Zand happen!

De weg is top! Sauf staat op de cruise controle en de kilometerteller wijst de 90km/u aan. Er is niemand op de weg. Overal zand om ons heen. Langzaam zakt de zon. De auberge voor vannacht willen we halen voor zonsondergang. De temperatuur wijst om 19:30 uur nog een schappelijke 37 graden aan. 

De auberge staat in het avondrood. Het ziet er allemaal vervallen uit. We kijken wat rond en voelen ons niet helemaal op ons gemak. De mensen die er rondhangen stralen niet echt levensgeluk uit en voor mijn gevoel worden we te interessant bevonden. We bekijken het gebouw maar ook dat kan ons niet bekoren. 160 kilometer door naar het volgende dorp is haalbaar. Tijdens deze reis niet een immens grote afstand. Daar zit een camping / auberge die beter wordt beoordeeld. Het wordt onze eerst rit in het donker. Gezien we een arsenaal aan lampen voorop hebben zou een Boeing 747 nog kunnen landen op het wegdek voor ons. Het rijden in het donker vergaat prima. Ook de overige automobilisten voeren netjes hun verlichten. Wat ons al een tikkeltje op de proef stelt is dat we elke 15 minuten moeten stoppen voor een politiepost. Ja, dit was verteld, maar echt chil is het niet.

Om 21:00 uur komen we aan op de overnachtingsplek. Een grote zandbak, verder ziet het er okay uit. De douche is top en het is windstil. We kijken ernaar uit om onszelf ten rusten te leggen. De dag heeft genoeg inspiratie opgedaan om een paar uur goed onder zeil te gaan. We vallen als een blok inslaap. Na wat slaapuurtjes voel ik de auto schudden. Dit is alleen niet Lis die bezig is met haar aerobics. De wind staat weer standje maximaal en trekt aan onze tent. Het is pas 23:30 uur en hoe lang zullen we het volhouden? We nemen wat voorzorgsmaatregelen om het klapperen tegen te gaan maar echt slapen gaat hem niet meer worden. Ik open versuft mijn ogen en kijk Lisa recht aan. Die is klaarwakker. “We gaan weer rijden. Dit is geen doen.” En gelijk heeft ze. En zo rijden we in de vroege ochtend om 06:00 uur weer verder.

In het noorden van Mauritanië ligt een natuurpark waar zich veel verschillende soorten vogels ter overwintering moeten bevinden. We zijn iets te vroeg voor de tijd van het jaar maar het zou zeker moeten lukken om een paar bijzondere vogels te spotten. We zetten koers richting dit natuurpark wat tevens deel uitmaakt van de Sahara. We hobbelen wat over de duinen en komen bij het strand. Rijden over het strand willen we liever vermijden maar het heeft ook iets magisch.

Een kilometer of 60 verder ligt een klein dorp waar je kan overnachten en vanwaar je vogels zou kunnen spotten. Klinkt idyllisch. Vol bewondering rijden we over het strand. Het voelt bijzonder om twee uur over het strand te rijden zonder dat je een auto tegenkomt. We concluderen dat we de drukte van de randstad in ieder geval totaal niet missen. Als we bij het dorp aankomen worden we aangesproken door een dorpsoudste. Hij vertelt dat we op de juiste plek zijn. Dat is heel mooi. We kunnen even het dorpje in gaan, langs de vissers en dan het ticket ophalen om in het park te verblijven.

Het dorp stelt allemaal niet veel voor, mooi en rustig is het wel. Het zijn voornamelijk huisjes uit golfplaten. De stank van verrotte vis is een keerzijde van dit idyllische aangezicht. Als we een rondje hebben gelopen gaan we terug om ons ticket op te halen.

“We hebben een probleem, de baas heeft de tickets en die is aan het slapen vanwege de ramadan. We mogen hem de hele dag nog niet storen. Ik kan u dus geen ticket geven en u moet die ergens anders ophalen.” Ik weet niet of ik hem nou goed begrijp en of het Ramadan is, feit blijft dat hij geen tickets heeft. Het verzoek is om 70 kilometer terug te rijden en daar het ticket te kopen. “Ik hoop dat u dat niet erg vindt?” Tuurlijk niet, we rijden graag nog 140 kilometer over het strand om een ticket op te halen. We hebben alle tijd van de wereld. Dat gaan we dus niet doen. We rijden een kilometer op 40 terug naar de plek waar we de duinen in de zee hadden gezien. Een puik plekje om even te genieten van de 50 graden plus omgeving met veel wind. Lisa besluit een duik te nemen in het lauwe water. Ik pas, mij te veel zout. Na 15 minuten badderen komt Lis er als een witte pinguïn uit. 
We zoeken naar het juiste plekje tussen de duinen om zo min mogelijk wind te vangen. Het is heet, heel heet. Sauf heeft er ook moeite mee. Het is ploeteren door heet, mul en zacht zand. Als we een juist plekje hebben gevonden is het niets anders dan zitten en niets doen. Wachten tot de hitte minder wordt en zweten maar. Alles in de Sahara is een beleving zullen we maar zeggen. Rond een uurtje of 16:00 uur begint de wind alleen te draaien. Om 16:30 uur staan we pal in de wind. We gaan de boel maar weer verkassen om uit de wind te staan. Het waait zo hard dat het eigenlijk niet mogelijk is om geen wind te vangen. Dat wordt een winderige nacht met heel veel zand. 

We willen de ramen van de tent niet helemaal dichtdoen omdat het anders gewoon te warm wordt. Het nadeel is dat het zand naar binnen waait. Kiezen tussen twee kwaden. De zandbak die de volgende ochtend in ons tent ligt zou een kleuter een sprongetje doen maken van vreugde. We zitten van top tot teen onder het zand. Maar dan ook echt compleet. Alles ademt zand. Wij, de tent, de auto en alles in de auto. De lol is er nu dan ook wel een klein beetje vanaf. In een kleine zandstorm breken we de boel af en gaan op zoek naar een comfortabele overnachting in de hoofdstad van Mauritanië, Nouakchott. Als we over hoge duinen rijden zien we dat de lucht bruin kleurt van het zand. Over de weg waaien wolken zand en liggen zandhopen. De wind heeft het goed te pakken. We zoeken in Nouakchott eigenlijk niet eens naar een bed, maar een goede douche. Beide hebben twee keer een douche nodig om alles af te spoelen.