Ik begin achter te lopen met schrijven.

Ik begin achter te lopen in het schrijven van mijn blogs. Dat is een goed tekenen. De dagen vliegen door onze vingers als zand door de hand van een Nomade. Geen dag tot nu toe is saai geweest. Er zitten dagen tussen die niet makkelijk zijn door de politie-stops en grenscontroles maar door te relativeren zijn deze momenten een beleving. Het moment zelf is niet zo top, als het achter de rug is en we zijn weer op weg dan is er een box momentje en genieten we weer volop. Zo ook deze keer. 

Na een warm afscheid van Tomek en Suzanne rijden we verder richting de grens van Gambia. Alle tips over Ghana, Togo en Benin van Tomek en Suzanne dwalen nog door ons hoofd. In mijn linkerooghoek zie ik een motor met motorrijder voorzien van een kenteken wat er Nederlands uitziet. Lis had hem niet gezien. We draaien om. Hij had ons al gespot. Wat ons opviel was dat hij weinig spullen bij zich had. Nog kauwend op onze stokbroden (we hadden die dag nog weinig gegeten) raken we aan de praat. Hij is hekkensluiter van de Antwerpen-Banjul challenge. De route spreekt voor zich. Het zijn 20 auto’s ( en ongeveer 40 deelnemers) die straks bij hun eindpunt Banjul arriveren. De auto’s worden verkocht voor het goede doel. De motorrijder nodigt ons uit om naar hetzelfde hotel te komen als waar de groep overnacht. Het is vanavond hun laatste avond dat ze onderweg zijn. Het ligt totaal niet op onze route maar voor avonturiers verhalen zijn we altijd in. Kamperen behoort ook tot de mogelijkheden van het hotel en daar willen we wel gebruik van maken. Het is nog 140 kilometer naar het hotel, goed te doen. Onderweg stoppen we voor wat foto’s en zijn benieuwd wat de avond gaat brengen.

Aangekomen bij het hotel komen we gelijk in gesprek met andere deelnemers.

We hebben het vermoeden dat ze vermoeid zijn door het reizen. Wat wij in zeven weken hebben gedaan, rijden zij in twee weken. Eerst maar naar de receptie. De prijs die het hotel vraagt per overnachting om te kamperen is nog meer dan de gemiddelde camping in Nederland. We kijken wel verder. De man van de receptie legt uit dat de prijs van een hotelkamer niet veel duurder is. Hij wil ons liever als hotelgasten dan als kampeerders. Dat kunnen we begrijpen. We voelen nog niet echt de behoefte voor een hotelkamer maar kijken kan altijd. Het hotel ziet er namelijk piekfijn uit. Na het zien van de kamer zijn we overtuigd. We nemen de kamer met airco. Voor dat prijsverschil kunnen we het niet laten, inclusief ontbijt. Het gunnen van wat luxe kan nooit kwaad voor de mens. 
Na een frisse douche in onze koele kamer gaan we richting bar. De aansluiting die we proberen te krijgen met de groep gaat niet echt soepel.

Het zijn geen Duitsers waar we gelijk een klik mee hebben. Na het zien van wat zang en dans geven we het op. We gaan genieten van onze luxe kamer. 
Hoe fijn is het om na nachten te zijn weggedreven een nacht door te brengen in een koele kamer? Onwijs fijn! We blijven liggen tot 09:00 uur, tikken het ontbijt naar binnen en blijven in de kamer tot 11:30 uur wanneer we moeten uitchecken

. Gewoon even genieten van de koelte. Voor ons een verademing. Deze koelte bleken we goed te kunnen gebruiken. Als ik de sleutel (met een beetje tegen zin) inlever wordt er een rekening gepresenteerd die ruim, maar dan ook ruim over het bedrag heen gaat wat de dag ervoor was afgesproken. We vragen om uitleg. “De prijs van de kamer is per persoon, niet per kamer.” “Dat was gisteren niet verteld.” We komen er niet uit. We lassen een pauze van een half uur in en praten dan weer verder. Wij zijn van mening dat de receptie het niet verteld heeft, de receptie is van mening dat wij geen goed Engels kunnen en het niet gehoord hebben. Over dat Engels wil ik dan wel weer graag in discussie gaan. Het Engels wat ze in Senegal spreken is bijna niet te verstaan. Maargoed, we zoeken naar een oplossing. Het compromis wordt dat wij toegeven dat we het niet goed gehoord hebben, dan hoeven wij maar een persoon te betalen. Mooie oplossing!

De grensovergang tussen Senegal en Gambia zou, inderdaad u leest het goed, zou een grensovergang zijn die binnen een flits zou kunnen geschieden. Wij hadden helaas pech. Om als lezer niet te veel belast te worden met dit soort verhalen…Er waren twee gebeurtenissen. 1: het Carnet. We hoopten Gambia in te kunnen gaan met een gestempelde Carnet van Senegal. Oftewel, omdat we terugkomen in Senegal willen we de auto niet exporteren en over een paar dagen weer importeren. Dit was een tip van andere reizigers. De reden hiertoe is dat ze in het zuiden van Senegal niet goed weten wat een carnet is (wat later ook bleek). Officieel is het niet toegestaan maar ook hier kunnen ze een oogje dicht doen. Het plan was mooi, de uitwerking wat minder. Na drie keer heen en weer rijden tussen verschillende posten, waarvan een die we in het begin niet vertrouwden maar juist de leukste was, gaven we het op en hebben we onze auto uit laten stempelen in Senegal. De belangrijkste man van het stel deed nog wel een verzoek. Of wij vanuit Nederland voor hem een vrouw op het vliegtuig konden zetten, het liefst tussen de 18 en 20 jaar oud met een mooi postuur. Hij zou haar dan opvangen, onderdak en eten geven plus goede educatie. Wat wil een vrouw nog meer? Met de woorden “we gaan ons best doen” nemen we afscheid. 

Gebeurtenis 2: The Gambia (zoals ze het zelf noemen), is het land met de happy face zonder drugs en wapens. Bij de grenspost hebben ze een aparte drugsbrigade die steekproefsgewijs auto’s eruit vissen om van A tot Z gecontroleerd te worden. Daar nemen ze graag de tijd voor. Wat is er dan leuker om een vol gepakte auto van Nederlands komaf helemaal binnenste buiten te keren. Medicijnen zonder recept zijn trouwens ook verboden, die moet je inleveren. Laten we nu behoorlijke wat medicijnen bij ons hebben vanuit Nederland zonder recept (gewoon bij de Nederlandse apotheek vandaan). Op het moment dat we het terrein van de drugsbrigade oprijden moeten we kiezen wat we gaan doen. 1: Gaan we de medicijnen aangeven (met een grote kans op kwijt raken) of 2: zijn we de domme toerist die niks zegt te hebben. We kiezen voor optie 2. Optie twee bleek een goede training voor de hartspieren. Eenmaal de weg van optie 2 ingeslagen kan je ook niet meer terug.  We hadden de eer om de controle te ondergaan door een ervaren agent en een minder ervaren agent. Het leek op Kock en Fledder uit Baantjer. Kock die serieus stap voor stap doet en Fledder die er als een jonge hond tussendoor vliegt. Na twee uur stonden er twee politieagenten zwetend naast de auto. Ze hadden 10 allergie pillen, 5 keelsnoepjes en een EHBO kit zonder medicijnen (die naast de medicijnen lag maar ze niet hadden gezien). En dat was raar. Toeristen moeten medicijnen bij zich hebben. In het kantoor werden voor de tweede keer onze rugzakken gecontroleerd en mocht ik een fouillering ondergaan, wat bijna mijn handen kosten door de ronddraaiende plafondventilator. Nogmaals werd de vraag gesteld of we echt niks bij ons hadden. De agent en ik keken elkaar strak in de ogen. Het antwoord bleef “nee”. Hij geloofde het niet. Hij wilde nogmaals de lades bekijken. We liepen terug naar de auto. Hij wees gelijk de la aan waar de medicijnen lagen (achterin onder alles). Keek mij nogmaals aan, stelde nogmaals de vraag en ik gaf hetzelfde antwoord. De la moest weer open. Dit keer verder dan de eerste keer. Deze la is loodzwaar van alle spullen die erin liggen. Ik vroeg hem of hij voorzichtig de la verder wilde trekken omdat alles er anders uit klettert. Hij luisterde. Ik zag aan zijn armspieren dat hij het gewicht voelde. Hij rommelde in het achterste vak van de la, ging met zijn hand over de medicijn doosjes, voelde ze, maar zag ze niet. Ik kreeg de EHBO kit vervolgens in mijn handen gedrukt om deze terug te leggen op dezelfde plek waar hij lag. Dat was naast de bak, in dezelfde la waar de medicijnen lagen, helemaal achterin. Als we hem op dezelfde plek terug moesten leggen zou hij de medicijnen gaan zien. Lisa en ik zijn gelukkig lang genoeg op reis dat we elkaar goed aan voelen. Ik vroeg of de man opzij wilde stappen zodat ik de la verder open kon schuiven. Ik ging zo staan dat hij niks kon zien en Lisa de EHBO kit terug kon leggen. We deden het allemaal langzaam zodat de snelheid niet op zou vallen. En zo geschiede. Hij zag niks en de la mocht definitief dicht. Na bijna 3 uur onderzoek zat het erop. Ze hadden niets gevonden. Wij waren er inmiddels wel klaar mee. Ons geduld was ook op. Ik voelde echter aan alles dat hij het niet vertrouwde. Hij wist dat wij iets hadden wat hij niet had gevonden. Het gevoel wat hij had zat mij niet lekker. Ik besloot mijn troef weer in te zetten. De foto. De puzzelstukje vielen nu op de plaats. Cock en Fledder hadden tijdens het onderzoeken van de auto niet begrepen waarom wij zo goed meewerkten en rustig bleven. De foto werd aan verschillende politieagenten getoond voordat we verder mochten. Toch was aan het gezicht van Kock te zien dat hij wist wat ik ook wist.