Een inhaalslag omdat de blogs achterlopen.

Dank voor alle berichten die we mogen hebben ontvangen naar aanleiding van onze blog. Mijn laatste blog was alweer van 21 februari. Het reizen van de afgelopen weken heeft zijn sporen achtergelaten in mijn energielevel en inspiratie om te schrijven. Hoe graag ik het ook wilde, ik staarde naar een leeg scherm en er kwam niets uit mijn vingers. Een writers block. Ik loop dus achter. Inmiddels hebben we in Angola en Namibië kunnen opladen en is de energie en inspiratie om te schrijven weer terug. Mijn dank is groots voor Lis die elke avond trouw aantekening heeft gemaakt van elke dag. Zo kunnen we met de blog teruggaan waar we waren gebleven, Yaounde, zonder een enkel detail te vergeten of over te slaan.

We staan vroeg op, poging twee om het visum voor DR Congo aan te vragen. Met de benenwagen gaan we richting het consulaat. Als we binnen worden gelaten begint een preek. We hadden hier om 7:30 uur moeten zijn. Niet om 10:00 uur. Waarom we er al om 7:30 moesten zijn is een raadsel. We hadden er om 7:30 moeten zijn, punt.  We laten de preek over ons heen komen. Nadat onze haren nog achterover staan van de preek kunnen we alsnog de aanvraag indienen voor het visum. De man die werkzaam is voor de ambassade wil ons graag helpen (lees, je moet dit toe staan anders worden ze geïrriteerd). We laten hem rustig zijn gang gaan met de papieren op orde brengen. Daarna kunnen we door voor de definitieve aanvraag bij een andere balie. Als we de papieren terugkrijgen is het een wirwar van papieren. De foto’s van mij en Lisa heeft hij door elkaar weten te halen en hij ziet tussen de foto van Lino en Oliva geen verschil tussen man en vrouw. Blijkbaar lijken blanken zo op elkaar dat het verschil tussen man en vrouw niet is te zien. We brengen de papieren weer op orde, lopen naar de balie waar een zeer onvriendelijk vrouw onze aanvraag in behandeling neemt. Een beetje meer vrolijkheid van deze dame had ik wel verwacht, het is onze duurste visum tijdens de gehele reis (op Nigeria na maar dat kwam door de fixer). We maken maar een paar dagen gebruik van dit visum, per dag dus het duurste visum. Het is een Europese denkwijze maar klantvriendelijkheid staat hier niet in het woordenboek. Ze blijft de duisterheid zelve. Als alles op orde is krijgen we de boodschap dat we de visa’s de volgende ochtend mogen ophalen. De enige tijd die mogelijk is, is om 7:30 uur. Niet eerder en niet later wordt ons op het hart gedrukt. De waarom vraag wordt niet beantwoord. Met de preek van deze ochtend in ons achterhoofd geven we akkoord. We hoeven niet alle vier aanwezig te zijn voor het ophalen van de paspoorten. Eén persoon mag het doen. Dat is dan wel weer een gelukje. 

Onze Gabon visa hadden we enkele weken geleden in Ghana aangevraagd. Ons was verteld dat ons visum van 30 dagen ingaat als we het land binnenkomen. Andere vertelden ons dat het visum in gaat vanaf de datum dat wij hadden opgegeven naar verwachting in het land te arriveren. En daar zit de discrepantie. We liggen achter op schema wat inhoud dat we een dag of vijf overhouden om door Gabon te gaan / te scheuren. Niet ideaal. Ons leek het een goed idee om langs de Ambassade van Gabon te gaan om duidelijkheid te krijgen. Deze zat niet ver gevestigd van de DR Congo Ambassade. Door de brandende zon sjokken we richting de Gabon ambassade. Onderweg wordt Lis getrakteerd op een heerlijke flats vogelpoep op haar hoofd. Altijd goed voor het humeur. Eenmaal aangekomen worden we binnen gelaten op het binnen terrein maar mogen niet alle vier naar binnen, slechts één persoon mag naar binnen met een geldig paspoort. Aangezien onze paspoorten bij de andere ambassade ligt is dit even lastig. Na een social talk met de beveiliger mogen Lino en ik samen naar binnen. We hebben drie kwartier gewacht om iemand te spreken te krijgen. Maar we krijgen niemand te spreken. Alhoewel, de vrouw die ons het antwoord zou kunnen geven is zeer druk met haar facebook en andere gesprekken met vrienden en familie. Zodra we een gezicht om de deur steken om de korte vraag te stellen worden we verbaal bruut weer naar buiten gestuurd. Drie kwartier wachten en geen antwoord krijgen gaf mij de gedachten; we zien het wel bij de grens met Gabon. 

Vandaag stond het onderhoud voor de auto’s op de planning. Een belangrijk onderdeel is nieuwe olie. We springen in een taxi en laten ons weer naar de autostraat brengen waar alles te koop is. Het vinden van de juiste olie is ingewikkelder dan we dachten. We willen olieflessen die geseald zijn. En dat blijkt hier lastig. Na wat zoeken komen we bij een shop die gesealde flessen olie heeft. De prijs is weer eens exorbitant hoog. Lino en ik starten de bekende social talk. We laten de gemiddelde prijzen zien van de olie in Europa van hetzelfde merk en na onderhandelen kwamen we op een redelijk prijs, nog steeds duur maar we hebben het toch nodig. Tijdens deze social talk gespreken staan er zo’n man of vijf omheen die zich vriendelijk met het gesprek bemoeien om ons te overtuigen dat de prijs zeer redelijk is. Wij denken er anders over. Maar we kwamen eruit. En zo gaan we met vele liters schone olie terug richting de auto’s 

Naast het gewone onderhoud moest de balljoint van de vooras vervangen worden. Een klusje voor een garage. De balljoint hadden we gisteren gevonden en we hadden de afspraak met de Toyota dealer als wij de balljoint hadden zij hem erin wilde zitten. Zo blij als een kind bel ik de Toyota dealer om de afspraak te maken. Na veel moeite krijg ik iemand aan de lijn. De man kon zich nog herinneren dat wij gisteren langs waren geweest, maar de balljoint er inzetten? Dat was niet mogelijk. Een herinnering aan het feit dat dit gisteren was toegezegd hielp niet. We moeten opnieuw langs komen zodat de situatie opnieuw bekeken kon worden. Het zal aan mij liggen, maar naar mijn inzicht is er weinig veranderd met gisteren. Een afspraak kon pas gemaakt worden als we opnieuw langskwamen. Gezien de drukte in de stad is dit één uur heen en één terugrijden. Doei, doei Toyota dealer. We lossen het wel anders op. 

Ondertussen waren Lino en ik begonnen aan het onderhoud van onze auto’s. Olie verversen en nieuwe filters. Nooit eerder gedaan maar onder het toeziend oog van Lino durfde ik het wel aan. Het koste wat tijd maar na twee uur was alles vervangen en zat alles er weer op, zonder problemen. Het gaf mij een goed gevoel om dit zelf gedaan te hebben. Dan geniet ik er meer van dan dat het door een garage is gedaan.  

Om 6:45 uur gaat de wekker. Het is paspoortophaaldag. De rest blijft op één oor. Het is 30 minuten lopen naar de ambassade van DR Congo. De koelte van de ochtend doet mij goed. Op straat is het een drukte van belang. Scholieren zijn onderweg naar school, mensen staan in de file onderweg naar hun werk en straatverkopers pakken hun verkoopwaar uit in hun kleine stalletjes. Ik voelde mij een keer niet de blanke die op bezoek is in een Afrikaans land maar gewoon iemand die opgaat in de massa. Aangekomen bij de Ambassade laat ik de bewijzen zien dat ik de paspoorten kom ophalen. Onze paspoorten en die van Lino krijg ik gelijk. Het paspoort van Olivia krijg ik alleen niet. De achternaam op het briefje komt niet overeen met die van het paspoort, aldus de man die de paspoorten dient te geven. Ik zie geen verschil tussen de namen maar de man geeft aan toch duidelijk een verschil te zien dus krijg ik het paspoort niet, zo luidt zijn tekst. Ik haal diep adem. Op mijn beste Frans leg ik uit dat het gisteren allemaal is goedgekeurd en dat de naam door het handschrift er anders uit ziet maar het toch echt dezelfde naam is. Ik help hem herinneren dat het we hier gisteren met ze vieren waren en dat het vreemd zou zijn als ik nu drie paspoorten krijg. Hij kijkt bedenkelijk maar ik krijg het paspoort van Olivia overhandigd. Ik geef hem een ferme handdruk en loop in de ochtend weer terug naar Sauf. 

Lino en Olivia en liggen nog op één oor als ik terug ben. Lisa is al wakker. Het lijkt ons leuk om ze te verassen met een ontbijt. De supermarkt is om de hoek en we willen er wat moois van maken. Bij aankomst veranderd ons plan van luxe ontbijt naar een basic ontbijt. De prijzen vliegen de pan uit. Voor een pot Nutella moeten we meer dan €15,- betalen en de goedkoopste kaas kost €50,- per kilo en smaakt naar plastic, Westerse artikelen zijn duur. Later horen we dat er twee soorten supermarkten zijn in Kameroen. De officiële supermarkten zoals de Coop (waar wij waren) en de Carrefour en de Libanese supermarkten. Beiden hebben dezelfde producten maar de prijs bij de Libanees is in sommige gevallen de helft goedkoper. Hoe komt dat? De officiële supermarkten betalen heel het zwikkie aan belastingen en de Libanese ondernemer niet. Zij profiteren van de corruptie. Ze kopen ambtenaren om waardoor ze veel minder invoerbelasting hoeven te betalen over hun producten. 

Na het ontbijt gaan Lino en ik opzoek naar een geschikte garage om de balljoint te vervangen. We gokken op de autostraat waar we al eerder zijn geweest. We rijden de poort uit van het complex waar we verblijven en na 500 meter ziet Lino een garage die er goed uit ziet. Waarom doorrijden als het ook om de hoek kan? We vragen naar de mogelijkheden en of het ze apparaat hebben om de balljoint te installeren. Er komt een volmondig “ja”. Als we de onderdelen hebben kan er gelijk worden begonnen, die hebben we. We komen de prijs overeen en voordat we de handen schudden over de prijs ligt de monteur al onder de auto. Het komt allemaal zeer vriendelijk en behulpzaam over. Aan de handeling van de monteur is te zien dat hij weet wat hij doet en het materiaal wat ze hebben is van Duitse makelij. Dit keer blijf ik bij de auto en hou alles in de gaten. Bij het verwijderen van het linker voorwiel ziet mijn oog dat de stabilisatie rubbers compleet zijn versleten en dat zien de monteur en de eigenaar van de garage ook. Als het rechter voorwiel wordt verwijderd geven ze aan dat daar de stuurstang is afgebroken. Van dat laatste betwijfel ik de kwestie. Dat er iets niet goed is, zien we ook maar het is niet de stuurstang. Lino en ik onderzoeken zelf wat er mis zou kunnen zijn maar komen er niet gelijk achter. Dan begint de prijsonderhandeling over de stabilisatie rubbers. Een hoop gedoe. Zo vriendelijk als ze in het begin waren zo geint op geld zijn ze nu. Het lijkt of we met iemand anders staan te praten. We komen er uit en de monteur gaat weer verder.

Als het tijd is om de nieuwe balljoint te plaatsen blijkt dat de garage het apparaat niet te hebben. Ze moeten opzoek naar een garage die het wel heeft. Ik baal. Het duurt ander halfuur voor ze terugkomen. Echt eerlijk blijkt het dus niet te gaan. In de tussentijd zijn Lino en ik tot de conclusie gekomen wat er mis is bij het rechtervoorwiel. De andere ball joint is ook kapot. We gaan weer overleggen. Mijn humeur wordt er niet beter op. Ze willen de andere ball joint ook wel doen maar de prijs stijgt per minuut. Omdat alles nu open ligt hebben ze mij in de tang en weten ze dat ik wel akkoord ga met de prijs. Het blijft onderhandelen en onderhandelen om op dezelfde prijs uit te komen als voor het linker voorwiel. We moeten dan alleen zelf het onderdeel fixen. Lino en ik springen in de taxi en komen een uur later weer terug met een nieuwe ball joint voor de linker kant. Inmiddels zijn ze al vijf uur met de auto bezig. Als ik vraag of ze nog het vet op de aandrijfas willen doen en een schroef extra willen aandraaien wordt de eigenaar van de garage opeens boos. Ik kijk hem verbaasd aan en vraag wat het probleem is… geld, geld, geld geld. Hij is boos dat we hem ‘onder betalen’. Ik weet dat we hem dubbel betalen in vergelijking met het normale uurtarief dus het schiet bij mij ook in het verkeerde keelgat. Het geven van een cola en een appel bedaard de gemoederen iets maar de aardige en vriendelijke man die ik in de ochtend de hand had geschut was hij niet meer. De monteur gaat gestaag verder zonder zich iets aan te trekken van de discussies. Na acht uur werken staat Sauf weer op zijn pootjes, is de testrit achter de rug en ziet alles er goed uit. Ik ben tevreden en betaal de garage eigenaar het afgesproken bedrag. De monteur die onwijs hard heeft gewerkt wil ik een extraatje geven. Aangezien we alleen grote coupeurs hebben vraag ik de garage eigenaar of hij kan wisselen. Hij vraagt waarom, ik leg het uit. Ik krijg voor de tweede keer een boze garage eigenaar. Hoe ik het in mijn hoofd haal zijn monteur extra geld te geven en niet hem. Hij heeft de garage, niet de monteur. Ik ben van mening dat de monteur iets extra’s verdiend omdat hij goed werk heeft geleverd en hard heeft gewerkt en niet de dikke garage eigenaar die vanuit zijn luie stoel heeft toe staan kijken en mij heeft proberen af te zetten. Hij wil in ieder geval geen geld wisselen. Ik vind iemand anders op straat die wel geld wil wisselen. Als ik naar de monteur loop word ik tegengehouden door de garage eigenaar. Hij wil weten hoeveel de monteur krijgt. Gaat hem niets aan. Hij wil het weten. Het gaat hem niets aan. Ik loop langs de garage eigenaar en geef het geld aan de monteur. De monteur bedankt vriendelijk en lijkt blij. Maar hij kijkt van mij naar de garage eigenaar die iets verder op staat. Ik vraag mij af of ik hier slim aan doe. Ik geef de monteur een hand, bedank hem voor alles wat hij heeft gedaan.