De rollator polonaise langs route du soleil & verwachtingen

Even een klein zijspoor. 

In juni 2018 hadden Lisa en ik de eer om de camper van mijn ouwelui te mogen lenen. Een idyllisch beeld hadden wij voor ogen hoe dit zou zijn.  Op ons dooie akkertje door Frankrijk tuffen en alles even achter ons laten. We kozen er destijds voor om langs de Franse kust van de middellandse zee deze ontdekkingstocht te doen. Na enkele dagen daar vertoeft te hebben bleek het niet echt ons ding te zijn. Het is qua leeftijd allemaal wel heel oud wat daar zit, de dorpjes zijn spooksteden en gezellige restaurants of barretjes wachten eigenlijk met smart op het nieuwe seizoen. Als een restaurant open is staat er personeel achter de bar met het humeur van een dode vis. Wij hadden toch een ander beeld -> verwachting…

Nu, in september 2019, overkomt ons eigenlijk hetzelfde. Allemaal gepensioneerde koppels met hun caravan of kamper rustig kruipend over de Franse wegen richting het zuiden. Ze genieten van toeristische plaatsjes waar tot 3 weken geleden Gordon een hartaanval zou krijgen van het aantal kinderen wat er rondliep. In onze optiek blijven het kleine spooksteden waar weinig gezelligheid te beleven valt. Daarnaast merken we dat de pensionarissen van de rollator toer niet echt spraakzaam zijn. Er kan een knikje en hallo vanaf, maar daar stopt het. Nog even zoeken naar een juiste opening bij deze doelgroep.  We storen ons er echter niet aan. We hadden tenslotte al zoiets verwacht. We waren er vorig jaar nog -> verwachtingen waren bijgesteld.

Waar deze proza dan over gaat:

“Wat verwachten jullie eigenlijk in de komende zeven maanden?” is een vraag die wij veel gesteld kregen. Ik kon het dan ook niet laten om elke keer een ander antwoord te geven. De antwoorden die ik gaf zaten tussen; “helemaal niets” tot in detail een antwoord geven waarna ik mijzelf afvroeg, wat heb ik nu eigenlijk gezegd en hoe kom ik erop? Mochten mensen dus tot de conclusie zijn gekomen dat ik verschillende antwoorden heb gegeven, dat klopt en mijn excuses daarvoor. Ik vond het gewoon leuk om dat soort dingen te testen en te kijken hoe de omgeving daarop reageert. 

Mijn conclusie op basis van dit goed gefundeerde onderzoek is dat het eigenlijk niet uit maakt welk antwoord ik gaf. Ongeveer 90% van de mensen nam daar genoegen mee. Dat is eigenlijk best grappig als je daarover nadenkt. Natuurlijk is het geen antwoord wat goed of fout kan zijn, maar wat maakt nu dat iedereen er eigenlijk op dezelfde manier op reageert en dus tevreden is met het antwoord? Ohja, de 10% die een andere reactie gaf had een soort gelijke reis gemaakt. 

Na een grondige analyse ben ik in ieder geval tot een antwoord gekomen waar ikzelf tevreden op ben, als ik dat zo mag zeggen. Omdat wij het domweg ook niet weten en we juist daarom deze reis gaan maken. De 90% die tevreden was met het antwoord weet het ook niet. Oftewel, de blinde en de lamme komen samen. 

Een korte aanvulling: 

Zoals ik op mijn Linked-in aangegeven heb: het is eigenlijk een studie 2.0 waarbij we onszelf vakbekwaam / levensbekwaam maken in dingen die we nog nooit hebben gedaan. Dit deels ook onder de noemer, ik heb het nog nooit gedaan maar ik denk wel dat ik het kan. Wanneer we met verwachtingen deze studie 2.0 aangaan zullen er altijd dingen tegenvallen of onverwachte niet controleerbare situaties ontstaan. Ter voorkomen hebben we daarom leerdoelen bedacht, jawel!  (al moet dit natuurlijk niet al te serieus worden op gevat). Leerdoel 1): leven in het hier en nu. 2): niet alles analyseren. 3) niet te veel vooruitdenken. Drie leerdoelen die componenten hebben om verwachtingen in de kiem te smoren. 
Als deze tekst door een docent of coach wordt gelezen zal deze denken: leuk Bart, echt smart zijn ze alleen niet. En dat klopt! Wij zullen namelijk te allen tijde ons diploma gaan behalen. Een oom van mij zei het ooit heel mooi; het is een diploma die behoort bij de universiteit van het leven. Een uniek diploma die voor iedereen andere competenties oplevert. Daar wil ik zelf op aanvullen: dit diploma behaal je dus altijd!

Wat probeer ik nu eigenlijk te zeggen met deze ruim 370 woorden. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten en we gaan het zien :D. Dat is precies de reden waarom we deze reis maken. We willen de uitdaging met onszelf aangaan en dingen leren die we voorheen niet konden of zelfs wisten. Wat dat allemaal gaat zijn, weten we niet. We weten wel dat we al veel hebben geleerd in de voorbereiding (te laat begonnen) en hoe we het beste kunnen samen werken (en wanneer niet; als we honger hebben). Die kunnen we vast afvinken. Over een paar maanden kunnen wij verdere toelichting geven over ons behaalde diploma.

Nu heeft iedereen toch nog hetzelfde antwoord!!!

* De foto betreft onze geluksuil met een voor mij bijzondere geschiedenis. Hij mag de hele reis meemaken vanaf het dashboard en onze wijze raadgever zijn wanneer nodig!