Minimaal 20 woorden om mooi te beschrijven.

Deel 2, de geluiden aan het meer zijn nog steeds hetzelfde. Ik kijk terug naar 3 dagen geleden. Gaan we Cirque de Jaffer rijden?

Er was twijfel. Marokko is het land om te testen of we onszelf bekwaam genoeg vinden voor de reis naar Kaapstad. Dat is ook de reden waarom we er meer tijd voor hebben uitgetrokken. Spelbreker, mijn rug. We kunnen het ook zien als een goede test; ik loop als een bejaarde van 90, kan niks tillen en hoe gaan we hier mee om? Is het dan slim om een route te gaan rijden die toch wel wat ervaring vraagt en uitdaging geeft. We overleggen. Onze visie is, keren kan altijd en hulp is hier ook wel te vinden. Al zal keren misschien heel lang achteruitrijden beteken. En die rug, of ik nu in de auto zit, lig of sta, dit ouderdomsverschijnsel zal blijven.

We gaan meer en meer omhoog. Sauf werkt hard. Het asfalt is inmiddels ingewisseld voor gravel. Als ik achteromkijk zie ik de stofwolk hangen boven het wegdek. De hoogtemeter geeft 1600 meter aan.  Lis zit achter het stuur, “Dit is tof!!”.

We draaien een bocht naar links. Uit het niets komt een uitzicht die gelijk in de top 5 staat van wat ik in mijn leven heb gezien. We zitten inmiddels op een hoogte van 2200 meter. De setting is perfect. Op de achtergrond een kudde schapen met een herder. In het dal een klein dorp met een droogstaande rivier, strak blauwe lucht en stilte. We blijven hier even staan, gewoon genieten van wat we zien. Terwijl ik dit schrijf zou ik eigenlijk terug willen naar dat punt. Zo mooi. 

Stijl naar beneden is de dalafdaling. Hobbelend met een gangetje van 5 km/u komen we aan bij de droge rivierbedding. De weg stopt. De GPS zegt rechtdoor. Echt duidelijk is het allemaal niet. Vanuit de verte komt een jongen aangerend. Hoe lullig het ook klinkt, we rijden langzaam door. Zoals iedereen weet die in Marokko is geweest: Als mensen je auto zien komen ze gelijk naar je toe gerend, alsof je een rijdende gratis uitgifte box bent van spullen. De vragen; geld, bier, cola, pen, kleding volgen elkaar in rap tempo op. De eerste paar keer is leuk, het gevoel van reizen en een andere cultuur. Na een keer of 10 wordt het minder leuk. Als je “nee” zegt krijg je van alles in het Arabisch naar je hoofd geslingerd, een middelvinger of tot 2 keer toe dat ze met stenen beginnen te gooien. Aan hun werpkwaliteiten kunnen ze nog wel werken. Een knulletje van een jaar of 10 probeerde onze achterdeur open te trekken, helaas voor hem. Die zat op slot. Dat is de reden dat we niet meer stoppen.

In de lage versnelling hobbelen we de droge rivier door. We gokken tussen twee routes die de GPS aangeeft. De mogelijkheid om verder te rijden wordt steeds slechter. We horen een harde schreeuw. Nu stoppen we wel. Het is dezelfde jongen. Hij is op zijn 2.0 crocs zeker 1 km achter ons aangerend door de droge rivier. Al een prestatie op zich. Zijn Frans is beperkt. Het wordt niet echt duidelijk of hij begrijpt welke route we willen nemen. Na een andere routeplanner te hebben geraadpleegd blijkt dat we de verkeerde weg hebben genomen. De beste knul begrijpt nu ook welke kant we op moeten. Hij helpt ons met draaien en loopt met ons mee om de juiste weg aan te wijzen, uiteraard moet daar een bepaalde valuta tegenover staan. Lisa en ik hadden afgesproken om dit eigenlijk niet te doen. In mijn optiek heeft hij wel gewerkt dus ik geef hem omgerekend €0,10. We zijn weer op de goede weg. We hebben een volgende uitdaging. Stenen zo groot als een peuter liggen op de weg. Bij de bocht naar rechts hebben we twee keuzes. We gaan achteruit of laten ons zelf een meter of 10 vallen. De tweede keuze strepen we gelijk door. Helaas, route Cirque de Jaffer is niet mogelijk. Uit het niets komt weer dezelfde jongen tevoorschijn, buitenadem. “Verderop wordt de weg beter”. Met de beste knul strompel ik een meter of 400 verder. Daar is de weg inderdaad beter.  Hoe leg ik met mijn Frans uit dat ik niet kan tillen omdat ik door mijn rug ben gegaan. Kent hij überhaupt het lichamelijke mankement, door je rug gaan? Hij snapt in ieder geval dat ik niet kan tillen. Hij wil alle grote stenen weghalen. Prima. Na een minuut of 10 is het pad vrij. Het zweet staat op zijn voorhoofd. Hard gewerkt heeft hij zeker. We geven hem weer €0,10. Arbeid dient beloond te worden. Het pad daarna wordt inderdaad beter. “Weet je dat je hem nu totaal €2,- euro hebt gegeven?” Ik kijk Lis aan. Shit, das waar ook. 10 Dh is ongeveer €1,- geen €0,10. Nu snap ik waarom de knul zo hard werkte. Voelde ik mij toch nog een beetje Gaston. 

N
Al rijdende denk ik na; moet je dit soort inspanningen nu juist wel of niet belonen? Geld voor bureaucratische macht vind ik not done. We betalen wel voor het gebruik van een wasmachine of iemand die ons eten bereid in een restaurant. Iemand die 10 minuten lang grote stenen weg haalt kan daar ook best wel wat voor krijgen. Hij doet dit op eigen initiatief zonder dat hij daar gelijk geld voor vraagt, of dat het is afgesproken. Langzaam begint een antwoord te dagen. Sociale waardering vind ik belangrijk, maar ik weet niet op welke wijze deze knul sociaal gewaardeerd wil worden. Dus koop ik eigenlijk mijn onwetendheid af. Slechte zaak. Volgende topic om over na te denken; wat is de beste manier om iemand sociaal te waarderen zonder dat ik zijn taal spreek. 

We rijden verder door de bergen. De wegen liggen tussen de 1800 en 2600 meter hoog, allemaal gravel. Bij meer dan 30 km/u voel je je een coureur, maar comfortabel is het niet. De weg staat het gewoon niet toe om harder te rijden. Ach, we hebben een uitzicht dat fenomenaal is. Dat we zo hoog zitten merken we niet. De schoonheid van de uitzichten zijn eigenlijk niet te beschrijven. Dus doe ik dat ook niet. Ik heb nagedacht over hoeveel woorden ik kan gebruiken om te beschrijven dat iets mooi is. Een woord of 20 moet wel lukken, ik ga mij er echter niet aan wagen. 

De teller van het aantal foto’s schiet omhoog. Ik vraag mij af wat ik eigenlijk aan het doen ben? Welke nut heeft het om zoveel foto’s te maken? Voor onszelf, vrienden, familie? Voor mensen die we niet kennen, voor een persbureau of maandblad? Geen idee? Ik besluit dat de foto’s als geheugensteuntje zijn, voor onszelf. Dat we terug kunnen kijken op waar we geweest zijn. De camera gaat weer in de middenconsole. Acht uur later staan we aan een meertje op 2300 meter hoog. Ik kan weer kiezen uit één van de 20 woorden om dit te beschrijven.

De eerste nacht wildkamperen staat voor de deur. Naast ons, een meter of 50 verderop, staat een andere Overlander. Een pools stel. Ze zijn al 10 jaar aan het reizen. De laatste 14 maanden door Afrika. Ze vragen zich af waarom wij de route van de west kust hebben gekozen om naar Kaapstad te rijden. Laat ik het zo verwoorden. Zij waren niet bepaald het uithangbord en promoteam voor de westelijke route naar Kaapstad. Leuk en aardige mensen waren het dan weer wel. Een antwoord geven op hun vragen hebben we dan ook niet gedaan.  

We blijven nog een nacht aan het meer. Wanneer kan je op deze wijze aan een meer staan? Mijn rug voelt nog steeds alsof ik 24 uur een cactus op mijn onderrug draag. We hebben geen haast en geen afspraken. Eten en drinken hebben we voldoende. De polen gaan er vandoor en kiezen de eerste de beste boot naar Europa. Ze zijn klaar met Afrika. Wij maken ons op voor een verdere test in onze proeve van bekwaamheid voor Afrika.