We gaan door!!!

De volgende politie check staat in groot contrast na onze kennismaking met corrupte politieagent van de vorige stop. We hebben nog geen vijf kilometer gereden of we mogen wederom aan de kant. De politieagent vraagt alle papieren. We zijn nu zo spichtig dat we niks willen geven behalve kopieën van onze pasporten en auto. Daar nemen ze geen genoegen mee, “ you can trust me”. Dat hebben er meer gezegd. Ze merken dat we gespannen zijn en nemen de tijd op een positieve manier. Er wordt gevraagd of we sinaasappelen willen? We bedanken vriendelijk. Dertig seconden later wordt er een volle tas sinaasappelen door het raam geduwd. “Gratuit!” We geven nu onze officiële documenten. Alles wordt geïnspecteerd en goed bevonden. We zien op het naamplaatje van de politieagent Bernard staan. Ik maak de grap dat ik ook zo heet, althans, mijn doopnaam. De man krijgt een glimlach van oor tot oor. Het contact verloopt nu totaal anders dan vijf kilometer terug, we hebben moeite met het schakelen tussen waakzaamheid en mensen die wel gewoon vriendelijk zijn. 
De schemering begint zijn intreden te doen. We twijfelen of we in dit dorp gaan slapen of vijftig kilometer verderop. Waarom? We vertrouwen de politieagenten van de eerdere stop niet en de plek waar we kunnen overnachten is op tien kilometer afstand. Welke invloed kunnen ze hebben op onze veiligheid? We hebben geen idee maar goed voelt het niet. Vijftig kilometer in het donker rijden door Nigeria voelt ook niet goed. We vragen aan politieagent Bernard of we hier in de buurt kunnen blijven slapen. Dat kunnen we, hij wijst in een richting waar een hotel is. Het is het hotel wat we ook op ioverlander hebben gezien. We nemen afscheid van Bernard, bedanken voor de sinaasappelen en hobbelen die kant op.
Op het parkeerterrein passen Sauf en Afrex precies.

De eigenaar van het hotel komt vriendelijk over. Als we het gastenboek invullen zien we bekende namen staan, Sebastian (Nederlander) en Johans (Duitser). Zij hebben hier drie nachten geleden hun ervaringen in de nachtelijke uren mogen verwerken. Het geeft ons het gevoel dat het goed zit. Maar…we hebben nog een klein puntje met de eigenaar. We moeten betalen voor twee hotelkamers om te overnachten in de auto, we krijgen slechts de sleutel van één kamer. We willen alle vier douche dus willen graag twee sleutels. Dat is niet mogelijk. We laten het voor wat het is. Aan de kamer die we hebben gekregen is alles al kapot, dan zal de andere kamer niet veel beter zijn. De poort gaat dicht, we eten een restje en ploffen uitgeput in ons bed. Good night.

We zijn klaar met Nigeria en willen er zo snel mogelijk uit. Als de zon zijn eerste stralen laat verwelkom op Nigeria staan we op. We zijn nog eerder wakker dan de eigenaar. Als we naar de wc willen gaat de deur van onze kamer niet meer open te gaan. Das vreemd. Gisteren ging het super soepel. Zo vriendelijk als we zijn melden we het en vragen om de andere sleutel, die we niet krijgen. Er wordt eerst gekeken of de zonen van de eigenaar de deur open kunnen krijgen. Wij blijven wachten bij de auto’s. In de tussentijd horen we een hoop kabaal uit de hotelkamer waar ze bezig zijn met het open van het slot, maar die gaat niet open. Het slot is kapot. Op de manier waarop de eigenaar aan komt lopen voel ik al wat er gaat gebeuren. En hij begint heel langzaam “Welllllll, the door can’t open anymore and that is your fould and that means that you have to pai” Voor hij zijn zin kan afmaken ben ik er al klaar mee. Mijn lontje is erg kort door de afgelopen dagen en daar mag hij kennis mee maken. Mijn zinnen die ik gebruik zijn kort en duidelijk. Zo duidelijk dat hij tot God gaat bidden om te prevelen dat hij een eerlijk man is en niemand wil oplichten. Het woord oplichting of iets in die trant had ik niet eens gebruikt, maar prima dat hij ging bidden om een eerlijk man te blijven. Ik krijg een hand, veel excuus en ze zorgen zelf voor de reparatie aan de deur. Dat lijkt mij een prima plan. Goodbye!

We zijn onderweg naar het bergdorp Gembu. Het laatste grote dorp voor we de oversteek door de bergen naar Kameroen kunnen maken. Het is in één dag te doen maar dan moet alles mee zitten. Daarnaast… we dienen te kiezen tussen twee opties. Of de kortste weg door de bergen, waar mogelijk een weg is afgesloten of 200 kilometer omrijden. Als we bij de splitsing komen om tussen de twee bovenstaande te kiezen vragen we aan meerdere personen of de kortste weg naar Gembu mogelijk is. Het wordt meerdere keren bevestigd. De weg zal pittig zijn, maar het is mogelijk. Dan gaan we voor de weg door de bergen. 

Het geklapper aan het linkervoorwiel wat we de afgelopen dagen zo nu en dan hoorden wordt steeds erger. De weg is nu niet bepaald ideaal dus als er iets los zit krijgt het ook alle mogelijkheid tot klapperen, en ik ben allergisch voor klapperende geluiden aan de auto. We zoeken ons suf in de auto naar wat het kan zijn. We kunnen het alleen niet vinden. Tijdens de lunch doen Lino en ik nog een rondje rond de auto maar zien niets bijzonders. Ik zet nog wat zaken vast maar ook dat mag niet helpen. Het geluid zit mij niet lekker. Terwijl we verder hobbelen loop ik in gedachten de hele auto na. Het enige wat we niet gecheckt hebben is de rechterkant van het roofrack waar het zonnescherm zit. Over de portofoon vragen we aan Lino en Olivia of we nog even mogen stoppen.  Als ik onder het zonnescherm kijk wordt bevestigd wat ik niet hoopte. Eén van de dragers van het roofrack is afgebroken en tikt bij grote hobbels of kuilen op het dak. Fijn dat we het problemen weten, jammer dat het gebeurd is. Een snelle reparatie met duck tape dat het niet meer tikt en later kijken hoe we het gaan oplossen is de oplossing. 

We rijden de binnenplaats van het hotel op. Ons doel voor vandaag om Gembu te halen is niet gelukt. Gelukkig zijn er kamers te over die wij alleen niet nodig hebben. Het personeel begrijpt niet dat wij in de auto (tent) willen slapen. We komen overeen dat we één kamer hoeven te betalen en gaan ons installeren. Als alles is uitgeklapt zijn er inmiddels meerder aanwezige die hun nieuwsgierigheid tonen in beide bijzondere voertuigen. We geven hun de ruimte om alles grondig te inspecteren. Ook ons matras ontkomt niet aan een grondige inspectie. De ‘confrontatie’ met het matras zorgt er voor dat het hotelpersoneel begrijpt waarom we graag in onze eigen auto slapen. Dit matras willen ze allemaal wel hebben. Terwijl de laatste bezoekers aan onze auto’s afdruiping springen meerdere mensen in het gelid. We zijn benieuwd naar het hoe en waarom. De Chairman (burgermeester) komt een bezoek brengen aan het hotel. Tijdens ons verblijf zijn er meerdere belangrijke beambten die in dit hotel verblijven die de chairman graag wil zien. Ook wij ontsnappen niet aan de vriendelijkheid van deze man. We krijgen eerder de aandacht dan de andere aanwezige. De Chairman is dusdanig onder de indruk van onze reis dat hij zijn vrouw belt om een maaltijd voor ons klaar te maken. Ondertussen laten wij foto’s zien van onze reis en luisteren we naar hoe belangrijk de rol van chairman in Nigeria is, heel belangrijk. Daarnaast doet hij een poging om ons te overtuigen dat het geloof in Jezus Christus het belangrijkste is op aarde.  We snappen zijn zienswijze maar blijven vasthouden aan ons eigen geloof. De uitnodiging om de volgende ochtend van 08:00 tot 11:00 uur in de kerk aanwezig te zijn moeten we helaas afslaan omdat we naar Gembu moeten. We wisselen telefoonnummers uit, je weet maar nooit, en wachten op ons eten. Terwijl we wachten wordt aanwezigheid van de chairman ergens anders verlangt. Voor hij weg gaat heeft hij nog wel een belangrijke mededeling; “ you know that the road to Gembu is closed for cars?” niet veel later ontvang ik een appje van Ben die net in Gembu is aangekomen. Hij verblijft daar langer dan hij wil omdat hij zijn koppeling kapot heeft gereden op de weg die wij willen gaan rijden.  “it’s not possible with a car!” We vertellen Ben dat we aan meerdere personen hebben gevraagd of de weg open is en zijn een beetje verbaasd. Ook al geeft de chairman ook aan dat de weg gesloten is. Van Ben krijgen we een mooi antwoord. Technisch gezien is de weg open, maar technisch gezien zou je ook van 50 mensen kunnen winnen, helaas is het alleen onmogelijk. Dat wordt omrijden. Het eten dat we krijgen smaakt meer dan uit stekend. Als extraatje krijgen we ook nog een vracht aan banen, pinda’s en sinaasappelen. Qua voedsel zijn we in ieder geval goed voorbereid voor de volgende dag. De chairman had gevraagd voor de beste producten voor zijn nieuwe vrienden, dat is gelukt.  

We staan voor de volgende uitdaging. Gaat het ons lukken om een record afstand van 370 kilometer te rijden door Nigeria? We hebben er een hard hoofd in. Eerst moeten we 50 kilometer terug over de onverharde weg, dan is het nog 320 kilometer over een verharde weg. Het lijkt ons onmogelijk, maar niet geschoten is altijd mis. Om 07:02 de volgende ochtend rijden we de poort van het hotel uit. Na 50 kilometer stofhappen ligt er een mooie weg voor ons klaar. De kuilen zijn beperkt, het is zondag waardoor de politie checks later starten en we zo kilometers kunnen maken. De route zou ook een route moeten zijn uit een reisfolder ware het niet dat het zicht nog steeds gewoon slecht blijft. Maximaal 2 kilometer met uiteraard veel rook onderweg.

Gezien we de vaart er aardig inhouden lusten Afrex en Sauf een aardig slokje diesel, het bekende product wat hier schaars is. We stoppen bij een paar tankstations en vinden na wat moeite eindelijk een tankstation met diesel. De kwaliteit? Daar hebben we het maar niet over, we hebben het nodig. Als Afrex is vol getapt en bij ons het gouden sap erin stroomt komt er een man naar ons toe die zeer snel zijn ‘overheid’ pasje laat zien. Hij wil documenten zien want hij is van de immigratie, een zeer belangrijk man dus. Hij is uiteraard niet in uniform omdat het zondag is. Als hij niet in uniform is mag hij het doen met onze kopieën. Ik geef hem onze kopieen en nog voor hij eigenlijk kan kijken begint hij te koeren dat de geldigheidsdatum van onze paspoorten is verlopen.  Subtiel wijs ik hem naar dat datum van geldigheid, 2029. Hij gaat verder zoeken en wil de officiële paspoorten zien. Die krijgt hij niet. Hij begint zich op te blazen maar ik geloof niks van deze hele man. Hij is aan het bijbeunen. Inmiddels komt er ook een tweede man bijstaan die Lisa begint te stalken met allemaal vragen. Als de eerste man merkt dat hij bij ons nul op rekest krijgt gaat hij naar Lino en Olivia. Lisa weet inmiddels mannetje twee af te poeieren. Als Lino en Olivia gecontroleerd zijn volgt uiteraard de zin “ you have to pay”. Lino en Olivia zijn zo geul om een overheerlijke sinaasappel van de chairman xaan hem af te staan maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij wil geld. We bedanken op een vriendelijk manier voor het lastig vallen en Saufen er vrolijk weer vandoor. 

Alsof het een wonder is weten we Gembu voor het donker te halen. De checks en de weg waren gewoon goed. De route had mooie punten. Ondanks de positieve ervaring komen we uitgeblust aan. Ben ontvangt ons met veel liefde samen met de kip Roderik. Lang kunnen we niet voor hem wakker blijven. We zijn te moe.