De blogs gaan weer door.

Het is even geleden. Het zal niemand ontgaan zijn dat ook wij door Corona eerder naar huis moesten. Een grote impact op onze droomreis. Het heeft dan ook even geduurd voor ik de energie weer had om alle verhalen af te maken. Maar hier gaan we weer… We waren gebleven in Point Noire.

In de druilerige regen vertrekken we richting Point Noire. Vroeg willen we in de stad zijn zodat Imran opzoek kan naar een garage om zijn auto te repareren. De eerste kilometers van de dag vliegen onder Sauf door en we zijn binnen no-time bij de stad, alleen klein detail, niet in de stad. Door de hevige regenval staan delen van de stad onderwater en is er geen doorkomen aan. In plaats van rijden, kruipen we de stad door. De regen maakt het aanblik op deze vroegere florerende olie stad er niet beter op. 

We duiken eerst een supermarkt in om de ‘brood’ nodige etenswaren in te slaan. Een Westerse supermarkt is snel te vinden en we genieten van de producten die ze allemaal hebben. Als opdracht nummer één van de dag is gedaan, boodschappen, gaan we verder met opdracht nummer twee: opzoek naar een garage die Imran en Fatima kan helpen met hun auto probleem. Deze is snel gevonden en voor maandag, het is vandaag zaterdag, staat er een afspraak. Na al het regen van de afgelopen dagen zijn de Engelsen opzoek naar een droge, comfortabel plek. Ook wel een woning genoemd. Na wat struinen over het internet vinden zij een air b&b, wij kiezen voor een overnachting op het strand in de tent. Verregend zijn hoort er tenslotte een beetje bij. 
Aangekomen op het strand krijgen we een puik plekje naast het restaurant met uitzicht op zee. De zon schijnt inmiddels volop dus alles kan drogen. Bij binnenkomst in het restaurant worden we getrakteerd op drinken en mogen doen en laten wat we willen. De rest van de middag rommelen we aan. Een paar nieuwsgierige expats komen langs maar verder doen we vooral niks, behalve ’s avonds genieten de kookkunsten van de kok. Imran en Fatima sluiten aan om ons te vergezellen. Alleen in een airb&b is toch niet zo leuk als kamperen.

We zijn vroeg uit de veren en brengen onszelf met de benenwagen naar de air b&b van Imran van Fatima. Het valt ons op hoe rustig deze stad is op een zondagochtend. We hebben nog geen ontbijt gehad en dat blijkt zelfs moeilijk te zijn. Normaal is er altijd wel iemand die brood verkoopt op de hoek van een straat, maar nu dus niet. Het wordt een ochtend met een verlaat ontbijt. 
De afgelopen dagen heeft de vochtige lucht de geur van onze kleding niet beter doen maken. Daarnaast zit er een hoop modder in. Aangekomen bij de airb&b gooien we gelijk al onze was in de wasmachine. Enige klein detail is dat er alleen gewassen wordt met koud water. Onze ervaring is inmiddels dat dit niet een al te beste resultaat zal opleveren. Klagen zullen we niet, het is altijd beter dan niets. Voor Imran en Fatima hebben we ook de laptop meegebracht. Hun aanvraag voor het visum van Angola was afgewezen, heel vreemd want we hadden het op dezelfde manier ingevuld. Het blijft Afrika. Als we teruglopen naar Sauf weten we bij een heel klein winkeltje een brood te scoren. Als de verkoper zou vertellen dat het vorige week was gebakken had ik het zo geloofd. Het was knoerthard. Hij zei dat het vers van de bakker kwam. 

In het begin van de middag komen Imran en Fatima naast ons op het strand. De air B&B hebben ze achter zich gelaten en wij krijgen onze schone was. Na alle was te hebben opgehangen lijkt Sauf meer op een rijdende wasserette dan een auto op wereldreis. Het heeft zijn charme.

Naast het feit dat de was menig aandacht trekt van passanten had onze Nederlandse kentekenplaat ook de aandacht getrokken van een Nederlandse expat Pim. We raken aan de praat en al snel blijkt dat er voldoende gespreksstof is voor een middag vullend programma samen met zijn collega, in het restaurant. Voor zijn werkgever heb ik in het verleden mogen chauffeuren wat maakt dat we een gemeenschappelijke deler hebben. De middag vliegt voorbij. Tijdens het vertellen van onze verhalen komt ook het mankement van de auto van de Engelse voorbij, nou ja mankement. Inmiddels is het een waslijst met problemen. De collega van Pim weet een goede monteur die kennis heeft over Land Rover, wat in deze landen schaars is, en schiet de Engelse te hulp. Niet veel later verschijnt de monteur, netjes gekleed in zondags tenue, het is vandaag zondag. Hij is van Irakese komaf en woont nu meer dan tien jaar in Congo. De man was persoonsbeveiliger in het Iraakse regime maar is daar destijds voor op de vlucht geslagen. Door de taalbarrière is er weinig reden tot verdere lange gesprekken en duikt de man onder de auto van Imran. Het eerst probleem was dat hun oliefilter niet meer los wilde. De man heeft twee uur onder de auto gelegen, zijn zondagstenue was inmiddels een zwervers tenue geworden maar de oliefilter was los, dat wel. De monteur beloofd morgenochtend om 9:00 uur weer aanwezig te zijn om verder te helpen. En zo ging het ook geschiede. 

Aan het einde van de middag nemen we afscheid van Pim. We worden uitgenodigd om de volgende ochtend langs het kantoor te komen waar hij werkt om het roofrack van Sauf te verstevigen en kunnen we ook onderhoud uit te voeren aan de drone, onderhoud aan de drone? Onderhoud aan de drone. Ook een drone heeft een zware tijd in Afrika met alles stof. 

In de avond zitten we met ze vieren om de auto. “Do you believe in God?” is een vraag die Imran uit het niets ter sprake brengt. Een mooie vraag. Zij zijn gelovig moslim en houden zich aan de gestelde voorschriften zoals beschreven in de Koran. Lisa en ik neigen meer naar de atheïstische kant. Imran en Fatima hadden niet verwacht dat zij tijdens deze reis samen zouden reizen met andere mensen. Hun verwachting was dat hun wijze van reizen en geloof een barrière zou zijn om samen op te trekken. Een visie die mij verbaasd. Wat maakt het uit welk geloof je aanhangt als je samen reist? Ik vind het juist een toegevoegde waarde. Wat mij in de afgelopen dag was opgevallen is dat zij op een andere wijze naar de Afrikaanse wereld kijken dan ik. Wat mij daarbij is opgevallen dat zij een combinatie hebben van een westerse kijk gecombineerd met het Islamitische geloof. Een verschil wat ik opmerk is dat zij veel meer delen. Overal waar we langs komen wordt door hun eten uitgedeeld. Dat doen wel meer mensen, maar hun motivatie hiertoe is dat het vanuit geloof gaat en niet omdat de mensen nu arm of rijk zijn. Al reden ze door grachtengordel van Amsterdam dan nog zouden ze iedereen eten geven. Wat mij verder was opgevallen is dat respect een belangrijk onderdeel is. In situaties waarbij de politie of ambtenaren het ons moeilijk maken zie ik dat Imran (die altijd het woord voert) niet ingaat op de inhoud van het probleem (we moeten vijf keer zo veel betalen voor brood) maar de gelijkwaardigheid ter sprake brengt tussen alle mensen op de wereld. Het mooie is dat mensen ook anders reageren op Imran dan op mij. Wij worden eerder bestempeld als de ‘rijke Westerling”. Een derde punt wat mij opviel is dat Imran veel meer met zijn lichaam en handen communiceert. Zijn Frans is nog slechter dan die van mij maar hij komt altijd verrassend ver met het maken van zijn punt. Het is vooral mooi om te zien. Terug naar de vraag, “do you believe in God?” Ik geef eerlijk antwoord. Ik geloof niet in God. Ik zie dat Fatima moeite heeft met mijn antwoord. Imran blijft langer stil. Ik leg uit dat ik uit een gelovig gezin kom, tot mijn 16^e naar de kerk ben geweest en mijn opa dominee is geweest, waar ik trots op ben. Het feit dat mijn opa dominee is geweest en ik niet geloof vinden ze lastig. Vanuit hun visie zou dat familiair gezien veel spanningen moeten opleveren, wat niet het geval is. Gedurende de avond delen we elkaars visie over het geloof.

Ik had het niet verwacht. Om 09:00 uur staat de monteur op de stoep. Zelfs Imran en Fatima hadden het niet verwacht. Anders gezegd, ze hebben nog niks gedaan om zich klaar te maken voor het onderhoud aan de auto. Om elf uur is het zo ver. We gaan vertrekken. Zij gaan met de monteur mee naar zijn huis om daar hun auto te repareren. Wij gaan richting het kantoor van Pim. De regen komt inmiddels weer met bakken uit de hemel. 

Aangekomen bij Pim krijgen we een rondleiding over het terrein. Ik ben verbaasd. Sinds onze aankomst in Afrika (Marokko) heb ik nog geen bedrijf gezien dat het zo netjes voor elkaar heeft. Het is alsof we in een bedrijfsgebouw in Nederland rondlopen. Alles ziet er goed verzorgd uit. Het kan dus wel in Afrika om alles goed en netjes voor elkaar te hebben. Waarschijnlijk dient er dan alleen wel een westerling aan het roer te staan. 

De auto mogen we binnen zetten in hun garage. Na een korte uitleg wat er gedaan moet aan worden aan het roofrack gaan Lisa en ik naar het kantoor. De airco staat op een zeer comfortabele temperatuur, het internet is supersnel en alle benodigde gereedschap om de drone even te vertroetelen is aanwezig. Een paar uur later zijn we helemaal gelukkig. Ons roofrack is verstevigd, de drone vliegt als een zonnetje , alle elektronica heeft een update gehad en we hebben kopieën kunnen maken die we nodig hebben voor de komende grensovergangen. 

Tijdens de rondleiding die Pim geeft spreken we verschillende lokale medewerkers. Wat ons opvalt is dat het lijkt alsof de mensen niet onder de indruk zijn van onze reis. Nu staan we niet te popelen om aandacht maar het valt wel op. Het valt ook Pim op. Later op de middag komt er een medewerker naar Pim en die vraagt of we helemaal van Nederland naar Congo zijn gereden. Het kwartje bij de medewerkers is gevallen. Pim legt later uit dat de lokale medewerkers niet gewend zijn om te reizen. Ze leven in de stad en gaan daar nooit uit. De definitie van ver kennen ze niet goed. 100 kilometer is ver, 1000 kilometer is ver en van Nederland naar Congo is ook ver. Daar zit voor hun alleen geen onderscheid in. Nu dus wel ;-). 

Pim nodigt ons uit om een nachtje in zijn verblijf te komen vertoeven. Er is daar een kamer vrij.  Een aanbod dat we niet kunnen afslaan. Eerst moeten we alleen nog even geld pinnen. De stad is bezaaid met pinautomaten. Alleen de teloorgang van de economie in dit deel van het land heeft ervoor gezorgd dat er nog maar een paar automaten actief zijn. Als we het terrein afrijden beginnen we bij de dichtstbijzijnde. Ergens denk ik bij mijzelf, zullen we gewoon naar de verste rijden en dan terug? Je zal altijd zien. De gedachte was niet heel gek. Na alle pinautomaten van de stad gezien te hebben en een D-tour Point Noire te hebben afgelegd bleek de automaat die het verste weg was de stapel bankbiljetten te geven die we nodig hebben. Een voordeel, hebben we toch nog de gehele stad mogen aanschouwen. 

Aan het einde van de middag ontvangen we een app bericht van Fatima en Imran. Er blijkt meer kapot te zijn met hun auto dan ze hadden gehoopt. Er blijkt nog voor meer dan acht uur werk aan de auto te zitten en dan laten ze niet alles repareren. We balen met hun mee. Ze hebben al veel problemen met de auto gehad en dan zit je niet te wachten op nog meer problemen. 

Aangekomen bij het huis van Pim realiseren wij dat we in een expat wijk zijn. Het is goed beveiligd, de tuinen liggen er mooi bij en de huizen zijn goed onderhouden. Binnen gekomen blaast de airco een comfortabele bries, kunnen we zitten op een comfortabele bank, krijgen we onze kamer met een puik bed en kunnen we gebruiken maken van de badkamer. Het zijn van die dingen die in Nederland alle daags zijn. Sinds wij op reis zijn, zijn dit zaken die luxe zijn geworden en waar we een blij gevoel van krijgen in onze buik. Met een glimlach op ons gezicht genieten we van de luxe. Gezamenlijk gaan we uiteten. Enkele collega’s van Pim sluiten aan. Over de keuze van het restaurant is niets dan lof! En wat een verademing van de smaakpapillen na de rijst met kip van de afgelopen keren in restaurants. Een top avond. 

Wat heb ik een goede nacht gehad! Voor onze reis hebben we een goed en duur matras aangeschaft om in de tent goed te kunnen slapen, maar een normaal goed bed ligt toch net even lekkerder. Wat mij ook goed deed is de koelte. De hele nacht liggen zweten is niet chill. Nu, met de airco aan, was het top. Ik voel mij als herboren. We zwaaien Pim uit naar zijn werk en gaan ontbijten. We bellen Lisa haar vader omdat het internet zo goed is, genieten van de bank omdat hij lekker zit maar vooral ook van de koelte.
 

Het bijzondere aan deze ontmoeting is dat het voor ons veel betekend heeft. We hebben mogen ruiken aan de luxe die we elke dag mogen hebben in Europa en realiseren, hoe cliché het ook mag klinken, en ja wel daar komt ie. In welke weldaad we thuis mogen leven. Daarnaast is het tof om zulke gastvrijheid te mogen meemaken. We voelden is super op ons gemak en voelde ons ook weer even veilig. Door de expat compound realiseerde ik mij dat we onbewust meer bezig zijn met onze veiligheid dan ik had verwacht. 

Voor we verder gaan rijden we langs het kantoor van Pim om iedereen te bedanken en een gezamenlijke foto te maken. Als we daar zijn krijgen we een bericht van Fatima. De auto is nog steeds niet klaar. Ze hebben gisteren tot laat in de avond door gewerkt maar het is niet gelukt om de auto af te krijgen. Ze hopen dat de auto voor twaalf uur vanmiddag klaar zal zijn. Wij betwijfelen het. Het streven is dat we gezamenlijk de nacht in Cabinda (provincie van Angola) zullen doorbrengen. Ja, dat houdt in dat we weer een grens over moeten.