Lekker blubberen

Na een zeer comfortabele nacht voelden we ons beide weer een stuk beter dan gisteren. Een dag is slopend als dingen net niet lopen zoals we het graag zouden zien. De dag begint alleen niet heel anders dan waar we gisteren waren gebleven, helaas. De plek waar we stonden was een plaatje. Perfect om vast te leggen met de drone. Ondanks alle voorzichtigheid blijken mij stuurkunsten voor de auto beter te zijn dan voor een drone. In mijn ijverige bui om het mooiste plaatje te maken ging ik zijwaarts vliegen met de drone. De drone heeft overal sensoren om obstakels te spotten behalve aan de zijkant. Omdat ik meer naar mijn scherm aan het kijken ben dan naar de drone hoor ik een geluid wat ik herken als een geluid dat mijn drone de komende dagen uit de running is. Een tak van een boom. Te horen aan de val maakt de drone dit keer een zachte landing. De vraag is echter of hij net wel of net niet in het water is gevallen, een 50/50 verhaal. Met ze vieren starten we een zeer gecoördineerde reddingsactie om de drone te vinden. Dit bleek alleen lastiger dan verwacht. Er kwam een vijfde man te hulp, een lokal met een bootje. Hij wilde de bodem van deze kraakheldere rivier afzoeken. Ver hoefde hij echter niet te gaan. In het riet lag de drone, voor de helft onderwater en voor de helft boven water, een 50/50 geval dus. Alle lampjes branden nog. Blij dat we de drone weer hebben loop ik terug naar de auto. Hij wordt gelijk vertroeteld met een rijst bad. 

Het reizen met twee auto’s is qua communicatie niet altijd even makkelijk als je geen walkie talkie hebt. De walkie talkies die wij hebben kunnen een afstand overbruggen van max 400 meter als je in de auto zit. Het is beter dan niets, maar we hadden in Nederland ook een bakkie gekocht. Deze kan een afstand van 100 kilometer overbruggen. De Engelsen hebben ook een bakkie dus het werd tijd om onze uit het stof te halen. De afgelopen maanden had het bakkie onder de stoel gelegen. Na de twee draaitjes voor stroom bevestigd te hebben, en ik het bakkie aan zette gebeurde er niets. Ik checkte de bedrading en deze was goed aangesloten, rood op rood en zwart op zwart. Hoe moeilijk kan het zijn? Het viel mij allen op dat de overige elektrische apparaten het ook niet meer deden. Een snelle blik bij de schakelaars gaf mij het antwoord. De zekering was door geslagen. Imran heeft een technische achtergrond maar dat mocht niet baten om het bakkie aan de praat te krijgen. Het bakkie was voor gebruik blijkbaar al overleden. De walkie talkies werden weer tevoorschijn gehaald. Dan blijven we maar dichter bij elkaar rijden. 

Het goede nieuws van vandaag is dat onze e-visa voor Angola is geaccepteerd. Die van de Engelse is alleen geweigerd. Die moeten de aanvraag opnieuw doen.

We vertrekken later dan we willen. We twijfelen of we vandaag doorrijden naar Congo of dat we dat morgen gaan border hoppen. De route naar de grens tussen Gabon en Congo is namelijk een route waar ik vrolijk van word. Modder, modder en nog eens modder. Tijdens de regen is deze weg praktisch onbegaanbaar en wordt het afgeraden om deze te nemen. Nu was het drie dagen droog dus moest het te doen zijn. De route zelf is ongeveer 100 kilometer lang en is mogelijk in één dag. Wij hadden de voorkeur om deze route in twee dagen op te splitsen, twee dagen genieten om in de modder te spelen. Fatima gaf de voorkeur om het in één keer te doen en eerst een fatsoenlijk hotel te vinden waar we ons eerst kunnen verfrissen om morgen vol frisse energie aan de dag te beginnen. Voor beide valt wat te zeggen maar we hadden al een paar dagen geen goede douche gehad en geven aan de voorkeur te hebben om vies de modder in te gaan dan schoon. En moe zijn we toch wel. Daarbij, een goed hotel vinden in deze contreien is een opgave. Vaak is het niet meer dan een betonnen hok met een matras op de grond. Omdat de wijzers op de klok een tijd aangeven dat we moeten opschieten wilde ik niet langer wachten dan nodig. De vriendelijk douanebeambte stempelde ons uit en als wij Sauf willen aanzwengelen

worden we herinnerd dat Irman en Fatima moeten bidden. Voor hun geloof dienen ze vijf kier per dag te bieden. Het geeft een rust moment tijdens de dag is ons optiek. Als zij aan het bidden zijn pakken wij ook ons momentje. Als na 20 minuten het gebed richting het oosten erop zit mogen we aan het modder avontuur beginnen. En dat avontuur viel eigenlijk wel mee. Ja, er was veel water. Maar het waren voornamelijk beekjes die over de weg liepen.

De ondergrond was hard en er was nauwelijks blubber waardoor we veel sneller dan verwacht het traject aflegde. Voor een reguliere auto of auto zonder snorkel is deze weg niet begaanbaar doordat de plassen te diep zijn maar met snorkel is het appeltje eitje. De gestrande vrachtwagen die we onderweg tegen kwamen was buiten het spoor gegaan en dat leverde hem te een hoop ellende op. Wij zwaaide vriendelijk en wenste hem veel succes.

Beide de grens aangekomen is het een idyllische grens. Anders is het niet te omschrijven.  Alleen nu had Imran een verrassing voor ons, linksachter uit zijn as stak een stalen staaf en dat is geen goed nieuws. De auto rolt nog steeds maar de vraag is hoelang en wat zijn de gevolgen? We laten de Land Rover voor wat hij is en gaan eerst aan de papieren rompslomp beginnen. Alles moet weer in grote boeken worden opgeschreven en gaat zo snel als een slak die haast heeft. Als wij en Sauf Kameroen zijn uit gestempeld, en wij Gabon zijn in gestempeld hoeft alleen Sauf nog. Aangekomen bij het kantoortje van de man die de befaamde stempel mag zetten doet hij net de deur op slot. Hij vond het genoeg geweest voor vandaag. Hij nodigde ons uit om op de grens te slapen en morgenochtend om 8:30 uur terug te komen voor de stempel, prima! We nemen een douche in het riviertje dat langs de grens loopt, klappen de tent uit en eten gezamenlijk ons dagelijkse prakkie. Imran heeft besloten om de volgende ochtend naar zijn auto te kijken.

Als wij uit de tent komen is Imran al bezig met zijn auto. Gelukkig kijkt hij er niet bij. Er moet gerepareerd worden. Voor nu bedenkt hij een snelle oplossing en bij de eerstvolgende grote stad moet er geen garage gevonden worden. Die is 250 kilometer verder dus dat worden schietgebedjes dat de auto het gaat halen. We gaan terug naar de man die voor onze neus zijn kantoortje sloot. Binnen twee minuten staan we weer buiten en kunnen vertrekken. 
Als Imran zijn eerste meters maakt met zijn auto volgt er een harde knal vanuit zijn achteras. De provisorisch reparatie had niet de beste uitwerking. We duiken weer onder de auto en komen tot de conclusie dat de aandrijving op het rechterachterwiel het heeft begeven. Het is geen 4wd meer maar een 3wd. Volgens Imran rijdt een Land Rover altijd, hoeveel onderdelen er ook kapot zijn en hij wil door. We beginnen aan het lastigste deel van de route.

De weg in Congo is een stuk slechter dan Gabon en we komen eindelijk in de modder terecht. Ik ben helemaal gelukkig. Bij de eerste grote modderpoel staan de lokale mannen ons al op te wachten om ons te begeleiden. Met veel handgebaren en een taal die wij niet kunnen verstaan willen ze duidelijk maken welke route wij moeten nemen. Het heeft mijn voorkeur om de situatie samen met Imran te bekijken. Niet dat we de mannen niet vertrouwen maar onze auto weegt bijna 1500 kilo meer dan de gemiddelde auto hier, we zijn topzwaar en kunnen dus niet al te schuin. Daar houden de lokale mannen geen rekening mee. Ze sturen je gerust naar een deel van de weg met een overhang van 30 graden, dat wordt een Sauf op zijn zij.  Oftewel, we bedanken vriendelijk voor hun bemoeienis (daar komt het wel op neer) maar de route die ze aanwijzen ga ik niet nemen.

Terwijl ik een andere route neem staan ze te wijzen en schreeuwen dat ik naar hun moet luisteren. Sauf hobbelt rustig door de modder zonder enkel probleem. Dan is Imran aan de buurt met zijn 3wd. Hij kiest voor de optie, hoe harder hoe beter. Hij neemt een aanloop, volgt de route die ik ook heb genomen en hij vliegt erdoorheen. De blubber vliegt alle kanten op, maar hij is er door. De mannen zijn verbaasd dat we niet naar hun geluisterd hebben. Zij weten hoe je door blubber moet rijden, wij blanke niet, de volgende keer moeten we naar hun luisteren. We stemmen in dat we de volgende keer, die nooit komt, naar hun zullen luisteren. We bedanken hun voor bemoeienis waaruit vervolgens natuurlijk de vraag om geld volgt. We zwaaien vriendelijk en zetten koers naar de volgende blubber poelen. Gelukkig hebben de lokals de andere blubberpoelen met rust gelaten en kunnen we onze eigen gang gaan. Het gevolg is wel dat Imran twee keer vast komt te staan. Imran en ik zien het als speeltijd en Lisa en Fatima vinden het wel prima als wij maar lol hebben. Na 10 kilometer blubberen komt er een gravel weg die goed te doen is. De kilometers vliegen onder Sauf door.

Onderweg stoppen we voor de boodschappen, een nieuw simkaart en moeten Imran en Fatima hun auto laten registreren omdat ze geen carnet hebben. De overnachtingsplek die we vinden is redelijk uit zicht en op een paar kinderen na worden we met rust gelaten. Fatima en Imran willen nog douche bij de nabijgelegen rivier maar de aanwezigheid in combinatie met de nieuwsgierigheid van de lokale bevolking maakt dat ze terug komen zonder een druppel water op het lijf te hebben gehad. 

In Congo is het regenseizoen. Tot op heden hadden we weinig regen gehad maar nu beginnen we het te merken. Als we wakker worden tikt de regen tegen het tentdoek. Ik blijf het een heerlijk geluid vinden. Nadeel is dat we de tent nat moeten inklappen. We zijn nog maar net onderweg maar als we door een klein dorp rijden houdt een man een dode slang omhoog. We stoppen en stappen uit. De man laat trots zijn slachtoffer van de nacht zien. Naar ons idee is het een boa constrictor, voor zover mijn slangen kennis gaat. We deden een poging om Freek Vonk te bellen maar die nam niet op.

De slang had vannacht een hond aangevallen en na twee slagen met zijn machete had de slang het heden voor het eeuwige verwisseld, de hond overigens ook. De slang was ongeveer vier meter lang en volgens de bewoners zou hij ongeveer zeven jaar oud moeten zijn. We waren benieuwd wat ze met de slang gingen doen. “Deze wordt vandaag opgehaald en naar een luxehotel gebracht om daar vanavond op iemands bord te liggen.” Arme slang. Wanneer we verder rijden valt het ons op dat in dit deel van Congo het gebruikelijk is om wilde dode dieren langs de kant van de weg te verkopen. Aan stokken hangen de dode dieren te bungelen. Het ziet er minder prettig uit om de apen, gazelle, ratten en andere soorten dieren aan de stokken te zien bungelen. Het is niet aan ons besteed. 

De rest van de dag hobbelen we in de regen over de gravel weg. De omgeving is prachtig. De weg wordt steeds beter en waar we ook stoppen, de mensen zijn super vriendelijk. Het plezier in het reizen komt weer terug. 

We hadden vandaag de grote stad Point Noire willen halen. Doordat we rustig aan hebben gedaan gaan we het voor het donker niet redden. Na wat zoeken vinden we een inham langs de weg waar we kunnen overnachten. De regen is nagenoeg gestopt en maken een bivak. Als het donker is geworden en een spelletje aan het spelen zijn komt vanuit de verte een man aangelopen.

Met een grote hoofdlamp komt hij al roepend langzaam dichterbij. Imran en ik lopen voorzichtig op hem af. Het lijkt ons in dit geval beter om toenadering te zoeken dan af te wachten.  We hebben geen idee met welke intentie hij komt. Als we op een meter of 20 van onze auto’s staan en wij onze lampen hebben aangezet zien we een man met een dubbelloopsgeweer. Hij kijkt ons onderzoekend aan. Wij doen hetzelfde. Hij heeft een vriendelijk gezichtsuitdrukking. Langzaam lopen we op hem af en geven hem een hand. Hij is gestuurd door de dorpschef, lokale mensen hadden ons gespot en vroegen zich af wat deze vier mensen met twee auto’s kwamen doen. Na onze uitleg en een warme pannenkoek met Nutella voor de beste is man is helemaal gelukkig en gerustgesteld. Hij gaat zijn chef vertellen dat we goede mensen zijn en dat als gevraagd dreigt ze ons zullen beschermen. Morgenochtend komen ze nog even kijken of alles goed met ons is.