We komen kilo’s aan!

Van Tomec en Suzanne hadden we aanrader gekregen. Een kleine lodge in het Volta gebied. De reis ernaar toe zou fenomenaal zijn. Ik denk dat ik daar wel mee kan instemmen alleen hebben wij het niet gezien. In deze tijd van het jaar is het de gehele dag door heiig. Het zicht is niet meer dan 1000 tot 1500 meter. Onze gehoopte supermooie autoroute valt dan ook een beetje in duigen. We hopen dat het morgen beter is als we de berg opgaan. 

In de lodge worden we gevraagd of we zin hebben in een lunch. Dat hebben we zeker. Als ik de eerste happen neem van deze salade is mij gelijk duidelijk dat de gastvrouw en tevens kok een uitstekend gevoel heeft voor smaak. Wat we qua smaaksensatie gemist hebben tijdens kerst wordt hier ingehaald. Heerlijk genieten. In de middag staat de waterval op het programma. Als we naar het informatie centrum lopen valt het op dat dit dorp ontzettend schoon is! Ze hebben zelfs gescheiden prullenbakken en een routemap met uitleg hoe je het dorp schoon kan houden. Chapeau! Het valt ons zelfs zo op dat wij gewend zijn geraakt aan de vele rotzooi die op straat ligt. We zien nu ook hoe het er vroeger uit zou hebben gezien toen er nog geen plastic was in deze contreien. Een schoon dorp komt anders over dan dat er bergen rotzooi ligt. 

Justice is onze gids voor vandaag en morgen. Een man van mijn jonge leeftijd op slippers die als een hazewindhond over de paadjes richting waterval stiefelt. Onderweg vertelt hij over het dorp en de flora en fauna. Wanneer vruchten rijp zijn krijgen we die zo uit de boom.

Helaas is hier de houtkap nog niet gestopt. Overal om ons heen horen we de kettingzagen de bomen kappen. Langs de route naar de waterval liggen ook mega bomen die bedoelt zijn om uiteindelijk houtskool van te maken. 
Bij de waterval aangekomen krijgen we het voor het eerst koud. We konden het ons niet voorstellen. De waterval ligt in de schaduw en het water dat naar beneden valt geeft een koele bries. Het is chil om het weer even koud te hebben. We hadden het enthousiaste idee om hier ook te gaan zwemmen maar het is te koud. Ik verander mijn plan naar steentjes ketsen over het water. Iets uit de vroegere dagen. Als er een paar locals ons komen vergezellen zijn ze gefascineerd door de steentjes die over het water vliegen. Je zou verwachten dat ze dat hier toch ook wel kennen? En zo leer ik ze hoe ze steentjes kunnen ketsen over het water.

Vandaag gaan we naar de deksel van Ghana. Oftewel, de hoogste berg, 850 meter hoog. Onze gids staat er helemaal klaar voor, op zijn slippers. Lis vraagt nog even voor de zekerheid of de berg een pittige klim is of dat het wel mee valt. Een driftig nee schuddende gids maakt het duidelijk. Het is niet pittig. Nu kunnen er twee dingen aan de hand zijn, of misschien wel drie. 1) onze conditie is ontzettend slecht, 2) wij hebben een verkeerd referentiekader over wat pittig is of 3) de gids heeft zo’n conditie en geweldige grip op zijn slippers dat hij lachend de Himalaya kan beklimmen, deze berg stelt dus niks voor. De route was namelijk stijl, met weinig grip, grote passen en behoorlijk vermoeiend.

Onderweg kwamen we andere Nederlands tegen (ja, alweer) die aan het afdalen waren en liepen erbij alsof ze net uit de wasstraat kwamen lopen. Ook zij gaven aan dat het toch wel erg pittig was! En ze zagen er gezond en sportief uit! Na 1,5 uur lopen hopen we op een uitzicht getrakteerd te worden die we nooit vergeten. Dat is onze houvast tijdens de toch omhoog. Ploeterend stappen we verder. Dampend van het zweet kom ik boven en het uitzicht, het uitzicht waar we het voor doen, dat is nog steeds beperkt tot 1,5 kilometer. De schoonheid die we hier zouden moeten zien, zien we niet. Het is te heiig. Met de drone kijk ik of ik iets meer van de schoonheid van deze omgeving kan ontdekken, maar ook niet echt. Ondanks dat we het uitzicht niet hebben was het een mooi oefening voor onze spieren! 

Gisterenavond hadden we tijdens het een super lekkere eten rode saus voor bij de rijst. Deze hadden we al eerder gehad en ik raakte er gelijk verknocht aan. Ik vroeg de gastvrouw hoe ze deze maakte. Zij had geantwoord, “als je een tweede nacht blijft maken we het samen.” Dat kan ik niet weigeren. Na onze klim mochten we even op adem komen om ingrediënten in te slaan voor de saus.  Ze vroeg hoeveel ik wilde hebben. Een lastige vraag. Doe maar ongeveer 1 liter (dit duidelijk gemaakt middels een bak van 1 liter). Als we in het dorpje alles hebben ingeslagen, lis haar haar heeft laten vlechten gaat het beginnen.

We snijden de tomaat en de ui. Verhitten de olijfolie in de pan. Mixen het spul bij elkaar. Voegen daar een mix van gember, ui en peper aan toe. Laat het een uurtje pruttelen en zo heb je opeens niet 1 liter maar drie liter rode saus. Iets meer dan verwacht, maar dat komt wel op! Tussendoor werden we getrakteerd op allerlei andere lokale gerecht. Wat is goed en lekker eten genieten! 
Wat nog even het vermelden waard is: de top chefin heeft twee jaar geleden voor Ron Blauw mogen koken! Er werden in Ghana opnamen gemaakt voor een programma (ik weet niet meer welke) waar Ron Blauw voor kookte en gezien haar kwaliteiten mocht zij hem ondersteunen. 

In de avond worden we vergezelt door vier Nederlands. Je komt ze ook overal tegen. Eén van hen woont nu 3,5 jaar in Ghana en haar vrienden zijn op bezoek. Het eten is weer spraak makend. We maken een inhaalslag voor kerst! Door de gezelligheid gaan we zowaar ook laat naar bed. We liggen er pas om 22:00 uur in. Wat voor ons laat is. Dat belooft nog wat voor oud en nieuw. De nacht die daarop volgde was er eentje om niet te vergeten. Niet dat deze zo heel speciaal was maar wel dat we het beide voor het eerst sinds lange tijd in de nacht koud hadden. Ons donzen zomerdekbed was net niet genoeg om het warm te houden!

Omdat we een extra nacht hadden verbleven hadden we vandaag aardig wat kilometers voor de boeg. 201 Kilometer om precies te zijn. In Nederland niet zo bijzonder, hier blijft het afvragen hoelang we er over gaan doen. We hadden wat tussenstops om de reisdag te breken. De wegen in Ghana zijn best okay maar ze hebben wel de hobbels uitgevonden en geen kleintjes. Vaak ook door de dorpjes zelf gefabriceerde hobbels. Een heel dik stuk touw bijvoorbeeld. Om het onderstel van Sauf heel te houden gaan we er niet harder overheen dan 10 km/u. Vandaag ging ik maar eens de proef op de som nemen. Kunnen meer dan 10 kilometer rijden zonder een hobbel?  Helaas, dat was vandaag niet mogelijk. Het langste stuk wat we hebben kunnen rijden zonder hobbel was acht kilometer. 

Vandaag willen we als afsluiter van de dag nog een stukje gaan kanovaren in de lagoon. Het is een niet zo toeristisch stukje Ghana. Als we aan aankomen rijden worden we belaagd door de lokale bevolking. Het resultaat is dat we er eigenlijk gelijk geen zin meer in hebben. De manier waarop is te enthousiast. We laten ons nog wel informeren over de mogelijkheden maar van de vijf opties die ze hebben is er nog maar één over. Zien hoe Gin wordt gemaakt. Morgenochtend vroeg zouden we eventueel kunnen kanovaren maar het water staat erg laag. Als ze je hier waarschuwen voor een tegenvaller dan valt het vaak ook tegen. We laten het dorp dan ook snel weer achter ons. 

We gaan vandaag gokken. We hadden van Tomec en Suzanne ook een adres gekregen van een unieke locatie aan het strand, dichtbij de grens van Togo.

Tevens een goede plek om oud en nieuw te vieren. Er was alleen een klein dingetje. Ze hebben niet zo veel kamers, het is een gewilde plek en online kan je niet boeken. Wij hadden daarbij ook slecht bereik en bellen ging niet. Het werd dus op de bonnefooi. En we hebben voor 50% geluk. Of misschien 100%. Het is maar hoe we het zien. We willen twee nachten blijven, de eerste nacht hebben ze een kamer met zeezicht vrij. De tweede nacht zijn ze vol geboekt. Normaal mag je hier niet kamperen maar voor oud en nieuwe maken ze een uitzondering. En zo maakt deze zin de laatste zin voor mij voor het jaar 2019. 

Al wil ik toch nog een kleine toevoeging doen. Voor ons is 2019 een bijzonder jaar geweest. Een jaar wat in het teken heeft gestaan van de voorbereiding van onze reis maar ook een jaar met moeilijke en lastige keuzes betreffende werk maar ook voor onszelf. Keuzes die stuk voor stuk goed en bijzonder zijn uitgepakt. Dat is helaas niet wat iedereen kan zeggen. We beseffen elke dag welk geluk wij hebben door de tijd waarin we leven en welke mogelijkheden we, zo jong, krijgen. Als je door landen in Afrika reist en met de mensen spreekt is het een zeer bevoorrechte positie. Soms ook een positie waar ik mij voor schaam. Want wie bepaalt nu welk voorrecht je in het leven krijgt? Het is slechts de plaats waar je wordt geboren die voor een aanzienlijk deel je toekomst bepaalt. Maar aan de andere kant, als ik kijk naar de mensen die we ontmoeten zien ze er gelukkig uit, ze lachen veel, hebben een groot sociaal netwerk, hebben een huis met water en eten en hebben minder last van de sociale en economische druk die wij/ik wel ervaren. Is mijn schamen dus terecht? Ik weet het niet. We streven allemaal geluk na. Tijdens de reis zie ik wel dat het geluk in Afrika meer zit in de sociale interactie dan in geld en status. Wat veel meer waard is dan geld. Voor ons genieten we elke dag en dat willen we in het komende jaar ook doen. Ook in Nederland als we weer terug zijn en vooral met familie en vrienden.