We kunnen wel op tijd vertrekken!

Het is warm, te warm. De ventilator draait zijn rondjes. Het matras waar ik op lig is te vergelijken met een trampoline, toch kan ik hem waarderen. Ook even geen wind om mij heen. Er wordt geklopt op de deur. Of we een kopje Mauritaanse thee willen, zonder suiker. Altijd voor in. De muren zijn knalroze en het ruikt naar eten dat bereid wordt. Ik zou zelf voor een andere decoratie kiezen. Mijn haar is nog aan het opdrogen van het douchen. Ik heb getracht al het zand af te spoelen, tot de allerlaatste zandkorrel. Helaas, niet gelukt. De Westelijke Sahara gaat in je zitten tot in de diepste krochten. De komende blogs beschrijft deze enerverende dagen.  We experince the magic of the Sahara!

Van het Nederlandse echtpaar, wat we twee keer eerder tegen kwamen, hoorden wij dat er nog een Nederlands stel aan het afzakken is naar Kaapstad. Zij doen het alleen een stuk rustiger aan maar ze koersen wel zuidwaarts door Marokko. We zijn benieuwd of en wanneer we ze tegen zullen komen. Goed om te weten dat er nog een koppel is met dit prachtige idee.

De Duitsers hadden ons uitgezwaaid. Elke keer als we de auto in stappen krijgen we weer dat ene gevoel, op ontdekking gaan. Nieuwsgierig naar het volgende. Al snel komen we in een landschap dat gelijkend is op wat wij ‘woestijn’ noemen. Na enige tijd zie ik het als een lange saaie weg met aan de rechterzijde een bouwput voor een nieuwe weg en dat voor de komende 600 kilometer. We beseffen dat de bergen achter ons liggen en dat er een lang warm stuk voor ons ligt. We duiken de Westelijke Sahara in.

De wegen in Marokko zijn goed, heel goed. Zelfs zo goed dat ik aan mijn pa beloof dat hij met een gerust hart Marokko in kan zonder dat zijn heilige graal, de kamper, schade op zal lopen door slechte wegen. Geen kuilen, hobbels of andere onkuisheden op de weg. Sterker nog, er worden onwijs veel nieuwe wegen aangelegd om het nog beter te maken. Ook dwars door de Sahara. Petje af! We zetten de cruise control aan en rijden, en rijden en rijden. We speuren bezienswaardigheden af maar die zijn niet te vinden. Ik maak wat foto’s die allemaal op elkaar lijken, ondanks dat er soms 50 kilometer tussen zitten. Het uitzicht, asfalt, rots, zand en aan de rechterzijde af en toe de zee.

Op de app die we gebruiken voor overnachtingen staat een locatie die als zeer mooi wordt aangeduid, uiteraard beheerd door Fransen. De omschrijving “mooi” gebeurt niet vaak in deze app. We willen deze locatie zien. Het is 6 kilometer door de woestijn hobbelen vanaf de hoofdweg. Voor ons doemt een soort kasteel / fort op. Groot, machtig en op een heuvel. Het onderhoud heeft zo te zien met regelmaat plaatsgevonden, dat is hier niet overal. We twijfelen of we goed zitten, de navigatie zegt dat het hier moet zijn. We rijden het terrein op. Vriendelijk worden we verwelkomd. “De camping is aan de achterzijde van het fort en geeft een mooi uitzicht over de woestijn, geniet ervan!” Chapeau voor deze locatie. Ze hebben zelfs douches met verwarmt water middels een cv-ketel!

Er komt een wederom een Duitser aanrijden, samen met vrouw en hond. Ze zijn voor 8 weken op reis door Marokko en Mauritanië. We raken aan de babbel. Onderwerp 1; ongelijkheid in de behandeling van toeristen en de lokale bevolking. Voorbeeld: wij worden veel minder aan de kant gezet voor een verkeerscontrole dan de lokale bevolking. Als we boodschappen doen bij de locals betalen we al gauw een procent of 20% meer. Bij de grenzen moeten wij lang wachten en wordt er alles gecontroleerd terwijl de locals zo door mogen. We hebben het over ongelijkheid en wat het met je doet. Wij hebben er niet zo veel moeite mee, de Duiters zouden een gelijke behandeling meer op prijsstellen.

Onderwerp 2: De dochter van het Duitse koppel volgt op dit moment een training in Berlijn om voor een NGO in Afrika te werken. Haar rol: controleren of ontwikkelingsgeld goed wordt besteed. Goede zaak, maar… Mijn visie is dat we vanuit Europa te veel bemoeid en bemoeien met Afrika. Dat is naar mijn idee ook de reden dat er veel fout gaat, daarbij bekijken we veel (alles) vanuit onze eigen Europese visie en leggen het hen vervolgens op. Een voorbeeld: Op dit moment is het populair om als net afgestuurde of begin 30-er richting Afrika te gaan in plaats van Azië. Voor het over maken van een kleine €1000,- euro per maand aan een NGO mag je gaan babysitten in een weeshuis en projecten uitrollen tot je een ons weegt, zonder echt achtergrond te hebben van de lokale bevolking. Als je de verhalen hoort of leest is het geld in ieder geval niet gaan zitten in de weeshuizen of andere projecten en lukt het de lokale bevolking na al die jaren ondersteuning moeizaam om echt zelfstandig te zijn. Daarbij, als je kijkt welke negatieve impact projecten met kinderen hebben op de hechting is het helemaal een kwalijke zaak. Jongen kinderen hechten zich aan iemand voor een maand of 6 en dan komt de volgende. Gevolg, kinderen leren dat mensen niet betrouwbaar zijn. Niet echt een goed referentiekader voor later. De oorzaak even zes maanden “vrijwilligerswerk” door een Europeaan. Het lijkt op het wegwerken van ons eigen schuldgevoel. Wij hebben het in Europa veel beter en we moeten wat terug doen voor de armen in Afrika maar wel met ons eigen werkwijze. Samengevat, ik ben geen voorstander van dit soort projecten. Ook het Duitse koppel had zo hun visie op dit soort projecten. Gelukkig zijn er ook projecten die goed zijn, zoals storytelling over verschillende culturen in Afrika.

(De visie van het Duitse koppel kwam ongeveer overeen met mijn visie. We communiceerden in het Engels, wat van ons beiden niet de moedertaal is. Dit maakt dat ik mij niet verder zal uitweiden over hun standpunt om onjuistheden te voorkomen aangezien de man een zeer gewaarde journalist in Duitsland betreft, zo kom je nog eens iemand tegen).

Vandaag gaan we wederom een poging doen om vroeg te vertrekken. Het wordt 14:30 uur. Het is dus bij een poging gebleven. Wanneer we Duiters tegen komen is het bingo, door een goede klik blijven we aan de praat, zo ook vandaag. Als we eenmaal on the road zijn verandert de eerdere beschreven nieuwsgierigheid naar wat ons te wachten staat. De weg brengt je in een soort mentale staat van niets denken en doen. De navigatie geeft aan: nog 300 km tot de volgende rotonde en de weg voor ons, die is alleen maar recht, zonder bocht!

Beschutting om wild te kamperen zien we niet. De wind waait lekker door.  We hebben geen zin om te koken. Dat wordt een camping. De desolaatheid van dit stuk is groot en campings met restaurant zijn er nauwelijks. Toch vinden we er 1. Het begint al te schemeren als we aankomen. Er staat nog een auto. De auto is te definiëren als reizigers auto.  Na een kleine inspectie zie ik dat er een Nederlands kenteken op zit. Er zijn alleen geen eigenaren. De eigenaar van de camping is er ook niet en het restaurant is dicht (was te verwachten). Uit 1 van de Marokkaanse tenten komt een stel naar buiten gelopen. Die zien er vrij Nederlands uit. Ik doe de deur van de auto open en waai gelijk weg uit mijn slippers. Door de wind versta ik nauwelijks wat ze zeggen, ik hoor wel een paar Nederlandse woorden. We lopen naar elkaar en schudden de hand, Alexander en Suzanne, “hallo”. We vragen naar elkaars reis. Dit is het stel wat het echtpaar bedoelde wat we twee keer tegen kwamen. Veel eerder dan verwacht! We sluiten aan bij hun in de tent. Het restaurant ging hem vanavond niet worden. 

Wordt het de daktent of ook een Marokkaanse tent? Alexander en Suzanne geven aan al een paar nachten weg te zijn gewaaid. Ze geven de voorkeur aan de tent. Wij hebben tot op heden nergens echt wind gehad. Dus we gokken het erop, het wordt de daktent. Een domme keuze zal ik het niet noemen, een ervaring rijker kan ik wel zeggen. Nooit geweten dat er zoveel kan klapperen in een tent! Ondanks de oordoppen slapen we nauwelijks. Het voordeel van de reis die we maken; we hoeven de volgende dag niet op een verplicht, (vroeg) tijdstip ergens te zijn om vervolgens handelingen te verrichten dat op werken lijkt. Het maakt nu allemaal niets uit. Dat we een nachtje minder slaap hebben nemen we voor lief.

De koers voor vandaag is Daklha. Ik heb iets met die naam, Daklha. Als je het uitspreekt klinkt het magisch. Hoe het ook zij, vanaf het punt waar we zijn een kleine 600 kilometer zuidwaarts. Voor ons doen vertrekken we vroeg. Met Nederlanders lukt het dus wel. Iets met cultuur en punctualiteit of gewoon vroeg wakker door een brakke nacht?