We staan in brand! Van woede.

We nemen nog een dag rust. We zijn alle vier niet opgeladen. De reis die we de komende dagen gaan maken gaat energie kosten. Iets meer reserve op de persoonlijke accu is welkom. We hangen wat rond de auto, plaatsen zonder problemen de nieuwe schokdemper, eten tussendoor, kijken naar de apen of zij naar ons. Het is maar hoe je het bekijkt.

In de middag gaan we naar de supermarkt. Het moet DE supermarkt zijn voor deze regio en bedient een paar miljoen mensen voor luxe Westerse producten. Het was inderdaad een supermarkt maar wat ze hadden was bedroevend. Op straat kan je meer vinden dan in deze supermarkt. We kopen iets, omdat we er nu toch zijn maar zijn binnen no time weg. Lis zag voor de ingang van de supermarkt een ijssalon. Haar antenne voor ijs werkt nog steeds. Alleen de kwaliteit van het ijs… we kiezen om langer te leven dan vandaag. De vrouw is verbaasd dat we het ijs ‘links’ laten liggen.  

We rijden weer de poort uit van de Drill Ranch. Beide zijn zenuwachtig voor de reis die voor ons ligt. We hebben verschillende verhalen gehoord over de route die we gaan rijden. Met name de corruptie maar ook de moeilijkheid van de weg maken het een uitdaging. Het is een gezonde spanning om scherp te blijven. Dat scherp blijven is een gevoel wat ik continue heb. Ook wel anders gezegd. Ik voel mij gewoon niet veilig in Nigeria, ondanks dat we veel vriendelijk en aardige mensen ontmoeten gaat het gevoel van onveiligheid niet weg. 

De komende dagen is het krijgen van goede diesel lastig. Van Peter hebben we een adres gekregen waar we goede diesel kunnen krijgen, als ze het hebben. Als we aankomen blijken ze het te hebben. De pompbieden zijn geïnteresseerd in wie we zijn en wat we komen doen.  We nemen de tijd. Alle vier de pompbedienden die we spreken willen het land uit. Het liefst zo snel mogelijk. Of we wat voor hun kunnen betekenen? Helaas. Ze zijn helaas niet de eerste die het ons vragen of we hen de mogelijkheid kunnen bieden om het land uit te komen. Tijdens het gesprek worden de beide tanks tot de nok toe gevuld. Een tank is hier pas vol als er een liter uit de tank stroomt. Vandaag gaan we rustig beginnen. Het heeft niet onze voorkeur om een dag in de auto te zitten.

Na vier uur rijden vinden we een hotel waar we kunnen overnachten. Zoals gebruikelijk is het redelijk ‘run down’ zoals de Engelse taal het mooi kan verwoorden. De eigenaar kan alleen niet begrijpen dat we onze eigen tent prefereren boven een hotelkamer. Hoe we het ook uitleggen, hij snapt het niet. Hij hoeft het ook niet te snappen, als we maar in onze tent mogen slapen. En dat mag. 
De dag heeft nog een paar uur over en we hebben nog niet alle gewenste ingrediënten voor een macaroni, we gaan shoppen. Naast het hotel zit een bedrijf dat rijst klaar kookt voor het verpakt kan worden. De rook was ons al opgevallen, alleen het proces zelf hadden we nog niet eerder gezien. We ontmoeten de eigenaar. Het proces is niet echt fascinerend te noemen. Wat heb je nodig, een grote pan, vuur en water. Vervolgens lang laten koken, afkoelen en verpakken. Na alles gezien te hebben vragen we of we op de juiste route zijn om wortelen te kopen. In het dorpje verder moet het volgens de directeur lukken. Wanneer we door willen lopen worden we op een vriendelijk wijze tegengehouden. Als blanke ga je niet lopen. Dan ga je met de auto of je laat je rijden op een scooter. Je gaat in ieder geval niet lopen! Het heeft niks met onveiligheid te maken, maar het principe. Een blanke loopt niet. Wij houden ervan om tegen principes in te gaan dus zetten de pas erin richting het dorp. Na een lange tippel en veel kraampjes te zijn afgestruind was het vinden van wortelen niet zo makkelijk als gedacht. Deze regio zit tijdelijk zonder wortellen. Een macaroni zonder wortelen is ook te eten. Als we dezelfde afstand weer teruglopen komende we de directeur weer tegen. Hij zwaait vriendelijk maar nog steeds met een verbaasd gezicht. Als we halverwege de terugweg zijn zie ik twee jonge meiden met een grote plaat op hun hoofd (niet voor hun gezicht). Deze plaat is uitgestald met allemaal koopwaar en zo ook wortelen. En zo kwam de berg naar Mozes in plaats van dat Mozes naar de berg gaat. Ideaal. 

Wanneer we onze macaroni, met wortelen, verorberen kijken we terug op een goede dag. De weg was redelijk, de politiechecks vielen mee, we hebben 200 kilometer weten af te leggen in vier uur en de plaats waar we staan is best okay. Het enige nadeel is dat de wind iets is gedraaid waardoor de rook, inclusief de as van het rijstbedrijf precies over onze hoofden trekt en alles blauw zet van de rook. Een beetje rook in de longen kan ook geen kwaad. Morgen willen we veel kilometers maken in de hoop dat we de dag erna dan nog maar een paar kilometer hoeven. We gaan vroeg naar bed en vroeg vertrekken. 

Om 07:05 uur rijden we de poort uit. Een vroegte record voor ons. We zijn er trots op dat we zo vroeg kunnen vertrekken. Een high five moment. De politieagenten zijn nog op visite bij Klaasvaak en zo kunnen wij in de vroege ochtend al vele kilometers maken. Naarmate de dag vordert worden de politiechecks alleen steeds lastiger en nemen ze meer tijd in beslag. Het lijkt erop hoe warmer en later het op de dag wordt hoe moeilijker ze het ons maken. En dan komen we bij een check waarvoor we al gewaarschuwd waren. We krijgen een ontmoeting met de man die de corruptie heeft uitgevonden. Al zegt hij in het begin het woord corruptie niet te kennen;

Het is de zoveelste politiecheck. Soms mogen we op de rijbaan blijven staan en soms moeten we parkeren in de berm. Deze keer moeten we gelijk parkeren in de berm. Een beambte blaft ons toe dat we met de paspoorten naar de chef moeten komen. We stappen uit, nemen onze paspoorten mee en lopen naar de chef. De lange man met dikke buik, duur horloge en sieraden zit onderuit gezakt in zijn auto op de bijrijders plaats. Als ik zijn blik zie weet ik hoe laat het is. Deze wil geld zien en dit gaat niet makkelijk worden. Hij neemt de tijd voor het inspecteren van onze paspoorten. Hij komt tot de conclusie dat we een business visa hebben en stelt vele vragen over onze business. Zijn mening is al bepaald voordat we antwoord kunnen geven. We zijn aan het werk met een business visa en dat mag niet.  Business in Nigeria is namelijk het verkopen of kopen van producten. Als je iets verkoopt voer je werkzaamheden uit en dat mag niet. We houden ons dus niet aan het visum. We Daarnaast, je bent in Lagos het land binnen gekomen, nu aan de andere kant van het land wat maakt dat je ook toerist bent. We laten de beperkte foto’s zien die we hebben waar uit is op te maken dat we voornamelijk gereisd hebben en geen toeristische attracties hebben bezocht. Er zit alleen één foto tussen van de Drill Ranch waar een aap op te zien is. Zijn conclusie; “You are a tourist because you have seen a monkey.”En onze kant van het verhaal? Daar taalde hij niet naar. We hebben een poging gedaan wat onze visie is op business maar dat ging hem boven de pet. Hij ging overleggen met zijn baas. Als hij terugkomt heeft hij een duidelijk boodschap. “Het is vandaag vrijdag, maandag moeten jullie op het hoofdkantoor komen van de immigratie, tot die tijd houden wij jullie paspoorten.” We gaan opnieuw een gesprek aan met de man en ik vraag hem recht op de man af wat zijn mening is over corruptie.  “I don’t know the word corruption. It doesn’t excist.” Mijn gevoel zegt totaal iets anders. Na lang praten wil de beste man, die het woord corruptie niet kent, tot een overeenkomst komen. Hij wil een kopie van het paspoort en het visa. Er wordt voorgesteld om een motortaxi te regelen die onze paspoorten meeneemt naar het dichtstbijzijnde dorp waar ze een kopieerapparaat hebben. Tussen neus en lippen door noemt hij dat het 25.000 Naira (€35,-) per paspoort kost om dit te laten doen. We reageren niet op het bedrag. We reageren wel op het feit dat we niet onze paspoorten meegeven. We kunnen hem een kopie geven van ons paspoort en de code van het visum kan hij overschrijven. Dat wil hij niet. Hij wil een echt kopie. We doen nog een poging met de polaroid als kopie van het visum maar daar was het visum niet duidelijk op te zien. Ondertussen belt hij met regelmaat naar zijn baas. Ik vraag of ik haar aan de lijn mag. Dit wordt vele keren geweigerd maar dan krijg ik haar eindelijk aan de lijn. Haar verhaal is duidelijk. Maandag op het hoofdkantoor einde gesprek. De beste man gebruikt dit inmiddels ook als tactiek. ‘je zorgt voor een kopie van het paspoort en het visum of anders maandag op het hoofdkantoor’. We gaan weer verder onderhandelen. We willen beste een kopie laten maken van ons paspoort en visa maar we blijven allen vier bij elkaar en ook de auto’s blijven bij elkaar. Daar is hij het allemaal niet mee eens. Het is of de auto laten staan, of iemand achter laten op de post. Mijn bloed, en die van Lino begint inmiddels te koken. Deze lul (sorry voor de woordkeuze) is gewoon uit op geld. We gaan verder in gesprek. Het gaat allemaal moeizaam. Wat hij in zijn spel vergeet is dat hij op een gegeven moment zegt; “ At  six I would like to go home” Voor mij een signaal dat hij het ook niet eeuwig gaat volhouden. Nu vraag ik hem recht op de man af wat het probleem is en of hij geld wil. “ There is no problem and it’s not the money”.  Als we vragen of het visa het probleem is krijgen we ook steeds een nee, behalve dat hij vindt dat wat wij doen niet passend is bij het visum. We gaan verder praten en praten en praten en komen uiteindelijk overeen dat we met ze vieren en de twee auto’s naar een naburig dorp rijden om daar kopieën te maken. Hij stapt bij Lino en Olivia in de auto. In de twintig minuten dat we rijden naar de kopieershop contact ik de groeps app voor overlanders in West-Afrika. Hier zitten ongeveer 100 mensen in die zich ook bevinden in West-Afrika. Snel komen de eerste reacties binnen dat overlanders voor ons ook kennis hebben gemaakt met deze man en dat het een lul is van een vent, hij gewoon geld wil zien. Het kopiëren van de document gaat tergend langzaam. Hij neemt de tijd. Lino en Olivia geven aan dat er tijdens de twintig minuten durende rit weinig is gezegd. Na het lange wachten kunnen we terug naar de controlepost. Daar aangekomen loopt de man naar zijn auto met onze paspoorten en kopieën en gaat zitten. Lino verteld dat de man op de terug iets spraakzamer was. Lino had tijdens de politiechecks die we hadden gepasseerd gevraagd of andere beambte deze man kende, het bleek de baas van de regio te zijn. Vlak voor ze bij de post kwamen had de man ook gevraagd of er camera beelden waren of een voice recorder aanwezig was in de auto. De man wist dus duidelijk dat hijzelf niet geheel kocher bezig was. 
Lino en ik lopen naar de man toe en vragen onze papieren terug. De man weigert en stapt uit de auto. Op de volgende zinnen die hij gaat zeggen ontploffen Lino en ik tegelijk. “Well, know we have a problem. You have taken more than three hours of my precious time and that needs to be paid.” Mijn geduld met deze man is op. Meer dan op! Zeg vanaf het begin dat je geld wil. LUL! We zijn nu al meer dan 3,5 uur bezig voor niks. Door een van zijn collega’s word ik aangesproken. We zijn niet meer beleefd genoeg tegen de ambtenaar dus de gesprekken worden gestaakt. We moeten maandag naar het hoofdkantoor komen. Ik schakel mijzelf weer terug en weet mijzelf, samen met Lino te vermanen. We bieden onze excuses aan. De man is inmiddels in de auto gaan zitten en maakt aanstalten om weg te rijden, met onze paspoorten. Hij gebaart ons om in de auto te gaan zitten en hem te volgen. Lino en ik zetten alle mogelijkheden in om hen niet te laten vertrekken en geven akkoord dat we zullen betalen. De gezichtsuitdrukking op zijn gezicht, daar walg ik nog steeds van, veranderd. Hij krijgt een glimlach. Ik waarschuwde hem wel dat het niet veel zal zijn wat we betalen omdat we Nigeria uit gaan en weinig geld meer hebben. Als hij blufpoker kan spelen, kan ik het ook. Ik pak het stapeltje briefjes wat we voor in de auto hebben liggen, niet meer dan 1500 (€4) Naira. Als ik bij de auto kom hebben Lisa, Lino en Olivia al hun paspoorten terug. Ik waarschuw hem nogmaals voor het bedrag. Het ziet het bedrag en begint te lachen en zegt. “What do you think?” “It’s al we can give you.” Dan kijkt hij mij zowaar recht in de ogen. “ Do you pay because you are willing to or because I forced you?” “You forced me!” “Then it’s your choise to pay or not.” “Then I don’t pay!” Ik krijg mijn paspoort terug en we kunnen verder. Wat een lul!