Bob Marlie is Hip!

De adrenaline zat ons nog hoog. Ver wilden we na deze grensovergang niet rijden. Max een halfuur. Via de App weten we een locatie te vinden. Na wat zoeken (maps.me werkt niet mee) komen we bij een uitmonding van de rivier Gambia River. Daar is niet de overnachtingsplek maar wel een klein soort aanlegplek voor boten. Er is aardig wat bedrijvigheid. Dat zien we niet altijd in deze contreien. We worden uitgenodigd om het in laden van pinda’s te bekijken. Aangezien we deze dag nog niet genoeg hebben meegemaakt, geen honger hebben en eigenlijk ook niet willen liggen om wat uit te rusten, besluiten we toch maar even te blijven. Uitrusten kan altijd nog! Vol trost wordt verteld wie welke taak heeft bij het inladen en hoe deze wordt uitgevoerd. De pinda’s zijn voor China. Het staatsbedrijf koopt de pinda’s in, maakt er olie van en verkoopt dit aan China. En daar zijn alle aanwezige zeer trots op. Gelukkig weten ze ook waar onze overnachtingsplek is. We nemen afscheid, vertellen dat de auto toch echt niet te koop is en gaan er vandoor.

We hobbelen nog wat door de bosjes en staan opeens in een openveld bij Mister B, Alias Bob Marlie. 18 Jaar geleden heeft mister B dit terrein gekocht en is bezig om er een paleis van te maken. Met het tempo wat hij in de afgelopen 18 jaar heeft gehad hoeft hij zich de komende 100 jaar zeker niet te vervelen. Al ben ik benieuwd of het dan wel af is. Naast ‘campingeigenaar’ is hij ook gids. 

De man is chil, straalt rust uit en vindt alles “no problem.”. Zoals hij het zelf noemt heeft hij volgens de wetten van Bob Marlie ‘vakantie’. Hij rookt nu al een maand geen wiet meer en dat heet ‘vakantie’. Het is hoe je het bekijkt. De kerel is verder top en we besluiten de volgende dag een dagtoer bij hem te doen. We vragen hem om ons te verrassen “ no problem”. Terwijl we naar de verhalen van Bob Marlie luisteren over de omgeving steekt zijn huisgenoot (voor dat hij moet gaan werken in de nacht als beveiliger) alvast een dikke joint op om de avond te vieren. Dat hoort bij het leven van Bob Marlie. Met onze eigen douche spoelen we de geur en gebeurtenissen van deze dag af en gaan horizontaal. 

De auto voor de toer is aantrekkelijk. Een Landrover uit de tweede wereldoorlog. Hij waarschuwt dat de auto wat opstart problemen heeft, maar als hij eenmaal loopt… dan loopt ie. Mocht dat te weinig geruststelling bedien, hij kan zijn eigen auto maken en anders kan er iemand gebeld worden, wij hebben er vertrouwen in. Na 20 minuten heeft hij inderdaad zijn auto aan de praat en loopt het als een zonnetje. Kan het niet anders zeggen. Voordat de toer begint moet hij eerst als locale taxi dienst doen. Er wordt een persoon of acht opgepikt (Vrouwen, kinderen, soldaat, politieman en imam) en worden her en der afgezet. De kinderen in de auto was geen succes. Er waren twee koters in de leeftijd van 1,5 jaar oud die nog nooit een blanke hadden gezien. Zodra ze ons zagen kwam er een luchtalarm uit hun strotjes waar een wolf jaloers op zou zijn. Zagen ze ons niet, was het stil. Nadat iedereen was gedropt op de locatie waar ze wilden was het tijd om geld te wisselen. Er moest namelijk getankt worden en dat kan pas als de toerist betaald heeft in de lokale valuta. Eerst hadden we die nog niet, nu wel. Vervolgens is het tankstation aan de buurt. De tank van Landrover zit onder de bestuurderstoel. In alle enthousiasme van de dag werd er ongeveer één liter benzine gemorst. Ondanks dat het een cabrio Landrover betrof stonk het de ganze dag naar benzine. Eigenlijk niet te doen maar ja, het hoort bij de beleving. 
De invulling van de toer hadden we overgelaten aan de expertise van Mister B. We hadden het idee dat het wel goed zou komen. Het eerste deel van de tour was een eiland waar ze wiet telen. Hoe kan het ook anders. Het is een eiland waar het gedoogd wordt. Het stond niet bovenaan ons lijstje, maar vooruit. Onderweg krijgen we mooie landschappen te zien en wat voorbijvliegende apen. Aangekomen bij de oever ligt er een bootje klaar die ons naar de overkant brengt.

We worden voorgesteld aan zijn familie. Ze zijn al ‘druk’ bezig met het drogen van de bladeren. Als we willen kunnen we onze eerste joint alvast opsteken. We passen. De vriend van Mister B die mee was (en nachtdienst had gehad) begon alvast aan zijn eerste van vandaag.

Na de wietvelden bekeken te hebben legt mister B uit dat we gaan rusten. “rusten?” “rusten.” Het is pas 10:30 uur. We worden benieuwd naar de dag indeling. Die blijkt als volgt te zijn: van 10:30 tot 14:00 uur rusten. Lunch van 14:00 tot 15:00 uur. Rusten van 15:00 tot ongeveer 16:30 uur en dan weer naar huis. En hij maakt geen grapje. Dit blijkt DE toer te zijn. Echt heel comfortabel voelen we ons niet op dit eiland en hebben een ander plan in gedachten dan Bob. Voorzichtig vragen we of de day tour iets aangepast kan worden. U mag raden wat het antwoord is: “no problem.” Na een halfuurtje rusten zetten we koers richting het krokodillen meer.

De spot om de krokodillen van Gambia eens van dichterbij te zien. Na aankomst gegarandeerd binnen 5 minuten raak. In ons geval: na aankomsten en 45 minuten later helemaal niets. Ik vraag mij af of hier überhaupt een krokodil zit. Het ziet er althans niet zo uit. Het is te warm om nog langer te blijven staan. De day tour wordt een ochtend tour. We zijn benieuwd of deze aangepaste tour ook inclusief de beloofde lunch is. Zijn familie op het eiland zou namelijk voor ons koken. 

De spot om de krokodillen van Gambia eens van dichterbij te zien. Na aankomst gegarandeerd binnen 5 minuten raak. In ons geval: na aankomsten en 45 minuten later helemaal niets. Ik vraag mij af of hier überhaupt een krokodil zit. Het ziet er althans niet zo uit. Het is te warm om nog langer te blijven staan. De day tour wordt een ochtend tour. We zijn benieuwd of deze aangepaste tour ook inclusief de beloofde lunch is. Zijn familie op het eiland zou namelijk voor ons koken. 

Als hij terugkomt van boodschappen doen vraagt hij of we couscous lusten. Persoonlijk zou ik eerst vragen of iemand iets lust voordat ik boodschappen ga doen. Maar couscous lusten we. Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn maag drie keer omdraaien en fijn knijpen. Wat we kregen was couscous met melk. Het smaakte naar zandkorrels met rare melk. 6 Uur later heb ik mijn darmflora omgedraaid en Lisa 8 uur later. Dit was gelijk een wijze les met het aannemen van eten. 

De camping van mister B was okay maar onze nacht was verschrikkelijk. We gaan naar een luxe camping. Midden in de nacht heb ik in een recordtijd de tent weten te verlaten om nogmaals mijn darmflora wat ruimte te geven. Lisa had hetzelfde. Met de krachten die we hebben pakken we de tent in. We nemen medicijnen (die we niet hebben in hoeven te leveren) in de hoop dat we de reis naar de hoofdstad Banjul vol weten te houden. Je kan op twee manieren naar Banjul, via de brug of boot. De brug is ver rijden maar rustig en comfortabel. De boot is dichtbij maar druk en chaotisch. Het wordt de boot. Snel weten we een ticket te bemachtigen. Maar daarna… De auto blijft een magneet voor alles en iedereen als je stilstaat in bewoond gebied. Ze hangen met tientallen om de auto om iets te verkopen of gewoon uit nieuwsgierigheid. Alle deuren zitten dicht en alleen de voorste ramen zijn open. Er liggen geen spullen die ze kunnen pakken. We hebben niet het idee dat ze die intentie hebben maar het voelt beter om niks te hebben liggen. We rijden wat meters, staan stil, rijden wat meters en staan stil. Elke keer hangen er andere mensen om de auto. Gezien onze staat nogal vermoeiend. Langzaam komen we dichter bij de boot. De tickets worden gevraagd. De man heeft niks van een uniform of identificatie. Inmiddels weten we dat iedereen om je kaartjes kan vragen en dan is het hopen dat je ze terugkrijgt. Ik vraag ernaar maar hij schiet gelijk uit zijn slof. “Sorry voor het vragen.” Een man die wel in uniform is verteld dat het de man betreft van de rederij die de kaartjes controleert. We hebben in ieder geval niet de juiste tickets. We vervoeren namelijk goederen op het dak en dat ticket hebben we niet. Dat kost honderd dollar extra. We begrijpen dat we moeten betalen (eigenlijk niet maar okay) maar bij het loket van de tickets hebben ze de auto gezien en was het goed, en nu moeten we 100,- dollar betalen? Het ticket zelf is omgerekend €12,-. Hoe kan het dat vracht 100,- dollar is. Dan wachten we wel tot het goedkoper kan. Er komt een andere man aangelopen. Deze legt uit dat het een officiële ticket betreft dat gekocht moet worden. Dat snappen we wel, al vinden we het geen vracht, maar toch geen 100,- dollar? Hij begint te lachen. Geen 100,- dollar maar Dalasi. Dat is €1,70. Owww, dat klinkt beter. Dat hebben we er wel voor over. Nu we een aantal dagen in Gambia zijn klinkt Dalasi nog steeds als Dollar. We laten het kaartje kopen. Zo mogen we als hekkensluiter toch nog mee op de boot, tussen alle chaos. Lisa heeft de eer dat een jonge knul van ongeveer 15 jaar oud 20 minuten lang in haar raam hangt tijdens de overtocht. Ondanks het vragen of hij weg wilde bleef hij hangen. We vonden het brutaal om zomaar het raam dicht te doen. Uiteindelijk zat er niks anders op om toch maar het raam dicht te doen. De jongen ging ook steeds meer in de auto hangen en zijn lichaamsgeur van enkele weken niet douchen, is na 20 minuten meer te doen.

Na aankomst van de boot, kleine 40 minuten, kwamen we erachter dat het vandaag zaterdag was. Niet de meest ideale dag om een stad te doorkruizen. We hebben de hoofdstraat meter voor meter goed kunnen inspecteren en in ons op kunnen nemen. Nee, de zaterdag is niet de dag om door Banjul te rijden. 

De camping die we hadden uitgekozen was dan ook een verademing. Een camping van Duitse kwaliteit, gerund door een Duits koppel wat al meer dan 20 jaar in Gambia woont. Het was het toonbeeld der herkenning. Alles staat duidelijk aangegeven, de prijzen zijn helder, als je iets koopt wordt de prijs nogmaals vermeld om verwarringen te voorkomen, alles is geordend en het personeel is vriendelijk. Hier kunnen we op adem komen en de bacteriën van de afgelopen dagen een plek geven waar ze horen, het riool.