Toeba! Toeba! (Blanke! Blanke!)

Terwijl ik dit aan het schrijven ben puffen we uit van de afgelopen dagen. Echt uitpuffen kunnen we het niet noemen. We staan bij een hotel waar de locals bij inwonen en de kinderen ons hebben gespot. Sommige durven dichtbij te komen, andere niet. De drie kinderen die contact maken nemen gelijk onze volle aandacht. De twee jongens (6 a 7 jaar oud) springen het liefst in de auto om hun rijvaardigheid om hoog te krijgen, het meisje (8 jaar oud) is vooral nieuwsgierig in de verschillen tussen blanke en zwarte kenmerken. Denk hierbij aan de huidskleur, kleur haar, ogen, neus en mijn grote voeten. We hebben het idee dat ze niet vaak of misschien nog nooit een blanke hebben gezien. Een blanke wordt hier ook wel Toeba of Porto genoemd. Als we door de dorpen rijden horen we vaak een galm aan kinderstemmen; TOEBA, TOEBA of PORTO! PORTO! De twee jongens spreken bijna geen Frans, het meisje een klein beetje. Voor de komende twee uur zijn we zoet om geëntertaind te worden als ook te entertainen. Om nog een poging van overdracht aan kennis te doen, we kunnen het niet laten, pakt Lisa haar Franse lesboek erbij. De twee jongens rennen er voor weg, het meisje blijft en heeft er interesse in. We vragen haar om haar naam te schrijven, ze doet een poging maar haakt af. Ze is bang om het fout te doen. Wat we ook proberen, ze durft het niet. Omdat ik onze blog aan het bijwerken ben zien ze ook de laptop, vooral de twee jongens hebben daar hun focus op. Ik doe een poging om hen hun namen te laten schrijven op de laptop. Het eindigt bijna in een aangifte van laptopmishandeling. Het enige wat ze erop kunnen is rammen. Vaders geeft na deze twee uur blank vermaak aan dat het genoeg is geweest. Braaf druipen ze af en laten ons vermoeid achter.

Waarom we zo moe zijn heeft te maken met de afgelopen drie dagen. Na de indrukwekkende ontmoeting in Labé werden we de volgende ochtend wakker vlakbij de waterval. Met de drone ging ik uit op voorverkenning. De waterval is zo gespot alleen staan we aan de bovenkant van de waterval. Helaas kan de drone niet ver genoeg om de waterval in beeld te brengen. We trekken onze schoenen aan en zetten de pas erin. Tijdens de wandeling naar de waterval lijkt het pad wat in het donker onbegaanbaar was met de auto toch wel redelijk begaanbaar. De plek waar we hadden kunnen staan valt tegen. Het is niet echt aan de waterval, wel dichtbij. We zijn blij dat we gisterenavond zijn omgedraaid. Inmiddels horen we de waterval vlakbij en zien een verroest hek staan. Iedereen is wel eens naar een waterval toegelopen en dacht bij het zien… is dit het? Dat was hier niet het geval. Wat een topper! Er is helemaal niemand, we zijn alleen. Geen toerist, geen verkoper. Alleen wij met ze tweeën. We nemen wat foto’s om daarna op een rots te gaan zitten. Zitten en alles opnemen wat we om ons heen zien. Dit zijn van die unieke momenten die je niet vergeet. Zo mooi, zo natuurlijk. We krijgen er geen genoeg van. Na het natuurlijke beeld te hebben opgeslagen lopen we verder. We zijn nog steeds boven aan de waterval en verder op is een gebied dat ‘de zwembaden’ wordt genoemd. Omdat we nog steeds bij elke stap zweten als een otter is een frisse duik altijd welkom. De douche spullen hebben we meegenomen. Het water is verfrissend en brandschoon. Om en om nemen we een verfrissende duik om te wassen. Ook hier blijven we nog even nagenieten. Dit keer niet alleen van het uitzicht maar ook dat we ons, voor even, schoon en koel voelen. 

De weg die we in het donker heen waren gereden mochten we nu ook weer terug. De weg ziet er een stuk vriendelijker uit. We zetten koers naar de volgende plek waar we op de top van een heuvel kunnen staan, bij een hotel. Het uitzicht moet de moeite waard zijn. Wat we niet weten is dat de weg, let wel, de hoofdweg door Guinee, bizar slecht is. Voor de goochelaars onder ons, de N2. Een gemiddelde snelheid van 34 km/u is het maximale. De afstand die we vandaag willen afleggen lijkt onhaalbaar met deze gemiddelde snelheid. Toch redden we het om precies voor zonsondergang binnen te komen om de zon te zien zakken achter de heuvels. We geven elkaar de high five. De plek die we bij het hotel hebben uitgekozen blijkt alleen ook een plek te zijn waar de locals komen hangen om van hetzelfde uitzicht te genieten. We geven ze geen ongelijk. De locals waren er alleen niet toen we aankwamen. Tot in de late uurtjes konden we niet om hun aanwezigheid heen. We hadden niet het idee dat de link werd gelegd tussen slapende mensen in een daktent en zacht praten zonder muziek. Dit tafereel herhaalde zich vroeg in de ochtend door de lokale hangjeugd dat (in schooluniform) van het uitzicht kwam genieten. 
Sinds wij in Afrika zijn, zijn wij voorzichtig met het nemen van foto’s van locals. We vragen het eerst en nemen niet zomaar foto’s van mensen, tenzij er heellll veel zijn. Zelf willen we het ook niet. De hangjeugd op deze locatie schijnt financieel redelijk gesteund te worden. De een na de andere smartphone kwam tevoorschijn om ons vast te leggen op hun digitale netvlies. Op de eerste paar foto’s hadden we uiteraard geen bezwaar. Naarmate het een rapportage begon te worden van elke stap die wij deden hebben we ze vriendelijk verzocht om zichzelf bezig te houden middels een selfies. Dat is veel hipper! Merci!

Ik weet niet of het mij/ ons ligt maar het gebeurt regelmatig dat wanneer wij willen vertrekken we andere toeristen tegen komen. Zo ook deze keer. U raadt het al, Duitsers. Een koppel van onze leeftijd die back-packend door het westen van Afrika reizen. Dat is natuurlijk voer voor een lang gesprek over hun belevingen en onze belevingen.  Het grootste verschil waar we op uitkomen. Zij zijn overdag vooral hun tijd kwijt aan het vinden van vervoer, wij aan het vinden van een juiste slaapplek. Hun vervoer weet namelijk altijd wel een slaapplaats. Wat er bij hen overigens wel in heeft geresulteerd dat ze eenmaal tot drie uur ’s nachts onderweg waren. Ze moesten van de chauffeur in dat ene kleine, mooie lieve, leuke hotelletje slapen. Zij liever dan wij. Wij hebben dan weer het vervoer maar kunnen niet overal terecht om te slapen. Op dit moment reizen ze mee met een Libanese gids die een oudere Amerikaanse vrouw door Guinee rondleidt. We schatten de Amerikaanse dame rond de 70 jaar, vol levenspit en een mond met verhalen die niet meer tot stilstand kwam. Uiteraard met alle respect, deze vrouw vroeg gelijk alle aandacht toen ze ons vieren tijdens het gesprek kwam vergezellen. Het maakte de conversatie met de Duitsers onmogelijk. Misschien maar goed ook. Anders hadden we er nu nog gestaan. Het Duitse koppel was aan het twijfelen of ze nog een nacht bleven en naar een waterval zouden gaan of verder zouden reizen met de Amerikaanse vrouw. Gezien de indruk die wij hadden van de Amerikaanse vrouw heb ik het vermoeden dat de wegen daar zijn gescheiden. We gaan in ieder geval wel naar de waterval. 

Niet elke waterval is hetzelfde. Zo ook deze. De waterval is klein maar er heeft zich een natuurlijke brug gevormd door de loop der jaren, of beter eeuwen. Een mooi fenomeen om te zien. De weg ernaartoe was er één om blij te zijn met een 4×4. Op internet stond dat het niet mogelijk was om er te komen met de auto. De laatste 4 km moest je lopen. Dat klopte bijna. Met de auto is het mogelijk tot 300 meter van de waterval. Dat hebben we nu ook maar even vermeldt. 4×4 is wel een must. 

Ondanks de inspanningen die we hadden verricht om ons linker voorwiel te repareren met een prop liep er elke dag toch een beetje lucht in de atmosfeer. Niet ideaal. Het verschil wat ikzelf bemerk door het reizen dat ik mij er eigenlijk niet aan stoor. Ja, het is minder fijn dat je elke dag de compressor moet pakken om het wiel weer op de juiste spanning te brengen. Maar doordat we alle tijd hebben is het prima om even te doen. En zo zijn er meer dingen, zoals het in en uit klappen van de tent. Dit vinden we ook niet irritant. Het is gewoon iets wat erbij hoort. De tijdsdruk met alles is eraf. Dat maakt dat ik mij minder tot niet irriteer aan dit soort dingen. In Nederland had ik er allang een nieuwe band omgelegd. Afijn, toch wilde we de band gerepareerd hebben. Maar vind maar de juiste bandenman. Bij de inrit van de weg naar de waterval zat een bandenman. Toen we de weg insloegen had ik hem al gadegeslagen en hij zag er okay uit. Toen we de auto voor zijn garagehut parkeerde was het een juiste inschatting. Vakbekwaam wist hij de band, zonder schade of krassen aan de velg te voorzien van een stukje rubber aan de binnenzijde ter voorkomen van het leeglopen. Deze bandenwissel was voor ons een ‘speciaal moment’. Het is en blijft de eerste lekkenband onderweg. Dit wilde we vast leggen middels een kiekje. Op de foto zijn er vijf personen te zien. In werkelijkheid staan er vijftien man om ons heen. Toen ik vroeg of ik een foto mocht maken stoven ze weg. Telefoon opgeborgen, kwamen ze weer terug. 

Inmiddels was het al wel 15:00 uur. De weg die we gaan rijden is een lange weg door de bergen die slecht is en waar beperkte, eigenlijk geen overnachtingsmogelijkheden zijn. Achteraf kan je zeggen, waarom ga je zo laat rijden als je dit weet?  We hadden namelijk ook terug kunnen gaan naar het hotel met het mooie uitzicht. Het antwoord blijven we schuldig. We hebben het gewoon gedaan. Wederom vorderen we langzaam. Er zitten kuilen in de weg zo groot als een vrachtwagen. Af en toe slaat de trekhaak ook op de grond. We hopen dat we een aangegeven slaapplek in het wild gaan behalen voor het donker gaat vallen. Echt realistisch is het niet. Maar de weg wordt opeens beter en we kunnen zowaar stukken rijden met 60 km/u. Voor het donker komen we aan op de plaats van bestemming. Het laatste stuk was veel modder, maar we hebben het gehaald, yeahhh. Alleen voelt deze plek niet goed. We hadden de afspraak als één van de twee zich niet juist voelt bij een bestemming dat we het niet zouden doen. De volgende mogelijkheid is 45 kilometer verder op. Dik een uur rijden. We stappen weer in, blubberen terug naar de hoofdweg en zetten koers naar de volgende. Wederom zijn we weer blij met de verstralers. Of de andere automobilisten er ook blij mee waren? Ik denk het niet. Wij konden in ieder geval alles goed zien. Als we in het wild overnachten slapen we buiten de dorpen. Een lokaal dorp hadden we nog niet in het donker gezien. Nu we er doorheen rijden valt ons de bedrijvigheid op. Het lijkt zelfs meer dan overdag. Het verkeer gaat met dezelfde drukte gewoon door. Ergens hadden we dit niet verwacht gezien de slechte staat van de wegen en de auto’s. Onderweg staan er ook pechgevallen, maar deze maken zich bij zonsondergang op voor een nacht in de auto. Dit maken we op uit de wijze hoe iedereen een slaaplek lijkt te zoeken. 
De stilte in Sauf begint toe te nemen. Voor vandaag zijn we er klaar mee. De afgelopen dagen hebben we genoeg gezien, gereden en meegemaakt. Deze avondetappe had eigenlijk niet gehoeven. Beide kijken elkaar aan en hopen dat de volgende overnachtingsspot goed is. Het laatste stuk voor de overnachtingsplek doe ik de grote lichten uit om minder gezien te worden. Ik zie een klein gat in de beschoeiing en zet koers richting het gat en we draaien van de weg. De maan schijnt krachtig waardoor een groot grasveld zichtbaar wordt. Ik stuur verder naar rechts en zie dat er een soort pad langs de hoofdweg loopt. Deze wordt afgescheiden door een hoge natuurlijke muur en wat bomen. We parkeren Sauf en stappen uit om te kijken of we zichtbaar zijn vanaf de weg. Onmogelijk. In het donker worden getrakteerd op een schouwspel van vuurvliegjes!