De eerste nacht

Met een gangetje van 100km/u rijden we over de A73 richting Maastricht. Het afscheid hakte er bij beide toch nog even iets harder in dan we hadden verwacht. Afgelopen vrijdag hadden we nog een masterclass gezien van Erik Schreder (klinisch psycholoog) die aangaf dat je van geluk ook kan huilen.  Dat huilen was voor mijn gevoel nu wel over maar dat bedompte gevoel zat er nog. Je zou toch verwachten dat je met een glimlach van hier tot ginter in de auto zou zitten. Leuk zo’n masterclass, werkelijkheid is toch anders. 

We babbelen wat en besluiten voor de Belgische grens nog even te gaan eten in Maastricht. Lisa weet een meer dan uitstekend restaurantje te vinden met allemaal biologische natuurlijke producten uit de streek. En nog lekker ook! Daar knap ik altijd wel van op. 

We zijn nieuwsgierig naar het hotel wat we enkele maanden geleden hebben geboekt. Na dat we onze maagjes een stoot aan gezond voedsel hebben gegeven sukkelen we weer verder. Het begint in middels donker te worden, de temperatuur meter geeft 9 graden aan en het regent. Het brengt sfeer zullen we maar zeggen. Eén voordeel, er zit een circus aan lampen op de auto die goed van paskomen op de kleine Belgische wegen. 

Het hotel is meer dan luxe! Mooie aftrap voor een avontuurlijke reis met weinig comfort. Een zijdezacht bed staat klaar om beslapen te worden. Gezien mijn energielevel nog lager is dan een gemiddelde luiaard komt het goed van pas. Dat wordt prima vertoeven! Voor het slapen lezen we de kaarten en cadeaus die we gehad hebben. Super om dat te lezen. Allen; bedankt!!! 

Zoals inmiddels al meer dan 32 jaar standaard is, word ik wakker. Door de gordijnen komt het licht naar binnen. De regen horen ik tegen het raam tikken. Dan nog maar even blijven liggen. 

Mijn ogen worden groot en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Wat een ontbijttafel. Luxer dan luxe. Ja, ik weet wat voor reis we gaan maken. Van goed en lekker eten kan ik gewoon onwijs genieten. Met een big smile tovert Lisa een fles champagne te voorschijnen. Die stond heerlijk koud klaar. Zo begon onze eerste dag met een champagne ontbijt. 

Vanaf vandaag hoeven we qua tijden nergens meer rekening mee te houden. We hebben dan ook de avond ervoor niet besproken wat we gingen doen. We zien het wel. We komen erachter dat het hotel ook een kleine spa heeft. U raadt het al. Dat werd eerst even stoom afblazen zonder tijd!

De leukste bijbaan die Lisa heeft gehad was op de camping Chenefleur in België. Dat werd ons doel voor vandaag. Mooi op een kleine twee uur rijden. Nog even tanken in Luxemburg, ik blijf toch een Nederlander. De eigenaren waar Lisa mee gewerkt heeft zijn met pensioen. Andere mensen beheren nu de camping, het welkom is nog steeds even warm. Ik zie dat Lisa in haar nopjes is. Alles over de camping wilt ze vertellen. Vier jaar geleden ben ik er ook een keer geweest, ik kan mij er alleen weinig van herinneren. 

Nu begint het echt. Het uitklappen van de tent. Eten klaar maken. Zoeken naar welke spullen waar liggen, wat we zijn vergeten (het is nog maar een klein lijstje) maar ook genieten. Genieten van het weg zijn, geen werk te hebben en niet weten welke mooie dingen ons te wachten staat. Shit, we zijn de thee vergeten. Voor mij van cruciaal belang.  We krijgen theezakje van het lokale restaurant. Er zit veel goeds in de mens!

De temperatuur is inmiddels gedaald naar een graad of 9. Met koude vingers ben ik deze proza aan het schrijven. Vanuit mijn vorige reizen weet ik dat ik hier onwijs van kon genieten. Voor de mensen die dan ook de tijd nemen om dit te lezen. Hier krijg ik energie van. Belevenissen opdoen en deze vertalen naar papier. Er zal dus nog een hoop gaan volgen.