Poging tot oplichting nummer 1

Nouakchott zelf heeft niet zo heel veel te bieden. Voor ons gaat het voornamelijk om de beleving van de stad. Tevens kijken hoe alles reilt en zeilt in zo’n Afrikaanse hoofdstad. Het verkeer is in ieder geval één grote chaos.  Er staan verkeerslichten, er staan politiemensen en er staat bewegwijzering. De enige regel die geldt is, rij langzaam, rij waar plaats is en als iemand toetert zwaai even vriendelijk en laat een sorry gezicht zien.  Het doorkruizen van Nouakchott gaat dan ook tergend langzaam. Harder dan 15 tot 20 km/u komen we niet. In Nederland hebben jullie de klok, wij nemen hier wel de tijd. 

De afgelopen dagen ruik ik rond Sauf een diesel lucht. In het begin kon ik niet goed duiden wat het was. Eergisteren kwam ik tot de conclusie: de retourleiding van dieselslang is lek. Niet schokkend, wel nodig om te vervangen. We kiezen ervoor om Sauf naar een Toyota garage te brengen. Een tip die we van de meeste andere reizigers krijgen. De monteurs bij de huis, tuin en keuken garages zijn goed en weten heel veel te fixen met weinig. Het gaat echter vaak met grof geweld en op maat gemaakte onderdelen, niets is origineel. Gezien we Sauf graag in originele staat willen houden zonder half-passende-opmaat-gemaakte-net-niet werkende-onderdelen wordt het de Toyota garage. De Toyota garage wordt gerund door een Fransman. Alles ziet er dan ook tiptop uit en is tot in de puntjes geregeld. Het slangetje zelf hebben ze alleen niet. Er wordt een medewerker op pad gestuurd. In de tussentijd gaan Lis en ik de straat op. We bevinden ons in de buurt waar heel veel ‘garages’ zitten en kijken onze ogen uit. Op de meest bijzondere manier worden auto’s weer aan de praat gebracht. Soms worden vier auto’s tot een auto gemaakt. Het belangrijkste gereedschap blijkt inderdaad de hamer!Iets waar we voor gewaarschuwd waren. De auto’s die er staan: bijna allemaal Mercedessen 190 uit de jaren 90 (soms nog met NL of D stikker) en Renaults. Nadat wij klaar zijn met rond hobbelen komt de medewerker twee uur later terug met het juiste slangetje. Sauf is weer diesellucht vrij. 

De aanvraag voor het eerste Visum staat ook de planning. Het visum voor Mali. Na een zoektocht zitten we netjes voor de beambte met alle papieren gereed. Hij is verbaasd dat we niet getrouwd zijn. “You have to Married her” krijgen we te horen met een big smile. Langzaam en gedwee wordt alles stap voor stap ingevuld. Stempel hier, stempel daar, sticker hier en sticker daar en zo staan we een uur later weer buiten met een visum van Mali. 

Omdat we in een auberge slapen kunnen we vroeg vertrekken. De grensovergang met Senegal is vandaag het doel. Er zijn vanuit Mauritanië twee grensovergangen, Rosso en Diama. Rosso is de meest corrupte maar goed bereikbaar. Diama is minder corrupt en veel rustiger maar de weg ernaartoe is niet top. Zeker niet na het regenseizoen en wij zijn na het regenseizoen. We beginnen de dag maar eerst met een verse Jus en cappuccino van de lokale bakker om de hoek. Lis is helemaal gelukkig omdat de cappuccino helemaal top is. Goed begin van de dag. 

De weg wordt inderdaad slechter. Gaten zo groot als een Fiat 500. Maar het rijdt lekker door. Er is bijna niemand op de weg zodat we de gehele weg gebruiken. Als we de afslag Diama nemen wordt het nog rustiger. Een passant wil ons nog richting Rosso sturen maar wij passen. Nu is er helemaal niemand meer te bekennen. Het asfalt is inmiddels overgegaan in een zandweg. Na 3 uur rijden nemen we een break. Er komt zowaar een vrachtwagen en een Spanjaard voorbij. De weg zelf is een soort verhoging in moerasachtig gebied. Aan de sporen in de weg is af te lezen dat rijden tijdens het regenseizoen geen pretje is. De weg is nu goed hard met soms wat zachte stukken maar echt modderig is het niet. Nadat we in deze delta nog wat afslagen hebben genomen wordt de weg nu toch wel echt slechter. Gaten waar eerst een Fiat500 in kunnen, gaan nu complete vrachtwagens in. Daarnaast wordt de weg ook natter. We glibberen en glijden er langzaam door tot we niet meer verder kunnen. Precies op een stuk waar bomen staan is een vrachtwagen vast komen te zitten. Hoe ze die eruit gaan trekken, geen idee? Maar wij moeten eerst de bosjes wegsnoeien om er zelf langs te kunnen. Na wat hovenieren passen we er precies langs. We wensen de chauffeur veel succes met wachten.

Voor ons reedt al geruime tijd zo’n oude Mercedes. De man wist elke keer op gepaste wijze door de blubber heen te komen. Een prestatie an zich. Op het laatste stukje maakte hij echter een klein stuurfoutje. Gevolg, wij mochten door een mega blubberplas om hem daarna uit zijn benarde situatie te redden. Op zich was die blubberplas geen probleem. Wel constateerde ik al vrij snel dat het geen zand betrof maar natte klei. Dat wordt een uitdaging om het eraf te krijgen. Maar goed, eerst even de beste man bevrijden vanuit zijn positie. “Heeft u zelf een touw bij u?” “Nee, die heb ik niet, althans, niet echt.” ‘’Ow, ik kan wel even kijken in onze auto.” “Nee, dat is niet nodig, we maken wel een touw.” Ik vroeg mij af hoe hij in de middle of knowhere een touw wilde maken. Men neemt een mes, snijdt twee gordels los, bindt deze aan elkaar en u heeft een touw. Het ging sneller dan ik er erg in had. Ik had best onze sleepkabel willen pakken. De man leek nog trots te zijn ook op deze oplossing. Helemaal prima. Wij trekken je eruit en vervolgen onze weg.

De route naar de grens is tevens door een natuurpark. Ook een heel mooi natuurpark. Een keer zonder heel veel plastic en ander afval, dat mag ook gezegd worden. De overheid heeft dit park bestempeld als gratis natuurpark. De locals denken hier anders over en vinden het schappelijk om €5,- per persoon te laten betalen. Maar dan wel alleen toeristen. Middels een mooi bord in vier talen willen ze je wijs maken dat het allemaal legaal is wat ze doen en je toch echt moet betalen. Wij denken hier anders over. Terwijl we aan komen rijden wordt er door twee mannen snel een soort van uniform aangetrokken. We moeten stoppen. De man schrijft iets op een briefje wat lijkt op een bonnetje en wil dit in mijn handen duwen in ruil voor €10,-. Ik weiger het briefje, betalen gaan we niet. Hij wordt boos. Hij wijst naar het bord in vier talen dat er betaald moet worden. Dat kan zo zijn, maar het is illegaal wat jullie doen. Hij kan zich niet legitimeren als official of iets. Na een hoop machtsvertoon besluit de man de baas erbij te halen. Stampvoetend loopt hij naar de “baas”. Die is aan het bidden en lijkt weinig zin te hebben in dit spelletje. We blijven dus met dezelfde twee mensen in gesprek (opgescheept). Een gesprek kan ik het ook niet noemen, maar goed. Er is iets van communicatie. Dan wordt er middels stemverheffing geroepen “papieren, papieren, papieren’’. Die mag je zien, maar je krijgt ze niet en ik hou alles vast. Hij neemt daar genoegen mee. Dan komen we tot het laatste onderdeel van dit spelletje. We gaan de politie erbij halen. De afgelopen twee uur heb ik geen politie gezien, de grens is ook nog zeker 45 minuten rijden. Ik geloof er weinig van. Hij gaat bellen, de speaker van zijn telefoon staat vrij hard. Ik hoor duidelijk de vrouw aan de andere kant van de lijn. Het is een computerstem die zegt dat hij geen credits heeft om te bellen. Hij hangt vervolgens op en zegt dat de politie eraan komt. We moeten blijven wachten. Dat gaan we niet doen en rijden langzaam een meter of 20 op en blijven staan om te kijken wat ze gaan doen. We horen ze wat roepen, verder gebeurt er niets. Blijven nog een minuut of wat staan en rijden vervolgens langzaam verder.