Een grote vis!

Goed eten is voor Imran belangrijk. Een mening die ik graag deel. Gezien we bij een restaurant staan lijkt ons een gezamenlijk afsluiting in het restaurant een mooie optie voor onze laatste avond samen. Imran en Fathima leven meer op budget dan wij en informeren over de prijzen. Wat niet veel mensen weten is dat Angola tot twee jaar geleden een van de duurste landen ter wereld was. De waarde van Kwanza is in de afgelopen twee jaar gehalveerd. De prijzen van het restaurant gaat echter ver boven het budget van Imran en Fatima. Imran druipt beteuterd af. Niet veel later ziet hij een lokale visser bij het restaurant staan. In de ochtend was Imran een rondje wezen lopen en had deze man zien vissen. Hij schiet eropaf. De man ziet er nog nat uit van het zeewater. Als we dichterbij komen is de lucht om de man heen niet te harden. Duidelijk een visser. De mogelijkheid om rechtstreeks een vis aan ons te verkopen slaat hij niet af. De eigenaar van het restaurant slaat ons gade en is niet geheel blij dat wij nu een verse vis bij de visser kopen. Maar goed, had hij maar niet zo veel moeten vragen. We kiezen een mooie vis. De visser wil als service voor ons de vis alvast fileren.

Het tafereel dat daarop volgde was niet geschikt voor kinderen ogen. Lisa had er dusdanig moeite mee dat ze wit wegtrok. Met zijn botte machette ging de visser de vis te lijf als of zijn leven er vanaf hing. Het bloed en de organen vliegen in het rond. Na enkele minuten bleef er een gefileerde vis over. Het was alleen niet meer dusdanig te herkennen als vis, het waren nu twee grote lappen… vis.

Onze brander stoken we op, de olie gooien we in de pan, de vis doen we in een bad van kruiden en bakken maar! In tijden niet zo’n lekkere vis gegeten. Welke vissoort het is, is ons een raadsel maar de smaak is er niet minder om! We eten ons helemaal klem. De vis is te groot om in een avond op te eten. De vriezer biedt uitkomst. 

De nacht is rustig, stil en top. Het blijft fascinerend om op het strand te slapen, zo dicht bij de zee. Het geruis van de zee geeft mij onwijs veel rust. In de ochtend word ik moeilijk wakker. Er zit niks anders op dan ons zelf te verwennen met een vroege ochtend duik in de zee. Dat de bodem voornamelijk uit rotsen bestaat en de stroming zo sterk dat hij ons bijna gelijk terug naar nederland kan meenemen maakt dat het een korte duik is. Het weer is helaas niet top, er hangen dikke grijze wolken boven ons. Misschien heeft het te maken met ons afscheid van Imran en Fathima. Zij gaan hun reistempo versnellen. Het reizen door Afrika heeft een grote impact gemaakt op Fathima. Ondanks dat ze het mooie van reizen kan waarderen verlangt zij naar meer comfort en luxe, het liefst in eigenhandig, Engeland. Haar standpunt kan ik goed begrijpen. De laatste dagen spookt het ook door mijn hoofd om vol gas naar Kaapstad te gaan, daar een huis te huren en op te laden. Het gevoel om naar Nederland te gaan heb ik nog niet maar rust en zekerheid waar ik de komende dagen verblijf zou wel fijn zijn, met een beetje luxe. De andere kan is; wanneer ben ik in Angola met onze eigen auto waar we kunnen gaan en staan waar we willen? Dat is niet dagelijks. Een worsteling die door mijn hoofd spookt, die nog wel even zal blijven. 

In de afgelopen maanden hebben we een kleine traditie ontwikkeld. Alle mensen die we ontmoeten en meer dan één nacht samen slapen mogen op onze schep schrijven. Imran en Fathima keken al reikhalzend uit om hun naam te verwittigen op onze schep. Deze ochtend was het zo ver. Na hun tekst op de schep te hebben gezet en de zegen van Allah te mogen ontvangen gaven Imran en ik elkaar een dikke knuffel. Voor Fathima maakte ik een kleine buiging, mijn wijze om haar elke dag te begroeten of zoals nu, om afscheid te nemen. Imran zwengelt hun witte Land Rover aan die soepel tot leven komt. Zodra de Land Rover optrekt begint alles aan de auto te klapperen. Een geluid wat we zullen missen. We zwaaien ze uit. Wie weet tot ergens…

Wij doen het rustig aan. Ondanks de grijze grauwe lucht boven ons genieten we van deze plek. We zijn helemaal alleen. Het restaurant is dicht, Imran en Fathima hebben hun eigen weg gekozen, geen visser die aan het vissen is en wat we horen is het geruis van de zee. Het is wij en Sauf op het strand. De wereld voelt dan leeg en mooi tegelijk. Ik ben benieuwd hoe ik ga reageren als ik weer in Nederland zal zijn met alle drukte van de randstad. Vandaag gaan we in ieder geval koersen naar de drukke en grote stad, Luanda. Maar eerst nog even genieten van de stilte. 

Als we onderweg zijn willen we verse groenten inslaan. Gelijk een leuke break tussen alle lange kilometers. Als we bananen willen kopen komen we er achter dat het in deze regio alleen per tak kan. Dus niet per bos maar per tak. Aan een tak zitten ongeveer 30 tot 40 banen die wij nooit binnen drie dagen op krijgen. Langer kan je ze hier niet bewaren. We vragen of het ook mogelijk is om zes banen te kopen in plaats van een tak, ja, dat kan. De prijs blijft dan hetzelfde. We laten het voor wat het is. Ook de groenten zijn hier voor ons onwijs duur. Een van de simpele trucjes om te kijken wat de prijzen hier zijn is kijken wat de lokale bevolking betaald. Snel is duidelijk dat zij een stuk minder hoeven te betalen dan wij. Bij een van de groentekraampjes probeer ik een onderhandeling maar die blijkt in dit deel van Angola niet mogelijk. Als blanke ben je hier het bokje qua boodschappen doen op de markt. We moet gemiddeld twee keer zoveel betalen als de lokale bevolking. Dan gaan we wel naar de supermarkt in Luanda. Voor de lokale bevolking is de supermarkt te duur, voor ons dus goedkoper. 

Als de eerste 250 kilometer er opzitten en er nog 80 kilometer te gaan is naar Luanda zie ik in de verte een witte stip. De witte kleur geeft de vorm van een auto weer. De auto herken ik inmiddels snel. Het is een Land Rover. Als we naderen zie ik dat er een gele kentekenplaat op de auto zit, in Angola zijn de kenteken platen zwart. Het is dus een buitenlandse auto. We zien een gevarendriehoek op de weg en de alarmlichten knipperen. Het kan niet anders dan dat het Imran en Fathima zijn. Ze staan al meer dan twee uur stil met pech. Er zit geen olie meer in de transferbox (de versnellingsbak voor de hoge en lage gearing), die is lek. In de afgelopen twee uur hebben ze alles uit de kast gehaald om de auto weer rollend te krijgen. Het ziet er naar uit dat het gelukt is. Als wij uitstappen wil Imran net beginnen aan een testrit. Hij start zijn Landrover en met een hoop gerammel komt de auto in beweging. Hij rolt weer en alles lijkt het te doen. De vraag is voor hoe lang? Imran had veel vertrouwen in zijn auto en het aanbod dat wij achter hun aanrijden tot Luanda slaat hij af. Daar zal hij opzoek gaan naar een garage.  Voor we het weten zwaaien we ze weer uit en verdwijnt de Landrover in het landschap. 

Een punt waar ik tijdens deze reis naar uitkeek was shipwreck beach. Een strand 20 kilometer buiten Luanda waar vroeger schepen zijn gedumpt door rederijen die niet de voorkeur gaven aan milieuvriendelijk demontage van een Schip. In Europa of China werd al het belangrijke materiaal van het schip gehaald, met het laatste beetje brandstof werd er koers gezet naar Luanda en met een noodvaart het strand op gevaren. Voor de lokale bevolking werden het dan hoogtijdagen. Zij ontleden het gehele schip totdat er niets meer was dan een leeg omhulsel wat lijkt op een schip. De natuur mag dan de rest opruimen. Inmiddels is het verboden maar ligt er nog een veertigtal schepen op het strand. We parkeren Sauf tot we niet meer verder kunnen rijden. Als we uitgestapt zijn hangt in de verte een enorme onweersbui. De bui zien we over Luanda centrum trekken. Bij ons waait het hard maar het is droog.

Het gebied waar de schepen liggen is sinds kort militair terrein geworden. Als toerist mag je dan ook niet op het strand. Aangezien ons Portugees belabberd is, we eruit zien als echte domme toeristen kiezen we de domme toeristen tactiek. Gewoon lopen en kijken wat er gebeurt. Terwijl we langs de schepen struinen, de schepen ook in gaan geeft het een bijzonder gevoel om hier te lopen. De tweede carrière van de schepen, het mooie samen liggen op het strand, doen ze goed. De geschiedenis achter de scheppen boeit mij ook. Wie hebben erop gevaren, wat hebben ze vervoerd, waarom zijn ze uit de vaart genomen. Het is een plek waar ik urenlang kan wegdromen in mijn eigen gedachten. Helaas haalt de zonsondergang mijn gedachten in. We gaan een poging doen om voor de zoveelste keer voor het donker onze overnachtingsplek te halen.

Ik weet niet wat mij overkomt. Zonder veel file komen we in het centrum van Luanda terecht. De stad ziet er brandschoon uit en het voelt Westers. De impact op mij is groter dan verwacht. Het geeft mij rust. Rust omdat het mij ‘bekend’ voor komt maar ook omdat we voor mijn gevoel er nu bijna zijn, althans, in Namibië. Namibië voelt als vakantie en niet meer als reizen. De auto’s die in het centrum rondrijden zien er goed uit, de weg is top, we zien bijna geen bedelaars en de luxe winkels en restaurants stralen ons tegemoet. We komen dus weer een beetje in de bewoonde wereld. Onze overnachtingsplek is de haven van Luanda. De eigenaar is een fanatieke Overlander en helpt graag Overlanders. We mogen op de parkeerplaats staan en gebruik maken van alle faciliteiten die de haven tot zijn beschikking heeft. En die zijn top. Vorig jaar is het sanitair vernieuwd, en gemiddelde Nederlandse badkamer doet er niet voor onder. Bij de haven zijn ook verschillende restaurants. Wat is er beter dan na een lange reisdag het eten te laten bereiden in een goed restaurant? Snel na aankomst schuiven Lisa en ik doe stoelen aan. We zitten op de vlonder van restaurant en kijken uit over zee. Ondanks dat het donker is zien we de vissen voorbijzwemmen. Op hun manier bedelen voor een goed maal. Alles is top, maar… ik kan er niet van genieten. Het reizen van de afgelopen dagen heeft mij afgemat. De sfeer tussen Lisa en mij is niet bepaald top te noemen. Voordat we uiteten gingen was ik aan de praat geraakt met een ondernemer uit Luanda. Hij was net terug uit Namibie om zijn auto daar te laten onderhouden. De prijzen in Luanda om een auto te onderhouden zijn hoog en vaak hebben ze niet al het materiaal. Voor hen is het goedkoper om naar Namibie te rijden en weer terug, het is maar waar je zin in hebt. De trip naar windhoek heeft de man in twee dagen gedaan. Dit zet mij aan het denken, in twee dagen kunnen we in Windhoek zijn. Het klinkt voor mij aantrekkelijk omdat het klinkt als rust. Wanneer we aan het eten zijn ben ik aan het mijmeren wat ik wil. Genieten van Angola, voor zover het gaat of ook in twee dagen naar Windhoek rijden en daar uitblazen. Maar wanneer ben ik in Angola? De gedachten blijven maar draaien in mijn hoofd en ik weet niet wat ik wil. De komende twee nachten blijven we in ieder geval hier staan, in de haven. We kunnen dan bekijken wat rust met onze gedachten doet. De plek is veilig, alle middelen die we nodig hebben zijn binnen hand bereik ennn, de Engels zijn ons komen vergezellen. De pech die ze vandaag hadden met hun auto heeft hen naar de hoofdstad gebracht. We staan weer gebroederlijk naast elkaar.