Een bekeuring voor wat?

Uit het niets duikt de grens op. De post stelt heel weinig voor. Een paar betonnen hutjes. Het is dat we het weten en er een slagboom is, anders zou je er zo voorbijrijden. Als een zwerm bijen die honing ruiken staan er gelijk vier mannen om de auto te dringen. “paspoort, paspoort, paspoort”. Terwijl ik uitstap kijk ik ze rustig stuk voor stuk aan.  “Jullie krijgen geen paspoort. Alleen de mensen in officiële kleding”. Geen mensen met een verbleekt zwart t-shirt waar ‘police’ op staat met eenzelfde soort petje. Tevens wees ik naar het kantoortje waar “police” opgeschreven staat. Daar ga ik mijn paspoort laten zien. Ze zijn het er niet mee eens. Er komt een man in uniform naar buiten. Die roept wat en ze druipen af. We lopen naar de man en geven de paspoorten. Hij zegt dat we niet naar binnen mogen. Dat is vreemd. Ik wil toch wel zien wat er met mijn paspoort gebeurt. Voetje voor voetje schuiven we het kantoor in. Niemand doet er moeilijk over en ik krijg weer zicht op onze paspoorten. De mannen die als bijen bij onze auto stonden zijn ook in het kantoor. Opeens een stuk vriendelijker en we maken een babbeltje over voetbal en Nederland. Ik vraag mij af waarom ze, laat ik het beschrijven als ‘assertief bij de auto staan’ en nu heel vriendelijk en aardig zijn. De man met zijn verbleekte zwarte t-shirt met police erop gedrukt blijkt namelijk wel degelijk in dienst te zijn van de overheid. Een soort aspirant. We krijgen in ieder geval snel de stempel “Marokko uit” voor onszelf. Op het moment dat hij de stempel zet word ik alleen niet heel blij. Hij zet de stempel “Marokko uit” over het visum van Mali. Bij Lisa gelukkig niet. De beste man is zich van geen kwaad bewust. Benieuwd wat dit straks bij de grenspost van Mali gaat opleveren.

Terwijl we aan het wachten zijn op bovengenoemde stempel komt er ook een lange man naar mij toe. Netjes gekleed en spreekt goed Engels. Hij zegt dat ik zijn vriend gisteren heb gesproken en laat een foto zien. De man op de foto herken ik niet, de naam zegt mij ook niets. Dan laat hij een oproep zien van gisterenavond. Het schiet mij te binnen; gisteren in Nouakchott, bij de auberge, was er en man naar mij toe gekomen die zijn diensten aanbood om gemakkelijk de grens over te komen. Hier hadden wij vriendelijk voor bedankt. Gezien alle reizigers via Diama reizen had hij zijn vriend wel alvast ingelicht dat wij eraan kwamen. Het geeft een dubbel gevoel. Maar ook wederom bedanken we hem voor de service. 

Door naar Senegal. De beambten achter de balie zijn aardig en vriendelijk. Ze lachen veel, zijn in voor een praatje en doen op een gepast tempo hun werk. De mensen die ook staan te wachten op een stempeltje kennen alleen een andere interpretatie van persoonlijke ruimte. Ook wel omschreven als persoonlijke-aura. Ze staan letterlijk in je nek te hijgen, het liefst hebben ze ook lichamelijk contact. Als je vriendelijk uitlegt dat je iets meer ruimte wil omdat je met de beambte in gesprek bent doen ze voor een seconden een stap achteruit, en dan weer naar voren en staan ze wederom in je nek te hijgen. Maar goed, wij zijn door. Nu Sauf. Voor het importen van Sauf hebben we het carnet de passage (CDP). Dit is een document waarmee je makkelijk de auto in en uit kan importeren in een land. Dit is voor enkele landen in Afrika noodzakelijk. Bij dit loket is het nogal chaotisch. Opeens staat de lange man er ook weer. Twee Fransen voor ons hebben van zijn service gebruikt gemaakt en geven aan dat het hierdoor toch wel een stuks soepeler gaat. Gezien de chaos kan ik dit ook wel plaatsen. Hij geeft aan dat de papieren alleen via hem bij de douanebeambte kunnen komen. We geven hem de papieren. Snel komt hij naar buiten dat alles is gelukt. Wel moet ik de auto voor de deur zetten zodat de beambte (vanuit zijn airco kantoortje) kan kijken of het de juiste auto is. Het klopt allemaal. En zo is Sauf nog sneller door de Douane dan wij. We moeten de officiële stempel binnen twee dagen in Dakar halen. Dat wisten we. Uiteraard moet er ook betaald worden. Een auto importeren is niet gratis. Zoals verwacht rekent de lange man zichzelf een goede vergoeding voor zijn service. Hij speelt het slim: Hij betaalt de beambte en wij moeten hem vervolgens betalen. Ik leg uit dat ik alleen wil betalen aan de beambte, de beambte geeft aan dat er al betaald is en dat ik het met de lange man moet regelen. Na wat discussie over de koers betalen we zonder extra kosten met de juiste koers. Dan nog de autoverzekering. Er is een samenwerkingsverband tussen verschillende landen om een autoverzekering af te sluiten, die willen we graag hebben. Dat scheelt een hoop gedoe bij elke grensovergang. Op internet hadden we opgezocht wat deze kost. De prijzen verschillen per locatie en bij Diama zou de prijs gemiddeld zijn. De lange man kwam met een tarief wat overeenkomt met internet, wat mij verbaasde gezien de vorige vijf minuten onderhandelen. Ik had het alleen niet gepast. Ik voelde de bui hangen. Hij blijkbaar ook. Netjes gaf hij mij het wisselgeld terug, met de vriendelijk vraag, “what’s for me?” Een goede handdruk en wat kleingeld wat over is, omgerekend niet meer dan €1,-. We schudden elkaar de hand. We hadden tenslotte bedankt voor je service.

Als je door Marokko en Mauritanië rijdt kom je overal stickers tegen van camping Zebrabar. Een camping in het noorden van Senegal gerund door Zwitsers. Door al die stickers was onze nieuwsgierigheid inmiddels gewekt. Vanaf de grens een klein uurtje rijden. In de schemering komen we aan. Eerst even een koud biertje, vanaf nu is het weer legaal. Na een vriendelijke ontvangst zetten we de tent op, gaan koken, irriteren ons aan de mega zwerm rare kevers die er rondvliegen en gaan onderzeil. Morgen is de grote schoonmaak.

Lis maakt de bovenkant van de auto schoon, ik de onderkant. De klei aan de onderkant van de auto is inmiddels voor een deel hard geworden, een deel kneedbare en een deel vloeibaar. Terwijl we bezig zijn komt de eigenaresse. “Weten jullie dat het morgen een feestdag is en alles dicht is in Dakar?” Ja, dat weten we, sinds 5 seconden. Dat wordt nog een extra dagje Zebrabarren. Haar man zal de beambte bellen dat we een dag later zijn in verband met de Carnet. En zo hebben we opeens nog meer tijd om de auto grondig schoon te maken.

Terwijl ik klei aan het schrappen ben hoor ik een man met een Indisch accent “Hallo man, hallo man under the car.” Ik kijk omhoog en zie een mannetje of 10 in Indiase kledij voor mij staan.  Ze komen het woord van Allah verkondigen, ook in Senegal, ook op deze camping. Tevens komen ze even kijken bij de zee. Of ik belangstelling heb om bekeerd te worden tot de Islam? Uhhh, nee. Bedankt. In zijn boekje met aantekening wil hij graag opschrijven met wie hij gesproken heeft zodat hij dit thuis kan laten zien. Ergens wacht ik nog op een foto maar die blijft achterwegen. Het tiental hobbelt verder naar de zee terwijl ik verbaasd ben over dit bezoek. 

Opeens ligt er een man naast mij onder de auto. Hij kijkt naar wat ik aan het doen ben. “That’s no Senegal mud”. Dat klopt als een bus. Het is Mauritaans klei wat overal in en tussen zit. Hij gebaart naar mij om hem te volgen. Verstopt op de camping blijkt een heuse brug met hogedrukreiniger te staan. Die mag ik gebruiken. Na meer dan een uur is Sauf aan de onderkant zo schoon als een chirurg die aan een operatie begint. Zelf zie ik er alleen uit als Sauf een uur geleden, compleet onder de modder.

Op naar Dakar. Het is even 4 uur bikkelen maar dan zijn we er ook. Van de eigenaren van de Zebrabar hebben we een mooie route gekregen. Omdat het een feestdag is, is er werkelijk niemand op de weg. In de dorpjes zelf zitten de mensen, in het centrum, bij elkaar te eten. Het ziet er allemaal geriefelijk uit.

Tijdens het rijden vragen we ons af wat we gaan doen als in Dakar alles dicht is? Gaandeweg besluiten we om niet gelijk door te stomen naar Dakar maar naar Lac de rosé. Het is het twee na zoutste meer ter wereld. Toerisme heeft hier zijn weg nog niet echt gevonden dus je kan ongestoord je gang gaan. Voorzichtig nemen we de eerste stappen in het meer, gaan op onze rug liggen, en ervaren het gewichtloze gevoel. JE BLIJFT DRIJVEN! We draaien en dobberen wat. Het is heel onnatuurlijk, maar chil. Drijvend in een meer, tussen hopen zout en oude boten dobberen we er lustig op los.

Het navigatie programma wat we gebruiken heet maps.me. Het voordeel hiervan is dat hij offline te gebruiken is. Het nadeel is echter wel dat hij soms routes pakt waarvan je denkt… hoe dan? Zo ook vandaag op onze weg naar Dakar. Volgens de navigatie loopt er een weg door de duinen. Wat wij zien is een spoor die alleen wordt gereden door quads. We durven het wel aan en kijken hoe ver we komen zonder vast te zitten. Wel wordt het steeds spannender en lijkt de weg niet echt een weg te zijn. We kiezen ervoor om terug te gaan naar de hoofdweg en maps.me een andere route te laten kiezen. Deze wordt snel gevonden. Ook deze route is bijzonder te noemen. Dwars door de buitenwijken van Dakar. Sauf kan er net door. De mensen die ons voorbij zien sukkelen kijken niet bevreemd op, wat ons dan weer bevreemd. Blijkbaar laat maps.me meer reizigers deze route rijden.

Ik kijk de man in politie-uniform recht in de ogen. Gelijk blaast hij op zijn fluit en wijst dat we aan de kant moeten. “Die wil geld zien.” Langzaam loopt hij naar onze auto. Op de meest vriendelijke manier zeg ik “Bonjour”. Hij kijkt naar het roofrack, vervolgens kijkt hij naar binnen. Hij duwt mij opzij om nog beter naar binnen te kunnen kijken. Dit is een man met pit. Hij vraagt om de papieren. In de meeste gevallen hoeven ze geen rijbewijs te zien, deze man wil hem wel zien. Met duidelijke taal maakt hij kenbaar dat wij een bekeuring krijgen. Pardon, voor wat? Je hebt een roofrack op je auto, de inbouw van je auto is niet goed en hij beweerde nog iets te zien wat volgens de Senegalese wet ten strengste verboden was. Hij acteerde alsof wij een zeer zware misdaad hadden gepleegd. Ik kreeg alles terug behalve mijn rijbewijs. Tijd om uit te stappen en het gesprek met hem aan te gaan. Er moest hoe dan ook betaald worden, dan kreeg ik mijn rijbewijs terug. Eerder niet. De betaling moest gedaan worden op een kantoor ergens…? Geen idee waar. Ik merkte dat tactiek nummer een, de halsstarrige toerist niet ging werken. Tactiek nummer twee, de altijd vriendelijke en goedlachse toerist die het helemaal begrijpt dat hij een totale kansloze boete krijgt. Ik nodigde hem uit om dan mee te rijden naar het politiebureau voor de betaling. Tevens legde ik vriendelijk uit dat we onderweg zijn naar de Douane van Senegal, ik daar zijn briefje met zijn naam wil laten zien om uit te leggen hoe vriendelijk we geholpen zijn. Zijn gezicht begon een andere gelaatsuitdrukking te krijgen. Er vond overleg plaats met een collega. Uit zijn gelaatsuitdrukking was op te maken dat hij het allemaal niet heel leuk meer vond. Of ik kon laten zien of ik echt onderweg was naar de Douane? Tuurlijk kan ik dat, kijk maar op de navigatie. Het briefje wordt verscheurt, mijn rijbewijs krijg ik terug met een vriendelijke “ Bon Route.” (Dit schrijven betreft een korte weergave van de gehele scene, deze duurde al met al meer dan een half uur).