En door!

En dan zit we in Bamako. Een stad waar weinig te doen is en de hitte parten speelt. We scharrelen wederom rond als kippen. Het is letterlijk wachten tot we verder mogen. Het is een punt waarvan we wisten dat die zou komen. Wachten op een visum en weinig kunnen doen. Alle Nederlandse efficiënte die we de afgelopen jaren hebben (aan)geleerd wordt hier te niet gedaan. We hebben alles op orde. Gezien mijn drukke en volle agenda in Nederland is dit een punt om weer te leren vervelen. Ook wel anders gezegd, een punt om inspiratie op te doen en te denken over de volgende stappen in onze reis maar ook wat we willen gaan doen als we weer in Nederland zijn. We nemen het er dus maar van.

Lisa raakte aan de praat met een andere Nederlander die zojuist ook met de auto was aangekomen. Het betreft een Nederlandse journalist (Gerbert van der Aa) die met de auto naar Bamako is gekomen om hem daar te verkopen. In de tussentijd heeft hij verschillende landen bezocht in Noord-Afrika om over te schrijven en heeft hij een reis rondgeleid in Mauritanië. We hebben het over de koetjes en kalfjes en zijn visie over Mali. Gezien de huidige problemen in het land is het geen positieve visie, zeker ook gezien de inmenging van de UN. Maar over de mensen die er wonen is hij duidelijk, die zijn super vriendelijk en aardig. Dat is ook onze ervaring. Om zijn visie over Mali te weten te komen, heeft hij er een boek over geschreven: terug naar Timboektoe. 

Na meer dan 48 uur verveling is het tijd om weer naar de Ambassade van Ivoorkust te gaan. Het plan is om in de ochtend het visum op te halen om daarna gelijk door te stomen naar de grens Mali-Ivoorkust. Dat plan hadden we beter niet kunnen maken. 
In de ochtend bellen we een paar keer met de ambassade met de vraag of de paspoorten klaar zijn. Het antwoord: “no”. Na de lunch besluiten we om maar eens een kijkje te nemen bij de Ambassade zelf. We storten ons wederom in een taxi richting ambassade. Het is echter wel een taxi waarvan de uitlaatgassen rechtstreeks de auto in worden geblazen.  Daar aangekomen wordt het probleem duidelijk.

De online betaling kunnen ze niet terugvinden. Het probleem ligt in Abidjan. Dat wij onze betaling geprint hebben als bewijs is leuk, maar geldt niet. Hoe lang het gaat duren? Ze hebben geen idee. We maken van de gelegenheid gebruik om onze geestelijke kennis te verhogen door boeken te lezen op onze e-reader. Om het uur vragen we een update. Deze blijft negatief. Het plan om vandaag naar de grens te rijden hebben we laten varen. Maar de klok begint tegen 17:00 uur aan te lopen. De hele situatie maakt mij minder vrolijk. Nog een nacht blijven in Bamako is okay, maar nog een keer terug naar de Ambassade en wachten staat niet in mijn prio lijstje van leuke dingen doen.  Precies om 17:00 uur steekt de vrouw van de ambassade haar hoofd om de hoek. Ze geeft een duimpje omhoog. Ze hebben toestemming gekregen vanuit Abidjan om ons visum te printen. 

In Bamako zit een Nederlands restaurant, genaamd Taxi Bamako. Als we om 17:30 uur onze paspoorten terug hebben willen naar dat restaurant, een acht tal kilometers verderop. We zijn op de hoogte van de avondspits in Bamako, deze hadden we al vaker getrotseerd. We hadden alleen niet verwacht dat het 1:15 uur zou duren om van A naar B te komen. Bij aankomst is het restaurant dicht. Hoort bij het reizen zullen we maar zeggen. Maar….vlakbij dit restaurant zit (N)ice cream. Een echte ijssalon. Die hebben we lang niet meer gezien. Voor Lisa het ultieme moment om een test te doen of deze ijssalon net zo lekker is als ijs in Italië. Ik besluit mee te doen aan de test. (N)ice cream is goed door de test gekomen. Ze hadden voortreffelijk ijs.   

In de ochtend besluiten we opnieuw naar Taxi Bamako te gaan. Deze zit tevens gevestigd tegenover de Nederlands Ambassade. We willen ons gezicht daar even laten zien. Bij aankomst blijkt dat de Nederlandse Ambassade is verhuisd, vlakbij die van Ivoorkust aan de andere kant van de stad waar we uren hebben zitten wachten op onze visum. Dan alleen maar naar Taxi Bamako. De openingsdagen blijken veranderd te zijn. Oftewel, ze zijn nog steeds dicht en de beveiliging geeft aan dat we later in de week terug mogen komen. Dat is leuk, maar dan zijn we er niet meer. We leggen (als grapje) uit dat we speciaal vanuit Nederland naar hier zijn gereden en zouden het fantastische vinden om de eigenaresse te ontmoeten. Hij twijfelt even maar besluit haar te bellen. Het ontvangst van de eigenaresse is warm en vol enthousiasme over onze reis. We krijgen een verse groentesap en worden getrakteerd op mooie verhalen over hoe het is om in Bamako te leven. Het is goed om ook positieve dingen te horen over Bamako en Mali. 

De weg richting de grens is goed maar niet zo goed als we dachten. We doen er langer over dan gedacht.  De overnachtingsplek is bij een hotel met de architectuur vanuit het Oostblok. Qua uitstraling werden we er dus niet vrolijk van. Wat we konden waarderen was dat we gebruik mochten maken van de heuse boardroom in de buitenlucht! Dat was dan wel weer even een luxe ;-). 

We hebben de keuze: 200 kilometer extra rijden in de weet dat we een redelijk goede weg hebben of een weg die bekend staat als één van de slechtste wegen naar Ivoorkust. De slechte kwaliteit van de weg komt vooral doordat het regenseizoen net achter de rug is. 

We hebben Sauf niet voor niets gekocht. We kiezen voor de slechtste weg. De weg is dit keer beter dan we hadden verwacht. Nee, het is zeker geen A2 en ja, er zijn mega kuilen in de weg en het gaat niet hard, maar het comfort om als inzittende in een auto over de weg te rijden is best okay. We vliegen in ieder geval niet van links naar rechts door de auto.

Als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk zie ik niks. De weg voor ons is onverhard en we kunnen met ongeveer 60 km/u rijden. De wielen zoeken hun weg door het zand. Dit is alleen ander zand dan we gewend zijn. De structuur van het zand is heel fijn. Wanneer je, je voet erop zet voelt het zelfs zacht.  We doen letterlijk stof opwaaien als we voorbijrijden. Via alle kieren en gaten komt het de auto in, terwijl we geen andere auto tegenkomen. Als we dorpen passeren durven we niet harder te rijden dan 10km/u omdat de locals anders een douche van stof krijgen, wat wijzelf ook niet zouden ambiëren.

Het landschap begint inmiddels wel eentonig te worden. Het is vooral vlak, een paar bomen, akkers en met veel dorpjes onderweg waar iedereen ligt te puffen van de hitte.

Tegen 15:00 uur komen we aan bij de grens met Ivoorkust. De weg die we gekozen hebben is een weg die niet veel wordt gebruikt. De douane is dan ook verbaasd om ons te zien. De ‘patron’ (grote baas) is alleen niet aanwezig. Die is voor zaken een paar dorpen verder. De beambte die aanwezig is mag geen stempeltje zetten in ons grote boek. Dit houdt in dat we mogen… wachten, wachten en wachten en wachten. De douanebeambte doet zijn best om zijn ‘patron’ aan de lijn te krijgen, het lukt alleen niet. Tegen 17:15 uur zijn we benieuwd naar zijn oplossing. Het is een oplossing waar we ons wel in kunnen vinden. We mogen blijven slapen op de grensovergang. We stemmen in. Het is veilig en van alle gemakken voorzien.

Als dank maken we groentenacho’s. Na wat kokkerellen staan er vier dampende borden klaar. Twee voor ons en twee voor de beambten. Als we de borden geven aan de beambten kijken ze ons vreemd aan. De groente kunnen ze begrijpen, maar dat je er (tortilla)chips bij eet? Dat gaat ze te ver. We laten zien hoe je de nacho’s kan eten maar dit heeft weinig effect. Nacho’s met chips gaat er in de letterlijke zin niet in.  Desondanks laten ze het zich goed smaken. 

Als de laatste happen naar binnen zijn gewerkt komt de Patron aangereden. Ook hij is verbaasd dat we hier staan. Hij is vooral verbaasd over het feit dat we onze tent hebben uitgeklapt. Het is een goedlachse man die zich, gezien zijn postuur, goed laat bedienen qua voedsel. Hij baalt dan ook dat hij te laat is voor het eten. We geven aan dat hij juist niet te laat is want we hebben nog een toetje, verse sinaasappelen! Daar bedankt hij vriendelijk voor, dat is een te gezonde snuisterij. We mogen van allen gemakken gebruiken maken van de Douane. Met trots wordt dan ook hun douche aangeboden. Het gehele complex is net één jaar oud wat maakt dat wij ergens een beetje luxe hadden verwachten. De douche blijkt een ruimte te zijn die ook gemaakt is als douche alleen zonder water. Je mag jezelf nog steeds wassen met een groter emmer en water uit de pomp. Toen het complex klaar was, was het te duur om het water aan te sluiten op een waterleiding net. Ze hebben het dus maar bij de pomp gehouden. De douche met de emmer was overigens prima. 

Bij het ochtendgloren mogen we naar de ‘patron’ voor de stempel in onze Carnet. Er ontstaat alleen onduidelijkheid. Wij willen een stempel Mali uit en hij wil en stempel Ivoorkust in geven. We praten compleet langs elkaar heen. We begrijpen elkaar letterlijk niet. Het gaat allemaal heel gemoedelijk maar we komen er maar niet achter wat de onduidelijkheid veroorzaakt. Eén van de beambten begrijpt het opeens. Wij zijn nog in de veronderstelling dat we in Mali zijn, maar we zijn allang in Ivoorkust. Bij de route die we hebben gekozen kwamen we niet langs de Douane van Mali. We kunnen dus geen stempels krijgen voor Mali. De patron begint weer te lachen en zit de stempel Ivoorkust in. We vragen naar de consequenties die het heeft als we geen stempel Mali uit hebben. Hij trekt een gezicht waar we nog om kunnen lachen: “speel de domme toerist en zeg dat je het niet weet, in Afrika kom je daar ver mee!”