Het land waar wij weer kunnen communiceren, Ghana

Het is zes december. We staan voor de Ghanese Ambassade met ons formulier om de paspoorten op te halen. De datum waarop het paspoort kunnen ophalen staat duidelijk opgeschreven en om cirkelt. Vrijdag zes december. De Ambassade is dicht. Het is een feestdag voor de boeren. De beveiliger is er gelukkig wel. Gelukkig voor ons althans. Hij was denk ik liever vrij geweest. Door het luikje vragen we naar onze pasporten. Verbazingwekkend genoeg blijkt er een stapel paspoorten klaar te liggen om opgehaald te worden. We noemen onze namen en nationaliteit. Het duurt verdacht lang als hij met zijn pen over het lijstje gaat. Met een snelle blik was het mij al opgevallen dat wij er niet tussen staan. We mogen zelf naar het lijstje kijken. We staan er niet op. Of we maandag terug willen komen? Normaal gesproken duurt de aanvraag voor het Ghana visum drie dagen, wij hebben vijf dagen moeten wachten omdat het drukker was dan normaal. Nog een weekend wachten en rond blijven hangen in Abidjan staat niet op ons lijstje, daar hebben we geen zin in. Het antwoord is: “Nee”, liever niet! de voorkeur is om vandaag onze paspoorten te krijgen”. We vragen naar de mogelijkheden. Die zijn er niet, begrijpelijk. Probeer in Nederland op koningsdag iets officieels voor elkaar te krijgen, dat gaat niet lukken. Het luikje waar we door praten gaat dicht. Er arriveren twee andere Europeanen die ook verrast zijn dat de ambassade dicht is. Gelukkig, we niet de enige. Lis en ik overwegen de opties die we hebben als er een man verschijnt in de deuropening, gekleed in kristalhelder witte kleding. Alsof het Jezus is die in een deuropening verschijnt. Benieuwd vraagt hij naar het probleem. Na de uitleg geeft hij aan het probleem op te lossen en zo geschiede wederom.

Er wordt iemand van de Ambassade gebeld die thuis waarschijnlijk aan het feestvieren was, die moest naar de ambassade komen, speurde onze paspoorten op, constateerde dat ons visum aanvraag vergeten was, vulde ter plekke alles in en zo staan we een halfuur later met het Visum van Ghana weer buiten. We zijn letterlijk verbaasd over deze service. Dit staat in groot contrast hoe de dame ons bij de eerste kennismaking heeft behandeld. Chapeau voor de service van de ambassade van Ghana! Nu we het Ghana visum hebben kunnen we gelijk door voor onze Gabon visum. Deze dag zat het mee. We ontmoeten bij de Gabon ambassade een zeer vriendelijk dame met humor. Met een korte uitleg begrijpt ze dat we het liefst vandaag het visum ophalen in plaats van maandag. We moeten vier uurtjes wachten en dan is alles in orde. Stom toevallig vinden we in de buurt een superluxe restaurant met airco waar we onze smaakpapillen vertroetelen en de vier uur wachten vertoeven. En zo hadden we in één dag twee visums. Waar je tijdens een reis al niet gelukkig van kan worden?  (Lees het vorige verslag over de auto waar je minder gelukkig van wordt, maar dat ter zijde.) Een hele hoop dingen. 

Als we Sauf weer hebben opgehaald bij de garage gaan we met gezwinde spoed weer richting het strand waar Lino en Olivia een nieuwe plek hebben weten te vinden om te overnachten, drie huizen verderop van de plek waar we eerst stonden.

De komende drie nachten blijven we op deze plek vertoeven en houden ‘vakantie’. We lezen, spelen wederom spelletjes, eten en zwemmen. 

Vandaag gaan we door naar Ghana. We kijken ernaar uit. Alles weer in het Engels. Het is voor ons de eerste keer dat we gezamenlijk reizen. De walkie talkies die we in Nederlande hebben gekocht komen nu goed van pas. De reis en de grensovergang verloopt soepel. Voor we het weten zijn we bijna op onze plaats van bestemming.

De weg naar onze bestemming vraagt voor het eerste 4×4 skills van Sauf. Ik noem het speeltijd. Als we de route getrotseerd hebben komen we op een fantastische plek boven op een heuvel. De naam van de plek is Frenchmen Farm. Ze verbouwen allerlei soorten fruit maar zijn vooral actief in de palmbomen. Van de 70-jarige eigenaar krijg ik nog een kleine rondleiding over het terrein. Vol trots laat hij de dam zien die alleen niet meer werkt. De dam die de farm van water moet voorzien is een maand geleden gebroken door de vele regenval. Het regenseizoen duurt langer dan normaal. Ze zijn nu bezig met herstelwerkzaamheden. De duur, ongeveer een half jaar. De grote van de dam, drie meter lang, twee meter hoog. Ze hebben hier gewoon geen haast als iets kapot is.

Vandaag staat Ankasa natuurreservaat op de planning. Lisa voelt zich niet helemaal top en blijft thuis. Iets over acht lopen we gedrieën richting de ingang van het park met het idee om een uurtje of twee te lopen. Onderweg lopen we langs het lokale dorpje. Ik krijg de ervaring hoe Willem-Alexander zich soms moet voelen. Iedereen blijft maar zwaaien en zwaaien en zwaaien. Misschien ben ik te netjes opgevoed en blijf terugzwaaien. We krijgen er alle drie een lamme arm van. We krijgen een indruk hoe het is voor een bekende persoonlijkheid of het koningshuis om de hele dag te zwaaien, gewoon vermoeiend. 

De ingang van het natuurreservaat is mooi aangegeven. De ranger staat al paraat om ons in te schrijven voor het grote bezoekersboek. We krijgen een lijst onder onze neus geschoven en er wordt aangewezen wat we moeten betalen. We betalen en schrijven onze namen op in het grote boek en zetten pas richting bos. “Willen jullie een gids?” We bedanken voor de gids, we hebben GPS. ”Weten jullie het zeker?” “We weten het zeker.” “ Toch loop ik met jullie mee.” “Prima, als jij mee wilt lopen, loop je mee.” En zo lopen we met ze vieren het pad op richting het bos. Het bos kan ik beschrijven als een jungle. Het is dichtbegroeid en er zijn weinig andere mogelijkheden dan het pad te volgen. Het pad dat we volgen is de oude weg van Ivoorkust naar Ghana. De weg is in 1976 gesloten maar wordt nog onderhouden om toegang te verschaffen tot het bos.

Het bos is overigens zeer bekend onder vogelspotters. Wij hebben er alleen bar weinig gezien. Daarnaast leven er ook apen en olifanten. De koelte van het bos doet ons goed en we voelen ons een keer niet beperkt door de hitte van de dag. De pas hebben we er goed in. De gids is al wat ouder en heeft moeite om ons tempo te volgen. Als we willen omdraaien om weer terug te gaan geeft hij aan dat het zonde is om nu terug te gaan. We zijn dicht bij de grootste boom van het reservaat, die wil hij graag aan ons laten zien. We stemmen in en duiken de jungle in. Er ligt een pad maar het is meer een indicatie van hoe we moeten lopen. Met zijn manchet hakt hij de takken en bladeren weg. In de verte horen we de apen en laat de gids sporen van olifanten zien. We komen bij een mega boom met grote wortels die vroeger werd gebruikt voor communicatie tussen de stammen, ook wel belboom genoemd. Sla er met een hard voorwerp op en je hoort een doffe dreun die kilometers ver gaat.

Inmiddels hebben we door dat deze wandeling niet een wandeling van een uurtje gaat worden. We zijn inmiddels drie uur onderweg en lopen steeds verder vanaf de ingang. Puffend komen we bij de grote boom. Ik kan niet anders zeggen, het is inderdaad een grote boom. Hoe oud ie is weten ze niet. Hoe groot, weten ze ook niet. Ze weten alleen dat het de grootste boom is en dat je veertien volwassen nodig hebt om een cirkel te maken om de boom. Ik vind de informatieverstrekking van de ranger voldoende. We hebben alleen wel honger gekregen van al het lopen. We hadden niet verwacht dat we zo ver zouden lopen. De pauze is bij de grote boom is meer dan welkom. Water hebben we genoeg maar eten hebben we te weinig meegenomen. Wat we bij ons hebben verdelen we. Het is niet veel, maar genoeg om weer verder te kunnen en het smaakt goed. 

Uitgeblust komen we weer aan bij de ingang. De gids kon ons tempo tijdens het laatste stuk niet meer bijhouden en strompelde iets later dan wij naar zijn kantoor. Hij kan er om lachen. We komen even op adem en denken na over de fooi die we willen geven. Voor we er uit zijn worden we verzocht onze ervaringen van deze dag op papier te zetten. We zijn de beroerdste niet dus maken er een mooi verhaal van. In de tussentijd zie ik de gids wel driftig met zijn rekenmachine in de weer en ik vraag mij af wat het te betekenen heeft. Er wordt vervolgens een rekening in onze handen gedrukt waar ik verbaasd over ben. We mogen omgerekend €30,- euro aftikken voor de gids. Ik kijk de man verbaasd aan. “Moeten we betalen?” “Ja.” “ Je wilde vrijwillig mee, we hebben aangegeven dat we zonder gids wilde.” “ Als je zonder mij was gegaan was je verdwaald en vooraf heb ik aangegeven wat mijn uur tarief was.” Dat we zonder gids waren verdwaald in de jungle was een feit, maar dan waren we nooit het pad afgegaan. Bovendien op de lijst met bedragen die hij onder onze neus schoof werd alleen het bedrag voor het entree aangewezen. Ik ben benieuwd of Lino en Olivia ook vaker deze ervaring hebben gehad. Beide knikken tegelijkertijd instemmend. Ik blijf mij verwonderen hoe het elke keer weer gebeurd. Met prijslijst, zonder prijslijst, vooraf het bedrag afspreken en gelijk betalen, vooraf het bedrag afspreken en achteraf betalen, altijd is er een verrassing inpetto.  Anders verwoord, het blijft altijd een verrassing wat je moet betalen en je weet het pas zeker als alle activiteiten achter de rug zijn en je weg rijdt. Acteren is ook een onderdeel van de scene en deze man was wel een topacteur in zielig doen. Na wat grappen en praten komen we uiteindelijk een redelijke prijs overeen en is de man gelijk weer blij. Het bedrag staat gelijk aan wat wij als fooi wilde geven dus dat kwam goed uit. Als we de bankbiljetten overhandigen is de man weer in opperbeste bestemming en bedankt ons vriendelijk voor het bezoek.

De regen is inmiddels met bakken uit de hemel komen zetten en Olivia lijkt het een goed idee om door de regen schoon gespoeld te worden. Of we er echt schoner op werden met al die blubber vraag ik mij af, het was wel chil om in de regen te lopen. Doorweekt komen we aan bij de auto. We hebben meer dan 18 kilometer gelopen en zijn voldaan. Als we hebben gedoucht en klaar zijn met eten besluit Zeus voor de komende ander halfuur de sluizen wagenwijd open te zetten. Wat een regen kan er hier in een korte tijd vallen. In de Sahara zouden ze er jaloers op zijn! Moe en voldaan kruipen Lis en ik onze tent in. Er wacht een heerlijke comfortabele nacht.