Sauf stond weer als herboren op zijn plek. De tent was uitgeklapt en de luxe van een badkamer hebben we nog steeds. Door één van de andere expats, woonachtig in de flat, worden we uitgenodigd om mee te gaan borrelen. Na een kort ritje in de taxi komen we bij een klein houtenhutje waarvoor een paar stoelen staan. Voor het houten hutje zit een groep jonge expats te borrelen. Er worden stoelen bijgezet en niet veel later vliegen de gesprekken over tafel. Zij weten ons mooie verhalen te vertellen over Kameroen, het ontwikkelingswerk wat ze doen en het leven als expat. Wij hebben uiteraard ook genoeg verhalen over ons reis. De avond vliegt voorbij. Het was lang geleden dat we op deze wijze een avondvullend programma hebben gehad. Normaal liggen we voor 20:00 uur in bed maar nu zagen we het na 00:00 uur worden.
Ik word wakker en mijn hoofd voelt alsof iemand met een hamer op mijn hoofd heeft staan rammen. Gisteren heb ik één biertje gedronken van lokale makelij waar blijkbaar iets in zat wat niet goed is voor mijn menselijk lichaam. Man wat een koppijn. Lino en Olivia hadden zich meer te goed gedaan van dit gouden sap en zien er nog beroerder uit. De bedoeling is om vandaag en een ikgahelemaalniksdoendag van te maken. Daar werd helaas roet in het eten gegooid. De Toyota dealer belde. Wanneer we onze bestelde seal op komen halen die we drie dagen geleden hadden besteld. De seal ligt namelijk klaar. Ons plan is om dat zaterdagochtend te doen als we Yaounde verlaten. Maar helaas, dan is het magazijn dicht. Ik heb er totaal geen zin in om weer drie kwartier heen in een taxi te zitten en weer drie kwartier terug. Er zit alleen niks anders op. Lis en ik lopen naar de weg, stoppen een taxi en gaan dwars door de stad naar de Toyota dealer. De taxichauffeur wil op ons wachten om ons ook weer terug te brengen. Ik loop naar het magazijn en dan gaat alles anders dan anders. De seal zijn ze namelijk kwijt. Toen ze mij belde hadden ze hem nog gehad maar nu was de seal foetsie. Met vijf man wordt er gezocht naar de seal maar een half uur zoeken levert niets op. We zien de verbazing op hun gezichten staan, gelukkig maar. Dan komt mannetje nummer zes aan lopen. Ook hem zie ik driftig heen en weer lopen in het magazijn en na drie kwartier wachten is de seal toch gevonden. Iedereen blij behalve onze taxichauffeur. Die stond nog steeds te wachten.
Om onze brakke lichamen op te knappen stond er een wandeling op de planning. Het is een route door het heuvelachtige landschap van de stad naar de top van een heuvel waar een machtig uitzicht is over de stad. De temperatuur is goed te doen en we hebben er zin in. Na anderhalf uur lopen komen we op de top, althans. De top waar je niet op mag komen omdat het leger daar een antenne heeft geplaats. We gaan iets lager genieten van het uitzicht. Maar de smog van de afgelopen dagen, in combinatie met de Sahara wind maakt dat het uitzicht niet optimaal is. We maken de ronde af en na bijna vier uur lopen ploffen we vermoeid in onze stoelen. Als we willen douchen blijkt de stroom te zijn uitgevallen waardoor de waterpomp het niet meer doet. Dat wordt douchen met de bekende bucket shower.
Het is onze laatste avond samen en willen er een mooi afscheid van maken. We worden uitgenodigd door een van de gasten die we gisterenavond hadden leren kennen. We kunnen naar een wijnproeverij komen en daarna uiteten in een goed restaurant. Helemaal naar onze wensen. De wijnproeverij bleek alleen dicht te zijn en door een communicatiefoutje hadden zij al gegeten en wij nog niet. Het luxe restaurant wordt omgeruild voor een pizzeria en de gasten gaan alvast naar een kroeg. We kunnen later aanhaken als we willen. We bestellen onze pizza’s en wachten af hoe deze zullen zijn. Zoals de meeste weten ben ik geen pizza fan maar lis des te meer. Alleen deze pizza’s… die wil je elke dag wel op je bord als ontbijt, lunch of avondeten. Het maakt niet uit wanneer. Wat een goede pizza’s en vol van smaak! Altijd bijzonder hoe ze het voor elkaar krijgen zo ver van Italië vandaan.
In de ochtend rollen de tranen over onze wangen. We nemen afscheid van Lino en Olivia. Zij mogen 8 februari Gabon in en wij moeten 7 februari al Gabon uit zijn. We hebben twee keer drie weken met elke gereisd. Het samen reizen verliep zo natuurlijk alsof we elkaar al jaren kenden. Alles ging vanzelfsprekend. Nooit een onvertogen woord. Daarnaast heb ik veel steun van ze mogen ervaren en mogen leren. De manier hoe zij Afrika bereizen is mooi om te zien. Zij kunnen in het moment leven en genieten van de onhebbelijkheden die Afrika te bieden heeft. Ze stralen rust en kalmte uit, laten zich mee gaan in de flow maar trekken ook duidelijk een grens als het te ver gaat. Ik heb daar bewondering voor omdat dit mij minder lukt tijdens deze reis. Mijn ontdekking is dat ik te principieel ben en moeite heb om dit los te laten, hoe graag ik het ook wil. Ons doel van reizen verschilt ook. Wij hebben duidelijk als doel Kaapstad, zij hebben als doel reizen en het maakt niet uit waar ze zijn en waar ze komen.
We spreken af dat als we elkaar de volgende keer treffen wij hen zullen trakteren op een etentje als dank wat Lino en Olivia voor ons hebben gedaan, ze hebben veel voor ons vertaald en Lino heeft ons met regelmaat geholpen met de auto. Maar het is ook goed om weer alleen te reizen. Doordat je met twee koppels bent trek je meer naar elkaar toe en leg je ook minder snel contact met de lokale bevolking. Met name Lino en Olivia kunnen dat erg waarderen. Wij vinden het dan weer fijn om ons eigen plan te trekken. Al met al een mooi moment om onze wegen te laten scheiden. Na de poloraid foto geven we elkaar een dikke knuffel en zetten we koers richting het zuiden.
We willen vandaag de grens van Gabon halen. Het is een behoorlijke ruk maar we hadden gehoord dat het mogelijk is. Terwijl we aan het cruisen zijn over de wegen van Cameroen zien wij in de verte opeens twee knalroze landrovers. Een landrover in de kleur roze is in de meeste gevallen niet van een Afrikaan. Als we dichterbij komen zien we er een Zweedse kentekenplaten opzitten. Normaal zouden we stoppen voor een praatje maar omdat we graag de grens willen halen blijft het bij zwaaien. Waarschijnlijk willen zij ook de grens halen dus zullen we ze daar wel ontmoeten.
Als we bij de grens komen is het zoeken naar het juiste kantoor. We rijden wat heen en weer en vinden het politiebureau om onszelf uit te stempelen. Eenmaal binnen moeten we wachten op de belangrijkste man van dit kantoor om de stempel te krijgen. De man is lunchen en niemand weet hoe lang dat gaat duren. Na lang wachten komt er een vriendelijk man binnen die bij ons de stempel mag zetten. We vragen waar we Sauf kunnen uitstempelen. Er komt een vaag antwoord, hij weet het niet. We rijden wel drie kilometer verder naar de grens. Daar aangekomen worden we getrakteerd op een protest van een man of 20 met auto’s en scooters. Waar ze voor protesteren krijgen we niet te horen. Blijkbaar niet voor toeristen oren bestemd. De vrouw van de douane is wel duidelijk over wat wij moeten doen. We moeten drie kilometer terugrijden om daar de stempel voor Sauf te halen. Ja, ze heeft ook de stempels hier maar hier mag zij het niet doen. We rijden weer drie kilometer terug. Vinden het gebouw van de douane en geven aan dat we Sauf willen uitstempelen. De man verteld dat hij dit niet mag doen maar dat iemand anders het moet doen, en ZE wordt gebeld. Niet veel later komt dezelfde vrouw die we bij de grens hadden ontmoet aangereden op haar brommer. We krijgen een knikje, pakt onze carnet en ramt er met volle kracht de stempels erop die we willen. Nieuwsgierig als we zijn vragen we wat het maakt dat ze hier wel een stempel mag zetten maar bij de grens niet. Dat was een te nieuwsgierige vraag. Geen antwoord.
We lopen naar buiten en zoals verwacht zien we twee knalroze Land Rovers met negen mensen er omheen. Het is een reisgezelschap die onderweg is van Zweden naar Kaapstad. Hun eerste vraag is; hoe zijn jullie Nigeria uitgekomen. “ By the Gembu border, the route trough the mountains.” Hun gezichten verbleken. “Was that border open?” “Yes, no problems at all.” Dan druipen er een paar af met een lijkbleek gezicht. Een korte uitleg: Officieel zijn alle grenzen tussen Nigeria en Kameroen gesloten. Gembu is de enige grens die onofficieel open is. Er lopen daar ook talloze smokkelroutes. Toen het Zweedse reisgezelschap door Nigeria reisden hebben zij aan verschillende mensen gevraagd of de grens bij Gembu open was. Het antwoord wat ze te horen kregen was nee. Om wat voor reden dan ook hebben ze internet niet goed geraadpleegd en kwamen ze zelf tot de conclusie dat de enige uitweg uit Nigeria per boot was. Er is alleen geen veerdienst en officieel mag je ook niet met de boot het land verlaten. Corrupte ambtenaren hebben hun toen geholpen. Ze hebben een grote stalen boot (50 meter) gehuurd voor een paar dagen, de auto’s zijn er met kranen opgezet en zijn vervolgens naar Kameroen gevaren om de auto’s er weer af te halen en hun reis voor te zetten. Dit grapje heeft hun een vermogen gekost.
De grens gaat bijna dicht. Wij moeten opschieten. Nu alle papieren waren geregeld rollen we zo Kameroen uit richting Gabon. Voor de grensovergang bij Gabon waren we gewaarschuwd. Een man met een bril zou zich strikt aan de regels houden die gelden voor het visum van Gabon. Zo moet de hotelboeking geldig zijn als je het land binnen komt, ze bellen dan het hotel of de boeking nog steeds geldig is(voor een visum aanvraag moet je negen van de tien keer een hotel boeking hebben die wij na ontvangst van het visum altijd annuleren), moet je de route laten zien die je wilt gaan rijden en uiteraard overal een kopie van inleveren. Wij hadden geluk. De man met de bril was er niet maar een super aardige man met humor. Onze boeking wordt niet gecontroleerd en alles werd zo overgenomen in het grote boek. Terwijl de man aan het schrijven was gebood hij ons uit het niets om op te staan en stond hij zelf in de houding. We zagen dat alle mensen om ons heen ook in de houding stonden. Het was opeens muisstil op de grens. Niemand zei iets of bewoog. Het was twee minuten stilte. Na de twee minuten ging alles weer in volle glorie door. Inmiddels kwamen de Zweden ook aangereden waar we nog een praatje mee hebben gemaakt. Al met al een superfijne grensovergang. Ja, we zijn meer dan drie uur onder de pannen, maar het is wel zonder alle prikkels van corrupte mensen, fixers en geldwisselaars. Nog een kleine twintiger kilometer rijden en we mogen Sauf weer de rust geven die hij verdiend na een dag hard werken in de hitte. We klappen de tent open, warmen ons eten op en gaan vroeg onderzeil.
Sauf2Africa 