De dagen in Abidjan

In de afgelopen weken hebben we geen grote supermarkt meer gezien. De laatste echte supermarkt was in Dakar, een week of zes geleden. Abidjan heeft drie grote supermarkten. We kijken er naar uit om weer wat luxe artikelen in te slaan. Na onze heerlijke lunch in het koele restaurant, gaan we naar de shoppingmall. Het Zwitserse koepel Lino en Olivia zijn ook weer aangehaakt. Binnen in de shoppingmall is het heerlijk vertoeven. De airco staat op standje vrieskist en er hang kerstversiering. Alles in mijn lichaam kan deze koelte waarderen. We sjokken twee uur lang door de supermarkt. Haast hebben we niet, de tijd om te genieten van de koelte nemen we graag.

 

Alles wat we willen hebben we ingeslagen. In Nederland zou ik niet vrolijk worden van twee uur in een supermarkt maar hier was het heerlijk. We lopen richting uitgang en zien de lange rij met taxichauffeurs staan. Enkele taxichauffeurs signaleren ons snel en komen met een sprintje naar ons toe. Ze proberen de boodschappen over te nemen zodat ze het naar hun taxi kunnen brengen en zij de rit hebben. We moeten onze boodschappen beschermen tegen de taxichauffeurs. We stappen niet in een taxi zonder eerst een prijs te hebben afgesproken. Ondertussen ontstaat er getouwtrek tussen de taxichauffeurs. Ze beginnen elkaar te duwen en aan elkaar te trekken om ons als klant te hebben. Ze blijven nu wel van ons af. Op het moment dat de ruzie tussen de taxichauffeurs heftiger wordt grijpt de beveiliging van de shoppingmall in. We worden terug naar binnen gestuurd. Als de gemoederen bedaard zijn gaan we onder begeleiding van de beveiliging weer naar buiten. We kiezen drie taxichauffeurs uit, overleggen over de prijs en kiezen voor de taxichauffeur met de meest redelijk prijs. Terwijl wij onze boodschappen inladen en wegrijden maken de taxichauffeurs nog steeds ruzie met elkaar. 

In de dagen dat we in Abidjan zijn hebben we een leuke klik gekregen met de andere overlanders (het Franse koppel, het Zwitserse koppel, de Duitser Robbert en de Noor). De drank vloeit voor hen rijkelijk (wij hebben het niet zo op de lokale alcohol). De verhalen vliegen over de tafel en de humor staat hoog in het vaandel. Het voelt goed om onder de mensen te zijn en verhalen te delen. Het reizen met zijn tweeën is speciaal en vind ik bijzonder om samen te doen. Wanneer ben je als koppel zo lang 24/7 samen zonder verplichtingen? Ik kan het mij niet herenen. Na een tijdje heb je elkaar alleen alles wel verteld. We praten over de dagelijkse dingen, de boeken die we lezen en de plannen die we willen maken. Maar andere contacten vinden we nu ook meer dan welkom. De aanwezigheid van de andere overlanders met dezelfde passie kunnen we nu dan ook waarderen. Nieuwsgierig naar hun achtergrond, verhalen en zienswijze op reizen en leven. Voor mijn gevoel duren de avonden soms te kort. 

De plek waar we staan, vlakbij Abidjan, vinden we geen toppertje. We willen aan het strand met wind. Anders is het overdag niet uit te houden. Met vier auto’s gaan we richting het strand en maken daar een bivak. Via de inmiddels veel gebruikte app, Ioverlander, vinden we gratis overnachting bij een hotel, als we in de avond maar bij hem komen eten. Als we alles hebben uitgepakt duiken we de zee in. Robbert is een fanatieke surfer. Na weken rijden door de binnenlanden van Afrika kan hij eindelijk het zeewater erin. Aan zijn gezicht is het geluk af te lezen. Als een blije hond gaat hij het water in om te surfen. Ik heb het fototoestel gereed om een paar mooie plaatjes voor hem te schieten. We zien hem een poging doen en vallen. Daarna gebeurt er eigenlijk weinig. De surf kwaliteiten vallen Robbert vallen ons tegen. Om het anders te verwoorden, ik zie hem niks doen terwijl de golven goed zijn. Hij dobbert vooral. Na een halfuur zien we hem nog een poging doen om te surfen maar hij valt gelijk. Mijn hersenen beginnen zich af te vragen waarom iemand zichzelf zo goed vindt surfen als hij nog geen één golf kan pakken. Samen met de Fransen maken we grappen over zijn surf skills. Als we Robbert uit het water zien lopen dan stoppen we met de grappen. Hij ziet er niet meer blij uit en hij loopt als een man van 80 jaar. Hij ploft neer op zijn handdoek. Bij de eerste golf is hij gevallen en niet goed op zijn voet terecht gekomen. Hij laat zijn voet zijn. We kijken er allemaal naar en zonder het te zeggen weten we genoeg. Hij heeft bij de eerste golf zijn voet gebroken. Robert wil het (nog) niet toegeven maar volgens mij weet hij het ook. Zijn reisplannen voor de komende weken kan hij gaan aanpassen. 

Ondanks de last die Robbert heeft met zijn voet gunt hij het mee om de golven van Ghana te ervaren. Ik mag zijn surfboard lenen en duik voor het komende half uur het water in. Het is een tijd geleden dat ik heb gesurfd maar de techniek zit er nog wel een beetje in. Professioneel ziet het er niet uit, maar ik blijf wel een paar keer staan om de golf af te maken. Ik ben er blij mee en vind het heerlijk! Dat gaan ik vaker doen.

De volgende ochtend is het met de voet van Robbert niet veel beter. Aan zijn lopen is te zien dat hij er last van heeft. Samen met het franse koppel gaan ze terug naar Abidjan om foto’s van zijn voet te laten maken. Voor ze weggaan willen we nog een groepsfoto en een mooie shot met de drone hoe we staan. Ik zoek een juiste plek uit om de drone op te laten maar er ligt te veel zand. Na wat zoeken vind ik eindelijk een juiste plek. Ik laat de drone opstijgen maar wordt door het zonlicht verblind. Ik vlieg verder op de camera van de drone. Terwijl de drone stijgt hoor ik opeens een geluid waarvan ik wist, dit is niet goed. De drone raakt het einde van een palmblad. Ik zie het blad om de propeller van de drone slinger. In mijn beeldscherm verschijnen allemaal waarschuwingen en het alarm gaat af. Als een baksteen valt de drone vanaf zeven meter hoogte naar beneden. Een vergeefse poging om de drone te vangen mislukt. Met een klap slaat hij op de stenen. Ik sla er een paar krachttermen uit. Als ik hem opraap blijkt alles het nog te doen. Wel een paar krassen rijker, dat wel. Ik haal opgelucht adem en stuur de drone weer de lucht in. Na een vlucht van vijf minuten en een veilige landing blijkt het toch de laatste vlucht te zijn voor de komende tijd. De fan van de drone doet het niet meer waardoor hij oververhit raakt. De eerste mogelijkheid om de drone te laten repareren is in Accra. Ik baal. De foto’s en video van de laatst vlucht zijn wel goed gelukt, dat dan weer wel. 

De volgende ochtend is het donderdag en willen we aan het einde van middag terug naar Abidjan. We willen de tijd zoveel rekken voordat we in de auto stappen naar Abidjan. Het bevalt ons hier veel beter bevalt dan in Abidjan. Het uitzicht is fenomenaal. In de verte zien we de vissers voorbij komen en vissen.

Gedurende ochtend komen lokals langs om hun verkoopwaar te verkopen als ook gewoon nieuwsgierige omwonende. Het Zwitserse koppel spreekt Frans en kan voor ons vertalen. Dit maakt dat we nu ook de gesprekken met de lokale bevolking voeren.

Dit heeft echter niet altijd een voordeel. In de ochtend komt er een man aangelopen die zegt de eigenaar te zijn van de grond waar we staan en wil geld zien. We betwijfelen of hij de eigenaar is en houden is van de domme. Hij vraagt €30,- per nacht per koppel. Sinds we in Afrika zijn hebben we nooit meer betaald dan €9,-, meestal is het tussen €3,- en €5,-. Ik hou mij van de domme en de man druipt af. Ik zie hem vervolgens twijfelen en hij besluit om het bij Lino en Olivia nog een keer te proberen. Zij spreken wel Frans. We zien gelijk het verschil. De man ziet kans om een extra zakcentje te verdienen en laat deze kans niet zomaar voorbij gaan. Inmiddels zijn wij ook de sjaak omdat hij doorheeft dat Lino voor ons kan vertalen en vind dat we ook moeten gaan betalen. Ik ben iets directer dan het Zwitserse koppel over het wel of niet betalen en begin mij te mengen in het gesprek. Mijn Frans is daar inmiddels goed genoeg voor. De man wordt boos op mij dat ik hem voorgelogen heb over mijn Franse taalvaardigheid. Ik zou geen Fransen spreken en nu blijkt ik het wel te kunnen. Ergens heeft hij een punt. We vragen waarom hij het geld wil. Hij heeft het geld nodig voor het kopen van eten voor zijn kinderen. Die ochtend hadden wij pannenkoeken gebakken en er waren er nog aardig wat over. We halen het pakket aan pannenkoeken uit de koelkast en willen het aan hem geven. Met een onvriendelijk gebaar wordt er bedankt voor de pannenkoeken en geeft hij aan dat hij geld wil om eten te kopen. We stellen hem de volgende vraag. Wat maakt dat je zo’n hoog bedrag vraagt terwijl er geen voorzieningen zijn? Daarbij we staan half op het openbare strand en half op “zijn” grondgebied. Dat kan hij niet uitleggen. Hij vindt dat er betaald moeten worden punt uit. Ik leg hem uit dat ik best wil betalen maar dat hij dan wel moet uitleggen waarom we zoveel moeten betalen. Tot die tijd betaal ik niet.  Daarnaast blijven we twijfelen of hij echt de eigenaar is. De man loopt mokkend weg.  Aan het begin van de middag komt de man weer langs. Wij vermoeden om het geld op te komen halen. Wat we niet hadden verwacht was dat hij zijn mening had bijgesteld. Als we vandaag vertrekken hoeven we niet te betalen. Met een handdruk bevestigen wij de afspraak. Lino en Olivia geven aan dat zij waarschijnlijk nog wel een nacht blijven en zullen betalen, maar niet zoveel als hij vraagt. Hij geeft akkoord. Tegen het einde van de middag sturen wij Sauf weer richting het warme Abidjan om morgen ons Ghaneese visum op te halen en Sauf naar de garage te brengen.