Schone was!

We hebben meer dan een week geen goed internet gehad. Er komt dus een inhaalslag qua blogs;-)

Bamako is voor mijn gevoel een stad als alle andere grote steden. Druk, chaotisch, groot verschil tussen arm en rijk en veel smok. Het verschil met andere grote steden in Europa of Amerika is dat 50% van het autoverkeer bestaat uit auto’s van hulporganisaties. Verder rijden hier meer scooters per vierkante meter weg dan fietsers in Nederland. Ook allemaal van hetzelfde merk overigens. Ze schieten van links naar rechts. Even door de stad lopen en één seconde je aandacht verliezen resulteert geheid in een paar blauwe plekken door een voorbijvliegende scooter. Niet zo ons ding.

Gezien we een paar dagen in Bamako verblijven willen we Bamako ontdekken. Er is alleen één ding wat ons tegenhoudt. De hitte. We zijn rond de meest gunstige tijd van het jaar in Bamako qua temperatuur maar helaas doet hier de global warming ook zijn intrede. Het blijft er maar warm. Beide zijn niet vooruit te branden. Uiteindelijk sjokken we wat rond rondom de plek waar we verblijven en een markt. Meer is het niet. We komen de dag uiteindelijk wel door.

Het is zaterdagavond en hangen nog steeds. Rond de lokale tijd van 19:30 uur worden we verrast met het Nederlands elftal op één van de tv’s in het restaurant. We besluiten om langer te blijven hangen. Als er Nederlands voetbal op staat kan het niet anders zijn dan dat er Nederlanders de boel vergezellen. En zo blijkt. Twee Nederlanders die hier zijn gestationeerd vanuit de Koninklijke Marechaussee voor de VN-missie van Mali. Zij hadden niet verwacht om op deze plek Nederlanders te treffen die met de auto zijn gekomen. Wij hadden dan weer geen mensen van de Koninklijke Marechaussee verwacht.  Het is fijn om weer even Nederlands te praten. Het geeft een gevoel van verbondenheid wat je tijdens een reis als deze soms mist. We praten over de veiligheid, hun leven hier, ons leven als reizigers en andere zaken. Zo komen we ook op het onderwerp van onze was. Vijf dagen geleden hadden we onze was laten doen in Guinee. Deze kwam net zo snel terug als Max verstappen een rondje rijdt op het circuit van Spa. Volgens de snelle wassers zou de zon de rest doen. We kunnen inmiddels stellen dat de waarheid anders is. Na een dag liggen in de zon kwam er een lucht van onze was waar je een gemiddelde bunzing jaloers mee zou maken. Na deze uitleg  aan onze medelanders kregen we een aanbod die we niet konden afslaan. Ze wilde onze stinkende was wel even wassen in een wasmachine. Daar worden we oprecht blij van. We nemen afscheid na een gezellige avond en overhandigen hen onze “stinkende” was. 

Als tip voor de volgende dag krijgen we een hotel met een heerlijk zwembad, een kleine drie kilometer verder op in een luxehotel. Iets wat ons kan bekoren. Waarom er geen gebruik van maken als het er is? Eerst maar slapen. 

Op het moment dat we onze tanden willen poetsen vraagt Andreas (van het Duitse koppel)  om mee te gaan naar een paar lokale tentjes in de buurt om te luisteren naar live muziek. Onder de noemer ‘nu we er toch zijn’ geven we een volmondige “ja”. Het is 22:00 uur en eigenlijk liggen we normaal in bed. De eerste locatie betreft een restaurant waar een band speelt die is samengesteld mett muzikanten uit verschillende landen van West-Afrika. De verschillende stijlen muziek komen voorbij en het is een aangenaam genoegen. Maar we zijn nieuwsgierig naar meer. We verkassen naar een cultureel centrum waar jonge artiesten een kans krijgen om hun muziek ten gehore te laten brengen. Als we binnen komen is het een gezellige boel. De dans die op dat moment plaatsvindt is een dans in rondjes (iedereen loopt achter elkaar). Het schijnt iets traditioneels te zijn in Mali. Ik vind het een vreemd gezicht. Als het nummer is afgelopen stuift iedereen weer naar zijn zitplaats. Als de muziek dan weer begint sluit iedereen één voor één weer aan en begint het circus opnieuw. Tussen door worden we getrakteerd op nieuwe muziek van jongeren uit de stad. Het is goede muziek maar wat ons verbaasd is dat alles wordt geplaybackt. Zelfs zo overduidelijk dat ze het snoer van de microfoon lostrekken om vervolgens te gaan playbacken. Wij waren juist opzoek naar livemuziek. Na wat Malinese playback gehoord te hebben gaan we na deze ervaring maar weer eens huiswaarts. Het bedje in. 

De volgende ochtend laat het lichamelijk gestel ons alleen in de steek. Eerst heeft Lisa last van haar maag en blijft de ochtend in de tent. Het is wennen om weer ‘vet’ te eten. Ik scharrel letterlijk als een kip wat rond. De medewerker van de Kmar komt om 12:00 uur de schone was brengen, zelfs dat helpt Lisa niet 1,2,3 uit de tent. Na veel drinken, een cola en toch wat eten gaat het na 13:00 uur de betere kant op met Lisa maar begin ik last te krijgen. Om toch even uit de gevangenis te ontsnappen kiezen we ervoor om naar het zwembad te gaan. We kunnen altijd nog terug. Voor de twee keer in drie dagen komen we in een wereld die we al een tijd niet meer hebben gezien; schoon, comfortabel en luxe. We ontmoeten meerdere mensen van de VN-vredesmissie en horen hun verhalen over het verblijf in Bamako. Het doel van de missie is gericht op herstel van de veiligheid in het land.

Uit de verhalen maken we op dat dit ook hun aandacht heeft en een rode draad kan zijn in de gesprekken. Alles wat je aandacht geeft groeit tenslotte. Duidelijk is ons wel dat de VN geen risico neemt met de mensen die hier gestationeerd zijn. Ze dienen zich te houden aan strikte veiligheidsmaatregelen. Zo mogen ze niet zomaar elke locatie in Bamako bezoeken die ze willen. 

In de middag knappen we gelukkig beide redelijk op zodat we okay weer terugkomen bij het fort. We besluiten om nog even naar de lokale markt te gaan. Wat ons opviel aan deze markt was dat hij veel groeten had, rustig was en er niet aan ons werd getrokken. We konden rustig rondlopen. Een heerlijke gewaarwording. 

We staan vroeg op en zijn er klaar voor om te beginnen met onze visum aanvragen, inderdaad, meervoud. Een taxi brengt ons in vogelvlucht naar de ambassade van Nigeria. We zijn aan de vroege kant en moeten wachten. Duidelijk is wel dat vriendelijkheid hoog in het vandaal staat. We worden goed geholpen. Na wat wachten worden we te woord gestaan door een hoge functionaris die uitlegt dat het aanvragen van een visum tijdens een overlandreis niet meer mogelijk is. Alle Ambassades hebben de opdracht gekregen om ‘deze mensen’ terug te verwijzen naar hun geboorteland of aan te raden met het vliegtuig Nigeria te betreden. Bij aankomst in Negiria kan dan het visum worden aangevraagd, Hij raadt ons dan ook aan om te kijken wat de mogelijkheden zijn om per vliegtuig een visum op te halen. We zijn blij dat er mogelijkheden zijn maar niet echt hetgeen wat we hoopte te horen. 

We lopen door naar Ivoorkust. De Ambassade heeft een wensenlijstje aan papieren die je moet inleveren daar is onze belastingdienst niets bij. Het grappige is dan wel weer dat de persoon die de aanvraag in behandeling neemt geen idee heeft wat ze met deze papieren stapel moet. We hebben in ieder geval alles. Bij het online aanvragen van onze visum hadden wij ons al verwonderd dat we een tijdsslot moest aangeven wanneer we de visumaanvraag kwamen doen. Wij hadden aangegeven dat we een tijd tussen 10:15 en 10:45 uur passend vonden. Je zult hem wel verwachten. De ambassade nam dit tijdslot iets ruimer.

En zo werden we tegen 12:30 uur pas opgeroepen om alles definitief in te leveren. De gepassioneerdheid waarmee het werk werd gedaan was ver te zoeken, eigenlijk niet. Hun eigen mobiele telefoon en You-tube werden belangrijker gevonden dan een visum aanvraag. Na 13:15 uur staan weer buiten zonder paspoort. Inmiddels hadden we via verschillende kanalen al gehoord dat de aanvraag voor een visum voor Ghane een ingewikkelde procedure zou worden. Deze hebben we maar van ons lijstje geschrapt.