De hitte die woestijn heet!

Om de blog nog een beetje leesbaar te houden sla ik 1 verblijf over. Het verblijf in Ouarzazate. Waarom sla ik dit over? Ik denk dat het namelijk niet zo heel boeiend is.
Wij zijn op ongeveer 5 kilometer van Ouarzazate. Ons doel is om te overnachten vlak bij het meer van deze stad. We komen aan bij het meer. De lucht is nogal dreigend qua regen, al met al een bijzondere setting. Na wat rondjes rijden, zoekende naar de beste plek, blijven we twijfelen. Het uitzicht is mooi, niet zo mooi als bij het andere meer, maar nog steeds top. Ja, de wind waait hard, maar dat hebben we al eerder gehad. Lis is duidelijk. Ze heeft geen goed gevoel. De afspraak die we samen hebben: bij geen goed gevoel gaan we door. Het wordt een camping bij een auberge. De auberge is gelegen in een oase tussen palmbomen. Het is weer eens wat anders. Vanaf de top van een heuvel naar een oase kijken is mooi. Als je er midden in staat krijg je alleen weinig van mee.  Maar, afin. Het bedrijf is net up en running. Ze zijn alleen net iets te vriendelijk en aardig. Uiteraard treffen we twee Vlaamse dames en een Nederlands koppel. Dat wordt verhalen uitwisselen en gezamenlijk eten. Het personeel wat er werkt blijft zijn best doen om te vriendelijk te zijn. Het werkt mij op mijn heupen. Laat ons gewoon lekker ons ding doen. Later op de avond komt de eigenaar van de toko. Een man die gelijk in mijn allergie schiet. Zijn personeel lijkt hij te gebruiken als voetveeg, irritatie nummer 1. In mijn optiek heeft hij zijn personeel dan ook verkeerd geconditioneerd. Te veel op overdrevenheid en te vriendelijk maar vooral op geld verdienen door te aardig te zijn, irritatie nummer 2. De volgende ochtend rekenen we af. De beste eigenaar doet dan ook nog de bekende wisseltruc met te weinig geld terug geven, irrtatie nummer 3. Jammer voor hem. Daar trap ik niet in. We zijn blij dat we door gaan. Dit is de reden dat ik dit stuk schrijven even oversla.  

Nu wil ik het ook! Die temperatuurmeter moet boven de 40 graden komen! Mijn wens wordt vrij snel ingewilligd. We zijn inmiddels een uurtje of wat onderweg naar M Hamid, het begin van de woestijn, en het wordt steeds warmer. Beetje te warm. Tijdens deze reis hebben we verschillende doelen, 1 hiervan is om zo min mogelijk gebruik te maken van de airco. De definitie van zo min mogelijk is vrij interpretabel, dat scheelt. De gedachten hierachter is dat je met open ramen minder hard rijdt (je rijdt dus niet als raket door een land), je kan (terug)zwaaien naar mensen (dat wordt hier veel gedaan), en dat je niet een klap in je gezicht krijgt van het temperatuurverschil tussen de auto en buiten. We zetten de temperatuur op 25 graden. Buiten is het inmiddels 40 graden. Na een minuut of 10 is het een aangenaam verpozen in de auto. Het is nog 1,5 uur rijden en genieten.

We kiezen ervoor om in Zagora nog even een laatste check te doen aan Sauf. De eerste 3000km zitten erop. Een beetje vertroeteling gunnen we Sauf wel. Tijdens het tanken worden we al aangesproken. “You need check before dessert?” We rijden met hem mee. Hoeveel onderdelen deze garage had was niet te beschrijven! Immens veel. De garage zelf was schoner dan de gemiddelde wc in Marokko. We spreken een Brit, woont hier acht jaar, gaat al acht jaar naar deze garage en ze helpen hem al acht jaar beter dan waar dan ook. Zijn achteras ligt er onderuit. Hobbeltje te hard genomen in de woestijn. De monteurs gaan met Sauf aan de slag. Er wordt nog een verdwaalde schroef aangedraaid maar dat is alles. We bedanken. “Stop! Er moet een sticker op je auto van ons.” “Waarom dat?” “You get discount when we pick you up in the dessert if your car breaks down”

Het zweet loopt over mijn rug als de Niagarawatervallen. Het enige wat we aan het doen zijn op dit tijdstip, 18:00 uur, is de tent opzetten. Meer niet. Zo snel als het water uit onze lichamen gaat gieten we het er ook weer in. Het is bijna niet bij te houden. Hoge temperaturen hebben tevens een nare bijwerking op mij. Mijn hersenen gaan langzamer functioneren. Iets waar ik een hekel aan heb. Zodra er temperaturen worden bereikt die gelijkwaardig zijn aan het menselijk lichaam komt er een soort filter op mijn hersenen. Zwemmen helpt dan wel, maar das voor korte duur. Op een bepaalde manier heb ik er mee leren leven. Maar het feit dat we de komende dagen alleen maar 40 graden zullen plussen is voor mij niet het meeste ideale vooruitzicht. Lis heeft er minder moeite mee. De gaat gewoon lekker door. 

Volle tank, check. 70 liter water, check. Voldoende eten, check. Alles opgeladen, check. Dan zijn we er denk ik wel klaar voor. Aan de Belgische eigenaar van het hotel / camping vragen we nog wat tips over de woestijn en welke route we het beste kunnen rijden. “Je bandenspanning hoef je niet te veranderen, altijd half gas rijden, koersen op het westen en niet harder dan 30 tot 40 km/u per uur. Dan kan er niets fout gaan.” “okay.” 
Na een leuke geschiedenisles van deze man over Marokko en zijn reizen stappen we in de auto. Beide zijn zenuwachtig. Hoe is het om in de woestijn te rijden en te overnachten?

Het eerste mulle zand dient zich aan. Ik merk dat ik best veel gas moet geven om door het zand te komen. Andere auto’s zie ik er soepeler doorheen gaan. Ik denk aan wat de Belg heeft gezegd. “Half gas.”Ik zit op ¾ en we gaan steeds langzamer. Ik voel dat de auto zich langzaam ingraaft.  Nu wil ik mijzelf niet bestempelen als eigenwijs, wel als onderzoekend en kijkend naar wat er nog meer mogelijk is. Het feit dat ik geen lucht uit de banden zou hoeven laten lopen in mul zand brengt mij tot het feit wat ik wil onderzoeken; kijken wat er gebeurt als ik de bandenspanning naar 1,9 bar breng. Na Nederlands lucht uit de banden hebben te laten lopen gaat het rijden een stuk beter. Half gas volstaat perfect! Alleen waar is die woestijn die we hadden verwacht. Ja, er ligt zand maar het is voornamelijk een stofwolk weg. 
Bij aanvang van onze reis hebben we ervoor gekozen om geen Garmin navigatie te kiezen. We doen alles met de tablet. Zou volgens andere beter en sneller zijn, tevens kan je wisselen tussen de verschillende navigatiesystemen. Tja, als je het niet weet, neem je de kennis van andere snel voor lief.  Op onze tablet zitten 5 navigatie programma’s. Mapsme zou voor Marokko de beste moeten zijn (als je geen internet hebt). Je kan er tevens waypoints inzetten, punten waar je naar toe wil rijden als er geen specifieke weg is. Handig voor in de woestijn. Wel handig als het ook allemaal werkt. Gevolg… verkeerd rijden in de woestijn. Nu is verkeerd rijden in de woestijn niet zo heel erg, gezien het proviand dat we aan boord hebben, we zouden prima een supermarkt kunnen beginnen, maar het voelt bij zo’n eerste ervaring toch fijn als je iets van houvast hebt aan een route. Dat zat er niet in. We reden onszelf steeds meer klem. De duinen werden steeds hoger (we hadden ze inmiddels wel gevonden) het zand muller en Sauf kreeg het steeds zwaarder. We belande tussen verschillende duinen in van een metertje of 2/3 hoog. Niet schokkend, wel spannend als je auto langzaam vast komt te zitten. Gezien de banden op 1,9 bar stonden hadden we nog wat respijt met de banden, daarnaast kunnen we nog wat spelen met de 4×4 instellingen van de auto. Na wat proberen komen we over de heuvel heen. Lis slaakt een zucht van verlichting. Nu koersen naar een punt op de kaart dat lijkt op een weg en dwars door alles heen. 

De tentenkampen langs de hoge duinen van Erg Chagage zijn niet te tellen op 1 hand. Er wordt geadverteerd dat je hier de echt woestijn ervaring kan hebben zonder dat je veel last zal hebben van andere genodigden. Gezien het aantal tentenkampen betwijfel ik het. Wij kruisen een andere auto. Hij nodigt ons uit voor een thee. Met 47 graden op de temperatuurmeter geen verkeerde optie. We volgen hem. Mooie tenten, tapijt op het zand, een badkamer met douche en normale wc. Dit was blijkbaar weer eens de meest luxe. We krijgen thee met daarbij bakjes noten. Hij vraagt of we nog meer willen. Nou, de thee en de noten zijn top, maar wat kost 1 nachtje in een tent. Dat is een ervaring die we niet aan ons voorbij willen laten gaan. Slapen op Sauf kan de komende 200 nachten. Bellen met de baas in Marrakesh geeft het antwoord. €400,- Per nacht voor 2 personen. Je kan dan ook buitenslapen als je wilt en je bed kan elektrische versteld worden zodat je goed naar de sterren kan kijken. Het is maar hoe je het bekijkt, het blijft een prikkie.

De man die met Marrakesh had gebeld berijpt ons dekselse dilemma, gratis slapen of €400,- aftikken. Hij weet een top plek om te overnachten in de woestijn tussen de grote duinen. Het is ongeveer 5 minuten rijden vanaf de plek waar we nu zijn. Die vijf minuten zijn als je niet vast komt te zitten. Hij wil wel op de zijkant van onze auto staan om te laten zien waar het is en weer teruglopen. Ik verklaar hem voor gek om dit te doen met deze hitte, maar hij staat er op. We ploegen ons omhoog, tegen de duinen op. We hangen soms tegen het maximale aan wat Sauf kan hebben om schuin te rijden. Als we zo schuin rijden voel je Sauf weggelijden naar beneden. De banden doen dan weer hun best om alles op de koers te houden die door mij als bestuur wordt ingezet. Ik geef vol gas. Sauf perst alles eruit wat erin zit om omhoog te komen. De man hangt nog steeds aan Sauf. Hij gebaart gas los te laten. We komen over een duintop. Ik kijk recht naar beneden. Ik schrik iets. Dat wordt een stijlle afdaling. Gas los, stuur recht en niks doen en hopen dat het goed gaat. Remmen heeft geen zin, Sauf rolt naar beneden. We staan op de bodem van een opgedroogd meer tussen de duinen. 

De regenhoes gaat eraf. In het dak van onze daktent zitten twee grote ramen die open kunnen. We willen vannacht naar de sterren kijken. Zweten is tijdens deze exercitie onze core business. Wat maakt dat we op het warmste moment van onze reis die regenhoes eraf halen? Ja, kijken naar de sterren!

We kijken uit over de zandduinen. Het uitzicht is fenomenaal. We moeten nog bij komen van onze klim naar de top van de duinen. Achter ons, langs Sauf, trekken de toeristen op kamelen voor bij. Jaja, geen toeristen. Het stikt er van. Naar mate de zon verder zakt zien we op de toppen van andere duinen steeds meer toeristen. Een clubje fotografen zijn ook van de partij. Alleen zijn we niet, maar wat een beleving.

We liggen horizontaal op ongeveer 2 meter boven het zand. We voelen een warme bries over onze lichamen. Verkoelend is het niet, prettig is het wel. Ons matras doet zijn uiterste best om niet zweterig aan te voelen. Slapen lukt alleen niet. Het is te spannend. We staan alleen, in de woestijn, op een opgedroogd meer en de toeristen met kamelen zijn weg. We zijn dus echt alleen. We kijken door het dakraam van de tent heen. We zien de sterren. Het is muis stil. Soms weer een woestijn briesje met warme lucht. We ritsen het dakraam van onze daktent open en gaan staan. De sterrenhemel die je dan ziet!!!