Een kerk die ik niet snap

Het meer laten we het meer zijn. We gaan weer door. Bij Yamoussoukro staat de grootste kerk van West-Afrika. Begin jaren 90 is de kerk opgeleverd en heeft meer dan 300 miljoen dollar gekost. Wij vragen ons letterlijk af wie dit plan heeft bedacht. Het gemiddelde inkomen van de mensen hier is laag. Een autogaragemonteur verdiend €3,- per dag. Hoe is er 300 miljoen dollar bij elkaar gebracht om deze kerk te bouwen? 

De grote armoede kunnen we niet zien, die zit verder in de binnenlanden waar we niet (kunnen) komen. Ik vermoed dat er in de jaren 90 meer armoede geweest zal zijn dan nu, maar welvarend kunnen we het hedendaagse Ivoorkust niet noemen. De gemiddelde inwoner kan rondkomen. Dit houdt in dat ze een huis(je) hebben, water en eten en dat in de meeste gevallen de kinderen naar school kunnen. Maar hoe hebben ze het gepresteerd om dit er door te krijgen?

Vanuit de verte zien we de kerk. De architectuur is beter dan we hadden verwacht. De kerk heeft zelfs mooie elementen. Voor we naar binnen gaan maken we foto’s van een afstand. Bij de ingang kunnen we kiezen, betalen als toerist of gratis naar binnen om te bidden. Ga je bidden, mag je geen foto’s maken. Omdat ik niet begrijp dat er in een arm land als Ivoorkust voor 300 miljoen dollar een kerk is gebouwd kiezen we voor het bidden. Het steunen van dit soort maffe praktijken stuit mij gewoon tegen de borst. We worden strikt in de gaten gehouden. We lopen richting de kerk. Voor de ingang staak ook een pinautomaat. Tot op heden hebben we weinig pinautomaten gezien. Deze pinautomaat zegt mij meer over de commercie van deze kerk dan de echte overtuiging van het geloof. Het geeft mij meer het gevoel dat deze kerk een geldmachine is dan mensen bij elkaar

brengen.

Ik kan het toch niet laten om een foto te maken. Ik richt mijn telefoon richting de kerk. Een gids die enkele meters voor ons loopt heeft het gelijk in de gaten en spreekt ons aan dat we geen foto’s mogen maken. We lopen de kerk in en overal staan bewakers die loeren als aasgieren dat je geen foto mag maken. We gaan braaf zitten op rij veertien en bidden, althans, doen alsof. Binnen is er ook een hoop pracht en praal. We nemen de tijd om te bidden (rond te kijken). Het is indrukkend. Type in google: kerk Yamoussoukro en u ziet het pracht en praal. Ik blijf het een rare plek vinden.  

In de afgelopen weken hebben we dagen gemaakt dat we meer dan vier of vijf uur in de auto zaten. In zulke dagen hebben we geen zin meer. Ivoorkust en Ghana hebben veel te bieden qua toerisme maar we gretig gebruik van willen maken. Nu het tempo eruit halen geeft ons een vakantiegevoel in plaats van het reis gevoel. Voor vandaag houden we het kort. We rijden twee uur en parkeren Sauf op een doodlopend pad bij granietrotsen, vlakbij een paar kleine dorpjes. De locals weten ons snel te vinden. We maken een praatje en verder laten ze ons met rust. Als we onze laatste happen avondeten ophebben komen er twee kinderen aangelopen in de leeftijd van 7-8 jaar oud met twee honden.

Op basis van hun nieuwsgierigheid en blik maak ik op dat niet vaker een blanke hebben gezien. Alles vinden ze mega interessant. Na een halfuur komt vaders even kijken wat de kinderen aan het doen zijn en geeft zijn goedkeuring. De kinderen zijn zeer spichtig en blijven op een veilig afstand. Het gevolg was alleen wel dat ze niet meer weggingen. Tot aan het douche toe (we douche elke dag) bleven ze staan kijken. Als we de tent ingaan druipen ze af. 

In de verte horen we live muziek. De muziek staat goed hard en we kunnen meegenieten. Het heeft wel wat, in bed liggen en genieten van de Afrikaanse ritmes. Het is vrijdagavond en logisch dat er her een der een feestje wordt gegeven. In het begin hebben we er nog geen last van. Maar dan wordt het één uur, twee, drie, vier en vijf uur. De muziek blijft nog steeds knetterhard aanstaan. Soms zitten er stukken karaoke tussen waar die glazen zouden laten breken. De zuiverheid van de zangers is zo ver te zoeken dat we elke keer wakker schrikken als iemand zijn onzuivere strot openzet. Om 6:30 uur kunnen we pas echt in slaap vallen om rond 7:00 uur de tent uitgebrand te worden. Als we de tent uitkomen staan de twee knaapjes van gisteren inclusief een derde knul met een big smile ons op te wachten. 
We willen meer zien van deze omgeving en gaan de omgeving verkennen. De drie knulletjes haken gelijk aan inclusief de twee honden. We lopen wat rond maar de aanwezigheid van de kinderen is om het vriendelijk te zeggen toch een beetje hinderlijk. Ze lopen voor je voeten, zitten aan je te plukken, willen ons een bepaalde richting op laten lopen maar zitten ons vooral veel aan te staren. In het begin is het leuk. Maar nu we wat langer in Afrika zijn en dit vaker hebben meegemaakt kunnen we een beetje vrije ruimte wel waarderen.

Als we terug zijn van de wandeling merken we dat de drie knullen ook brutaler zijn geworden. De spichtigheid van gisteren is er af. Ze willen de tent in, gaan zitten op onze stoelen of in de auto. Aan de andere kant willen ze ook helpen als ze merken dat we aan het opruimen zijn. Dit zijn van die situaties waarvan ik denk, hoe ver laat je drie jongens van deze leeftijd spelen. Als alles is ingeklapt en we langzaam wegrijden hoor ik achter ons een hoop kabaal. Als ik in de achteruitkijkspiegel kijk zie ik een blij gezicht van één van de knulletjes. Hij staat op de achterbumper en houdt zich vast aan het roofrack. De andere twee knulletjes rennen achter ons aan en proberen ook op de auto te springen. Voor hier zal het vast normaal zijn, maar voor ons net die ene stap te ver. Als ik ze aanspreek wordt het hun duidelijk dat het te veel was. 

Vandaag gaan we naar de grote stad Abidjan. Doel is twee visums; Ghana en Gabon en het repareren van een olielekkage in het midden van de aandrijfas. Het advies van de Nederlandse garage is om de lekkage te laten zitten, het is slechts een druppel per dag, maar we hebben liever een auto zonder lekkage.  

We merken het gelijk als we de stad in rijden. Alles is veel drukker, de reclameborden komen ons tegemoet, de mensen zijn opdringeriger en vooral de luchtvervuiling ruiken we gelijk. Grote steden zijn niet echt ons ding.

Als we ons door de drukte van de stad wurmen gaan we eerst langs de garage waar de auto willen laten repareren. Alles ziet er goed uit maar hij geeft niet echt de beste indruk. De twee overlanders die we bij het meer hebben ontmoet zijn ook bij de garage. Hij geeft aan dat het okay is maar niet de beste garage. We laten het voor wat het is. We rijden door naar onze overnachtingsplek. Elephants nest, 40 kilometer buiten de hoofdstad. Het hostel bestaat nu 1,5 jaar en wordt gerund door een Engelse vrouw met temperament. Het schijnt een ontmoetingsplek voor overlanders te zijn. Die ontmoetingen komen we graag tegen. De twee overlanders hebben daar ook hun bivak. We willen ze graag beter leren kennen en het lijkt ons de ideale gelegenheid. Na een elle lange file komen we eindelijk aan. Er staan nog twee andere overlanders. Een Zwitser koppel (onderweg naar Kaapstad) van onze leeftijd en een ondernemer uit Noorwegen (Op weg naarSpanje). We pakken de stoelen erbij een schuiven aan. Later die avond verplaatsen we ons naar het lokale restaurant om naar elkaars verhalen te luisteren. Voldaan ploffen we rond 23:00 uur (voor ons heel laat) in een bloedhete tent. De wind is hier ver te zoeken. 

Vlak bij de locatie waar we staan is een jaarlijks festival. Het duurt een week. De kern van het festival heeft niemand ons kunnen uitleggen. Het komt uit Ghana en mannen verkleden zich gedurende week als vrouw en andersom. Deze zondag was de laatste dag van het festival. Het is druk, heel druk. De sfeer is goed en de straten zijn afgezet om iedereen veilig naar de locatie van het festival te kunnen laten. We eten wat, drinken wat, kijken naar een live optreden, lopen wat rond, zien de koning (wij zullen het burgemeester noemen) en gaan bij zonsondergang weer richting het hostel. Heerlijk om een middag rond te hangen op een festival. Al is het totaal anders dan wat wij festival noemen, het is verder heel chaotisch. Tijdens het bezoek hebben we geen fototoestel of telefoon meegenomen. Dat durven we dan weer niet aan qua veiligheid en diefstalgevoeligdheid. 

Vroeg in de ochtend vertrekken we samen met het Zwitserse koppel in een taxi richting Abidjan. Wij naar de ambassade van Ghana, zij naar die van Gabon. Het verkeer is wederom druk en chaotisch. Voor de Ambassade van Ghana waren we al gewaarschuwd voor de onvriendelijkheid van de dame die de aanvragen in behandeling neemt. Bij aankomst is de sfeer gelijk merkbaar. Na het zien van onze pasporten is ze kortaf. “You don’t get a visa here, you need to apply in your own country.” We zijn verbaasd. Hoezo? Na lang aandringen wil ze de uitleg geven. Volgens haar zijn we nog niet langer dan drie maanden onderweg. Dan is het niet toegestaan om onze visum hier aan te vragen. Als we uitleggen dat we al drie maanden onderweg zijn geeft ze aan dat we niet de waarheid spreken. Ze pakt ons paspoort en laat ons een random stempel zien van 24 oktober. Het is vandaag 2 december. Elke uitleg over hoe lang we onderweg zijn wuift ze weg.  Het begrip voor deze vrouw daalt bij mij per seconden. Dat er regels zijn okay, dat we niet voldoen, kan ook al voldoende we, maar de manier waarop. Een varken wordt in Nederland nog netter behandeld. Als ze merkt dat mijn bloed begint te koken grijpt ze naar de telefoon. Ze gaat bellen. Na een telefoongesprek van tien minuten krijgen we de papieren voor de aanvraag onder onze neus geschoven. We mogen de aanvraag doen. Hoe is het dan toch gelukt? Deze minder charmante dame blijkt bevriend te zijn met de eigenaresse van het hostel. In de tussentijd dat mijn bloed aan het koken was heeft ze gebeld met de eigenaresse die uitleg heeft gegeven hoe de Europese unie werkt en dat er in Europa geen stempels in paspoorten worden gezet als we grenzen overstreken. Oftewel, dat we precies drie maanden onderweg zijn en voldoen aan de eisen voor het aanvragen van een visum in Abidjan. Het nare is dat we van andere horen die korter onderweg zijn dan drie maanden zij geen problemen hebben gehad bij hun aanvraag. Daar werden weer andere maffe regels verzonnen om de aanvraag niet mogelijk te maken. Na extra kopieën te hebben gemaakt voor de aanvraag van het visum is het eindelijk rond. Het is gelukt. Om het te vieren trakteren we onszelf op een simkaart zodat we weer internet hebben en gaan we luxe uiteten in een restaurant met airco. Dat is genieten en wordt je een stuk vriendelijk behandeld.