Daklha!

Dakhla in een dag is te ver. In het donker aankomen is niet onze voorkeur. We besluiten om halverwege te overnachten. De camping ligt aan zee en is een ommuurde enclave. Het terrein is groots, maar er is niemand, op een zwaar aangeschoten Fransman na. De wind weet nog steeds zijn weg te vinden. Voor vannacht willen we ontsnappen aan de wind. Het toiletgebouw is vrij hoog, hoger dan onze auto met uitgeklapte tent. Daarachter is alleen de wasbox van de camping. We leggen de eigenaar uit dat we graag in de wasbox willen staan, dan waait het niet zo hard. Hij begrijpt ons. In theorie zouden er zelfs 2 auto’s naast elkaar kunnen staan. Sauf parkeer ik zo dat de Nederlanders er eventueel naast kunnen. Het Nederlandse koppel had aangegeven Daklha in 2 dagen te doen. Een uurtje of wat later arriveert het Nederlandse koppel. Zij hadden een plekje weten te bemachtigen achter een huisje op de camping, de eigenaar dacht er alleen anders over. Daar mochten ze niet staan. Die avond brachten wij ‘Nederlandse avonturiers op reis’ gebroederlijk de nacht door in een wasbox op een camping.

Daklha is een van de laatste stops voor de grens met Mauritanië. Het is gelegen op een schiereiland en is een walhalla voor kitesurfers. En, er wordt voornamelijk Spaans of Arabisch gesproken in plaats van Frans, klein detail. Lisa heeft kitesurfen niet op haar bucketlist.  Mij lijkt het leuk om een keer te doen. Sporten doet mij altijd goed en iets nieuws leren ben ik altijd voor in. De vibe in het dorp is ook lovend. Deze reis ben ik alleen niet gaan maken om een prof kitesurfer te worden. Voor mijn gevoel is het nog te vroeg om te gaan kiten. Met te vroeg bedoel ik: uit ervaring weet ik dat ik het reizen beu ga zijn. Na een maand of drie reizen, ervaringen op doen en mensen leren kennen hebben mijn hersenen rust en een vaste omgeving nodig. Dan is een weekje kitesurfen het uitgelezen moment om even op te laden en mijn zinnen op iets anders zetten. We laten het kitesurfen voor wat het is. Het wordt een nacht Daklha. 

30 Kilometer buiten Daklha is een gratis camping. Deze camping wordt in de winter overgenomen door Duiters, Fransen en Spanjaarden van gepensioneerde leeftijd. Ze tijgen aan met de groots mogelijk campers om hun geriefelijke botjes en huid wat warmte te geven. In de winterperiode wordt er vanuit Daklha een koeriersdienst opgezet om deze ouwetjes in van alles te voorzien wat ze nodig hebben tijdens hun verblijf. Op het moment dat wij deze camping aan doen zijn de eerste overwinterraars gearriveerd en hebben hun kampement geïnstalleerd. Het ziet er allemaal groots uit! Er waait een harde wind en de sfeer voelt vreemd aan. Nog een nacht klapperend in de daktent doorbrengen met deze sfeer wordt het niet. We gaan voor de luxe van een hotel in Daklha city. 

De zoektocht naar een hotel start. Er is aardig wat aanbod, wat ze hebben is alleen niet al te best of redelijk aan de prijs. We rijden er een paar af. Bij een hotel worden we geweigerd omdat we geen document kunnen laten zien dat we getrouwd zijn. Lis: “zie je wel hoe handig trouwen kan zijn!” “ja, I know.” We komen tot een conclusie. We gaan wel kamperen ondanks de harde wind. Maar waar?

Het volgende wat we moeten regelen, water. In Dakhla kan je grote hoeveelheden drink water kopen. Aangezien we bijna door onze 75 liter water heen zijn een juist moment. Op internet kan je precies lezen hoe het allemaal moet doen, even simpel water kopen is het niet. Een beveiliger verteld dat we aan de overkant van de weg een ticket moeten kopen. Vervolgens naar de zijkant van het grote waterbedrijfterrein moeten rijden, waar we vervolgens via een gat in de muur water zullen krijgen. Lisa loopt naar de overkant van de weg waar het kantoor zit om een ticket te kopen. De deur is dicht. Passenten bevestigen dat het kantoor zijn deuren reeds heeft gesloten en de volgende dag om 15:00 uur zijn deuren voor eenieder zal openen. Terwijl Lisa aan de overkant van de weg staat komt de beveiliger naar mij toe. Ohja, wat ik vergeten was te vertellen, ze zijn dicht. Hoe simpel kan het zijn om dat tien minuten eerder te vertellen? Er komt een man, gelijkend op een zwerver naar ons toe. Ik denk bij mijzelf vriendelijk benaderen, de hand geven en hem veel gelukwensen is vaak de beste manier om van ze af te komen. Hij vraagt wat we aan het doen zijn. We willen water. Hij kan het wel even regelen en loopt naar de beveiliger. Na een Arabisch overleg blijkt het toch wel mogelijk te zijn. We moeten naar de andere kant van de muur rijden (het gat waar het water uit komt). Als we daar komen volgt er een conversatie tussen de man en iemand aan de andere kant voor de muur. We kunnen onze jerrycans uit de auto uithalen om te vullen. In jerrycan nummer 1 zit het laatste 10 liter gekocht water waar we zuinig op zijn, jerrycan nummer 2 betreft 25 liter drinkbaar water maar super zout (daar willen we vanaf) en nummer 3 is leeg. Alledrie de jerrycans staan op straat. Ik leg de beste man uit dat ik nummer 2 (water met zout) ga legen en de andere twee kunnen blijven staan. Het water wil ik niet zomaar op straat gooien dus ik loop naar een stukje groen om de plantjes te voorzien van een beetje heerlijk zout water. In een onoplettend moment van ons beide gooit de beste man jerrycan 1 leeg, ons laatste beetje 10 liter lekker water. Nu hebben we niets, gelukkig kunnen we het gelijk aanvullen. Nadat wij met een happy face voor het gat in de muur staan met onze drie jerrycans blijkt het toch opeens niet te kunnen… we tellen tot 10. Lis is er klaar mee. “We kopen wel nieuw. Dit gezeur!” De beste man begrijpt inmiddels dat hij iets gedaan heeft wat niet de bedoeling was. Hij denkt na en zegt een idee te hebben. Met twee jerrycans in zijn hand stuift hij er te voet vandoor. Met de auto moeten we hem volgen. We komen aan bij een kast van een villa, maximaal beveiligd. Hij begint te rammen op de deur. Ik vraag mij af wat de bedoeling is, hij gebaart dat het goed komt. Er doet een man open en er vindt nogmaals een Arabisch overleg plaats met veel handen schudden, schouder klopjes, lachen en het befaamde Inchalla ( het is Gods wil). We moeten naar een andere deur. We krijgen water van de procureur-generaal die hier woont. Op dit moment is hij er niet maar zijn tuinman kan ons water geven. Hetzelfde water als van de locatie waar wij water wilde kopen, de procureur wil alleen het beste. De eerste jerrycan is zo bruin als het maar zijn kan. We balen. Ook de tuinman twijfelt over de kwaliteit. Hij rommelt wat met de watertoever, gooit de jerrycan leeg en na 5 minuten staan er 3 gevulde jerrycans met een totaal van 75 liter schoon drinkwater. We hoeven niets te betalen, ook niet aan de beste man. We are happy. 

Nu we water hebben is een volle tank diesel ook fijn. We verwachten over 2 dagen Marokko uit te zijn en pinnen staat niet op onze to do lijst. Daklha is het laatste punt waar je kan tanken met de pin. Dit is echter wel twijfelachtig. Het hangt ervan af of er stroom is, internetverbinding, geen absurde opslag bereken en soms of ze überhaupt goed gehumeurd zijn. Het tankstation ziet er smoezelig uit maar het is er druk en je kan er inderdaad betalen met de pin. “Helemaal vol graag”. De pompbediende maakt de tankdop open en hangt de slang erin. Ik sta ernaast wortels te schieten en kijk wat om mij heen. Terwijl ik de liters diesel er in zie g, stop, stop stop!!!!. De man kijkt mij aan, hoezo stop? Ik roep luid “stop!!!!!!’ De man staat heel rustig op en stopt met tanken. Ik wijs naar de slang en de pomp. Er staan san plomb. Dat is benzine, geen diesel! De moed zakt mij in de schoenen. De man snap het nog steeds niet helemaal en kijkt mij wazig aan. Se un diesel!  Een andere pompbediende snapt de consternatie. Hij wijst naar de groene sticker san blomb en dan naar een klein woord wat er onder is geschreven; diesel. Mijn hartslag daalt naar het punt waar het hoort te zijn. 

Met Alexander en Suzanne sluiten we onze dag in Dakla af. Via hun hotel hadden we een restaurant door gekregen met goed voedsel. Zij gaan eerst nog het een en andere bekijken voor het kitesurfen (hun passie), wij kiezen voor een wandeling door het stadje en langs de kust. Er is een markt. Elke keer verbaas ik mij hoeveel ervan hetzelfde aan spullen verkocht kan worden. Kraampje, aan kraampje aan kraampje. Naast het feit dat slenteren al eentonig is, is het kijken naar dit soort kraampjes nog eentoniger. Wij genieten ervan. Het is een afwisseling met de afgelopen dagen.

We zitten in het restaurant. De gordijnen gaan dicht. We hebben vier bier besteld en dan zit er voor de eigenaar van het restaurant niets anders op dan de gordijnen dicht te doen. Het bier dat we bestellen is van Marokkaanse komaf. Je kan het vergelijken met de wietteelt in Nederland. Het is verboden maar toch mag het verkocht worden mits het maar niet in het openbaar te zien is. Het is ons 2^ealcoholische versnapering in bijna drie weken. Best netjes. De vis is top en reisverhalen worden gedeeld. Het reistempo van Alexander en Suzanne is duidelijk langzamer dan die van ons. Wij zullen elkaar wel ongetwijfeld nog een keer tegenkomen. Tot snel! 

Tussen het water aanvullen en tanken waren we ook even naar het vliegveld van Daklha gereden. Deze wordt namelijk tevens gebruikt als camping, onze overnachtingsspot voor de nacht. We hadden dit even gecheckt om er zeker van te zijn dat we in de avond niet voor een gesloten camping / parkeerplek staan. Het is na 22:00 uur en de beveiliging komt naar ons toelopen. We mogen er staan, de tent moet wel dicht blijven. Anders wordt het een boete van de gandarmeri. Het uitklappen van de tent waren we vergeten te vragen, de boeten passen we ook voor. Dat wordt slapen in de auto. De auto is zo ingericht dat er op de inbouw een matras kan. Toen wij een nieuwe matras bestelde, hebben wij rekening gehouden met het feit dat het matras ook in de auto kan. Een mooie optelsom. De ruimte die er alleen overblijft tussen onze neus en het dak is beperkt te noemen. Het is allemaal wennen maar we lachen erom. Slapen in de auto, met weinig ruimte op een parkeerplaats van een vliegveld. Wie wil dit nu niet?