Een beambte met goed humeur

Alles om ons heen is nog steeds blauw. Heel langzaam wiegen we op de golven. Naast alle ontspanning aan boord heeft deze bootreis nog een voordeel. Een veel belovend stempeltje. We vragen waar we dit stempeltje kunnen ophalen. “Bij de bidkamer kunt u hem vinden, op dek nummer 9.” Er staan vele mensen te wachten. Gezien we het nogal druk hebben met niets doen sluiten we aan in de rij. De beste douanebeambte is er een van het juiste kaliber. Snel, efficiënt en met humor. Lisa moest naar voren komen. Ik kijk om mij heen. Dat is vreemd. Andere waren al veel langer aan het wachten. Met een Marokkaans accent hoorde ik de man zeggen “ladies first, and that is not a joke gentlemen!” Dat ik dan toevallig bij Lisa hoor zorgde ervoor dat ik dit stempeltje ook eerder kreeg dan alle anderen. Maar om welk stempeltje gaat het nu? De stempel voor Marokko. De eerste stempel van deze reis en de eerste stempel in ons hagelnieuwe paspoort. We vieren het feit dat we deze stempel hebben bemachtigd. 

Onderwijl vervelen wij ons allerbest! Een top move om zo’n cruise te plannen over de Middellandse zee. Wat een rust.

De sfeer aan boord komt gezellig over. Iedereen babbelt met iedereen en het is vooral gemoedelijk. We staan buiten aan dek. Binnen no-time verandert de sfeer, nog sneller dan we konden knipperen met onze ogen. Als een stel gnoes wordt er naar het benedendek gerend. Hebben we soms een ijsschots geraakt? Zitten we op de Titanic? Wat is dit? Een man naast ons verteld dat we bijna bij de haven zijn. Owww, is dat het? Wij blijven boven aan dek, kijken hoe de schipper het kunstje van aanleggen gaat klaren. Enkele minuten later sjokte we maar eens naar Sauf. In het ruim aangekomen was het wederom een drukte van jewelste. Allemaal auto’s die aan het keren waarom om tegen het verkeer in de boot af te komen. Na het keren konden ze nogmaals draaien, boze bemanningsleden vertelde met stemverheffing dat er maar een uitgang was. Dat was vooruit, niet door om te draaien. Dit had een hoop boze gezichten tot gevolg. Het kwam op mij over dat je de jackpot won als je als eerste van boord kwam. Auto’s probeerde tussen elkaar door naar de uitgang van het achterdek te komen. Alles liep vast. De eerste aanrijding tussen twee auto’s was inmiddels een feit. Daarna barste een concert van getoeter los en nog meer krioelende auto’s aan dek. Dit belooft wat.  

De douane. Een spannend moment. Waarom? Omdat we een drone hebben en dat mag niet in Marokko. Daarnaast hebben we ook nog een bakkie bij ons, dat vinden ze ook niet leuk.  Als ze de drone vinden ben je hem kwijt, tenzij je hem aangeeft. Maar dan moet je de drone ophalen op de plaats waar je het land bent binnen gekomen. Dat is voor ons dan weer net niet handig. 
De ene na de andere auto werd eruit gevist om heel hun repertoire aan spullen aan de beambte te laten zien om vervolgens weer in te mogen pakken. Zie het als een bootcamp 6.0 waar we geen zin in hadden. De drugshond deed gelukkig niet moeilijk. De beambte in kwestie gelukkig ook niet. Marokko was een feit. 

Het dichtstbijzijnde hotel was zes kilometer rijden. Mooi, die pakken we. Het hotel zag er goed uit. Hij had alleen geen binnen terrein om de auto te parkeren. Trots liet hij zijn videobewaking zien. We hoefden ons geen zorgen te maken over de auto. Als jij het zegt…

Dakhla, bon restaurant. Vijf minuten lopen. We zetten de eerste stappen uit het hotel. Lisa is nog gekleed in een T-shirt zonder hoofddoek. Je kan er alles van vinden. Maar handig was het niet. Allemaal geroep, gefluit en door vele blikken werden wij gevolgd. Ik voelde mij dan ook niet bepaald op mijn gemak. 

Er werd een tafel voor ons gedekt. Het was weer eens het meest luxe restaurant waar we naar zijn verwezen. Een mooi uitzicht over het strand en de zee was het avonddecor. We hadden het verdiend. We hadden de afgelopen twee dagen ons best gedaan met niets doen. De kaart was in het Frans. Ik was vooral benieuwd naar de Marokkaanse keuken. Daar kan ik heel lang of heel kort over schrijven, het was top!!! Heerlijk, zeker na twee dagen voedsel wat niet te hakken was. 

We liepen terug. Lisa had een trui meegenomen met capuchon, dit voor het geval het fris zou worden. Voor de terugweg leek het ons een prima idee om die op te doen. Wat er toen gebeurde deed mijn ogen open doen vallen van verbazing. Er gebeurde helemaal niets. We gingen op het straatbeeld van Tanger.