Bamako!

Na het binnen rijden van de sleeping camel en alles is uitgeklapt laten we de indrukken van de Sleeping Camel tot ons komen. Het is tijd voor een lunch. We worden door een Duitser (die ook Nederlands spreekt) uitgenodigd om aan te schuiven. Een man die al 29 jaar in dit deel van Afrika woont en werkt. Een sympathieke man. Zijn visie over de huidige ontwikkeling van Mali zijn sceptisch. Hij is adviseur op het gebied van waterwinning en aanleg van waterpunten voor de lokale bevolking. Het is voor hem elke dag een puzzel op welke wijze hij de mensen het beste advies kan geven. Het is een zoektocht op welke wijze zijn advies wordt geaccepteerd, het begrijpen en als laatste ook uitvoeren. Ondanks de gecompliceerdheid blijft hij zijn werk doen met passie. Het is succes bereiken met hele kleine stappen. Ondertussen verorberen wij een hamburger met friet en een sandwich, iets wat we in tijden niet hebben gegeten en van genieten. 

Even later hangen we wat rond de auto. Lisa raakt aan de praat met een andere Duitser. Andreas en zijn vrouw Berrit zijn ook overlanders en hebben hun visum aanvraag voor Ghana achter de rug. Hun achtjarige hond is mee op reis maar ziek geworden. De lokale dierenarts hebben ze reeds bezocht. Ze willen verder reizen als de hond beter is. Beide zijn liefhebbers van muziek en hebben in de afgelopen dagen ontdekt dat Bamako veel heeft te bieden op het gebied van muziek. Zij spreekt vloeiend Frans wat maakt dat ze snel contacten hebben gelegd in de muziekwereld van Bamako. Voor vanavond zijn ze uitgenodigd voor een live-optreden bij iemand thuis. Dit thuis betreft een huis van een Frans-Malinees koppel dat jongeren de kans geeft om muziek te maken en te spelen. Daarnaast hebben ze ruimtes voor kunstenaars om hun artistiekheid kwijt te kunnen. Voor wat betreft het optreden is Andreas ook gevraagd om een paar nummers op de drum mee te spelen, een uitdaging die hij graag aan gaat.  

Andreas is voor vandaag de chauffeur om bij het huis van de Franse te komen. Er reizen twee muziekkanten mee en een gast van hen voor de muziekavond. Er is alleen onduidelijkheid over de vertrektijd. De Duitsers dachten 16:30 uur, de muziekkanten en hun gast dachten 18:00 uur. Dit geeft ons de tijd om te luisteren naar de reisverhalen van Andreas en Berrit. Het zijn ervaren reizigers met een mooie oude Mercedes vrachtwagen. Hun plan was om ook af te reizen naar Kaapstad. Het gedoe omtrent de visa’s en de kosten om de vrachtwagen terug te laten verschepen naar Duitsland hebben ervoor gezorgd dat ze Benin als hun einddoel hebben in plaats van Kaapstad. Vanuit Benin rijden ze weer terug naar Duitsland. Voor ons is dit het derde koppel dat we tegen komen met reisdoel Kaapstad wat onderweg veranderd in een toer door midden Afrika. Zelf merk ik dat het mij energie geeft om juist Kaapstad wel te gaan halen. Het is de motivatie om te laten zien dat het wel kan. De moeite die we ervoor moeten doen zien we niet als hobbel maar als een activiteit. Je kan een dag hiken door de bergen maar je kan ook een dag doorbrengen op een ambassade en daar je indrukken opdoen. En geloof ons, in en om een ambassade in Afrika zijn genoeg indrukken op te doen. Als de twee muzikanten en hun gast zijn gearriveerd begint de tocht naar het huis aan de andere kant van de stad waar het muziek spectakel te vinden zal zijn. Inmiddels heeft de zon plaats gemaakt voor de maan. Andreas mag met zijn vrachtwagen de hectische avondspits in. Overdag vond ik het al een opgave, laat staan in het donker met een vrachtwagen. Dit keer hebben wij het geluk dat we achterin mogen zitten en worden gereden. 

Op de plaats van bestemming ziet het er, voor zover we het in het donker kunnen zien, prachtig uit. We bedanken Andreas dat hij ons veilig heeft gebracht.  De Franse vrouw des huizes is een zwaarlijvige die de humor samen met de drank heeft uitgevonden. Haar man heeft twee dagen geleden een auto-ongeluk gehad en laat zich maar heel even zien. De sfeer zit er goed in. Er wordt veel gelachen en je merkt hoe gehecht de mensen zijn aan elkaar. Daarnaast vloeit de drank bij de andere aanwezigen rijkelijk en ook het gras verdampt hier als sneeuw voor de zon. Deze combinatie maakt het een gemoedelijke sfeer. In de achtertuin vindt het optreden plaats. 

Vanuit de achtertuin komen de eerste geluiden van de muziekinstrumenten. Langzaam verplaatsen we ons richting de achtertuin. Alvorens in de achtertuin te komen loop je door hun eigen moestuin. Door het donker was het slecht te zien, maar de gehele familie is zelfvoorzienend dankzij deze moestuin. Er wonen ongeveer een persoon of vijftien bij het Franse – Malinese koppel. De Franse vrouw is gisteren teruggekomen uit Frankijk en heeft een lading Franse kazen meegenomen. Of we zin hebben in een salade (uit eigen moestuin) met Frans kaas?

Eerlijkheid duurt het langst. De avond was heel waardevol om mee te maken. De artiesten waren goed, het geluid was goed maar het was niet onze muziek. De hoeveelheid bier in combinatie met wiet vond ik aan de hoge kant. Door de lokale aanwezige werd goed gelet op onze veiligheid. Als iemand dronken was en met Lisa of mij in gesprek wilde gaan werden ze vriendelijk verzocht weg te gaan. Was iemand nuchter dan lieten ze het toe dat ze bij ons kwamen.
Terug naar de muziek. De muziek was een hoop geplingel en het miste de touch. Een touch waarvan je denkt, dat is tof! We kunnen ons voorstellen dat sommige helemaal lyrische raken van dit soort avonden, wij iets minder. 
De twee artiesten die met ons meegereden waren, die trouwens totaal niet in het straatje bierdrinken en blowen passen, hadden beide een bijzondere vaardigheid. De eerste was expert in drummen op een kalebas gevuld met water en een omgedraaide kalebas. De geluiden die uit beide instrumenten kwamen waren indrukwekkend. Hij is een onwijs goede drummer en een vriendelijk man. De andere artiest had een viool van cobraleer en één snaar van paardenhaar. Zijn tweede instrument betrof een gitaar van cobraleer. Het bespelen van beide instrumenten schijnt zeer ingewikkeld te zijn. Het was dan ook knap welke geluiden hij uit de instrumenten wist te krijgen. Op insta en FB staat een korte impressie. 
Na drie uur geplingel is het voor ons genoeg. Gelukkig wilden de Duitsers ook richting huis. Als ik de Franse vrouw opzoek om af te rekenen zie ik dat ze genoeg in het glaasje heeft gekeken. Ze was de twee artiesten feedback aan het geven over hun optreden voordat ze weer mee terug met ons konden gaan. Dit overigens met dubbele tong. De feedback van de vrouw was dat het optreden wat stijfjes was, iets wat ik kan beamen. Maar nu de rekening. De Franse vrouw kwam met een voorstel.  Het bedrag wat het eten en drinken heeft gekost opdragen aan één van de twee artiesten, ik vond het een prima deal. Ze gaf een richtprijs wat de avond ongeveer gekost zou hebben. Dan was het aan mij om naar boven of beneden af te ronden. De vrouw koos ervoor om het bedrag te geven aan de eerdere genoemde drummer op de kalebas. De artiest nam het geld met een grote glimlach en “many thank you” in ontvangst. 

Na middernacht hobbelen we terug door Bamako. Ook de Duitse truck ontbreekt het niet aan aandacht in dit nachtelijk tij. Bij elke check worden we aan de kant gezet. Als we er bijna zijn treffen we de pech dat het precies een agent is die uit is op geld. Hij vraagt letterlijk al hun spullen om in te mogen zien. Hun documentatie ligt verspreid door de vrachtauto wat maakt dat het wat langer duurt, langer dan de agent wil. Dit zorgt voor enige consternatie. De ijsbreker in dit geval blijkt de lokale taal waar Berrit een paar worden van kent. Dit stemt de desbetreffende agent goed genoeg om zonder betaling door te mogen rijden. Vanuit ons perspectief is het een moment om te zien hoe het andere vergaat als ze aan de kant worden gezet. Het lijkt op wat wij voor onze kiezen krijgen. 

We slapen uit, rommelen wat en besluiten in de middag om toch maar naar de stad te gaan en een kijkje te nemen bij de ambassades die we willen bezoeken: Ivoorkust, Nigeria en Ghana. Het is een vrijdag en dan is de kans groot dat alles in de middag al dicht is. De taxi dropt ons voor de ingang van de ambassade van Nigeria. Alles ziet er dicht uit. Dit blijkt ook het geval. We lopen door naar die van Ivoorkust. Ook deze blijkt de deuren te hebben gesloten. De beveiliger legt uit dat vandaag alles is gesloten, alleen waarom wordt ons niet echt duidelijk. Gezien de drukte in het verkeer was het ons nog niet opgevallen. We hebben in ieder geval een indruk waar we maandag moeten zijn.