Een blauwtje lopen in een blauwe stad.

Deel 1

Het klinkt als thuis; meerkoeten, eenden, mussen. Vanuit de verte komt het geluid van een optrekkende vrachtwagen. De stilte is verder oorverdovend. Ik gok dat het een uurtje of 6:30 uur zal zijn. De tijd die ik normaal ook altijd wakker word. Lisa slaapt nog. We liggen in de tent. Ik voel mijn rug. Drie dagen eerder ben ik vol door mijn rug gegaan. De pijn valt nu mee maar fijn voelt het niet. Ondanks dit ongemak is de reis voor ons gevoel stap voor stap begonnen. Ik kijk terug op de afgelopen dagen. 

Chefchaouen, de blauwe stad, de eindbestemming van de tweede dag in Marokko. Startpunt was Tanger med. Lisa kruipt achter het stuur. Sauf zijn inwendige hart wordt aangezwengeld. Met een sukkelgangetje rijden we Tanger uit. De navigatie geeft 2,5 uur aan. We kiezen voor een weg binnendoor. Al gauw spot ik oude Mercedessen, zowel personenauto’s als busjes. Een beeld wat voor mij bij Marokko hoort. De eerst locals op ezels komen voorbij. Een soort van ontspanning valt over ons beide. Ondertussen maak ik foto’s en zit weg te mijmeren over de vele kilometers die we gaan volgen.

“Hier rechts!.” We zien het te laat. Sauf is topzwaar, het stuur omgooien houdt maar 1 ding in. Dat is de wereld niet meer horizontaal bekijken maar verticaal. We pakken de volgende straat wel. Er komen wat kleine bochten. De straat wordt steeds nauwer en steiler.  Lisa laat het gas los. De weg voor ons gaat megastijl omhoog. Gaan we binnen de 24 uur dat we in Marokko zijn Sauf testen op hoe stijl hij omhoog kan? We draaien om. Een man wijst ons de weg die we moeten hebben naar de camping. 
De man bij de receptie spreekt vloeiend Engels. We mogen staan waar we willen. We kiezen het punt met het uitzicht over het dal. Er staat een camper of 10. Duitsers, Fransen en uiteraard ook Nederlanders. Rustig pakken we alles uit. De een na de ander komt naar ons toe voor een praatje. Wij zijn ook vooral benieuwd naar de verhalen van andere reizigers. De tips nemen we graag in ontvangst. 

Het is 10 minuten trap af vanaf de camping. De straten in de blauwe stad zijn druk. Veel drukker dan ik had verwacht. Het is een zondag. Veel locals hebben een dagtrip naar deze blauwe stad. De stad straalt oudheid uit en leeft. Je voelt ook dat er in deze oude stad nog geleefd wordt. Maar voor hoelang nog? Ik hoor een gids zeggen dat Marokko steeds meer toeristisch wordt, zo ook deze stad. Terwijl hij dit zegt lopen er 4 melkflessen voorbij met twee rolkoffers achter zich aan richting een taxi, een Amsterdam straatbeeld. Uiteraard lopen er ook het soort toerist die hun reis later pas zullen bekijken vanachter hun telefoon/ laptop. Ze duwen je opzij, gaan voor je staan, lopen met camera en telefoon rond en wandelen overal naar binnen (ook waar het niet mag), spreken geen Engels en zijn niet te verstaan. Rare wie zijn dit? 

De gids kijkt er ook niet heel gelukkig bij. Ik snap hem. Nog even en deze plaats is overgenomen door toeristen. Zelf vind ik deze constatering altijd een lastige. Wij hangen tenslotte zelf ook de toerist uit. Misschien gedraag ik mij wel anders en meer respectvol (hoop ik) dan de eerder hierboven beschreven mens uit een bepaald land, maar ik blijf een toerist. Maar nu wel een die juist niet opzoek is naar dit soort locaties. Tuurlijk is het mooi om te zien, echt enthousiast word ik niet, Lisa ook niet. Na iets meer dan twee uur rondgelopen te hebben houden we het voor gezien. We gaan op de camping genieten van ons uitzicht. We hebben blauwtje gelopen*.

Lis is al eerder in Marokko geweest. Marrakesh vond ze mooi, maar voor een keer. Fes is de tegenhanger van Marrakesh. We koersen die kant op. De camping is immens groot, zit net buiten de stad, in een venixwijk, zonder veel winkels. Er is super veel schaduw. Er staan in totaal drie andere campers op de camping. Het sanitair, ja, hoe kan je dat beschrijven? Makelaars zullen het omschreven als; spartaans, werkend maar toe aan vernieuwing. De vernieuwing kon in dit geval wel een jaartje of 10 geleden, maar het werkt. 

We puffen uit van het opzetten van de tent. Twee campers met Nederlandse kentekens komen het terrein oprijden. Het zijn pensionarissen die zijn afgeweken van de Costa del sol en de Franse Riviera. We raken aan het babbelen. We gaan de volgende dag met ze zessen op pad in Fes. Wij zullen de taxi bestellen.

De man van de receptie zet grote ogen op. De conclusie is dat er iets niet helemaal lekker gaat in de communicatie bij het bestellen van de taxi. Nee, geen 16 personen taxi maar zes. Ze ogen worden weer kleiner. Lange leve de taal. 

Eén van de vier pensionarissen wilde tijdens zijn reis graag nog in een oude Mercedes bus rijden. Dat hoort tenslotte ook bij de beleving van Marokko. Ik begrijp hem helemaal! De taxibus die voor komt rijden betreft een hagelnieuwe Opel Vivaro. Een oude Taxibus is mislukt. 

De chauffeur stelt voor om tevens onze hop on hop off chauffeur te zijn voor vandaag, in plaats van alleen maar brengen en halen. Goed plan. In een rap tempo schieten we naar de verschillende locaties in Fes, het paleis, de botanische tuin, een uitzichtpunt, mozaïek bakkerij, nog een uitzichtpunt, een poort en ga zo maar door. Voor de lunch weet hij een goed restaurant.  Nu kun je ‘goed’ natuurlijk op meerdere manieren definiëren. Daarnaast is natuurlijk de vraag, door welke bril wordt dit bekeken? Het betreft een restaurant waar alle toeristen gedropt worden om in een authentieke Marokkaanse sfeer te genieten van Marokkaanse gerechten midden in de medina (oude binnenstad). Bekeken door onze bril, leuk en vooral gezellig met de pensionarissen maar het lijkt ons niet echt te lukken om van het commerciële toerisme af te komen. We sluiten de toer af met een uurtje of wat lopen door de oude medina. Een perfect manier om een stad zo te beleven, voor ons dan. 

We zijn aan het inpakken. Ik loop nog even naar de wc. Zoals vroeger geleerd; na het plassen handen wassen. Ik hang iets voorover om de kraan aan te zetten. Uit het niets schiet er iets in mijn rug. Een pijn die ik nog niet eerder gevoeld heb. Ik blijf verstijft staan en besef dat ik hier de komende dagen goed last van ga krijgen. Ik forceer mijzelf recht te gaan staan. De pijn is bagger! Ik loop / strompel terug naar de auto. “Lis, ik denk dat jij vandaag de eer hebt om alles in te pakken en te rijden.”

Het echte reis gevoel moet nog steeds komen, maar hij begint te komen. We verlaten Fes en zetten koers richting het Atlasgebergte, het plaatsje Midelt. Bij een grote supermarkt slaan we onze voorraad in. We treffen zelfs een meer dan uitstekende kaas aan in deze winkel. De wegen worden rustiger, het landschap meer uitgestrekt, de temperatuur loopt goed op en de eerste vergezichten trekken aan ons netvlies voorbij. De huizen veranderen naar tenten en de hoeveelheid mensen die we zagen zijn nu schapen. We merken dan we steeds hoger komen. Het is bijna niet merkbaar. Onderweg stoppen we her en der en maken wat foto’s. Het lijkt alsof we door een soort pre woestijn rijden. De camping voor deze avond is snel gevonden. 

Liggen in de tent geeft mij het minste last van mijn rug. Ik hoor een motor aankomen rijden. Hoe het ook kan, ik zie gelijk dat het een Nederlander is. Voor het avondmaal nodig wij hem uit om aan te schuiven. Voor de mensen die ons kennen, als we koken maken we toch altijd te veel. De motorrijder heet Peter. Hij en zijn vriendin hebben al vele reizen gemaakt met de motor. Zo ook de reis die wij gaan maken. Nu er kinderen zijn is het reizen minder geworden. Voor nu is hij voor twee weken op vakantie. Ook om materiaal uit te proberen voor zijn winkel. De avond vliegt weer voorbij. Hij adviseer ons om voor morgen de route Cirque de Jaffer te nemen. De naam klinkt veel belovend.  

* Met blauwtje bedoelen wij het aantal toeristen 😉