren hebben beide een grote Marokkaanse vlag mee en zwaaien driftig. Waarom? Geen idee. Stilte, grote hoogte, uitzicht, samen, Sauf en reizen door Afrika. We stappen weer in en rijden verder. Een ICT-er zou zeggen, ctrl + C. 

Lis kijkt mij aan, er klinkt een raar en vreemd geluid linksachter bij het wiel. Het klinkt als staal op staal. De afgelopen 2 uur zijn we niemand meer tegen gekomen behalve een schaap en een ezel. Shit. We stoppen, zetten de motor uit en gaan maar eens analyseren. Dat is wat ik hier de locals vooral heb zien doen bij kapotte auto’s. Een korte beschrijving.: als een auto kapot gaat wordt er gestopt, overal komen er mensen vandaan, vooral van het mannelijk geslacht, iedereen kijkt naar het onderdeel wat er kapot is of waar het rare geluid vandaan komt, blijft daar naar kijken, er wordt niet gesproken en na een minuut of wat barst de discussie los over wat het zou kunnen zijn en hoe het opgelost kan worden (dat laatste maak ik vooral op uit lichaamstaal en intonatie). Vervolgens gaan ze met een mannetje of 2 / 3 aan de slag en wordt het ter plekke gerepareerd. Een auto wegslepen bestaat hier niet. 

Terug naar ons. Er is niemand! Na het analyseren (staren naar het linker achterwiel) komen we tot de conclusie dat er achter het wiel gekeken moet worden. Gezien mijn huidige staat is dat een no go. Lis wil wel kijken maar heeft geen idee waarnaar. Mijn kennis is echter dusdanig summier dat ik het ook niet kan uitleggen. Maar dat het iets met de remmen heeft te maken is een feit.  Beide weten ook als je op een hoogte van ongeveer 2700 meter staat dat de kans veel groter is dat je meer zal dalen dan stijgen. Remmen hebben we dus nodig. Dus wat nu? Zonder dat we het doorhebben stopt er een Fransman op een motor die meer ervaring heeft met de Parijs Dakar rally dan Engels praten. We leggen uit wat het probleem is. Hij duikt, vliegt onder de auto en komt binnen 5 seconden er weer onderuit.  Hij legt ons uit dat de remschijf versleten is. Ik leg uit dat dat niet kan omdat deze nieuw zijn. Hij gaat nogmaals kijken. Van onderuit de auto horen we opeens “ahaaaa”. Er zit een klein steentje tussen de schijf en het remblok. Uit zijn motortas tovert hij een koevoet, vliegt wederom onder de auto en met een paar Franse krachttermen schiet er een steentje los en stopt vlakbij mijn voet. Trots wijst de Fransman dat dit het probleem was. We checken het, en horen alleen maar geluiden de wij herkennen. De scene om in de auto te komen zal ik jullie besparen. We hobbelen weer verder. 

Zo langzaam als wij hobbelen over de weg, zo hard rijdt de Fransman. Al slippend, gierend en zwaaiend (als er überhaupt mensen zijn) haalt hij ons elke keer weer in op de meest bijzondere wijze, stopt, maakt foto’s en vliegt weer door. Zo houden we het ongeveer 2 uur vol. Op een mooi uitzichtpunt ben ik er klaar mee. We stoppen naast hem, geven hem een cola en zeggen dat hij het maar eens rustig aan moet doen. Er komt een knikje en een grote glimlach op zijn gezicht.  Daarna hebben we hem niet meer gezien. 

We hebben honger. Lis rijdt inmiddels al aardig wat uurtjes over wegen die niet de gebruikelijk A2 van Utrecht naar Amsterdam is. We stoppen bij een restaurantje. We willen een tajine. Een vegetarische met ei is de enige optie. De tajine die wordt gebracht ruikt goed, smaakt goed, ziet er goed uit maar… er zat denk ik wel een ei of 20 in. Niet normaal hoeveel! Langzaam werken we het naar binnen.  De eigenaar verteld ondertussen trost dat hij familie in Alkmaar heeft, beetje Nederlandsche kan en dat hij ondernemen leuk vindt, wij vinden het prima. In het dorp zijn ook veel huiseigenaren die in Nederland wonen. Omdat het een bergachtig landschap is kan hij zo de huizen aanwijzen die van Nederlanders zijn. Het zijn er bizar veel. Stuk voor stuk zien ze er ook goed uit! Zeker als je kijkt naar de huizen van mensen die hier het hele jaar wonen. Een beetje de omgekeerde wereld leg ik hem uit. Juist de mensen die hier lang wonen zouden een luxe huis moeten hebben. Hij zegt het prima te vinden. Ze brengen in de zomer geld in het laatje en verwijzen toeristen naar dit plekje. Daar heeft hij dan weer een punt te pakken. Het dorp zelf ziet er alleen wel een beetje doods uit. Laat staan als er geen toeristen of Nederlanders zijn. Zijn oom haakt aan bij het gesprek. Hij ziet mij soepele manier van bewegen. Na ons wat woorden Arbisch geleerd te hebben geeft hij aan een magisch wonder middel te hebben tegen de rugpijn. Lisa moet de nacht dan alleen wel ergens anders doorbrengen. Geïnteresseerd vraag ik hem wat het is. We krijgen het om te proberen. Hij loopt naar zijn huis en komt met iets… ja, wat is het? Het is een substantie tussen bedorven melk, kaas en boter. Op je rug smeren, een nacht laten zitten en het is weg. “Als jij het zegt, dan zal het zo zijn!” Ik neem het aan en pak het in. Inmiddels ben ik tot veel dingen instaat om van die pijn af te komen. Iets houdt mij tegen. De lucht is namelijk niet te doen! Een dood kadaver ruikt er fris bij! We slapen samen in de tent.

Een geschenk uit de hemel! Wat een douche. Warm, goede straal. We hebben een plekje op een parkeerplaats bij een Auberge. De parkeerplaats noemen ze in Marokko een camping. Nadat we deze mindset te pakken hadden is het een prima manier van kamperen. Ik douche in 12 uur 2 maal de boiler leeg. Mijn rug waardeert het ten zeerste! Vanaf dit moment is het goed te doen met mijn rug. Het goedje wat we gisteren hebben gekregen laat ik voor lief. Al ben ik bang dat mijn rug een punt zal blijven voor de komende weken. Terwijl ik deze gedachten zit te overdenken realiseer ik mij opeens dat we bij een kloof staan. En wat voor een! Dit is de kloof die door andere werd bedoelt! En wij staan er gewoon pal naast. De dades kloof. Soms moet je ook een beetje geluk hebben. 

In de avond spreken we een Oostenrijks koppel die op de motor aan het rondreizen zijn door Marokko. Ze zijn er nu een kleine week. 40 Jaar geleden was de man ook in Marokko. Zijn mening over Marokko was duidelijk. “We gaan zo snel mogelijk weer naar Spanje en Portugal. De gedachten die ik heb over Marokko van 40 jaar geleden zijn zo mooi, die wil ik  niet laten verpesten door het toerisme waar Marokko nu zijn pijlen op heeft gericht.” Ondanks dat wij genieten van hoe mooi Marokko is, snap ik deze man wel. Het toerisme begint hier booming te worden. Je ziet het overal. Er worden hotels en auberges gebouwd alsof het bomen zijn die worden gepland. Wij zijn hier 40 jaar geleden gelukkig niet geweest.