Het is weekend!

Tijdens het reizen krijg je een bepaalde rolverdeling. Die kan nog wel eens wijzigen maar voorlopig is het Lis die na het inpakken begint met sturen. Na anderhalf, twee of tweeënhalf uur is Lis er altijd klaar mee. Drie uur toeren zit er niet in. Is ook lang. Aan haar manier van rijden merk ik in welke fase ze zit; fase 1) ik heb er zin in, fase 2) ik vind het prima, fase 3) het is jouw buurt om het stuur over te nemen. Wanneer ik fase 3 signaleer geef ik in de meeste gevallen een subtiele hint. ” Ik moet plassen.”

Lisa rijdt. De natuur trakteert mij op een verjaardagscadeau. Al kan je misschien beter zeggen, de route die we hebben gekozen is een traktatie die we krijgen. De natuur die aan ons voorbijtrekt ligt hier tenslotte al aardig wat jaren. Het is puur genot voor de ogen. Als ik op het scherm kijk van de camera zijn er in het laatste uur 50 foto’s genomen van bergen en natuurfenomenen. Dat zegt denk ik wel genoeg over het landschap.

We hebben nog geen idee waar we onszelf vandaag ten ruste willen leggen. Fase 3 wordt door mij gesignaleerd bij Lisa, we wisselen. Lis kiest een camping uit in de omgeving van Agadir. Het is bij een hotel met een Franse eigenaar. Dan weet je dat het goed is, geen gezeur en alles op orde, wel het dubbele qua prijs. 

In de afgelopen dagen zijn er aardig wat tajine’s verorberd. De kwaliteit is wispelturig. Op mijn verjaardag heeft het de voorkeur om de beste tajine van het land te eten. We treffen het. Het restaurant bij het hotel schijnt een exclusief restaurant te zijn, het zal eens niet. De smaak van de tajine is bepaald door de kok en de Franse eigenaren. Ze beloven dat het de beste van het land is. Dat hebben we eerder gehoord. Tijd om te testen. De deksel wordt van de Tajine afgehaald. De hoeveelheid is niet groots, maar de geur belooft veel. Ik neem nog even een slok van de koele rosé. Bij het aansnijden valt het vlees schitterend uit elkaar. De structuur is zoals het hoort. Ik schuif de mix van ingrediënten op mijn vork, beweeg deze naar mijn mond en begin te proeven. De analyse over de verschillende smaken die ik proef barst lost. Snel ben ik eruit. Dit is de beste!!! En dat op mijn verjaardag. Ik ben er helemaal gelukkig mee.

We babbelen tijdens deze avond over van alles en nog wat. De planning passeert ook de revue. Deze is vaak kort qua vooruitzicht. Max 2 tot 3 nachten. We kiezen ervoor om weekend te vieren. Het is tenslotte maar ‘een’ donderdag in ‘een’ week van het jaar. We vinden dat we zelf mogen kiezen wanneer we weekend vieren. De komende twee nachten blijven we hier en gaan niets doen, weekend vieren dus.  

Voor vertrek hebben we Sauf laten bestickeren. Naast het feit dat het er leuk uit ziet heeft het ook als doel om de auto minder aantrekkelijk te maken. Hoe meer je opvalt hoe minder aantrekkelijk je schijnt te zijn voor inbrekers of voor mensen die je auto van eigenaar laten verwisselen zonder dat je het zelf weet of doorhebt. Het design is gemaakt door een goede vriend van ons. Hoe het vervolgens op de auto moest was een exercitie anzich. Het resultaat is bekend en daar zijn we blij mee. De wijzen van bestickeren blijkt alleen bij effect te hebben. Hoe zuidelijker we komen hoe meer we worden aangesproken over de auto. Ongeveer 75% van de mensen denkt dat wij een reisorganisatie zijn. Als we vragen waarom ze dat denken wijze ze naar de bestickering. Nooit bij stil gestaan dat mensen die link zouden leggen. Gezien Lis haar geschiedenis en haar hart in het toerisme ligt en zij plannen heeft om in dit werkveld aan de slag te gaan hebben we in ieder geval de juiste bestickering voor een reclame auto gevonden.

Twee dagen niets doen. Het is zalig. Beetje keuvelen rond de auto. Rondje lopen in de omgeving, naar de kont van een ezel kijken en Ik waag het om te gaan hardlopen. Het is top. Even twee dagen dat er niets gebeurt. Ze vliegen voorbij.

Na boodschappen te hebben gedaan in Agadir gaan we door naar het zuiden, langs de kust. De route is, na al die berglandschappen, een tikje saai. We zien soms de zee, soms de bergen. De auto’s op de weg worden ouder en er zijn ook steeds minder te zien. We hadden bedacht om op een camping te gaan staan aan de kust, het zou 1 van de betere campings moeten zijn. De optie om te paragliden is er tevens aanwezig. Altijd leuk om te doen. Het is tegen 17:00 uur. Volgens de navigatie moeten we er bijna zijn. We zijn er klaar mee, dus het komt op tijd. Mijn gevoel zegt mij dat we wel heel lang over de route hebben gedaan, dit terwijl we best goed konden doorrijden. Het blijkt dat de navigatie ons een 60 tal kilometers zuidelijker heeft gebracht dan de bedoeling was. Een intikfoutje. We kijken elkaar aan. Gaan we terugrijden of nemen we het voor wat het is. We nemen het voor wat het is. We kiezen de dichtstbijzijnde stopplek. De locatie is top, op een heuvel/ rots, 50 meter boven het strand. De zonsondergang is net begonnen en we sluiten aan om dit tot het einde te bekijken.

We zitten te twijfelen, gaan we al verder af zakken naar het zuiden? We gaan voor ons gevoel best snel zuidwaarts. Aangezien we ons los koppelen van de feiten, en we ons niet richten op het aantal kilometers dat we per dag afleggen, hebben we niet het idee dat we heel veel in de auto zitten. Verder rijden is een optie. We komen er niet uit wat we vandaag gaan doen.
We kijken vanuit de tent naar buiten. Dikke flarden mist vliegen voorbij. Het voelt ook koud. Alles is klam. We blijven liggen in bed tot laat in de ochtend, daar is het warm en hoeven we ook geen keuze te maken. Tegen een uur of elf beginnen we toch rustig met ons dingetje te doen en kunnen onderwijl de mogelijkheden overdenken wat het vervolg van onze weg gaat zijn. Er komt een Duits koppel aangereden. Het is 12:00 uur, opeens is het 14:30 uur. Zij zijn nu op vakantie maar hebben ook lange reizen gemaakt. De verhalen zijn legio en de tijd vliegt. Ze vragen of wij al naar “de highlight” zijn geweest. “Zit hier een highlight dan?” “Een rots met een gat erin waar je onder door kan lopen, dat is de reden dat hier veel mensen stoppen.” Door de mist hadden we dat niet gezien, maar we geloven hem gelijk.
We gaan met ze vieren op pad, de mist trekt iets op. We dalen af naar het strand en zien in de verte een rots de zee inlopen met een enorm gaat erin waar je onderdoor kan lopen. Dat is nog eens een natuurfenomeen.

We zitten met ze vieren aan het avondeten aan het strand. Ik lurk rustig aan mijn Marokkaanse thee. De Duitse vertelt dat het niet verstandig is om Marokkaanse thee te drinken voor de nachtrust. “Ook zonder Suiker?” “Ja, ook zonder suiker.” Je krijgt dan nachtdienst in je eigen tent zonder dat je het wilt. Ik neem de proef op de som. Na aardig wat Marokkaanse koppen thee (zonder suiker) sluiten we avond af. Het is 22:00 uur als we op bed liggen, het wordt 23:00 uur, het wordt 00:00 uur, het wordt 01:00 uur, het wordt 02:00 uur en de laatste keer dat ik kijk is het 02:23 uur. Ik geloof de Duitser. Een prima middel om de nacht wakker te blijven.

We worden wakker. 24 Uur later dan de vorige ochtend is het weer mistig. Beide voelen ons niet echt comfortabel met al die mist en vocht. Tijd om de zon weer op te zoeken. Er komt een camper aangereden met een Nederlands kenteken. Dat is grappig. Die zie je hier niet zo veel meer. Een man zwaait naar mij. Ik kijk nog een keer goed en herken hem. Dat is het echtpaar wat we aan het begin van onze reis zijn tegengekomen bij Chefchouen. Dat is leuk! We praten bij en zwaaien hen uit. Wij worden daarna door de Duitsers uitgezwaaid en zetten koers naar de zon.