Onverwacht mooi Guinee

Guinee stond niet boven aan ons lijstje om te bezoeken, we konden er alleen letterlijk niet om heen. Het land is groot en voor we het binnenrijden hebben we er eigenlijk weinig weet. Ja, we hebben ons ingelezen met Lonely Planet, internet en verhalen gehoord maar de beschrijvingen over het land waren kort en bondig. Mijn gevoel zegt mij dat dit land wordt onderschat in al zijn schoonheid en de mensen die er wonen. Voor we Guinee ingingen werden we gewaarschuwd voor de onstabiele situatie in het land en werd ons verteld voorzichtig te zijn. We doen niet anders. Al is de vraag, wat houdt voorzichtigheid of veilig reizen in? 

Vroeg zijn we weer vertrokken. Vandaag steken we de grens over tussen Guinee-Bissau en Guinee Conakry. De weg is, eigenlijk geen weg. Bij de grens zijn we verbaasd over de weg. Met een normale auto kom je hier niet, onmogelijk. De inwoners hebben hier iets op gevonden. Men nemen een Peugeot 504 of Renault 19/21 van een jaar of 30 oud. Je zet daar lange veerpoten onder en voilà, je auto is klaar om overal overheen en doorheen te kunnen met een behoorlijk vaartje, het liefst met negen personen in de auto en vracht op het dak wat zelfs niet in een Volkswagen Caddy past, het liefst twee keer zo hoog als de auto zelf, waarop ook nog twee personen kunnen liggen. Ze missen alleen de vier wiel aandrijving. En zo vliegen ze ons met regelmaat in volle vaart voorbij. 

De grenspost van vandaag stelt weinig voor. Een paar lemen hutjes en een touwtje wat de twee landen van elkaar scheidt. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat als je zo veel mogelijk mensen in uniform een vriendelijke handdruk geeft en een kort praatje maakt dat ze je helpen om zo soepel mogelijk de grens over te laten gaan. Het gaat erom dat je ze ziet, als persoon, als mens en als formaliteit, wat mij vrij logisch lijkt. We hadden alleen de zoektocht naar het ‘hoe’. Hetzelfde geldt voor de politiecontroles die we onderweg tegenkomen. Het ‘hoe’ zijn we vooral achter gekomen door te doen. Op papier is het lastig uit te leggen hoe het ‘hoe’ eruitziet. Elke keer is het ook anders qua formaliteiten en lichaamstaal. Voor de liefhebber doen we het wel een keer voor als we thuis zijn. We worden er in ieder geval steeds beter in.

“Linksvoor maakt de band een raar geluid”. Ik luister en vraag aan Lis of de auto zwaarder stuurt. Ze merkt niks. Gezien de weg super slecht is, ook met plassen en modder, vermoed ik dat er wat modder aan de band zit wat het rare geluid veroorzaakt, zo klinkt het althans. Een halfuur later moeten we stoppen om een vrachtauto te laten passeren. Een man op een scooter rijdt voorbij en wijst naar de band linksvoor. Dat kan niks anders beteken dan dat we onze eerste lekkenband te pakken hebben. We stappen uit en gaan de in een eerdere blog beschreven analyse doen. Kijken. Na gekeken te hebben concluderen we inderdaad dat het een lekken band is. Het is precies 12:00 uur en de mussen vallen dood van de lemen hutjes door de hitte. Er zit een stalen voorwerp in onze band wat vrij groot is. Gaan we de band wisselen of gaan we de band proppen? Wisselen met deze hitte zie ik niet zitten. Daar is het gewoon te heet voor. Dan wacht ik liever dat het wat koeler is. In the mean while stopt elke local om even te kijken wat die ‘tabous’ (blanken) aan het doen zijn en of ze misschien een handje kunnen helpen. Ditmaal bedanken we vriendelijk. Het heeft niet onze voorkeur dat er een mannetje of twintig om onze auto staat wortel te schieten, terwijl we bezig zijn met gereedschap wat ze hier graag willen hebben. Laat ik het zo benoemen, op dit soort momenten hou ik graag het overzicht. Het proppen van de band lijkt voor nu de meest voor de hand liggende oplossing. Nooit gedaan maar ik denk wel dat ik het kan. We halen het stalen voorwerp eruit en zijn verbaasd over de grote. Het heeft niet eens een scherpe punt. Feit blijft, het maakt een band lek. Na wat pogingen lukt het om de band voor 98% luchtdicht te krijgen. We bedanken voor de uitvinding van het propmateriaal en de luchtcompressor.

Guinee is nog niet echt ontdekt door toeristen. Overlanders zijn er uiteraard geweest maar omdat het land vrij groot is kiest iedereen zijn eigen route. De plekken die al eerder zijn bezocht door toeristen of overlanders zijn schaars als ook de overnachtingslocaties. We weten dat we de komende dagen ook wild zullen moeten gaan kamperen. De eerste is aan het einde van een oude weg. De nieuwe weg ligt er mooi omheen. We kunnen onszelf goed verstoppen. Wederom hebben we de vliegen gevonden, of de vliegen ons. Het is maar hoe je het bekijkt. Als je stilzit zitten er gelijk 50 vliegen overal op je lichaam. Lis kan er beter tegen dan ik. Ik ben er klaar mee en vlucht naar boven. Op naar de ochtend zonder vliegen. 

Het is nog donker en hoor geritsel om ons heen. De ramen van de tent staan open, de maan schijnt vol maar zie niemand om de auto. Ik lig stil en blijf luisteren. Mijn natuurlijk stressreactie doet zijn werk. Alles staat op scherp, ogen en oren. Nu hoor ik niks vreemd meer, maar ik had toch echt wat gehoord. Lisa ligt te slapen. Voorzichtig maak ik wat geluid. Ik hoor iets wegrennen, weg van de auto. Het klonk als een ezel. Zal er een man bij de auto hebben gestaan met een ezel? Het is in ieder geval weer stil om ons heen. Het duurt even voor ik weer in slaap val. Als ik wederom wakker word is het licht. Ik kijk naar buiten en zie twee koeien staan. Ze schrikken door mijn beweging en rennen weg. Het geeft hetzelfde geluid als van vannacht. Ik kom tot de conclusie dat het geluid van vannacht een koe was. 

We willen naar de watervallen van Guinee. Er schijnt een grote te zijn op de route die we volgen. Eerst naar de grote stad, Labé, om te tanken en geld te pinnen. Bij de grensovergang hebben we geld gepind maar dit was slechts €30. Meer kon er niet worden gepind. Als we de stad binnen rijden valt het op dat de tankstations allemaal dicht zijn. Een vreemde gewaarwording. Dan maar eerst eten. Onze neus heeft een uitstekend restaurant gevonden. We worden getrakteerd op een uitstekend stuk vlees en vis. We kunnen onze zoektocht vervolgen met een volle maag. We slaan linksaf en zien veel mensen op straat. Het kan hier op straat druk zijn, erg druk, maar zo druk? Ze hebben allemaal een rood shirt aan met dezelfde tekst. Ik interpreteer het straatbeeld als chaotisch. Het geeft ons niet het juiste gevoel. Shit, we zijn in een demonstratie terecht gekomen, althans we staan er recht voor. Dat is iets wat we niet willen. Voor ons rijdt een auto van een consulaat (herkenbaar aan het kenteken) en draait om. We besluiten hetzelfde te doen.  Maar waarheen? Ze staan in het midden, van het midden van de stad. We kunnen er niet zomaar omheen rijden. Als we onze route willen volgen moeten we erlangs. We gaan wat gokken. We rijden er in ieder geval vandaan. Het straatbeeld blijft druk maar we kunnen blijven rijden. Naast ons komt een scooter rijden. Ik kijk naar de bestuurder en de passagier. “Zijn jullie uit Nederland?” Hoor ik het nu goed? Ik denk dat deze man nog nooit zo’n verbaasd gezicht heeft gezien. “Ja!”. We stoppen (bij een dichte Shell) en stappen uit. Hij heeft 16 jaar in Nederland gewoond en is nu weer terug in zijn geboortestad om een eigen bedrijf op te starten. Hij legt uit dat er vandaag (maandag 4 november) een staking is tegen de overheid. De corruptie van de overheid rijst de pan uit, Chinezen nemen alle bedrijven over, de mensen blijven werkloos en de mensen zelf worden hierdoor steeds armer. Oftewel, het gaat niet helemaal lekker in Guinee en de mensen zijn boos op de overheid, wat we begrijpen. Hun doel is dat de huidige president niet opnieuw wordt verkozen maar iemand vanuit de oppositie. Nu ik het boek lees: de meeste mensen deugen (een aanrader) vragen ik mij af of dit gaat helpen. Maar goed. Ze staken nu elke maandag en donderdag vanaf begin oktober. De verwachting is dat de mensen dit nog wel even vol gaan houden. Alles is in ieder geval dicht. Van haven tot bank en van vliegveld tot overheidsorgaan. Aha, nu snappen we meer van de situatie. Onze medelander verteld verder dat we niet bang hoeven te zijn voor onze veiligheid. Het is puur tegen de overheid. Goed om te horen! We worden uitgenodigd bij hem thuis om te eten. Het heeft onze voorkeur om alvorens aan te schuiven toch even langs een bank te gaan om geld in de portemonnee te hebben. Reizen zonder geld voelt als vliegen zonder vleugels. Je hebt het gewoon nodig. We stoppen in een straat met meerdere banken. Maar het is kansloos. Alles is dicht. Op naar het huis van onze gastheer. Lisa wordt voor de tweede keer deze reis opgevouwen in Sauf om plaatst te nemen op de middenconsole zodat onze gastheer mee kan rijden. Het is vijf minuten rijden naar het huis waar hij en zijn familie wonen. Het is een mooi en verzorgd huis. Anders dan we de afgelopen dagen hebben gezien op het platteland, de lemen hutjes. We worden getrakteerd op een verrukkelijke maaltijd en wisselen verhalen uit en praten over de verschillen tussen Nederland en Guinee. Het klinkt afgezaagd maar ik vind dit de mooie ontmoetingen. Juist omdat hij Nederland kent en Guinee waardoor hij de verschillen kan uitleggen. Dit soort contacten mis ik door onze Franse taalbarrière. We gaan er nu even van profiteren en willen alles te weten komen over Guinee. Zijn visie over Guinee en de toekomst is alleen niet zo positief gesteld. Na een rondwandeling door zijn geboortewijk begrijpen we wat hij bedoelt. Er heerst nog veel armoede en werkloosheid. Hij laat ons de plaatsen zien waar iedereen letterlijk de hele dag hangt en ‘wacht’ op werk, wat er niet is. Na een meer dan geslaagde middag nemen we afscheid, nemen een kiekje met al zijn aanwezige neven en nichten en gaan opzoek naar onze overnachtingsplek. 

We tikken onze overnachtingsplek in op de navigatie. Maps.me geef 35 kilometer aan, buiten de stad. Het is een overnachtingsplek wederom in het wild bij de waterval. De zon begint al te zakken en we vragen ons af of we het gaan halen voor het donker. We gaan het gewoon doen en zien het wel. De eerste 20 kilometer is nog verhard, daarna wordt het een onverharde weg. Bij een militaire controle krijg ik nog een ferme handdruk van de adjudant waar ik nog drie dagen last van blijf houden. Echt doorrijden op de onverharde weg lukt niet, de weg wordt steeds minder. De kilometers vorderen langzaam. We gaan het sowieso niet halen voor het donker. Onderweg passeren we kleine dorpjes. Daar halen we de vaart eruit om niet als een debiel voorbij te vliegen en te voorkomen dat de locals stofhappen. We zwaaien naar iedereen en rijden dan weer door. Wat ons opvalt is dat elk dorp zijn eigen voetbalveld heeft en er veel wordt gevoetbalt. De mensen die niet mee doen staan er omheen. Het ziet er allemaal gemoedelijk uit. Nadat we het laatste dorpje achter ons hebben gelaten is het nog vier kilometer. Het is een smalle weg met beekjes en rivieren die we mogen doorwaden en vooral veel bos. Inmiddels zijn we voor de tweede keer blij met de aanschaf van onze verstralers. Het zicht is perfect maar het blijft een spannend en bijzonder moment als je in het donker door de bossen / jungle rijdt naar een waterval. Op internet hadden we al gelezen dat het laatste stuk weg naar de waterval slecht is. Zo slecht dat de meeste mensen het niet doen. We gaan het toch wagen. Na 400 meter geven we het ook op. Het is te smal en te veel takken. We gaan weer 400 meter door de bossen in het donker achteruit. Het is waar je zin in hebt. Na de proeve van bekwaamheid; 400 meter in het donker achteruit rijden in het donker (achter hebben we geen verstraler) keren we de auto. Een stukje terug hadden we een open plek gezien waar we kunnen staan. Voldaan draaien we het contactslot van Sauf om. Het is stil. Alleen nog maar dierlijke geluiden die we horen. We klappen de tent uit en ploffen in bed. Met de gedachten dat wij vandaag veilig hebben gereisd vallen we in een diepe slaap.