Bedankt Tomek en Suzanne!

We komen aan bij de haven om naar het slaven eiland te gaan. Uiteraard hebben we de boot net gemist. Zoals efficiënte Europeanen ga je dan niet zitten wachten. Je gaat dan tanken en boodschappen doen. Tanken blijkt lastig te zijn, pinnen is het niet mogelijk. Het vinden van een bank waar we de juiste valuta uitkomen ook. Dan maar de boodschappen, daar kunnen we wel pinnen.  Het boodschappen doen kost meer tijd dan in Nederland. Tijdens het boodschappen doen word je overal mee geholpen. Dat is heel fijn.  Het        gaat      alleen    wel      op      een   heel      traag      tempo. Het bestellen van vlees of groente kan zo 15 minuten in beslag nemen. Het liefst doen ze dit ook inefficiënt met ze drieën of vieren.  Op dit soort momenten merken dat we de tijd hebben en dat het ons allemaal niet boeit hoeveel tijd het in beslag neemt. Wij wachten wel. Kijken om ons hen. Maken een praatje (waardoor ze wel weer afgeleid worden) en genieten van het er zijn. 

Het slaven eiland is bijzonder. Het is een geschiedenis waar niemand trots op zal zijn. We kunnen aanhaken bij een Nederlandse gids die een groep 60+ aan het rondleiden is. Het tempo is alleen zo laag dat we besluiten om ons zelf verder rond te leiden. Dit keer gaat het gewoon echt te traag. Al die wandelstokken maken het nog gevaarlijk ook.
Het eiland telt ongeveer 1000 inwoners. Achter een muurtje horen we muziek. Het klinkt goed. We kijken om de deur. Iemand vangt onze glimp op en worden gelijk uitgenodigd om mee te doen. Iemand is jarig en dat wordt gevierd, met muziek. Het is een mooie live muziek, inclusief optreden.

Het mooie is dat je ziet dat de mensen genieten van het muziek maken. Je ziet het gewoon. Wij genieten met ze mee. Het is bijna moeilijk om verder te gaan. Toch struinen verder. Na een verdwaalde Bob Marlie die gevulde flessen met zand verkocht

en  heel veel kraampjes van het zelfde, hebben we het na 2,5 uur wel gezien. We willen terug met de boot. Wat we niet hadden verwacht is dat er een strenge controle is op hoeveel toeristen aanboort van de boot mogen. Wij hadden de eer om hekkensluiter te zijn. Waren we dat niet, hadden we 2 uur langer mogen genieten van het slaveneiland. Het was een mooie extra oefening geweest. Toch zijn we blij met de rol als hekkensluiter. 

We kiezen voor een mooi plekje boven op het dek. Naast ons zitten locals die wat beginnen te tikken op hun djembés. Dit tikken gaat over in een ritme dat op een liedje begint te lijken en het liedje wordt opgepakt door iemand die begint te zingen. Na een paar minuten zijn er een man of 20 uit volle borst aan het zingen, begeleid door de djembés. We hebben niet het idee dat ze elkaar kennen. Het is een openluchtconcert op een boot door mensen die van muziek houden. De muziek en zang zijn buitengewoon goed! We krijgen er kippenvel van. Dit is zo mooi om mee te maken, ergens ook zo simpel. Muziek en zang.  Het is jammer dat we na 25 minuten bij de haven zijn. Als we zijn aangemeerd geeft iedereen een oorverdovend applaus. Wij klappen net zo hard mee! Wat ik zei, kippenvel! 

Zoals inmiddels gebruikelijk doen we in de ochtend rustig aan. Eerst babbelen we nog even met een Frans gezin bestaande uit vader, moeder en drie kinderen in de leeftijd van 9 en 5 jaar, die met de zeilboot aan het reizen zijn voor de duur van 1 jaar. Zij varen vanaf Frankijk tot aan Gambia en gaan dan de oversteek maken naar het Caribische gebied. We wisselen ervaringen uit over de verschillen qua reizen met de boot en de auto. Het grootste verschil blijkt voor zichzelf sprekend. Zij moeten rekening houden met het weer en kunnen daardoor gehinderd worden, wij houden voornamelijk rekening met welke weg te kiezen en worden opgehouden door politiecontroles en steden. Het leukste van deze ontmoeting is dat beide veel respect hebben voor elkaars keuzes om te gaan reizen en daar geen seconden spijt van hebben. Tijdens het praten maken we elkaar alleen maar enthousiaster over het reizen. We hebben weer zin om door te gaan. 

Eerst gaan we nog even langs de garage. Onze dashcam blijft niet meer plakken aan de ruit. Het zijn de kleine dingen des levens waar je last van kan hebben. Vind maar iets waarmee je dat ding weer kan ophangen. We treffen het. Er is een luxe garage om de hoek van de camping. Hij heeft zelfs de speciale lijm die hiervoor geschikt is. Het komt uit Nederland. De man is trots dat hij het product in huis heeft. De keerzijde is dat dit kleine tubetje lijm alleen €45 euro kost. “ alles uit Europa is duur.” Dat is toch wel erg veel geld voor het ophangen van een dashcam. Op dit moment hangt hij aan de zonneklep, en dat werkt ook. Wel iets minder maar het werkt.  De man spreekt goed Engels dus we kunnen uitleggen dat we dit toch echt te veel vinden. Hij begrijpt ons probleem. We kunnen het gratis krijgen. Hij is onder de indruk van onze reis en hij denkt dat we wel wat hulp kunnen gebruiken. Dat vinden wij ook! Met veel dank nemen we de tube lijm in ontvangst. Omdat de man goed Engels spreekt vragen we gelijk wat nu de regels zijn omtrent het vervoeren van goederen op het dak van de auto. Dit omdat we elke keer aan de kant worden gezet. Hij legt uit dat de auto klopt maar dat de geblindeerde ramen alleen mogen met een toestemmingformulier. De spullen op het dak zijn bijzaken waar ze gewoon moeilijk mee willen doen. Bij ons beginnen de kwartjes te vallen waarom de agenten naar binnen wezen. Hij geeft als tip om bij een controle iets aan te wijzen op onze autopapieren als goedkeuring voor de ramen. De meeste politieagenten schijnen überhaupt niet te weten wat ze moeten controleren bij een buitenlander. Ter ondersteuning schrijft hij nog een briefje uit in het Frans wat we vervoeren en wat ons doel is. Met een ferme handdruk zetten wij koers naar Fathik. Vrij snel werden we aan de kant gezet, er werd gewezen naar onze ramen. Wij wezen naar een code op de auto papieren en de man was happy. Wij ook!

Tomek en Suzanne zijn een Pools – Nederlands stel dat we hebben leren kennen via Duitsers die op reis waren in Marokko. Via het Duitse stel hadden we hun nummer gekregen en zo konden we contact leggen. Vandaag is de dag des dagen dat we elkaar gaan treffen. Locatie, Fatik, in het midden van Senegal. Wij zijn blij dat we met de auto Dakar uit kunnen. Via een prachtige tol weg (we hebben het gevoel dat we in Frankrijk zijn) Saufen we die kant op. Helaas is de tolweg bij de laatste stad voor Fathik nog niet helemaal af. We mogen dwars door de stad. Het duurt een uur extra over 5 kilometer. Kruipsluip ervaring. Erg vinden we het niet. We hebben de tijd. Onderwijl krijgen we een app van Suzanne dat ze zijn uitgenodigd door een local voor een lunch, of wij zin hebben om aan te sluiten. Uiteraard. Als we aankomen in Fathik  komen wij tot de conclusie dat ons internet op is. We hebben geen idee waar we moeten zijn. Beltegoed is hier een opgave. Er zijn veel winkeltjes en shopjes die het verkopen maar vaak hebben ze het niet in huis of is hun eigen beltegoed op (ze kunnen hun beltegoed door verkopen). We struinen van winkel naar winkel. Alles is uitverkocht. We zijn al meer dan een uur in het plaatsje maar weten dus niet waar we moeten zijn. Eindelijk weten we iemand te vinden die beltegoed verkoopt. Alleen werkt het niet. Gezamenlijk stoeien we om het internet aan de praat te krijgen. Uiteindelijk lukt het. Een half uur later zitten we aan de lekkerste lunch tot nu toe. Garnalen met groenten en rijst. De saus die er bij zit is ongelofelijk. Tomek is kok, ook hij kan het eten waardere. Wat kon deze vrouw goed koken! Jamjam. Dat mag vaker gebeuren!

Na de maaltijd gaan de volwassenen rusten. Ze trekken zich terug in hun huis en gaan voornamelijk niks doen. Na een potje voetbal met de kinderen vertrekken wij ook. Tomek en Suzanne hadden de nacht ervoor een mooie spot gevonden in de revieren delta van Fathik. Daar was ook niets aan gelogen. Zie foto 😉

Vandaag willen we vooral even niks doen en zijn we benieuwd naar de verhalen van Thomek en Suzanne. Zij zijn al meer dan 1 jaar onderweg in midden Afrika. Een uitgelezen moment om hun ervaringen te delen. Het delen van ervaringen gaat het beste tijdens het eten. Het water in de delta is zoutwater. Er zitten veel garnalen die je verderop langs de weg kan kopen. Thomek en Suzanne willen de garnalen halen. Als ze terug zijn kan het echte chillen beginnen. Thomek twijfelt of hun auto goed staat. Hij wil hem toch nog even draaien en gooit het gas erop om een u turn te maken. Er werd alleen 1 klein ding over het hoofd gezien. De route die hij koos was over een stuk klei. Dat is niet zo heel bijzonder. Het wordt wel bijzonder als het een stuk betreft dat onderwater komt te staan tijdens vloed. Het resultaat mag er zijn! Wij bedanken Tomek! Dankzij Tomek hebben we onze lier mogen gebruiken en goed ook! Hij heeft de test doorstaan om een auto van 4000 kg los te trekken uit de klei! Tevens heeft Tomek ons tips kunnen geven als ervaren overlander. Ook hebben we mogen ervaren dat deze oefening goed is voor de teambuilding als je elkaar net kent. Aan deze actie zaten alleen maar voordelen! Alhoewel, voor hun was het nadeel dat ze de auto ook schoon mochten maken ;-).