Het is niet te hakken!

Nog 1 nacht te overbruggen. Lisa had haar boottocht. Ik wilde niet meer terug naar de camping met al die vliegtuigen. We willen nog wel wat zien. We besluiten, na tip van Hoite, nog even iets zuidelijker te gaan. Langs een kustroute komen we aan in de gay capital van Spanje, Sitges. Echt een aanrader. Denk aan Spaanse eenvoud en rust, dan kan je daar je hart ophalen. Heerlijk authentiek aan het strand en rustig. Alles gaat poko poko. Het levenstempo ligt er denk ik 10x lager dan in Lloret of Barcelona. Het opvallende is dat we opeens ook veel Nederlanders tegen komen, met name op de camping. Het grappige is, het zijn vooral mannen die gezamenlijk op reis zijn. Zou dat iets met het stadje te maken hebben?

Tent dicht, auto op slot, ramen op een kier, telefoon? Shit, telefoon. Waar ligt dat …. Ding nu weer. Het loskomen van den telefoon en alle aanverwante social media gaat nog niet echt soepel. Maar… wat mag je verwachten na 1,5 week? De gewoonte om altijd maar dat ding te pakken zit er goed in. Ik kom er achter dat Steve Jobs en consorten mij inmiddels meer dan goed hebben geconditioneerd. Mijn doel is toch echt om voor een groot deel van die sociale verplichting af te komen. Als ook het gevoel dat je niet zonder telefoon kan. Ik ben heel benieuwd. Al is het natuurlijk wel ergens hypocriet dat wijzelf weer van alles op social media zetten, maar goed.

Ik schrik mij te pletter. Het is de wekker! Dat is lang geleden. Op de camping heerst er nog serene rust. Wacht maar tot wij Sauf starten, dan is iedereen wakker :D. Stilletjes klappen we alles in, nou ja… niet geheel stilletjes wanneer ik mijn stroombotje nogal hard stoot aan de auto tijdens het inpakken in het donker. Het puntje, auto in het donker inpakken kunnen we nu wel afvinken.

De ochtendspits van Barcelona is lang niet zo erg als die van Amsterdam of Utrecht. Tenzij je alle voorbij vliegende scooters meerekent. Iets over 8 hobbelen we de haven van Barcelona binnen. Waar we moeten staan is niet zo ingewikkeld. Volg de creatief vol bepakte auto’s. Alles verloopt op een prefect rustig vakantietempo. Ik hoef mij geen zorgen te maken dat het allemaal sneller gaat dan ik wil. Binnen 1,5 uur zijn we goedgekeurd door de havenmeester, door de politie, de douane en staat Sauf vooraan op de boot. Tussen al het ingepakt blik zien we nog twee Nederlandse auto’s staan. We zijn dus niet de enige kaaskoppen die dit hebben bedacht. 

We krijgen de sleutel van onze hut. Deze is nog ruim ook, er komt aardig wat daglicht door het raam en de bedden liggen prima. Ik word overvallen door een soort loomheid. Ik kan het niet anders verwoorden. De komende 32 uur helemaal niets hoeven, maar vooral ook, niets kunnen doen. Heerlijk. Ik plof op bed, binnen no time heeft Klaasvaak mij weer gevonden. 

Tijdens dit schrijven zitten we meer dan 26 uur op de boot. Het is genieten met volle teugen. Beetje liggen, beetje rondlopen, staren over zee, boekje lezen, blog schrijven en eten. Nou… dat eten is wel een puntje. We hebben mensen aan boord zien gaan met proviand voor weken. En wij hadden… een half broodje en een fles water. Dit heeft iets te maken met de impulsieve actie om deze bootreis te maken en luiheid om boodschappen te doen. Ik zeg het niet snel, maar wat een vies eten!!! Ik doe niet snel moeilijk. De rederij is Italiaans, je zou dus kunnen verwachten dat bijvoorbeeld de pizza of lasagne wel te eten moet zijn. De pizza was een lap leer, de lasagne beschimmelde kaas en de croissant smaakte naar lijm (hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen snap ik ook niet). Weer iets geleerd ;-). Het was in ieder geval niet te hakken!

Dan maar weer genieten van het niets kunnen en mogen doen.