We mogen naar binnen rijden. Het is niet zeker of we ook mogen overnachten. Daarvoor moet eerst de manager gebeld worden. Trots als de beveiliging is op het nieuwe complex krijgen we gelijk een rondleiding (in het donker) over het terrein. Wat af en “nieuw” is ziet er eigenlijk al redelijk vervallen uit. Wat nog niet af is… is nog niet af en lijkt ook nog wel even te gaan duren. Achter het appartementencomplex hebben ze een paarden ranche. De paarden hebben het hier volgens mij beter dan de gemiddelde inwoner. Alles is brandschoon, de stallen zien er piekfijn uit, elk paard heeft in zijn eigen stal een ventilator en voor de negen paarden zijn er vier verzorgers. Na de rondleiding worden we geparkeerd bij het zwembad, wachten op de manager. Vanuit de verte komt een wat oudere vrouw aangelopen. Het is de manager. Vol bewondering is ze over ons reisavontuur. Ze wil de auto bekijken. Alles wat we op en aan de auto hebben wil ze zien. Bij elke nieuwe la die opengaat komt er (meer) verwondering. Ook de beveiligers zijn onder de indruk. Na een kort onderling overleg mogen we blijven staan. We mogen gebruik maken van het zwembad en de douches. Moe van de dag leggen we ons zelf horizontaal in de maximaal beveiligde enclave.
In Ghana is het niet gebruikelijk om met een vieze auto te rijden. Elke dag worden we meerdere keren gevraagd of ze de auto mogen wassen, die in ons geval binnen een dag weer vies is. Vanavond werd er ook gevraagd of ze morgenochtend de auto mogen wassen. Gezien de gastvrijheid stemde we in. Wat we alleen niet hadden verwacht is dat de beste man om precies 06:01 uur in de ochtend heel fanatiek Sauf begon te wassen terwijl wij nog sliepen. Ruw werden we verwerkt uit onze slaap omdat de auto zo heen en weer schommelde.
Na het ontbijt en uitwisselen van eten. Wij hadden Yoghurt die we niet lekker vonden, zij hadden te veel papaja, gingen we eindelijk richting het noorden. De drukte van de vorige avond was oplost en zo soepel als een veertigjarige zonder spierpijn rijden we door naar onze volgende bestemming aan het meer, genaamd Bosomtwe.
Het is meer duizenden jaren geleden ontstaan door een meteorietinslag. Een bijzondere plek.
Lisa roept al jarenlang als we op vakantie zijn dat ze wil paardrijden. Bij de locatie aan het meer hebben ze paarden! Het wordt gerund door een Franse eigenaresse die is getrouwd met een local. Alles is gericht op duurzaamheid en ondersteuning van de lokale bevolking. Er wordt zo min mogelijk plastic gebruikt en kan je er geen vlees eten. Bij aankomst komt de paarden lucht ons al te gemoed. De weg naar het restaurant is stijl omhoog wat gelijk een kleine Niagara waterval op mijn rug doet bezorgen. Het is hier beduidend warmer dan aan de kust. We ploffen neer in de stoelen en genieten van het uitzicht. Terwijl ik rondkijk valt mijn oog op de koelkast waar ik een Afrikaanse Rosé zie staan. Doet u er maar twee alstublieft.
Het liefst willen we zo vroeg mogelijk in de ochtend gaan paarrijden, iets met de hitte. Voor half negen is alleen niet mogelijk omdat het personeel anders te weinig tijd heeft om de paarden te zadelen. Ze beginnen hier namelijk pas om 08:00 uur. Wat laat is in Ghana. Als wij staan te trappelen om op onze paardjes te springen krijgen we een schets van hoe lastig leidinggeven in Ghana is. De eigenaresse had alle medewerkers vooraf instructies gegeven wat ze moesten doen. Eén van de medewerkers dacht hier anders over en gaf andere instructies. Gevolg, al het personeel liep door elkaar heen, maakte van werk werk en er gebeurde niets. Je voelde de irritatie bij de vrouw. Zodra we onderweg zijn geven we haar de ruimte om haar irritatie kwijt te kunnen. Ze wordt er soms doodmoe van. Het op pad gaan met de paarden geeft haar weer goede moed. Gaandeweg wordt ze steeds vrolijker en begint ze te vertellen over de omgeving, het toerisme wat hier bloeit en haar eigen privéomstandigheden. Ik ben meer bezig om mijn paard te sturen dan dat ik echt iets nuttigs kan inbrengen in het gesprek.
Na twee uur knolhobbelen zit het erop. Ik ben er ook wel klaar mee. Twee uur sjokken is lang genoeg. Wat mij en Lisa opviel tijdens het rijden was dat het buiten een stuk minder warm was dan de dag ervoor. Als we geluk hebben gaat de Sahel wind doorzetten en zal deze drogere en koelere lucht brengen. Ik kijk er nu al naar uit.
Na het knolhobbelen willen we niet in de auto zitten, maar we willen wel door. Soms ben je op een plek die heel mooi is, alles heeft om er langer te verblijven maar dat er iets is wat je toch aanmoedigt om door te gaan. Bij deze plek kan ik niet zo goed duiden wat, maar we hebben het beide.
Kumasi is een grote stad. Na onze verkeerservaringen in Accra zijn we benieuwd hoe het hier zal vergaan. Duidelijk is wel dat de iets grotere steden totaal niet bedacht zijn op zoveel verkeer. Maar het gaat ons goed af. De locatie die we hebben gekozen is een hostel dat tevens NGO is en jonge vrouwen empowert. In een aantal maanden worden de vrouwen opgeleid tot naaister, krijgen ze les in ondernemerschap en seksuele voorlichting. Het wordt gerund door twee Nederlandse vrouwen. Niet heel verrassend is dat we hier ook Nederlandse toeristen tegen komen. Eén van de eerste dingen die ons ten gehore wordt gebracht is dat ze hier uitstekend kunnen koken. In de avond mogen alle aanwezige toeristen aansluiten aan de grote tafel en wordt het eten geserveerd. Rijst met een soort nep spinazie. Klinkt heel simpel maar O zo lekker. Aan tafel ontmoeten we ook een Zwitser. Hij is backpackend onderweg naar Kaapstad. Helaas is hij er een beetje klaar mee. Eerder heeft hij Oost Afrika gedaan met de motor en West-Afrika vind hij een tikkie saai. De natuur is niet heel boeiend, de warmte speelt parten om veel te doen, de taalvaardigheid van de mensen is laag en het openbaar vervoer is te doen maar verre van comfortabel. Ik snap hem ook wel. Ik hou van de bergen en mooie landschappen. Die zijn vanaf Gambia tot aan Ghana niet echt heel boeiend. Hij denkt erover na om vanuit Benin naar Namibië te vliegen. Of wij dat ook met de auto gaan doen? Ondanks dat we hem begrijpen blijven we onszelf wel over land verplaatsen. Als we vragen waar hij vandaan komt blijkt de wereld weer kleiner te zijn dan we denken. Hij komt uit dezelfde plaats (ongeveer 10.000 inwoners) als Lino en Olivia. Ze weten niet van elkaar dat ze op pad zijn. Nu wel! Tevens blijkt de vader van Lino de linkende connectie te zijn.
Kumasi staat bekend om de grootste markt van Afrika. Je kan er onwijs goed verdwalen. Het er komen is met de techniek van tegenwoordig alleen moeilijker dan verdwalen. We zitten meer dan een uur in de Uber taxi maar al het verkeer staat muurvast. We besluiten om het laatste stuk te lopen. De overheid van Ghana is geen grote Fan van deze Afrikaanse markt. Hij is te groot, onoverzichtelijk, er vindt te veel criminaliteit plaats en is onveilig. Ze hebben een nieuw complex naast het oude gebouwd. Eén ding is zeker, het nieuwe complex heeft niet de charme van het oude. We duiken de oude markt in opzoek naar naald, draad en waterdichte stof. Het is zoeken naar een speld in de hooi berg. Daarnaast, het is druk, ongelofelijk druk. Zet hier een autist neer en hij slaat dicht binnen 5 seconden en je kan hem afvoeren. Zelfs wij moeten moeite doen om niet overstelpt te worden door de prikkels. Na wat vragen vinden we wat we nodig hebben. Inmiddels lopen we dan al twee uur rond. Ik merk aan mijzelf dat ik voor vandaag genoeg prikkels heb gehad! We hebben rust nodig.
De regenhoes die over onze daktent heen zit heeft door de zon zijn beste tijd gehad. Ook niet geheel onterecht als je ziet hoe warm en heet de zon hier kan zijn. De zwakke punten wil ik met de gekochte naald en draad en waterdichte stof verstevigen. Beter nu rustig de tijd nemen dan straks op een moment dat het niet uitkomt. Als we onderweg zijn naar het hostel realiseer ik mij dat ik misschien wel gebruik kan maken van de vrouwen die de naaicursus hebben gevolgd bij het hostel. De manager vindt het een strak plan, een nieuwe uitdaging voor de vrouwen. Er zijn zes vrouwen aanwezig in de shop. Wanneer ik vraag wie er zin hebben in een nieuwe “moeilijke” uitdaging reageren ze allemaal. Woordelijk uitleggen heeft in deze contreien geen zin. Met ze alle staan we om de daktent heen en leg ik uit wat de bedoeling. Er blijft één enthousiasteling over die het wil doen. Samen met de vrouw ga ik aan de slag. Er moeten zes punten worden verstevigd. Al snel merk ik dat het voor haar nieuw is. Het materiaal is ze niet gewend, ze weet niet goed wat ze met de vouwen in de regenhoes moet en dan blijf ik er ook nog bij staan. Als we de eerste samen hebben gedaan en ik aangeef dat ze de tweede kan doen krijg ik een vragende blik. Dat is te snel gedacht. Ook de tweede doen we samen, uiteindelijk doen we ze alle zes samen. Haar enthousiasme is inmiddels ook verdwenen. Het zweet staat op haar voorhoofd. De manager komt tussendoor even polshoogte nemen. Ik pijl even of hetgeen wat ik doe wel de bedoeling is. De manager is er juist blij mee. “Het is goed dat ze iets nieuws leren, leren om om te gaan met de wensen van een klant maar ook leren om samen te werken met anderen.” Het beperkt mijn schuldgevoel een beetje. Na anderhalf uur zit het erop. Alle zes de verstevigingpunten zitten erop en het valt eigenlijk niet echt op.
Omdat we wel wat ontspanning kunnen gebruiken zijn we benieuwd of er in de buurt een massagesalon is. En warempel, op 15 minuten rijden zit een massagesalon. Na een snel telefoontje is alles gereld. We pakken een Uber met een super vrolijke taxichauffeur die denkt ons te slim af te zijn. Kumasi is een grote stad met alleen maar file. Google is de oplossing om deze te omzeilen. Op de navigatie kijk ik mee hoe onze blije taxichauffeur rijdt. Het valt mij alleen op dat hij elke keer naar de file toe rijdt in plaats van eromheen. Bij de derde keer ben ik er klaar mee. Wij hebben zelf ook google maps. Wat 15 minuten zou moeten duren duurde bijna 1 uur. Na een zeer ontspannen massage trakteren we onszelf op loempia’s en weet een andere Uber ons binnen de 15 minuten weer voor ons hostel af te zetten.
We zijn benieuwd naar hoe de Ghanezen kerst (avond) vieren. Ons was verteld dat eerste kerstdag in het teken staat van naar de kerk gaan en in de middag met zo veel mogelijk vrienden en familie lunchen. Tweede kerstdag is een extra vrije dag zonder veel verplichtingen. Kerstavond is niet heel speciaal. Als we na weer een voortreffelijke maaltijd in onze tent liggen hebben we het idee dat de Ghanezen kerstavond wel degelijk vieren. Nu zijn de Ghanezen al groots fan van muziek (overal waar we overdag komen knalt de muziek je tegemoet vanuit opgeblazen boxen). Maar dit sloeg alles! Tot vroeg in de ochtend knalt uit alle hoeken van de straten de muziek. Door de dreunende beats weet Klaasvaak ons moeizaam te vinden.
Sauf2Africa 