De oase voor de zwerver

Gisterenavond zouden we pannenkoeken bakken. De hitte hield dit tegen. We doen het met brood dat zo hard is geworden dat je er een homerun mee kan meppen, als het moet. Wij gebruiken het als ontbijt 😉 Tijdens het ontbijt kijk ik naar de heuvel die we op moeten. Het is één en al zand. Vrij logisch in de woestijn. Er staan bandensporen in van een local. De man die ons gisteren deze plek aanwees gaf aan dat we die bandensporen moesten volgen om er weer uit te komen, geen andere. Wanneer de nacht in de woestijn koud genoeg was, moest het geen probleem zijn. Zelfs niet voor onze 3500 kg wegende Sauf. Dan rol je over het zand in plaats dat je erin wegzakt. Hoe het ook zij, de nacht die we hebben gehad is er 1 om nooit te vergeten, of we er nu wel of niet gelijk uitkomen. Wat moeite doen om hier weg te komen hoort er dan bij. 

Morgen is mijn dag der verjaring. Nog een dag in de woestijn, met deze hitte, zien we niet zitten. 47 Graden is gewoon niet goed voor den mensch. Waarom je zelf kwellen voor een ideaalbeeld? Je verjaardag vieren in de woestijn. We kiezen ervoor om koers te zetten richting Tata. Een leuke naam voor plaats en vast een stuk koeler. 

Lis staat op de top van de heuvel te filmen. Ik kan mij niet voorstellen dat het oprijden van de zandheuvel in een keer zal lukken. Daarbij, de motor is koud, bij een warme motor staan er meer pk’s tot onze beschikking. Met een gangetje van 30 km/u rij ik de heuvel op. Ik kom niet eens halverwege. Sauf zakt niet weg, dus het is vannacht koud genoeg geweest. Poging twee, ik verander de 4×4 instellingen van Sauf. Ik kom er minder ver mee. Poging drie. Met 40 km/u rij ik de zandheuvel op. Een meter, jawel een meter voor de top sta ik vast. Die laatste meter moet te doen zijn. De wielen staan op het zand, ik ben dus niet weggezakt. Een verandering in 4×4 instelling moet uitkomst bieden. Langzaam meer gas geven en het moet lukken. Rechts van het portier zie ik zand voorbijvliegen. Dat wordt een therapeutische oefening voor mij rugspieren, oftewel; scheppen.
De schepoefeningen zijn achter de rug, ik rol weer naar beneden. Dan maar volle bak om hoog. Ik rij na de plek waar ik de meest lange aanloop kan nemen. Sauf is niet bepaald een sprinter. Enkele meters om goed vaart te maken zijn dan ook wel nodig. Met 60 km/u rij ik het zand op, niet in. Voor ik het weet vlieg ik over de top. Gehaald! Dit is lache om te doen. Zeker voor dummy’s in de woestijn zoals wij. Lis heeft het gefilmd. Als we de film terugkijken zie ik dat de banden helemaal niet het zand in gaan. Best fascinerend als je bedenkt dat er 3500kg vol gas omhooggaat zonder dat het wegzakt. Constatering van de dag: de grenzen van Sauf zijn eindeloos.

We koersen verder richting het westen. De duinen worden minder hoog, ongeveer 1 tot 1,5 meter hoog, maar niet minder onheilspellend. Met een gangetje tussen de 20 en 30 km/u sukkelen we er tussendoor. Opeens vallen we naar beneden, een klap aan de voorkant van de auto tot gevolg, zand vliegt over de motorkap en een volgende klap horen we bij de trekhaak vandaan komen. Wat was dat? We stoppen.  De duin die we op waren gereden bleek aan de achterkant recht naar beneden te lopen. Niet te zien als je de duin op rijdt. Wel te voelen als je de duin afrijdt, in de letterlijke zin wel te verstaan. We checken Sauf. We zien en horen niks bijzonders. Later checken we onze dashcam. Deze heeft de klap als aanrijding geregistreerd. Het bleek dat we met 23 km/u de duin zijn opgereden en met dezelfde vaart er weer af, alleen dan met een klap tot gevolg. Die snelheid van 20 tot 30 km/u bleek dus nog niet zo gek te zijn. 

De duinen worden steeds kleiner en kleiner totdat ze weg zijn. Een opgedroogd meer zorgt ervoor dat we aardig kunnen opschieten, er is goed overheen te rijden. Daarna komen we voor ons gevoel in de middle of knowhere. Geen duin, geen boom, geen mensen, schapen of dieren alleen maar een vlakte met steen. De weg die voor ons ligt zullen we nog vaker tegen komen. Een wasbord. Het kiezen; of met 25 km/u er overheen, of met 60 km/u. Beide heeft zijn voor- en nadelen. Beide hebben we ook geprobeerd. We hebben de tijd dus kiezen voor de 25 km/u tactiek.

Het blijkt in Tata 42 graden te zijn, toch 5 graden koeler. We laten aan onze ouwelui weten waar we staan. Lisa der vader bericht terug dat Tata de warmste stad van Marokko is. Als we het hebben over checken van feiten, het klopt! 

Toeristen komen hier nauwelijks. Dat merk je gelijk aan de mensen op straat. Vriendelijk, niet opdringerig, wel nieuwsgierig en in voor een praatje.  Dit zijn de leukere plekken. 

De dag des oordeels. Ik verjaard met 1 jaar. De eerste grijze haren zijn een feit en de haargrens begint zich inmiddels ook steeds meer naar achter te verplaatsen. Een voordeel, kennis blijft toe nemen en wordt naarmate je ouder wordt ook anders in gezet, meer tactisch. Een vernuftig foefje van het menselijk brein. In de psychologie benoemen ze dat heel mooi. Je gaat over van vloeibare intelligentie naar gekristalliseerde intelligentie. Mooie strohalm voor als je ouder wordt.
Lis is enthousiaster over mijn verjaardag dan ik. Het is gewoon een dag als alle andere, alleen nu niet thuis maar in Marokko. Het is wel een mooi moment om terug te kijken. Nooit gedacht dat toen ik op mijn 18 bij de politie begon, nu 15 jaar geleden, ik mijn verjaardag zou vieren opweg naar Kaapstad. Nee, als iemand mij dat had verteld, had ik hem niet geloofd. Ik zou er wel over gefantaseerd hebben en stiekem een beetje jaloers zijn op de mensen die het doen.

The happy face of een bijna 33 jarige

We bellen met mijn ouwelui. Na de felicitaties in ontvangst te hebben genomen verbreekt de verbinding. Beltegoed op. Nog even iets waar we aan moeten wennen, in de gaten houden hoeveel je nog hebt. 

Vol trots krijg ik van Lis mijn verjaardagcadeau. Ik maak het open. Er valt een kaart uit met allemaal kleine foto’s van het gezicht van Geraldine Kemper. Mooie vrouw, maar hoe staat dat in context met mijn verjaardag? Aha, het is een reisboek waarin je kan schrijven als een soort dagboek. Ik maak het open en blader er doorheen. Langzaam begint het mij te dagen. Ik zie foto’s van bekende gezichten. Mijn vrienden. Dat is tof! Stuk voor stuk hebben ze een foto met daarbij behorende tekst geschreven. Supertof idee van Lis en mooi gemaakt! Dit is mij onwijs veel waard! Nederland begin ik gelijk een klein beetje te missen, het thuis zijn. We zijn nu bijna vier weken onderweg. Nog ongeveer 26 weken te gaan. Van het cadeau, maar met name de foto’s en de teksten ben ik onder de indruk. Dat blijf ik de ochtend. Thuis voelt goed, vertrouwd, fijn en had er goed naar mijn zin. Het perfecte moment om te gaan reizen. Het is geen vlucht voor het verlies van dierbare, zoeken naar wat je wel en niet wilt, zoeken naar de zin in het leven en ga zo maar door wat voor redenen ik in de afgelopen jaren niet gehoord heb om een langere tijd op reis te gaan. Het doet mij dan ook goed dat ik dit gevoel zo ervaar. Gemis is tenslotte het tegenovergestelde van verrijking.