De grens met Kameroen verloopt soepel. Maar toch worden we herinnert aan Nigeria. Er wordt geld gevraagd en fors ook, voor een simpele stempel in onze paspoort. Rustig uitleggen dat we op de hoogte zijn dat het gratis is helpt, maar dan moeten we de stempel 15 kilometer verderop in het dorp halen. Dat afgesproken te hebben gaat de slagboom open en mogen we Kameroen in. Er valt een last van onze schouders. Hoe stom het ook klinkt, we voelen ons gelijk een stuk veiliger.
Aangekomen in het (grens)dorp zijn we bekaf. De dag is lang en slopend geweest. We rijden naar het gebouw voor de immigratie en douane. Het verkrijgen van het stempel voor Sauf gaat soepel. Dan wij. Bij een ander gebouw mogen we onze paspoorten inleveren. Vier personen gaan met onze paspoorten aan de slag. Wat ze doen? Ik heb geen idee. Ik merk wel dat Klaasvaak mij uitnodigt terwijl ik zit te wachten op een stempel. Ik weet Klaasvaak buiten de deur te houden tot de stempel is gezet. Voor mijn gevoel duurde het uren. We lopen terug naar de auto. Onderweg vindt een knul op een motor het doodnormaal om mij aan te rijden op een plek waar geen motor zouden moeten rijden. Blijkbaar ben ik lenigere en soepeler op mijn slippers dan ik dacht. Met een bijzonder sprong weet ik mijzelf over de voorkant van de motor heen te draperen waardoor ik slechts een schaafwond op mijn arm oploop in plaats van een paar botbreuken. Wanneer de man en ik elkaar aankijken zie ik een blik van; wat ben jij dom dat jij hier loopt. Ik neem het verlies.
Binnen tien minuten zijn we op de plek voor de overnachting. We draaien Sauf als een hond in zijn mand die zijn plek niet kan vinden. We zijn er klaar mee en gaan schuin slapen.
Het riviertje waar we aan staan kabbelt rustig. Een rustig idee om volgende ochtend door gewekt te worden. Aan de hoeveelheid koeienvlaaien rond het riviertje is op te maken dat we ook door het geluid van enkele koeien gewekt kunnen worden. Zolang er geen mensen om ons heen staan die staan te staren of geld vragen vinden we het prima.
We worden inderdaad gewekt door een boer die zijn koeien laat drinken in de rivier. De nacht was koud en vanuit de tent, onder een warme deken, slaan we het drink tafereel van de ochtend gade. Ik kijk uit naar de komende uren. Vandaag niet rijden en lekker aan rommelen. De dag is niet te warm en niet te koud. We blijven om de auto, koken uitgebreid en spelen spelletjes. We praten na over de avonturen in Nigeria proosten op onze ‘vrijheid’ en slapen vooral heerlijk omdat de nacht koud is.
Na de koude nacht pakken we alles weer in. Lis geeft aan dat zij niet top fit is. Wat te merken is. Ik had het de afgelopen dagen, nu is Lisa aan de beurt. We gaan op weg naar de bergen van Kameroen. De route ernaartoe is mooi. Rijden door de natuur maakt het reizen een stuk aantrekkelijker. Als einddoel willen we vandaag slapen bij de Monniken. Het is weer eens wat anders. Voor we terug in de tijd gaan willen we onszelf nog even up to date houden middels een simkaart. We vinden onderweg een shop en gaan het proces in om de simkaart te laten registreren. Dat klinkt eenvoudig maar is het niet. De vrouw die de registratie deed was namelijk niet van plan om naar ons te luisteren. Voor het registreren van de simkaart dient er een foto/kopie van de eerste pagina van het paspoort te worden toegevoegd. Als we het paspoort geven slaat ze het paspoort open op het Nigeria visum en gebruikt deze om de simkaart te registreren. Een uitleg dat dit niet gaat werken wordt weg gewuifd. Lino legt het nog een keer uit in het Frans dat niet het visum gebruikt dient te worden maar de eerste pagina van het paspoort. Mevrouw wil niet luisteren waardoor het registreren meer dan een uur kost, het systeem loopt elke keer vast. Hoe ze het voor elkaar heeft weten te krijgen dat het werkt weten we niet, maar na dat lange uur zien we een 3G logo op ons scherm en de what’s app berichten rollen binnen. We zijn benieuwd of we de volgende dag nog een werkende simkaart zullen hebben. We gooien beide auto’s vol met goede diesel en zetten koers naar de monniken.
Het ontvangst bij de monniken verloopt moeizaam, de beveiliging wil ons niet binnen laten maar we weten niet goed waarom. Iets met een sleutel terwijl we gewoon langs het hek kunnen rijden. Als we toestemming krijgen om langs het hek te rijden is de gastvrijheid ten top. De klok tikt bijna zes uur aan en we worden uitgenodigd om aan te schuiven bij het avondeten als we willen. Lis voelt zich niet fit en gaat horizontaal. Wij schuiven graag aan. We krijgen een driegangen diner! De gastvrouw zit op haar praatstoel. Ze is geboren in Parijs, daar opgegroeid, heeft haar bachelor filosofie behaald en is nu tweeënhalf jaar in Kameroen. Toen haar vader drie jaar geleden was overleden besloot haar moeder om terug te gaan naar Kameroen, naar haar familie. De gedachten was om daar troost te zoeken. De werkelijkheid bleek anders. De familie in Kameroen verwachte dat zij geld, veel geld zou meenemen vanuit Parijs waardoor alle familieleden een leven zouden kunnen hebben als nooit tevoren. De werkelijkheid was anders. Haar vader had altijd hard gewerkt maar weinig verdiend, met vier kinderen thuis hou je niet veel geld over in Europa. Haar moeder moest de familie teleurstellen, ze kon slechts een kleine hoeveel geld meebrengen voor haar familie. Het gevolg was dat haar familie hen niet meer wilde opnemen. Het maken van vrienden in Kameroen viel hun ook zwaar. Gevoel is dat ze zich een vreemdeling voelen in eigenland. Het is voor hen tevens lastig om werk te vinden, dit gaat in de meeste gevallen via het sociale netwerk wat ze niet opgebouwd krijgen. Onze gastvrouw heeft toen haar eigen weg gekozen en heeft na twee jaar struggelen in de hoofdstad haar familie verlaten, om zich te vergezellen bij de monniken als gastvrouw en zich te storten op het geloof. Dit is de korte versie, haar verhaal was langer en vol emotie. We ronden de avond af. De vrouw biedt haar excuses aan dat ze zoveel heeft verteld over de problemen die zij ervoer toen zij terugging naar haar moederland. Excuses zijn niet nodig, we luisteren graag. We wensen haar het beste!
Ons volgende overnachtingsplek is hoog in de heuvels (lage bergen) van Kameroen. Het mooiste deel is helaas niet toegankelijk wegens de burgeroorlog die daar woedt (de lokale bevolking benoemen het als de Engelsen tegen de Fransen). We nemen genoegen met deze plek. Voor we daar geraken passeren we een grote stad. Lisa voelt zich nog steeds niet helemaal lekker en alle prikkels van een grote stad zijn te veel. Lisa en ik rijden door. Lino en Olivia duiken de drukte van de stad in. De laatste dagen hebben we veel stof gehapt en we willen Sauf iets schoner krijgen dan hij is. Of minder vies. We zoeken naar een wasbox. Als we er een gevonden hebben en we het eens zijn geworden over de prijs gaat het circus beginnen. Eigenlijk waren we het niet eens over de prijs maar toen we weg wilde rijden zette hij de hogedrukspuit aan, voor ons een teken dat hij akkoord ging. De beste knul begon aan de rechterzijde van de auto. Terwijl hij begon zat ik om mijn heen te kijken tot ik een geluid hoorde van metaal op metaal. Ik keek naar het pistool van de hogedrukspuit en kwam tot de conclusie dat de punt van staal was. Ik scan de auto en zie dat we inmiddels al twee krassen rijker zijn. Onder de noemer, kan gebeuren leg ik uit dat hij met het einde NIET de auto moet aanraken. In deze landen wordt er anders met auto’s omgegaan dan in Europa. Een kras meer of minder boeit ze niet, als de auto maar schoon is. Dat is het belangrijkste. De knul lijkt te begrijpen wat ik bedoel en zie hem zijn best doen om niet met het pistool de auto te raken. Hoe hij de auto schoon spuit ziet er heel onwennig uit. Hij heeft het duidelijk anders geleerd. We staan bij een tankstation en met veel lawaai en rook komt er een oude vrachtwagen aanrijden. Het lijkt net een film waarin oude vrachtwagens na uren rijden even pauze mogen hebben. Het lijdt mij af. Ik hoor weer metaal op metaal en zie dat hij het waterpistool van de hogedrukspuit vol op het rubber van het achterraam heeft gezet. Als ik aangeef dat dat niet de bedoeling is kijkt hij mij verbaasd aan. Ik zie aan zijn houding dat hij niet begrijpt wat we wel en niet willen. Ik wil het graag overnemen maar dat mag niet. Sauf is voor ¾ schoon en alleen de voorkant hoeft nog gedaan te worden. Van mij hoeft het eigenlijk niet meer. De knul doet zijn best maar onze zienswijze hoe je een auto schoonmaakt verschilt te veel. Ik wil hem toch nog een kans geven. De uitleg dat hij NIET met zijn waterpistool te dicht bij de auto moet komen lijkt hij gewoon niet te begrijpen. Samen doen we een klein stukje om te laten ik zien wat ik bedoel. Hij geeft een knikje. De voorkant van de auto gaat nu goed. Hij houdt voldoende afstand, alleen de voorruit hoeft nog. Als hij aan de voorruit wil beginnen laat hij het waterpistool met de stalenpunt vallen op de voorruit. Dit was voor mij het stopteken. De knul lijkt mij probleem niet te begrijpen. De schade valt mee, gelukkig geen barst slechts een stukje glas eruit. Ik zucht van verlichting. Een barst in de voorruit had ervoor gezorgd dat we echter wel beter in het straatbeeld passen van Afrika. Bij 75% van de auto’s is de voorruit namelijk gebroken. De knul begint zijn gemaakt krassen te inspecteren. Hij loopt vervolgens naar een emmer met een spons en een beetje sop ten teken dat hij de krassen wel weg kan werken met de spons. Dit initiatief kan ik waarderen maar ik bedank hem vriendelijk. Ik geef hem zijn geld en een hand. Met een paar krassen rijker komen we aan op de plaats van bestemming.
Het is even onduidelijk of we mogen blijven slapen. Het hotel geeft de voorkeur dat we een kamer nemen. De kamers zien er mooi en netjes uit maar we geven de voorkeur aan ons eigen matras. Na vele telefoontjes komt het definitieve antwoord. We mogen blijven slapen als we eten in het restaurant. Twee uur later komen Lino en Olivia aangereden. De stad was druk en chaotisch. Ze hebben zich er goed kunnen vermaken.
In de avond schuiven we aan in het restaurant. Samen met drie Duitsers zijn we de enige gasten. Als de borden worden geserveerd kijk ik naar de hoeveel die er op mijn bord ligt. Betrekkelijk weinig. Maar de smaak…. Jam jam jam.
De regio waar we zijn is een regio waar je mooie wandelingen kan maken. Het strekken van de benen staat op mijn verlanglijstje en Lino en Olivia zijn in! Lisa voelt zich niet goed genoeg en gaat zich storten op een dag socializen met Nederland. De wifi die ze hier hebben is goed. Gedrieën trekken we onze schoenen aan, vragen informatie over de mogelijkheden en zetten de pas erin. De wandeling begint soepel, het is rustig en we komen zo nu en dan lokale mensen tegen die vreemd staan te kijken als we voorbijkomen.
Na enkele kilometers gelopen te hebben komen we bij een klein beekje waar we in de schaduw kunnen lunchen. Tot zover niks bijzonders. We vragen voorbij komende locals welke route mogelijk is en wat haalbaar is. Ze geven twee opties. Teruglopen of doorlopen en van de route een loep maken. Teruglopen kennen we niet dus we gaan vooruit. Als we lopen merk ik wel dat we gelijk aan het dalen zijn. Iedereen weet, hoe meer je afdaalt, hoe meer je ook moet stijgen als je terug wilt naar dezelfde plek. Zo ook hier. Alleen het percentage waarmee de weg stijgt is afhankelijk van de route. De route die wij hadden had een schuinte percentage waar een wintersporter een warm hart van krijgt. We waren alleen niet op wintersport, moesten ook niet naar beneden maar om hoog. Na meer dan een uur stijl omhoog, komen we hijgend en puffend boven, terug bij Lisa. Onze hoofden ontploffen van de inspanning en er kwam geen zinnig woord meer uit. Lisa was aan het bellen met haar ouders maar meer dan een kort “hallo” kreeg ik er niet uit. Een heerlijk gevoel om zo moe te zijn. Het vooruitzicht van de uitstekende douche en opnieuw een avondmaal in het restaurant van de uitstekende kok deed mij snel herstellen.
Bij het avondeten waren de borden dit keer zeer goed gevuld. Gisterenavond hadden we onze complimenten uitgesproken over de kwaliteit van het eten maar dat we vandaag graag iets meer wilden in verband met het wandelen. Na onze magen goed gevuld te hebben bedankten we de kok wederom voor zijn kwaliteiten!
Sauf2Africa 