Een troef achter de hand hebben.

We hadden een camping bij een haven in Dakar. Eenvoudig maar doeltreffend. De beveiliging betrof een groepje ouwe Franse zeevaarders die vastgeroest zaten aan hun stoel met uitzicht op zee. Na elk voorbijgaand uur werd er door hen een nieuw biertje verorberd. Prima kerels als wacht. 

Het doel in Dakar is een stempel in onze Carnet. De Douane ligt in het centrum van Dakar, je mag dan ook heel Dakar door.  Normaal een opgave, nu goed te doen. Gisteren was het een feestdag en vandaag hebben vele een snipperdag genomen. We konden lekker doorrijden. Het pand zelf zag er niet echt op en top uit. Binnen was het iets beter en airco :D. Ik kan nu een lang verhaal schrijven hoe we het stempeltje hebben gekregen. Maar we hebben hem gekregen. Vandaag hou ik het namelijk kort wat betreft de douane. Na een kamertje of zeven en een beambte of tien kregen wij ons stempeltje. Duur, twee uur.  

De afding verhalen:

We staan we op de camping. Uit het niets komt er een fleurige geklede vrouw met een mand in haar arm bij ons staan. Ze toonde ons de koekjes die ze net had gebakken. Proeven was gratis, dan willen we best proeven. Het was een mix van pinda’s en honing ter grootte van een beschuitje. De smaak was goed maar of het koekje een tongenstreler was, nee. Voor deze goede kwaliteit koekjes en ons als langeafstand reizigers had ze een speciale prijs: €4,5 per koekje. Uhmmm, dat wordt hem niet. We gingen maar weer eens in gesprek. Een Fransman kwam tolken. “We willen best een koekje kopen, maar de prijs die je vraagt is nog duurder dan in Nederland.” Ze was verbouwereerd dat we het koekje te duur vonden. Ze vond dat wij rijk genoeg waren om dit bedrag voor een koekje te betalen. Ze wilde per godsgratie nog zakken naar €4,- maar meer ook niet. Ondanks de tolk kwamen we er niet uit. 

Er kwam een volgende vrouw. Of we wilden wassen? Dat wilden we zeker! Alles was vies door het gezweet. Sinds Marokko was er geen dag of nacht geweest dat we een droge draad aan ons lijf hadden. Ze legde uit dat alles met de hand gewassen wordt. Ze maakten er was gebaren bij dat het ons duidelijk werd dat het vakmanschap betrof. Het klonk als iets artistieks. Toen ze de berg met was zag vertrok haar blik een beetje. Dit was iets meer dan ze had verwacht. De prijsonderhandeling begon. De prijs die ze vroeg was exorbitant hoog. Zo hoog dat ik het niet meer weet, mijn ogen begonnen in ieder geval te rollen. Na lang babbelen, lachen en uitleggen wat we ervoor overhadden (gelijkwaardige prijs aan Europa) kwamen we eruit. En zo hadden we 12 uur later een berg (redelijk) schone was.  De vlekken waren er niet uit, de handdoeken stonken nog net zo hard als de dag ervoor en in mijn t-shirts zaten wat extra gaten. Desondanks rook de rest best okay. 

Voor vertrek hebben we redelijk wat apparatuur gekocht om onze reis op verschillende manieren vast te kunnen leggen. Een redelijke investering maar deze reis maken we maar één keer. Cameraexpres was de winkel waar we het meeste hebben gekocht. Achteraf niet de beste keuze. Zo was de dienstverlening in de winkel niet echt top, is de reserveaccu van het fototoestel na een keer opladen overleden en is onze polaroid na 9 foto’s overleden. Doel nummer twee in Dakar is om een nieuwe polaroid te kopen en daaraan gekoppeld een toertje door de stad. De Franse vastgeroeste mannen vertelde ons de tarieven die we voor onze taxiritjes moesten gaan betalen. We hadden een taxiritje of zes nodig. Dat wordt ook 6 keer onderhandelen. Het blijft een sport.

Als het om de taxichauffeurs gaat leerden we snel inschatten welke taxichauffeur moeilijk gaat doen en welke snel akkoord gaat. De eerste bestemming betrof een shopping centrum met daarna het vrijheidsbeeld van Dakar. Het vrijheidsbeeld is opgericht ter nagedachtenis van een sterk onafhankelijk Senegal. Groot en indrukwekkend. Er is verder niks te doen of te beleven. Hierdoor wordt het meer een soort vinkje zettende attractie.

Nadat we de wat duurdere en betere winkellocaties in Dakar waren afgegaan, en een ervaring rijker waren met een boze taxichauffeur, hadden we nog geen winkel kunnen vinden dat polaroid verkocht. Ow ja, de taxichauffeur werd boos omdat we 1000,- hadden afgesproken, ik hem 1200,- gaf, dus 200,- fooi maar dat het naar zijn beleving toch niet goed genoeg was.

Om doel nummer twee te behalen doken we de Medina (oude stadsdeel) van Dakar maar eens in. Dit zijn kleine straatjes waar per straat een bepaalde doelgroep van artikelen wordt verkocht. Je hebt dus een straat met 30 soms wel 50 winkels die allemaal hetzelfde verkopen.
We werden aangesproken door een wat oudere man (later bleek 57 jaar) die goed Engels sprak. Waar we naar opzoek zijn? Na uitgelegd te hebben wat een polaroidcamera is wilde hij ons helpen zoeken. Onze tegenprestatie was om te komen kijken in zijn winkel. Hij zou dan ook de fabriek laten zien waar alle kleding in elkaar gezet wordt. Ondanks een klein beetje argwaan (hij wil natuurlijk iets verdienen) volgende we hem naar vele shopjes en winkeltjes die allemaal geen polaroid hadden. Uiteindelijk was zijn winkel aan de buurt.  Een winkel is het niet te noemen. De winkeltjes zijn meer tafels met veel kleding verspreid over een verdieping met een laag plafond in een flatgebouw met verschillende verdiepingen. Ik had zo mijn vraagtekens wat betreft de brandveiligheid. Hoe de structuur in elkaar zit is mij tevens geheel onduidelijk gebleven. Wie bij wat hoorde trouwens ook. Wat opviel was dat de verkoop voornamelijk aan lokalen plaats vond die het dan weer konden verkopen in hun eigen stalletje. Terug naar waar wij voor kwamen. Lis wilde in ieder geval een nieuwe broek voor het reizen. Eén die makkelijk en luchtig zit. Uiteraard was deze broek in vele soorten en maten aanwezig. De verkoper vond één broek voor Lisa niet genoeg, dat moesten er twee zijn, ik moest uiteraard ook geheel in het nieuw worden gestoken. Gelukkig spreekt mijn lichaam en gezicht boekdelen als ik ergens geen zin in heb. Ik had geen zin in nieuwe kleding dus lieten ze mij met rust. Na de fabriek te zijn door gesjouwd om alles te bekijken, inclusief een hand craft shop kwam het moment waar we al lang op aan het wachten waren. Wat gaat hij voor zo’n fluffy broek vragen. Na een lang verhaal over hoe moeilijk het produceren is, hoe goed de stiksels zijn en de kwaliteit beter is dan overal ter wereld werd er een prijs gevraagd van €55 euro, dat was inclusief de korting. Want… de normale toerist betaald €75,- voor deze broek. Ik vroeg mij af of hij het zelf geloofde. Onze “nee” was voor hem in ieder geval helder. Langzaam begon zijn vraagprijs te zakken. Dat ging eerder met centen dan met euro’s. Toen kwam de vraag: “Wat hebben jullie voor een broek over?” Dat was de vraag waar ik op zat te wachten. “€10,- en geen cent meer”. Hij keek mij aan of ik de duivel was en hij de barmhartige Samaritaan.  “Jij wil een broek verkopen, niet ik. Er zijn hier zeker 100 winkels te vinden met dezelfde broek, de kwaliteit vind ik discutabel dus over een maand verwacht ik dat we een nieuwe broek moeten kopen. Het is aan jou: Ja of nee?” Hij zij even niets. Keek mij strak aan. Probeerde bij Lis of ze toch niet meer wilde betalen. Keek mij nog een keer aan, keek naar de broek en gaf akkoord. Mooi. Dan komt het volgende deel. Helaas had ik het niet gepast. Ik laat zien met welke briefjes ik wil betalen en dat ik graag eerst het wisselgeld wil zien. Het geld wil hij uit mijn handen pakken. “ Nee, nee. Eerst het wisselgeld laten zien en gelijk oversteken”. Hij vroeg verbaast of ik hem niet vertrouwde. “Nee, ik vertrouw hetinderdaad niet. Dat heeft niets met jou als persoon te maken, wel met de mensen die het wisseltrukfoutje willen doen.” En zo bleek dat ook hij geen wisselgeld had. Via via kwam er na een paar minuten dan toch eindelijk het wisselgeld. De deal was rond. Nu was de vraag, gaat hij ons nog helpen met de Polaroid? 

 

Ik kan niet anders zeggen dat deze man een pluim verdiend. Hij heeft 1,5 uur lang meer dan 100% zijn best gedaan om voor ons een polaroidcamera te scoren. We zijn van winkel naar winkel gegaan. Hij heeft vrienden gebeld, andere mensen gevraagd en ons te voet een rondleiding gegeven door een deel van Dakar terwijl we opzoek waren naar de polaroid. Helaas is het niet gelukt.  Wel chapeau voor deze man!!!

Het was zondag. We hadden voor drie nachten geboekt bij de camping. Na twee nachten waren we er eigenlijk wel klaar mee. We hadden, niet zo slim, vooruitbetaald. Doen we eigenlijk nooit. Nu wel en nu komt het niet goed uit. Of we een nachtje retour konden krijgen. Dat kan wel, maar niet vandaag. Het kantoor is op zondag dicht. Maandag kunnen jullie het retour krijgen. Daar hebben we dus niet zo veel aan. Dan nog maar een nachtje blijven. Het bezoeken van het eiland Goree stond op de planning. Het eiland waar vroeger de slaven vandaan vertrokken naar Europa en Amerika. Gezien we ook nog moesten tanken en groot wilde inslaan met boodschappen leek, uitroepteken achter leek, het ons handig om met de auto te gaan. Op een stuk van drie kilometer konden we drie keer dezelfde riedel afdraaien bij verschillende politieagenten. De meest macabere betrof de eerste controle:

Het was zondag en rustig op de weg. Ik draai de camping af, we rijden een stukje rechtdoor en slaan linksaf de hoofdweg op. We rijden langs een Shell tankstation om te tanken. Helaas kan allen cash betaald worden en dat hebben we te weinig. Langzaam geef ik gas en we trekken op. Van links komt er niks aanrijden en rijden de hoofdrijbaan weer op. 50 Meter verder ligt een spoorwegovergang. De weg is hier belabberd slecht. Kuilen van een halve meter diep. Geconcentreerd rij ik erdoorheen. In de verte hoor ik iets van een fluitje. Ik kijk om mij heen maar zie niks. Het fluitje wordt steeds scheller en scheller. Ik vermoed dat het voor ons is en stop. Iets wat ik achteraf misschien beter niet had kunnen doen. Er komt een politieagent aan gesneld. De bui voel ik hangen. Ik bied gelijk mijn excuses aan. Voor het aanbieden van excuses was geen tijd. Alle papieren moesten tevoorschijn komen. Zijn gezicht stond op onweer. Doorrijden na het stopsignaal van een politieagent is ontoelaatbaar. Dat wordt betalen. Na alles overhandigd te hebben, behalve de carnet was hij niet tevreden. Ik wilde niet alles geven. Je weet het nooit. Hij wist dat we een carnet hadden en wilde de onze zien. Beleefd vraag ik of ik uit mag stappen omdat deze in de kluis ligt. Dan praat ook anders met elkaar. Ik geef dan de voorkeur om recht tegenover elkaar te staan. Het mag. Ik overhandig hem het carnet en aan zijn blik is te zien dat hij geen idee heeft wat hij er eigenlijk mee moet en geeft het terug. Dan wijst hij naar het dakrek, de tent en de ramen. Allemaal niet goed. Als hij al driftig aan het pennen is denk ik na of ik mijn troef in zal zetten. Ik besluit het te doen. “ Ik ben een collega.” Hij stopt met schrijven en kijkt mij wazig aan. “Collega?” “Ja, collega. Ik ben ook politie.” “Non” “Oui!”. Het schrijven is in ieder geval gestopt en zijn gezichtsuitdrukking veranderd. Een foto van mij in politie-uniform laat ik zien. De foto wordt langdurige bekeken. Hij is benieuwd of ik mijn politiepas nog heb. “Die heb ik moeten inleveren omdat ik op reis ben, die mag je niet meenemen naar het buitenland.” Ik hoop dat hij daar in trapt. Hij begrijpt het. Ik zie hem nadenken wat hij met de situatie moet. Deze wazige Nederlanders die niet luisteren door laten gaan of geld incasseren? Hij gebied mij plaats te nemen in de auto. Rustig ga ik weer achter het stuur zitten en wacht af. Hij kijkt mij nog even goed aan en geeft onze spullen terug. Wederom horen we een “ bon route”.